Semua Bab We're the same นายกับฉันเหมือนกันเลยนะ: Bab 51 - Bab 60

...Name Partผมสัมผัสได้ว่าเจ้านายเปลี่ยนไปตั้งแต่กลับมาจากการไปเที่ยวที่อยุธยาในครั้งนั้น น้องอาจจะน้อยใจที่ผมไม่ได้ดูแลเท่าที่ควร เป็นเพราะรอลเลนไม่เคยมาเที่ยวที่ไทยเลยสักครั้ง เหมือนกับตอนที่ผมต้องบินไปลอนดอนในคราวแรกๆ ที่มีการติดต่องานร่วมกัน ก็ได้สาวขี้เล่นคนนี้คอยเป็นไกด์นำทางให้ในการท่องเที่ยว ผมมองเธอเป็นเหมือนกับน้องสาวคนหนึ่ง เพราะเธอนั้นขี้อ้อนและเอาอกเอาใจเก่ง ไม่ว่าเธอจะร้องขออะไรจากผม ผมก็มักจะยินยอมโดยดีการดำเนินธุรกิจร่วมกันก็ถือว่าแฟร์ๆ ดี ไม่เอารัดเอาเปรียบกันเกินไป มีการกำหนด % ของกำไรชัดเจนและโปร่งใส ทำให้เราสนิทกันอย่างไม่ต้องสงสัย เมื่อเธอได้มาเยือนที่ไทยครั้งแรกก็รบเร้าให้ผมพาไปเที่ยว เป็นไกด์นำทางให้เธอเช่นกัน แต่ด้วยความที่ผมยุ่งมาก แถมเธอไปที่ไหนก็สื่อสารกับใครไม่ค่อยได้ ทำให้ตัวติดกับผมเป็นตังเม ในค่ำคืนหนึ่งที่ผมกำลังใช้เวลากับเจ้านายอย่างสงบสุข เธอก็ชวนออกไปนั่งดื่มด้วยกัน แต่ผมก็ปฏิเสธไปเพราะอยากอยู่กับเจ้านายมากกว่า ก่อนจะสัญญาออกไปว่าจะพาไปเที่ยวในวันเสาร์ พาคนตัวเล็กไปเปิดหู

หลังจากที่ผมสั่งงานมาคัสเสร็จ ผมก็ขับรถตรงกลับบ้านทันที ผมถึงบ้านในราวๆ 5 ทุ่มของวัน ผมเดินเข้าบ้านด้วยสภาพอ่อนระโหยโรยแรง ไม่มีแม้แต่แรงจะเดิน ผมพาร่างตัวเองเดินมาเรื่อยจนถึงห้องนอน ก่อนจะทิ้งตัวลงอย่างอ่อนล้า กลิ่นหอมจางๆ ยังอยู่ทั่วทุกอณูภายในห้องนอน กลิ่นหอมของคนตัวเล็กที่ทำให้ผมโหยหา อยากกอด อยากสัมผัส ไม่อยากให้ระหว่างเราเป็นอย่างนี้ผมคว้าหมอนที่เจ้านายใช้หนุนนอนมาตระกองกอดไว้ เปรียบเสมือนตัวแทนของเจ้านายในช่วงเวลานี้ ฝั่งหน้าลงบนหมอนนุ่ม สูดลมหายใจเข้าลึก ติดตรึงอยู่ในภวังค์ของห้วงคำนึง น้ำสีใสไหลออกจากหางตา ตกกระทบกับหมอนใบใหญ่ ก่อนจะซึมหายไปในที่สุด หยดที่หนึ่ง.... หยดที่สอง.... หยดที่สาม.... ก่อนจะไหลออกมาไม่ขาดสาย ซึมลงไปในหมอนใบโตผมใช้มือแตะที่ใบหน้าของตัวเองอย่างแปลกใจ ก่อนจะพบว่าน้ำสีใสติดมือมา นี่ผม.... ร้องไห้?“ฮึก อึก” ผมกลั้นสะอื้น ปกปิดเสียงร้องไห้ของตัวเอง ซุกหน้าลงบนหมอน สูดกลิ่นกรุ่นของคนร่างบางที่ติดอยู่อย่างเจ็บปวด ผมยอมรับอย่างไม่อายเลยว่าผมเสียใจ เสียใจอย่างที่สุดแล้ว ความเจ็บปวดที่ไม่มีเสียงนี้ บาดลึกลงที่กลางใจ เพราะผมเ

ผมเอื้อมมือลูบหน้าของพี่เนมที่ตอนนี้เหมือนตกอยู่ในภวังค์ นิ้วโป้งของผมลูบรอยคล้ำใต้ตา ไล่ลงมาจนถึงแก้มตอบหน่อยๆ และมาจบอยู่ที่ปลายคางที่เริ่มมีไรหนวดขึ้นมาให้เห็น ใบหน้าของพี่เนมโทรมลงไปมาก คงเพราะปัญหาต่างๆ ที่รุมเร้าอยู่ในตอนนี้ และผมเองก็คงเป็นส่วนหนึ่งของปัญหานั้นเช่นกัน ผมดึงรั้งตัวพี่เนมให้เข้ามาซบพิงกับไหล่ของผม จนคนตัวโตต้องโค้งตัวลงตาม พี่เนมวางหัวไว้ที่บ่าของผม รอบข้างตกอยู่ในความเงียบงัน แขนทั้งสองข้างของผมตระกองกอดคนตรงหน้านี้ ฝ่ามือลูบเส้นผมหนาดกดำนุ่มมือ อีกข้างลูบหลังแผ่วเบาปลอบใจ เรายืนกอดกันนิ่งๆ จนผมรับรู้ถึงความฉ่ำชื้นที่บนบ่า ก่อนจะพูดออกมา“ร้องมาเถอะครับ ผมบอกแล้วไง ผมจะยืนอยู่ข้างพี่ ผมจะเป็นพละกำลังให้พี่ และผมจะเป็นแรงใจให้พี่เอง” ไหล่กว้างที่เคยตั้งตรง สูงสง่า สั่นไหวน้อยๆ พร้อมกับความชุ่มชื้นที่เพิ่มมากขึ้น จนบ่าของผมเกิดเป็นรอยน้ำตา ผมกอดคนตรงหน้าให้แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้ พูดปลอบใจไปเบาๆ อยากจะช่วยให้พี่เนมผ่านพ้นความทุกข์ทรมานนี้ไปได้“พี่... ไม่เคยคิดเลย อึก ว่าคนที่พี่ตามหามาตลอด คนที่เป็นคนวางแผนทั้งหมด จะเป็นแม่ของพี

