All Chapters of We're the same นายกับฉันเหมือนกันเลยนะ: Chapter 31 - Chapter 40

ตอนนี้ผมกำลังเดินหาคุณหญิงนภาอยู่ครับ จากเมื่อวานที่คุยกัน คุณหญิงบอกจะยกหุ้นในมือให้ผมครึ่งหนึ่ง อีกครึ่งให้คุณกันต์ เป็นเหตุให้ผมต้องมาเดินหลงอยู่ในบ้านของตัวเอง เพราะหาคุณหญิงนภาไม่เจอ จนผมเดินออกมาจากตัวบ้าน จึงเห็นว่ามันเป็นสวนและมีทางให้เดิน จึงลองออกไปสำรวจ ห่างออกมาเรื่อยๆ เข้าไปในป่าลึก จนเห็นบ้านหลังใหญ่ สภาพทรุดโทรมทิ้งร้าง ผมว่า ผมคุ้นเคยกับบ้านหลังนี้ เหมือนกับเคยเห็นมันมาก่อน ผมก้าวเท้าเข้าไปสำรวจภายในบ้านในบ้านหลังนี้ถูกตกแต่งไว้อย่างสวยงาม แต่เพราะถูกปล่อยให้ทิ้งร้างจึงทรุดโทรมตามสภาพกาลเวลา เดินเข้าไปภายในเห็นรูปของพ่อกับแม่ในวันแต่งงานขนาดใหญ่แขวนอยู่ ทำให้ผมนึกได้ทันที บ้านหลังนี้คือบ้านที่อยู่ด้านหลังรูปแต่งงาน ที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ให้ในกล่องเหล็กนั้น ผมคิดมาตลอดว่าบ้านหลังนั้นอยู่ที่อยุธยา ไม่นึกว่าจะมาอยู่ในรั้วบ้านเดียวกันแบบนี้ ผมก้าวเท้าสำรวจอย่างระมัดระวัง เพราะที่นี่ทรุดโทรมลงไปมาก ไม่รู้ว่าจะมีสัตว์มีพิษอาศัยอยู่รึเปล่า ผมมองหาอาวุธป้องกันตัว จนได้เหล็กเขี่ยเตาผิงมาถือไว้ในมือ ผมเดินสำรวจไปรอบๆ ตัวบ้านทำให้รู้ว่าบ้านหลังนี้มีขนาดกลาง แต่ตกแต

“ทะ ทะ ทำไม”“รู้ไหมว่าฉันรอวันที่แกปรากฏตัวนานขนาดไหน สายเลือดที่น่ารังเกียจของผู้หญิงชั้นต่ำนั่น ทำให้ตระกูลของฉันแปดเปื้อน” คุณหญิงนภาในชุดสูททำงานสีขาวดูสง่างาม มาดผู้ดี พูดเสียงเย็น แสดงถึงความผิดปกติภายในจิตใจ“ทำไม” ผมถามเสียงแผ่วเบา ผมหลงระแวงคุณกันต์มาโดยตลอด คิดว่าคุณกันต์เป็นคนร้าย เป็นตัวอันตราย ไม่คิดเลยว่าคนที่พ่อบอกว่าไว้ใจได้ คนที่บอกให้ผมมาหายามต้องการที่พึ่ง จะเป็นคนที่จับผมมาและหวังฆ่าผมให้ตายในตอนนี้“เฮอะ ทำไมหรอ แกคิดว่าชั้นจะยอมรับผู้หญิงคนนั้นมาเป็นลูกสะใภ้ฉันรึไง ในเมื่อฉันหาผู้หญิงดีๆ ให้แต่มันไม่เอา ฉันก็ไม่จำเป็นต้องมีมันหรอก แค่ตากันต์ของฉันคนเดียวก็พอแล้ว ฮะฮะ” คุณหญิงนภาหัวเราะร่วนอย่างสะอกสะใจ“ที่คุณเล่าให้ผมฟังเมื่อวันนั้น มันไม่ใช่ความจริงใช่ไหม” คุณหญิงนภาแสยะยิ้มส่งให้ ก่อนจะกล่าวเสียงเย็น“ฉันเห็นแกเดินเข้าไปในบ้านหลังนั้น ฉันก็รู้แล้วว่าสักวันแกจะต้องมาถาม แต่แกน่ะโง่กว่าที่ฉันคิดนะ กว่าจะรู้ก็ใช้เวลาตั้งขนาดนี้ ถ้าหากตากันต์ไม่ห้ามฉันไว้ เพราะก

