บททั้งหมดของ สยบรักยอดบัณฑิต: บทที่ 101 - บทที่ 110

ณ เมืองตุนโจ กลิ่นยาและสมุนไพรยังลอยคลุ้งอยู่ทั่วไปตามตรอกซอกซอย ทั้งเมืองเงียบสงบกว่าช่วงที่โรคระบาดรุนแรง แต่ก็ยังไม่ใช่ความเงียบของเมืองปกติ หากเป็นความสงบนิ่งแบบระแวดระวัง เป็นความสงบที่แขวนอยู่บนเส้นด้ายบนกำแพงเมือง ทหารยามในชุดเกราะบางเดินลาดตระเวนเป็นระยะ มองดูประชาชนที่ค่อยๆ เริ่มออกมาจากบ้านอย่างระมัดระวัง บางคนสวมผ้าปิดจมูก บางคนยังไม่กล้าแม้แต่จะเปิดหน้าต่างเรือนที่เคยเป็นโรงเก็บเมล็ดพันธุ์ถูกจัดให้เป็นศูนย์รักษาชั่วคราว เสียงหมอหลวงและเหล่านักเรียนแพทย์ฝึกหัดพูดคุยกันเบาๆ ดังสลับกับเสียงเคี่ยวสมุนไพรตำรับยาที่มาจากเมืองหลวงซึ่งส่งต่อผ่านเผิงเหยียนเฉิงจนมาถึงมือหมอหลวง ได้ผลเกินคาด ทั้งยาต้มสำหรับดื่ม และขี้ผึ้งที่ทาผื่นผิวหนัง ต่างช่วยบรรเทาอาการได้อย่างมีประสิทธิภาพ“อาการดีขึ้นมาก ไม่มีคนใหม่ที่มีไข้สูงมาเพิ่มสองวันแล้ว” หมอหลวงผู้เฒ่ากล่าวกับผู้ช่วยข้างตัว พลางยกตำรับยาขึ้นมาดูด้วยแววตาเคารพ“สกุลอันเป็นตระกูลหมอเทวดาแท้จริง”ในหมู่บ้านท้ายเมืองที่เคยเป็นจุดเริ่มต้นของโรคระบาด ขณะนี้มีเพียงแพทย์และทห

สองวันต่อมา แสงแดดยามบ่ายสาดลอดหน้าต่างห้องของโจวจิงหยู ร่างของนางซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่ม ผิวซีดเผือดไร้โลหิตดั่งคนที่ถูกปล้นพลังชีวิตไปกว่าครึ่งประตูเปิดออกด้วยเสียงดังผิดปกติ พร้อมร่างสูงของสามีซ่งจื่ออวี้ที่ก้าวเข้ามา ดวงตาของเขาแดงก่ำจากความเครียดและโทสะ มือสองข้างกำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน“เจ้ามัวซ่อนตัว ไม่ช่วยเหลืออะไรหรืออย่างไร” เขาคำรามใส่ เสียงแข็งกร้าวปานคมมีด “เจ้าทำให้ตุนโจวทั้งเมืองตกอยู่ในเงาแห่งความตาย นี่หรือคือแผนการที่จะทำให้ข้าได้ดี”โจวจิงหยูสะดุ้ง ดวงตาเบิกกว้าง หลายวันมานี่พอกลับมาถึงเขาก็เอาแต่ด่าทอนางหญิงสาวหายใจถี่ขึ้นน้อยๆ แต่พยายามฝืนลุกขึ้นพิงหมอนหัวเตียง ใบหน้าซีดเซียวของนางยังมีแววหยิ่งระคนโกรธ“อย่าทำราวกับว่าเจ้าบริสุทธิ์นักซ่งจื่ออวี้” นางกัดฟันแน่น เสียงสั่นแต่เด็ดเดี่ยว“เจ้าก็เห็นดีเห็นงามกับข้า เจ้าก็พูดเองว่าหากควบคุมได้ เจ้าจะเป็นวีรบุรุษ แล้วดูสิ  ข้าเพียงทำให้เส้นทางเจ้าราบรื่นขึ้น แต่เจ้ากลับหาว่าข้าไม่ทำอะไรเลย”ซ่งจื่ออวี้แค่นหัวเราะอย่างขมขื่