ในเช้าวันนี้ผมตื่นมาพร้อมกับความสดชื่นและสดใสอย่างที่สุดในรอบหลายอาทิตย์ที่ผ่านมา หันมองข้างกายก็ไม่พบพี่เนมแต่อย่างใด คิดว่าคงจะไปออกกำลังกายที่ข้างล่างหรือไม่คงไปหาอะไรมาทานเป็นอาหารเช้า ผมจัดการลุกขึ้นจากฟูกนอน ความเจ็บแสบที่ช่องทางรักทำให้ผมมีความสุขแทนที่จะทรมานจากการขยับตัวจนอดยกยิ้มออกมาไม่ได้ ผมเดินเข้าไปอาบน้ำชำระล้างร่างกาย หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็นำผ้าทั้งหมดที่ใช้แล้วเดินไปทางหลังบ้าน ซักผ้าสักหน่อยครับ เดี๋ยวจะไม่มีใส่เอา เมื่อเดินลงมาแล้วก็ไม่พบพี่เนมแต่อย่างใด แถมรถสปอร์ตคู่ใจก็หายไปด้วย คิดได้อย่างเดียวคือออกไปหาอะไรมาทานแน่ๆผมละความสนใจในการตามหาพี่เนม เดินไปรองน้ำใส่กะละมัง เมื่อน้ำพอประมาณแล้วก็เอาผงซักฟอกที่อยู่ในกระปุกใกล้ๆ กันนั้นมาใส่ในน้ำ ตีกระจายฟองอยู่ชั่วครู่จนแน่ใจว่าละลายดีแล้ว ถึงได้เอาผ้าลงใส่ แล้วรองน้ำใส่กะละมังใบอื่นแทนเพื่อใช้สำหรับล้างน้ำเปล่า ผมขยี้ผ้าไปด้วย เพื่อให้มั่นใจว่ามันจะสะอาดจริงๆ เริ่มซักผ้าได้ไม่นาน เสียงรถยนต์ก็ดังให้ได้ยินจากด้านหลัง จนผมต้องหันไปมอง พี่เนมก้าวขาลงจากรถพร้อมกับอาหารมากมายทั้งของคาวของหวาน ทั้งปรุงเสร็จแล

ทันทีที่เรามาถึงโรงแรมก็ดำเนินการเช็คอินแล้วก็จัดเก็บเสื้อผ้าเข้าชั้น ผมนั่งมองเจ้านายเดินไปเดินมาภายในห้อง เพื่อจัดเก็บสิ่งของต่างๆ ให้เป็นระเบียบเรียบร้อย ยิ่งนั่งมองคนตรงหน้า ความรู้สึกยิ่งท่วมท้นอย่างห้ามไม่อยู่ผมดีใจที่เจ้านายอยู่ข้างผมเสมอ ไม่ว่าจะไปที่ไหนหรือทำอะไรก็ตาม ความดูแลและเอาใจใส่ แม้แต่กับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ยิ่งทำให้ผมหลงรักคนตรงหน้ามากยิ่งขึ้น นึกย้อนกลับไปในคราแรกที่ได้เจอกัน เด็กผู้ชายรูปร่างผอมบาง เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนนอนหมดสติตรงที่ๆ ผมหักรถหลบจนไปชนเข้ากับขอบกั้นถนน ในครั้งนั้นผมโมโหเป็นอย่างมาก เพราะมันอันตรายกับตัวผมเองและกับคนที่ก้าวเท้าเข้ามาขวางไว้ด้วย แรกเริ่มเดิมทีตั้งใจจะรักษาให้หายแล้วก็ส่งกลับบ้านไปเมื่อได้รับรู้ว่าคนตรงหน้าไร้ญาติขาดมิตรดั้นด้นเดินทางมาไกลเพียงเพื่อจะไปสุสานใกล้บ้านผมนั้นเอง ความทรงจำเมื่อครั้งวัยเยาว์ย้อนกลับมาหาเป็นฉากๆ ราวกับม้วนภาพที่ฉายซ้ำ ซ้อนทับกับคนตรงหน้า เด็กตัวเล็กเมื่อ 8 ปี ก่อนนั้นทั้งสดใสและร่าเริง แตกต่างกับคนที่นั่งนิ่งอยู่หน้าป้ายหลุมศพของผู้เป็นพ่ออย่างสิ้นเชิง เหมือนคนที่สูญเสียสิ่งสำคัญ คนที่ขาดกำลัง