Semua Bab We're the same นายกับฉันเหมือนกันเลยนะ: Bab 41 - Bab 46

ใช้เวลาไม่นานเราก็มาถึงบ้านครับ พี่เนมอุ้มร่างของเพชรขึ้นไปนอนชั้นสอง ห้องรับแขกที่พี่ซอกับพี่ไนปรารถนาเคยนอน แล้วให้ป้านุ่มเป็นคนเช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ หลังจากที่เปลี่ยนเสร็จแล้วพี่เนมก็ให้ป้านุ่มลงไปทำอาหารอ่อนๆ มาให้ด้วย ไม่นานพี่ไผ่ก็มาถึง ผมเล่าเหตุการณ์คร่าวๆ ให้พี่ไผ่ฟัง พี่ไผ่ก็เริ่มต้นตรวจอาการทันที โดยที่มีผมกับพี่เนมยืนห่างๆ“พวกมึง ออกไปรอข้างนอกก่อนนะ” พี่ไผ่มองไอ้เพชรหน้านิ่วคิ้วขมวด เครียดเกร็ง ผมกับพี่เนมหันมาสบตากัน ก่อนที่พี่เนมจะพยักหน้าให้ แล้วจูงมือผมออกจากห้องไปรอข้างนอกแทน ใช้เวลาสักพักใหญ่ พี่ไผ่ถึงเดินออกมา“น้องมีอาการขาดน้ำและสารอาหาร ให้ทานอาหารอ่อนๆ ย่อยง่าย ให้ทานแค่ 1-2 มื้อต่อวันก่อน เพื่อให้ร่างกายปรับตัว ประมาณ 2-3 วัน แล้วค่อยให้ทานให้ครบ 3 มื้อตามปกติร่างกายบอบช้ำจากการถูกทำร้าย ก็จะมีที่แขนกับเอวซะส่วนมาก มีบาดแผลบริเวณข้อมือ ต้องทำแผลสม่ำเสมอและห้ามโดนน้ำบริเวณปากมดลูกฉีกขาด การรักษาก็คือให้งดเว้นการมีเพศสัมพันธ์ในช่วงเวลานี้ จนกว่าแผลจะสมานตัว งดการขยับตัว ให้นอนพักนิ่งๆอีกอย่างที่น่าเ

“คำตอบของพี่ละครับ....” ผมเอยถามคนตัวเล็กเสียงนุ่ม พยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น มีความมั่นคงต้องอธิบายก่อนว่า การตรวจ DNA ระหว่างเครือญาติแล้ว จะมี % ความคล้ายกันน้อยมาก จนบางครั้งแทบจะไม่มีเลย เพราะ DNA ที่ถ่ายทอดมาจะถูกทอนลดลงเรื่อยๆ จนบางครั้งแทบจะตรวจไม่เจอ ถ้าเป็นชาย สามารถอ้างอิงย้อนกลับได้จากโครโมโซม Y ที่ได้รับสืบทอดมา แต่ถ้าเป็นหญิง ก็จะตรวจจากไมโทรคอนเดรีย ไม่ได้ตรวจจากโครโมโซม อย่างที่ทุกคนรู้ชาย XY หญิง XX นั่นเอง แม้จะตรวจจากไมโทรคอนเดรียแต่โอกาสมีน้อยลงมากเช่นกัน เทียบไม่ได้กับการตรวจระหว่างพ่อแม่ ที่มีความใกล้เคียงได้มากที่สุด ถึง 99%“ผลการตรวจพิสูจน์ พบว่า...” เสียงของเจ้านายเงียบลงจนผมเริ่มจะร้อนใจ ร่างกายเกร็งไปทุกสัดส่วน ทั้งหวาดกลัวและต้องการที่จะรู้ “ความสัมพันธ์.... อยู่ในระดับเครือญาติ ความใกล้เคียงของ DNA อยู่ที่ 23.57 %” จบคำพูดของเจ้านาย ทำให้ผมถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที ร่างกายที่เครียดเกร็งก็ผ่อนคลายลงตามลำดับ คนตัวเล็กยื่นเอกสารมา

ผมกับพี่เนมช่วยกันตั้งโต๊ะตัวเล็กนั้นขึ้นจากพื้น สิ่งที่เราเห็นคงไม่มีอะไรผิดแปลกไปจากเดิมเท่าไหร่หากมองผิวเผินปกตินอกจากพื้นพรมสีแดงเลือดนกเท่านั้น หากแต่เมื่อพิจารณาดีๆ จะเห็นรอยเชื่อมต่อของพื้นพรมที่ปิดได้แนบสนิทพอดีชนิดที่ว่าหากไม่สังเกตคงจะไม่เห็น ส่วนที่ผมเห็นเพราะตรงมุมของมันเป็นรอยกดจนพื้นพรมเผยอเปิดขึ้นมานิดๆ อย่างน่าแปลก ที่มันมีทั้งสี่มุมตามขนาดของโต๊ะที่ล้มไปพอดีทำไมถึงต้องช่วยกันยก? เพราะว่าโต๊ะตัวนี้ทำมาจากโครงเหล็กและหินอ่อนที่ด้านบนในรูปทรงสี่เหลี่ยม ส่วนด้านล่างเป็นลิ้นชักสีดำ ขนาด 2 ชั้นขอบดิ้นทองดูดุดัน หากแต่ก็หรูหรา ถึงแม้ว่าจะสามารถยกคนเดียวได้แต่ก็หนักเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน ผมหันไปมองพี่เนมที่แทบไม่ต้องออกแรงอะไรมากมาย ก็สามารถขยับออกได้แล้ว จนทำให้ผมถึงกับสงสัยในพละกำลังของพี่เนมในทันทีหลังจากที่เรายกโต๊ะเล็กนั้นออก พี่เนมก็เปิดพื้นพรมขึ้นทันที ที่ด้านล่างมีประตูไม้ปาร์เกต์เล็กๆ ฝั่งอยู่ในพื้น โดยที่บนประตูเล็กนั้นมีห่วงกลมๆ เอาไว้ดึงประตูขึ้น เนียนเรียบสนิทในขนาดที่เสมอเท่ากันกับประตู ไม่มีรอยนูนปรากฏให้เห็น ผมกับพี่เนมสบตากัน ก่อนจะเริ่มดึงห