All Chapters of We're the same นายกับฉันเหมือนกันเลยนะ: Chapter 21 - Chapter 30

ในช่วงเย็นของวันพี่มาคัสก็มารับผมไปที่บริษัทด้วยกัน ในขณะที่อยู่บนรถผมเห็นว่าพี่มาคัสชำเลืองมองผมบ่อยครั้ง สาเหตุก็คงมาจากรอยรักที่มีอยู่เต็มคอของผมนี่ละ แม้พี่มาคัสจะไม่ได้พูดอะไรแต่ผมก็รับรู้ได้ว่าคงโดนพี่มาคัสล้อเลียนไปอีกนาน เพราะสายตาที่ส่งมาให้มันสื่อให้เห็นได้ชัดเจนจนในที่สุดเราก็มาถึงบริษัท ผมขึ้นลิฟต์มาที่ชั้น 59 ซึ่งเป็นชั้นของพี่เนมพร้อมกับพี่มาคัส พี่มาคัสต่อสายให้คนในห้องทราบเพียงชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้าให้ผมเข้าไป ผมเคาะประตูเบาๆ เป็นสัญญาณ ก่อนจะเปิดประตูออกกว้าง พบกับพี่เนมที่นั่งก้มหน้าอ่านเอกสารหน้าตาเคร่งเครียด เมื่อเห็นว่าผมมาจึงเงยหน้าขึ้นแล้วยกยิ้มมุมปากอย่างที่ชอบทำ“มาหาพี่หน่อยครับ” เมื่อสิ้นเสียของพี่เนม ผมจึงเดินเข้าไปหาอย่างว่าง่าย“มีอะไรหรอคระ อุ๊บ!” ผมยังพูดไม่ทันจบประโยคดี พี่เนมก็รั้งต้นคอของผมลงมาพร้อมกับประกบปากปิดเสียงที่กำลังเปล่งออกจากลำคอ เมื่อตั้งสติได้ผมจึงเผยอปากตอบรับจูบแสนหวานที่พี่เนมมอบให้ ลิ้นหนาดูดดุนกับริมฝีปากบาง ควานไปทั่วโพรงปากไล่ต้อนความหวานออกมาจนหมด จนเกิดเสียงดังไปทั่วห้องทำงานแห่งน

“ไอ้นาย มึงเอากับพี่เขาจนถึงกับขาเป๋เลยหรอวะ”“บ้านมึงสิ กูเป็นแผลไอ้สัส” ผมตอบกลับไอ้ซันที่ทักได้ปากวอนตีนในช่วงบ่ายของวัน วันจันทร์ผมมีเรียนแค่ช่วงบ่าย ช่วงเช้าก็ต้องไปช่วยพี่เนมที่บริษัท จะเรียกว่าช่วยก็คงไม่ถูกนัก เหมือนจะไปเพิ่มภาระให้พี่มาคัสมากกว่า เพราะทุกๆ การสอนจะต้องมีพี่มาคัสประกบติด คอยสอดส่องและชี้แจงจุดที่เข้าใจได้อยากให้ผมฟังอย่างง่ายๆ พูดอีกทางก็คือแต่ก่อนที่ผมถูกพี่มาคัสเอามาทิ้งไว้ตามแผนกต่างๆ พี่เขาก็กลับไปทำงานแต่ตอนนี้กลับต้องมานั่งเฝ้าผมแทน จนผมรู้สึกเกรงใจ เพราะเหมือนมาเป็นภาระให้ ผลสรุปสุดท้ายจากการถกเถียงกันระหว่างผมและพี่เนมคือ ให้ผมมาเป็นผู้ช่วยพี่มาคัสอีกที และเรียนรู้งานจากพี่มาคัสคนเดียวเท่านั้น ส่วนโต๊ะทำงานของผมก็ติดกับพี่เนมนั่นละครับ พี่มาคัสที่สอนงานต้องคอยเทียวเข้าเทียวออกห้องพี่เนมแทน“อ้าว ทำอะไรมาถึงเป็นแผล” ไอ้เบส“อ่อ หกล้ม” ผมเสหันไปมองทางอื่น ใบหน้าเห่อร้อน จะให้ผมพูดได้ยังไง ว่าพี่เนมหื่นจัด จับผมลงน้ำเพราะอยากจะชวนทำอะไรๆ ด้วยจนได้แผล พวกเพื่อนๆ เมื่อได้คำตอบก็ไ

