Semua Bab สยบรักยอดบัณฑิต: Bab 31 - Bab 40

ในเรือนใหญ่ของสกุลลู่ หลังจากได้รับการรายงานจากสาวใช้ ลู่หยวนฉีและลู่ฮูหยินกำลังนั่งปรึกษาหารือกันใต้ศาลาไม้ไผ่ สีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด“สตรีผู้นี้ ไม่ควรเข้ามาเกี่ยวข้องกับเหยียนเฉิงอีกแล้ว” บิดาลู่ซือหนานกล่าวอย่างหนักแน่นลู่ฮูหยินเองก็เม้มปากแน่น “แต่ตระกูลโจวมีอำนาจ หากปฏิเสธเกรงว่าจะสร้างศัตรูโดยไม่จำเป็น เราแค่ต้อนรับตามมารยาท อย่าให้เกินเลยไปก็พอ”สุดท้ายทั้งคู่จึงตกลงกันว่าจะให้พบ แต่จะคุมสถานการณ์อย่างใกล้ชิดในตอนนั้นเองสาวใช้รีบเข้าไปแจ้งข่าวนี้แก่คุณหนูของตน เสียงภายในเรือนเริ่มมีความเคลื่อนไหว ลู่ซือหนานซึ่งกำลังจัดตำราให้เผิงเหยียนเฉิงในห้อง เงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงวิ่งจากสาวใช้“คุณหนู! มีหญิงจากเมืองหลวงมาหาคุณชายเผิงเจ้าค่ะ บอกว่าเป็นภรรยาของเขา…”เสียงนั้นทำให้มือที่ถือชาร้อนของนางสั่นเล็กน้อย ดวงตาหวั่นไหวชั่วขณะ แต่เพียงครู่ก็สะกดมันไว้ภายใต้ท่าทีสงบเรียบ“เจ้าช่วยไปบอกเขาที...ให้เขาออกไปพบ” นางกล่าวเสียงเบา แล้วหันหลังเดินไปทางเรือนหลักด้วยหัวใจที่สั่นไหว หัวใจที่สงบแล้วกลับปั่นป่วนขึ้นมาเล็กน้อยอย่าง

เสียงลมเย็นยามต้นฤดูใบไม้ร่วงพัดผ่านจวนของนายอำเภอเมืองเจียงเฉิน โจวจิงหยูยังอาศัยอยู่เรือนรับรองก้านใน ดวงตาเรียวยาวเปล่งแสงครุ่นคิดนางเลือกจะอยู่ต่อในเจียงเฉิน ใช้ข้ออ้างว่าอากาศเปลี่ยนทำให้สุขภาพยังไม่ดีนัก ขอพักรักษาตัวต่ออีกระยะ นายอำเภอซึ่งเกรงใจขุนนางใหญ่ในเมืองหลวงก็จำต้องอนุญาตในห้องพัก นางนั่งลงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง หวีผมยาวของตนช้าๆ ขณะใช้กระจกทองเหลืองบานเล็กจ้องมองเงาสะท้อน“สตรีเช่นข้า ไม่แพ้ใครทั้งสิ้น” นางยิ้มจางๆ“ต่อให้ต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมบ้าง ก็ไม่ถือว่าเสียเกียรติ”จากนั้นนางเรียกสาวใช้มาสั่งเบาๆ ว่า“ไปเตรียมเครื่องแต่งกายให้ข้า ข้าจะไปเดินเที่ยวเล่นตลาดในเจียงเฉินเสียหน่อย”“เจ้าค่ะ” บ่าวข้างกายออกไปอย่างไม่รอช้าโจวจิงหยูวางหวีลงแล้วเคาะนิ้วอย่างครุ่นคิด นางได้ยินจากบ่าวรับใช้ว่า อดีตสามีไม่เพียงหายดีจนเดินเหินได้คล่อง หากยังมีอาจารย์ชื่อดังจากสำนักศึกษามาสอนให้ถึงเรือน และมีข่าวลือกระซิบกันว่าหากสอบผ่านอาจจะได้เป็นจอหงวน“ถ้าเขาได้ตำแหน่ง... ข้าจะไม่มีวันยอมให้ลู่ซือหนานได้ไปเด็ดขาด..” นางพึมพำพลาง

