Semua Bab สยบรักยอดบัณฑิต: Bab 91 - Bab 100

ดึกแล้วเสียงครื้นเครงของงานเลี้ยงเริ่มซาลง แขกเหรื่อทยอยกลับ บ่าวไพร่ทยอยเก็บโต๊ะ เหลือเพียงเสียงดนตรีเบาๆ ที่ยังเล่นเพื่อเป็นมงคลให้บ่าวสาวคืนนี้จันทร์เต็มดวงส่องแสงนวลเหนือฟ้าเมืองหลวง ทอแสงลงมาบนเรือนหอหลังใหญ่ในจวนโหว เรือนที่วันนี้ถูกตกแต่งอย่างงดงามด้วยโคมแดง ผ้าม่านลายมงคล และเทียนที่สว่างไสวอยู่สองมุมห้องในห้องหอ ลู่ซือหนานนั่งสงบอยู่ข้างเตียงในชุดเจ้าสาวสีแดง ผมเงางามถูกเกล้าอย่างพิถีพิถัน ติดปิ่นทองลายบุปผา ดวงหน้าแดงเรื่อเพราะไออุ่นในห้องและความเขินอายที่ยากจะระงับเบื้องหน้าโต๊ะกลมขนาดเล็กมีถ้วยเหล้าชุนถังเจียวเป่ย เหล้ามงคลสำหรับคู่บ่าวสาววางอยู่พร้อมจอกทองหนึ่งคู่ เสี่ยวหลานที่รู้เวลายิ้มแล้วถอยออกจากห้องอย่างเงียบเชียบ เหลือเพียงลู่ซือหนานกับเสียงหัวใจของตนเองไม่นาน บานประตูไม้สลักก็เปิดออกเบาๆ เผิงเหยียนเฉิง ในชุดเจ้าบ่าวสีแดง ก้าวเข้ามาช้าๆ ใบหน้าเขายิ้มอ่อน แต่นัยน์ตาเต็มไปด้วยความรู้สึกลึกซึ้งจนแทบกลั้นไม่อยู่“ข้ามาช้าไปหรือไม่” เขาถามเสียงนุ่ม น้ำเสียงไม่มั่นใจนักลู่ซือหนานหลบตานิดหนึ่ง ก่อนพยักหน้าเบาๆ &

ณ จวนโหว เมืองหลวงหลังพิธีแต่งงานอันยิ่งใหญ่ผ่านพ้นไปเพียงไม่กี่วัน จวนโหวก็กลับเข้าสู่บรรยากาศสงบสุข แต่แฝงไว้ด้วยความอบอุ่นและเบิกบานบรรยากาศในจวนโหวเผิงเต็มไปด้วยความอบอุ่นและบรรยากาศแห่งความสุข ลู่ซือหนานปรับตัวเข้ากับบทบาทฮูหยินของจวนโหวได้อย่างงดงาม นางจัดระเบียบภายในอย่างเรียบร้อย ดูแลบ่าวไพร่ด้วยความเมตตาแต่เด็ดขาดส่วนเผิงเหยียนเฉิงเมื่อออกจากจวนก็ปฏิบัติหน้าที่ในราชสำนักอย่างเต็มความสามารถ กลับถึงเรือนยามใดก็จะมีรอยยิ้มเมื่อนางอยู่ตรงหน้าทุกค่ำคืนที่จวนโหว เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะอ่อนหวานของนางเอกและเสียงพูดคุยเบาๆ ของสามีภรรยา ทั้งสองมักร่วมโต๊ะอาหาร พูดคุยเรื่องราษฎร์เรื่องหลวง บางคืนเผิงเหยียนเฉิงก็พานางเอกออกไปเดินชมสวนในยามจันทร์สว่าง คล้ายทุกอย่างจะราบรื่นไร้สิ่งใดให้กังวลเสี่ยวหลานในฐานะสาวใช้คนสนิท ก็มีหน้าที่แน่นอนในจวนใหม่ ได้แต่งชุดบ่าวของจวนโหวอย่างภาคภูมิใจ คอยดูแลคุณหนูของตนอย่างใกล้ชิดไม่เปลี่ยนวันนี้ ลู่ซือหนานตื่นแต่เช้า นางสวมผ้าไหมเรียบหรูสีอ่อนผูกปมเรียบง่าย คลุมเส้นผมด้วยปิ่นหยกที่เผิงเหยียนเฉิงให้เป็นของขวั