...Name Part “เป็นอะไรไปครับ” เสียงของเจ้านายเอ่ยทักผมอย่างสงสัย เมื่อเห็นท่าทางของผมที่แปลกไป“ปะ ปะ เปล่า” ผมตอบกลับไปเสียงสั่น จะให้ผมบอกเจ้านายได้ยังไง ว่าวิวตรงนี้มันดีสุดๆ แถมยังเร้าอารมณ์อย่างมากอีกด้วย เพราะเจ้านายไม่ได้สวมใส่อะไรที่ด้านล่าง ทำให้มองเห็นต้นขาเรียว ลึกเข้าไปด้านใน แม้จะไม่เห็นอะไรที่มันชัดเจนเพราะมีเสื้อปกปิดอยู่ แต่ก็ทำให้ผมจินตนาการไปถึงไหนต่อไหนได้ไม่ยาก เจ้านายไม่ได้ตอบอะไรกลับมาและปล่อยให้ผมนั่งทำแผลจนเสร็จซึ่งผมเองก็ใช้ทั้งความพยายามและความอดทน กัดฟันแน่นอย่างข่มอารมณ์ไม่ให้จับเจ้านายทำอะไรที่โซฟาไปเสียก่อน จนเมื่อทำแผลเสร็จถึงโล่งใจไปได้บ้างแม้จะใช้เวลาในการทำแผลมากกว่าปกติมากไปสักหน่อยก็ตาม หลังจากทำแผลเสร็จผมก็จัดการป้อนยาให้คนตัวเล็ก ซึ่งการป้อนยาให้เจ้านายนี้ผมไม่เคยนึกเบื่อมันเลยแม้แต่น้อย ก่อนจะพาเจ้านายไปนอนในห้อง ห่มผ้าแปะแผ่นเจลลดไข้ให้อีกที เมื่อแน่ใจว่าคนตัวเล็กหลับแล้วผมจึงออกมานั่งทำงานที่ข้างนอกแทน แต่...ให้ตายเถอะ!!! ผมไม่มีสมาธิจ

“พี่เนม!!!!!!” ผมตะโกนลั่นห้อง ตกใจกับภาพตรงหน้าที่เห็น ห้องนี้ทั้งห้องเป็นกระจกครับ กระจกล้วนๆ เราจะทำอะไร มุมไหนก็เห็นหมด เตียงเป็นรูปหัวใจตั้งอยู่กลางห้อง สามารถเดินได้รอบด้าน ดูก็รู้ว่าทำไม ถัดออกมาที่ปลายเตียงเป็นเก้าอี้นั่งรูปทรงแปลกๆ ส่วนห้องน้ำ เป็นกระจกใส ทำอะไรก็เห็นหมด ผมหันไปมองพี่เนมอย่างเอาเรื่องทันที นี่มันห้องม่านรูดสไตล์ญี่ปุ่นชัดๆ!!!“หมายความว่ายังไงครับ” ผมถามพร้อมกดเสียงต่ำ หมายจะเอาเรื่องคนต้นคิดในการจองห้องพักครั้งนี้“ฮะๆ พี่ไม่ได้ทำนะ ไอ้ต้องมันมีแต่แบบนี้” แม้พี่เนมจะเมามากเท่าไหร่ แต่ก็ยังสามารถพูดโต้ตอบกับผมได้อยู่ เมาแบบมีสติสินะ ผมมองบน เลิกสนใจพี่เนมไป ผมง่วงจะตายอยู่แล้ว ผมเดินเซๆ เข้าห้องน้ำไปหวังอาบน้ำให้สดชื่นขึ้น ผมถอดเสื้อผ้าออกจนหมด ไม่สนใจแม้มันจะเป็นกระจกใส ผมก้าวเท้าไปยืนใต้ฝักบัว พิงหัวไว้กับกำแพง เหมือนจะหลับซะให้ได้ ความรู้สึกอบอุ่นปรากฏขึ้นจากด้านหลัง เสียงกระซิบแผ่วเบาแต่เร้าอารมณ์“พี่อาบให้ไหมครับ” พี่เนมถามแล้วงับติ่งหูจนผมสะดุ้งเฮือก“อื้อออ ผมง่วง&rdqu

ตั้งแต่วันนั้นจนถึงตอนนี้ก็ผ่านมา 10 วัน แล้วครับพี่เนมพูดกับผมน้อยคำมากครับ ความเย็นชาปกคลุมอยู่รอบกาย ทำให้บรรยากาศหนาวเย็นยะเยือก เราแทบจะไม่ได้เจอหน้ากันเลย พี่เนมกลับบ้านดึกทุกวัน และเป็นผมที่เผลอหลับไปก่อนเสมอ หรือบางทีพี่เนมก็ไม่กลับมานอนที่บ้านเลยก็มี ในวันแรกหลังเกิดเหตุการณ์นั้นปกติที่ผมตื่นแต่เช้าแล้วไปทำอาหาร ถึงจะขึ้นมาปลุกพี่เนม กลับกลายเป็นว่าพี่เนมออกไปทำงานตอนที่ผมกำลังทำอาหารอยู่ พอผมทานข้าวเสร็จก็ให้ลุงชมไปส่งที่ทำงาน แต่ลุงชมกลับตอบมาว่าพี่เนมบอกให้ผมอยู่บ้านเฉยๆ แทน จนผมอดทนสงสัยไม่ไหวต้องโทรไปถามด้วยตัวเอง “ครับ”“พี่เนมไม่ให้ผมไปทำงานแล้วหรอครับ”“....... อืม นายอยู่บ้านนั่นละ” ติ้ด พี่เนมตัดสายผมทันทีที่พูดจบ ผมถอนหายใจเบาๆ การที่พี่เนมทำแบบนี้ทำให้ผมเจ็บมากจริงๆ ผมเข้าใจนะที่พี่เขาจะเข้าใจผิด เพราะห้องนั้นมันมีแค่ผมกับพี่เนมสองคนเท่านั้นที่เข้าได้ ถ้าของหรือห้องของคนที่ผมรัก กลายสภาพเป็นแบบนั้น ผมก็คงโมโหมากเหมื