ขบวนเกียรติยศเคลื่อนเข้าสู่เขตเมืองเจียงเฉินในช่วงสาย ท้องฟ้าสีครามสดใส มีแสงแดดอบอุ่นส่องผ่านยอดไม้ใหญ่ริมถนนที่ทอดยาวตั้งแต่ประตูเมืองไปจนถึงจัตุรัสกลางเมืองเมืองทั้งเมืองดูคึกคักเป็นพิเศษ ขบวนรถม้าราชสำนักมีป้ายทองและธงตราประจำราชวงศ์ติดอยู่เต็มขบวน นำหน้าด้วยกลองฉิ่งฉาบที่ตีเป็นจังหวะช้าและหนักแน่น แสดงถึงพิธีการที่สำคัญยิ่งผู้คนชาวเมืองเจียงเฉินต่างออกมายืนดูขบวนเกียรติยศแน่นริมถนน ข่าวการที่ท่านโหวแห่งเมืองหลวงพร้อมฮูหยินกลับมาเยือนบ้านเกิดเพื่อถวายเกียรติแก่สกุลลู่ ในฐานะผู้มีคุณูปการแก่แผ่นดิน แพร่กระจายไปทั่วเมืองในเวลาอันรวดเร็วเมื่อขบวนมาถึงหน้าจวนสกุลลู่ ประตูไม้ใหญ่เปิดกว้าง บ่าวไพร่ทั้งเรือนยืนเรียงรายคำนับรอรับเผิงเหยียนเฉิงก้าวลงจากรถม้าอย่างองอาจในชุดขุนนางพิธีการเต็มยศ ตามด้วยลู่ซือหนานในชุดตระการตา แต่เรียบสง่าอันเหม่ยฉินในชุดผ้าแพรสีอ่อนยืนรอรับอยู่หน้า ประตู สีหน้าซึ้งใจจนแทบน้ำตาคลอ เมื่อเห็นลูกสาวและลูกเขยเดินตรงเข้ามา“ท่านแม่” ลู่ซือหนานเอ่ยเสียงเบา ก่อนจะโผเข้ากอดแน่นอันเหม่ยฉินลูบผมลูกสาวพล

ณ เมืองเจียงเฉิน ในสวนเรือนสกุลลู่ แสงแดดยามสายกระทบหลังคากระเบื้องสีเขียวเข้มจนแวววาว และเสียงหัวเราะของหญิงสาวดังก้องในลานหน้าศาลาลู่ซือหนานในชุดเรียบหรูสีชมพูอ่อน ผ้าคลุมบางปักลายกลีบดอกเหมยพลิ้วไหว นางกำลังจัดสำรับน้ำชาให้สามีที่นั่งอยู่ตรงข้ามบนศาลากลางสวน ใบหน้าของหญิงสาวมีรอยยิ้มผ่อนคลาย ดวงตาเปล่งประกายความสุข“ท่านดูผอมลงกว่าตอนก่อนออกจากเมืองหลวงมากเลยเจ้าค่ะ หรือเพราะเหนื่อยกับงานราชการ”เผิงเหยียนเฉิงยิ้มบาง ขณะรับถ้วยน้ำชาจากภรรยา“เปล่าเลย ข้าเพียงคิดเรื่องงานมากไปบ้าง ยามเห็นเจ้าในวันนี้ ข้าก็หายเหนื่อยแล้ว”“ท่านมักพูดจาเช่นนี้อยู่เรื่อย…” ลู่ซือหนานหน้าแดงเล็กน้อย หันหน้าไปอีกทาง “ข้าดีใจที่เราได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง ได้กลับมานั่งคุยกันเหมือนตอนก่อนแต่งงาน ครอบครัวก็ปลอดภัย เมืองก็สงบสุข ทุกอย่างราวกับความฝัน” หญิงสาวพูดต่อด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล“อืม” เผิงเหยียนเฉิงพยักหน้าเบาๆก่อนทั้งสองจะได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น เสียงฝีเท้าเร่งรีบของบ่าวเร

ขบวนรถม้าของเผิงเหยียนเฉิงลู่ซือหนานมุ่งหน้ากลับเมืองหลวงอย่างสงบตลอดเส้นทาง สายลมเอื่อยๆ พัดพาไอเย็นคลอเคลียรถม้าคันหน้า ทำให้การเดินทางในครั้งนี้มิได้เหน็ดเหนื่อยนักภายในรถม้าคันประจำของสกุลเผิงโหว ลู่ซือหนานนั่งเอนกายพิงเบาะอย่างผ่อนคลาย หลังจากร่ำลาและออกจากเจียงเฉินได้ไม่นาน บรรยากาศเงียบสงบภายในรถมีเพียงเสียงล้อไม้บดถนนกรวด และเสียงลมหายใจของทั้งสองเผิงเหยียนเฉิงเบือนหน้ามองภรรยาของตนที่กำลังจิบชาเบาๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างเรียบๆ แต่แฝงไว้ด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า“ข้าว่าข้าคงต้องเร่งแล้วล่ะ”ลู่ซือหนานวางถ้วยชา พลางหันมามองเขาอย่างงุนงง “เร่งอะไรหรือเจ้าคะ”เขาหัวเราะเบาๆ สายตายังคงทอดมองออกไปนอกหน้าต่างรถม้า ก่อนจะหันกลับมา กระซิบเสียงต่ำใกล้หูนาง“ก็เร่งมีลูกอย่างไรเล่า มารดาเจ้าตั้งครรภ์ในวัยสี่สิบ ข้าเป็นถึงเจ้ากรมพิธีการ หน้าจะบางมิใช่น้อย หากแม่ยายกับพ่อตาแซงหน้าลูกเขยเช่นข้าไปได้”ลู่ซือหนานถึงกับหน้าแดงระเรื่อ รีบยกมือขึ้นตีไหล่เขาเบาๆ ด้วยความเขินอาย“พูดอะไรออกมาน่ะ ท่านพ่อท่