เมืองหลวง จวนโหวเผิงในห้องนอนหลักของจวนโหว ลู่ซือหนานนั่งอยู่หน้ากระจกทองเหลือง ชายผ้าคลุมไหล่ผืนบางลู่ไปตามสายลม เสี่ยวหลานกำลังหวีผมให้นางช้า ๆ อย่างทะนุถนอม“ฮูหยินยิ้มอีกแล้วเจ้าค่ะ ฝันดีหรือเจ้าคะ” เสี่ยวหลานเอ่ยเย้าลู่ซือหนานเงยหน้าขึ้นสบตาตัวเองในกระจก แววตาของหญิงสาวที่ผ่านเรื่องราวมากมายกลับนุ่มนวลอย่างน่าประหลาด“ไม่ได้ฝัน... แต่เมื่อคืนเขาเล่าเรื่องตลกให้ฟัง” น้ำเสียงนางอบอุ่น นึกถึงใบหน้าของเผิงเหยียนเฉิงที่มักทำท่าขึงขังแต่แฝงรอยขี้เล่นเวลาสองต่อสอง ทำให้นางไม่กดดันที่จากบ้านเดิมมาอยู่ที่นี่หลังแต่งงาน ทั้งคู่มีวิถีชีวิตที่เรียบง่ายแต่น่าประทับใจ แม้จะต่างมีภาระงานมาก แต่ทุกเช้าหากไม่มีราชการเร่งด่วน เผิงเหยียนเฉิงจะร่วมโต๊ะอาหารกับภรรยาเสมอเช้านี้ก็เช่นกันเผิงเหยียนเฉิงในชุดเต็มยศสีเข้ม เดินเข้ามาในเรือนพร้อมรอยยิ้ม“เจ้าตื่นแต่เช้าอีกตามเคย ข้าเพิ่งให้ห้องครัวต้มน้ำขิง อากาศเช้านี้เย็นไปนิด”นางหันไปต้อนรับ ยื่นมือไปจับชายแขนเสื้อเขาเบา ๆ “ข้ายังติดนิสัยตื่นเช้าจากตอน

ในห้องทำงานของปลัดอำเภอตุนโจว ซ่งจื่ออวี้ยืนก้มหน้าอยู่เหนือแผนที่ของเมืองตุนโจว รายงานการเจ็บป่วยถูกวางเรียงไว้รอบตัว“จำนวนผู้ป่วยเพิ่มอีกหกรายในหมู่บ้านซูเหนียน หากยังเป็นเช่นนี้ ภายในไม่กี่วัน เราอาจต้องส่งข่าวไปยังเมืองหลวง...” เขาพึมพำกับตัวเอง สีหน้าหนักใจขณะที่เขากำลังไตร่ตรอง โจวจิงหยูก็เดินเข้ามาอย่างสง่างาม เสียงส้นรองเท้าสะท้อนเบา ๆ กับพื้นไม้“ท่านกำลังจะส่งข่าวไปรายงานหรือ”ซ่งจื่ออวี้เงยหน้าขึ้น “ข้าคิดว่าเราเริ่มไม่สามารถควบคุมได้แล้ว...หากไม่ระวัง อาจลามไปถึงเมืองใกล้เคียง”โจวจิงหยูมองเขาด้วยดวงตานิ่งลึก ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ “ท่านลืมแล้วหรือ ว่าเราเริ่มต้นเรื่องนี้ขึ้นมาเพื่อให้ท่านได้แสดงความสามารถ”ซ่งจื่ออวี้ชะงัก“หากตอนนี้ท่านเร่งควบคุมโรค แล้วรายงานความสำเร็จไปที่เมืองหลวง ย่อมมีรางวัลตอบแทนไม่มากนัก เพราะโรคนี้ยังไม่ถูกมองว่าร้ายแรงพอ” นางกล่าวขณะเดินวนไปรอบ ๆ เขา“แต่หากปล่อยให้แพร่กระจายเพียงเล็กน้อยไปยังอีกสองสามหมู่บ้าน แล้วท่านค่อยแ

ณ เมืองเจียงเฉิน ท่ามกลางอากาศเย็นสบายและกลิ่นหอมของสมุนไพรที่ลอยคละคลุ้งอยู่ทั่วเรือน สาวใช้เดินถือม้วนจดหมายเข้ามายังห้องเรือนกลางของลู่ฮูหยิน ผู้ซึ่งมาจากตระกูลที่มีความรู้เรื่องสมุนไพรลึกซึ้งและเคยจัดยารักษาผู้ป่วยมานับไม่ถ้วน“ฮูหยิน จดหมายจากท่านโหวสกุลเผิง ส่งมาด้วยม้าเร็ว” สาวใช้กล่าว พลางยื่นซองผนึกตราจวนเผิงโหวให้อันเหม่ยฉินรับมาด้วยสีหน้าสงบนิ่ง ก่อนจะใช้มีดปลายเรียวเฉือนผนึก เปิดออกแล้วอ่านอย่างตั้งใจฮูหยินวัยสี่สิบที่ยังคงสง่างามแม้เวลาผ่านไปหลายสิบปี ขมวดคิ้วแน่นเมื่ออ่านจบ แล้วหยิบพู่กันขึ้นมาวางไว้บนกระดาษขาวก่อนนิ่งคิด“อุณหภูมิสูง ดวงตาแดง หายใจไม่สะดวก และชัก...นั่นไม่ใช่ไข้ธรรมดา” นางพึมพำ “อาจเป็นพิษที่ส่งผลต่อระบบเลือดและเส้นประสาท”นางเปิดหีบตำราเก่าแก่ หยิบตำราเทียบยาสองเล่มมาวางเรียงต่อกัน เปิดไปยังหน้าอาการเกี่ยวกับไข้ระบาดในอดีตกาล แล้วเริ่มตรวจสอบอาการทีละข้อ“หากตามตำราอาการเช่นนี้คล้ายกับ ‘ไข้ลมพิษร้อน’ ที่เคยเกิดทางตอนใต้เมื่อหลายสิบปีก่อน เกิดจากเชื้อโรคใ