ภายในเรือนหนังสือของสกุลลู่ เผิงเหยียนเฉิงนั่งอยู่หน้าโต๊ะไม้หอม ดวงตาคมกริบจดจ่ออยู่กับตัวอักษรบนตำรา ใบหน้าขาวจัดเคลือบแผ่วด้วยเงาความเคร่งขรึมหลังจากอาจารย์หวังกลับออกไป เขาฝึกใช้พู่กันเขียนตัวอักษรคัดลอกความสำคัญจากตำราเบื้องหน้าลายมือของเขาแม้ยังมีร่องรอยความแข็งกระด้างอยู่บ้างจากการฟื้นฟูมือ แต่เส้นสายก็ค่อยๆ อ่อนช้อยขึ้นทีละนิดประตูไม้เบาๆ ถูกเคาะขึ้นสองครั้ง“เข้ามาเถิด” เผิงเหยียนเฉิงเอ่ยเสียงนุ่มลู่หยวนฉีก้าวเข้ามาพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน ในมือของเขาถือห่อผ้าไหมเล็กๆ สีครามลวดลายเมฆา ท่านวางห่อนั้นบนโต๊ะอย่างเบามือก่อนกล่าวเสียงหนักแน่นแต่แฝงด้วยความอบอุ่นเมื่อเห็นว่าเป็นเขา บัณฑิตหนุ่มจึงวางพู่กันลง ลุกขึ้นโค้งคำนับอย่างนอบน้อม“เจ้าศึกษาอย่างหนัก ข้ามีบางสิ่งอยากมอบให้”“ขอบคุณท่านลุงขอรับ”ลู่หยวนฉีผายมือเชิงอนุญาตให้เขาเปิดห่อ เผิงเหยียนเฉิงจึงค่อยๆ คลี่ผ้าไหมออกเผยให้เห็นหนังสือเล่มหนา ปกเก่าคร่ำแต่ได้รับการรักษาอย่างดี ด้านหน้ามีชื่อสลักไว้ด้วยตัวอักษรวิจิตร ‘บทสรุปแห่งความกลมกลืน’ เขียนโดยท่านจ้าวจิ่งหลา

เผิงเหยียนเฉิงนั่งอยู่ที่โต๊ะเตี้ยในห้องหนังสือ ดวงตาทอดมองตำราเบื้องหน้าอย่างแน่วแน่ เสียงปลายพู่กันขีดเขียนบนกระดาษบาง ดังก้องเบาๆ ไปทั่วห้องอีกเพียงหนึ่งเดือน การสอบเคอจวี่ซึ่งจะเปลี่ยนชีวิตเขาก็กำลังจะมาถึงเขาไม่ออกจากเรือนเลยแม้แต่วันเดียว มีเพียงเสียงฝีเท้าเบาๆ ของอาจารย์จากสำนักศึกษา และอาหมิงบ่าวรับใช้ที่นำอาหารและน้ำชามาให้เท่านั้นที่ทำลายความเงียบสงบในเรือนของเขาแต่สิ่งที่ทำให้หัวใจของเผิงเหยียนเฉิงไม่เคยเหงาเลย คือขนมกล่องเล็กที่ถูกวางไว้บนถาดข้างตำราในช่วงสายของทุกวัน กล่องไม้ไผ่สานประณีต มักจะมาพร้อมกลิ่นหอมอบอวล ด้านในมีขนมแป้งนุ่มรสพอดี ไม่หวานจัด และเปี่ยมความเอาใจใส่ทุกครั้งที่เขาเปิดกล่อง ขนมจะถูกวางเรียงอย่างบรรจง เขาไม่เคยเห็นคนที่นำมาวาง แต่เขารู้ดีว่าเป็นผู้ใด“นางไม่เคยลืมข้าแม้เพียงวันเดียว” เขาพึมพำเบาๆ พลางยิ้มอ่อนในห้องที่มีเพียงเขากับกองตำราความเหนื่อยล้าที่สะสมคลายลงชั่วครู่ในหัวใจอันมุ่งมั่น เขาหยิบขนมหวานขึ้นมาช้าๆ ลิ้มรสอย่างละเมียด และปล่อยให้กลิ่นหอมบางๆ พัดพาความทรงจำถึงแววตานุ่มนวลของนางแม้นาง

ในโรงน้ำชาเงียบสงบริมถนนสายเล็กของเมืองเจียงเฉิน บรรยากาศในห้องรับรองชั้นบนแฝงความเย็นยะเยือกแม้จะมีผู้คนมากมายโจวจิงหยู นั่งอย่างสง่างามในชุดผ้าไหมลายดอกบัวสีอ่อน แม้แต่งกายงามล้ำ แต่แววตากลับแข็งกร้าว หางตาหรี่ลงอย่างเย็นชา มือบางค่อยๆ ยกถ้วยชาขึ้นจิบราวกับใจเย็น ทว่าเสียงที่เอ่ยออกมากลับเฉียบขาด“ข้าเบื่อเหลือเกินกับความเย่อหยิ่งของนาง ลู่ซือหนานผู้นั้น ในเมื่อนางไม่ยอมคืนดีกับเจ้าง่ายๆ ก็ต้องสั่งสอนให้นางรู้เสียบ้างว่าสตรีในโลกนี้ใช่ว่าจะเลือกทางเดินได้ดั่งใจไปเสียหมด”ฝั่งตรงข้าม ไป๋ซื่ออันที่ยังคงแต่งกายด้วยชุดทะมัดทะแมงของสำนักคุ้มกันภัย เขาพยายามสงวนท่าที แต่ดวงตากลับเป็นประกายแห่งความเดือดดาลและแรงปรารถนาที่จะเอาชนะ“ข้าพยายามพูดดีแล้ว แต่นางไม่แม้แต่จะแลตามอง ข้าถึงได้บอกท่านว่าหากข้าได้แต่งนาง นางต้องเป็นเพียงอนุเท่านั้นจึงจะสาแก่ใจข้า”โจวจิงหยูยิ้มมุมปาก ดวงตาคล้ายงูพิษที่จับจ้องเหยื่อ“ข้าคิดแผนไว้แล้ว เจ้าก็แค่ทำตามที่ข้าบอก”“อย่างไร” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น“ข้าได้ยินมาจากเหล่าสตรีที่มาเยี่ยมเยียนบุตรีนา