ความร้อนวูบวาบที่ไต่ไปทั่วตัว และความชื้นแฉะเหนียวเหนอะหนะทั่วร่าง ผมใช้มือปัดออกไป ไม่นานความรู้สึกเดิมก็กลับมาอีก“อื้อ!” ผมครางอื้ออึงอย่าขัดใจ อะไรนักนะ ผมนอนคว่ำ หวังหลบสัมผัสที่รู้สึก หากแต่มันกลับติดตามไม่หายไปไหน จากตอนแรกรู้สึกยุ้บยั้บที่ด้านหน้า ตอนนี้กลับย้ายมาที่ด้านหลัง ฉับพลันสิ่งแปลกปลอมแทรกตัวเข้ามาที่ช่องทางรักทำให้ผมได้สติคืนมาทันที“อ๊ะ!! ชะ ช่วย ช่วยด้วย อื้ออ!” ฝ่ามือใหญ่เลื่อนมาปิดปากผมไว้ นี่ผมกำลัง ถูกข่มขืนหรอ พี่เนม ฮึก พี่เนมช่วยผมด้วย น้ำตาผมไหลอาบแก้มทั้งสองข้างอย่างสุดกลั้น ดิ้นตัวหนีสุดแรง“ชู่ววววว ไม่ร้องนะคนดี นี่พี่เอง” เสียงกระซิบแหบพร่าที่ข้างหู น้ำเสียงที่คุ้นเคยทำให้ผมหยุดชะงักอาการขัดขืน ผมหันไปมองช้าๆ พี่เนมเองก็ปล่อยมือออกจากปากของผมแล้วเช่นกัน“ฮึก พี่เนม ทำอะไรครับ ฮึก”“อ่าาาา พี่คิดถึงนายจังครับ” ปึก! “อ๊าาาาาาาา อุ้บส์!” จบคำ พี่เนมก็กระแทกเข้ามาเต็มแรง จนผมเผลอร้องลั่น ก่อนจะตะครุบปากของตั

“เนม กูรวบรวมข้อมูลทั้งหมดที่กูได้มาอยู่ในนี้นะ ไฟล์ที่เสียหายกูก็กู้ข้อมูลคืนให้แล้ว จัดเรียงตามลำดับเวลาไว้ให้ด้วย แต่... มึงจะอยากดูจริงๆ หรอ” ในเช้าวันถัดมาผมมาทำงานตามปกติครับ แต่ที่ไม่ปกติคือผมมาทำงานในเวลาที่เช้ามากๆ โดยมีไอ้ไนท์ที่ยืนตาโหลๆ อยู่ตรงข้ามกับโต๊ะทำงานของผมและมาคัสคู่กัน“ทำไม กูตามหาความจริงมาเกือบ 10 ปี และวันนี้กูต้องได้รู้” ผมบอกเสียงเข้ม รับเอาแฟลซ์ไดรฟ์จากมือของไอ้ไนท์มาถือไว้ ก่อนจะเสียเข้ากับคอมแล้วเริ่มเปิดโฟล์เดอร์“กูว่า กูออกไปรอข้างนอกดีกว่า” ไอ้ไนท์บอกแล้วหันกายออกไปจากห้อง มาคัสหันมามองผมอย่างกังวลใจนิดหน่อย ก่อนจะเดินออกไปตามกันผมเริ่มเปิดเข้าไปในโฟล์เดอร์ ที่มีไฟล์อยู่ 5 ไฟล์ และไฟล์เสียง 1 ไฟล์ เท่านั้น โดยจัดเรียงกันตามวันที่ ผมไม่รอช้าที่จะเปิดเข้าไปทันที ภาพในวิดีโอปรากฏอยู่ตรงหน้านี่มันเรื่องบ้าอะไร!!!!...Nine Partวันนี้วันพฤหัสครับ พี่เนมพาผมมาทานอาหารกับลุงชาญที่โรงแรมแห่งหนึ่ง เรานั่งกินกันไปทานกันไป ดูท่าลุงชาญคงจะทำ

ปวด... นั่นเป็นความรู้สึกแรกหลังจากตื่นขึ้นมาจากนิทรา ปวดตัวไปหมดเลยยยยยยย ไอ้พี่เนม คนหื่น ถ้าผมโดนแบบนี้บ่อยๆ คงจะโทรมไม่น้อยเลย ผมยันตัวเองลุกขึ้นจากที่นอน ใบหน้าสวยงองุ้มทำปากยื่น หันมองคนข้างกายที่หลับตาพริ้มไม่รู้ตัวอยู่ตอนนี้“ทำไมต้องโหมแรงขนาดนั้นด้วย อึด ถึก ทน แถมยังใหญ่ขนาดนี้อีก กะให้ร่างผมพังไปเลยใช่ไหม นี่แหนะ นี่แหนะ” ผมหันไปดึงยืดหน้าตาคนนอนหลับอย่างมันมือ พร้อมกับบ่นไปพลางๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมา พยุงร่างกายลุกจากเตียง เตรียมไปอาบน้ำ หมับ! “ประทุษร้ายร่างกายพี่แล้วจะไม่รับผิดชอบหรอครับ” ยังไม่ทันที่ผมจะได้ลงจากเตียง แขนแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามก็เข้ามารัดเอวของผมไว้ พร้อมกับดึงเข้าหาตัว จนผมเกยทับอยู่ด้านบนในท่านอนหงาย“อะ อ่อ พี่เนม ตื่น ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” ผมถามเสียงตื่น เขาจะได้ยินที่ผมบ่นไหมเนี้ย“นายกำลังคิดอะไรอยู่ละครับ ถ้ากำลังคิดว่าพี่ได้ยินไหม ใช่ครับ พี่ได้ยิน” เสียงพร่ากระซิบที่ข้างหู ขายาวๆ ของพี่เนมเลื้อยมาล็อกขาล็อกเ