All Chapters of สยบรักยอดบัณฑิต: Chapter 41 - Chapter 50

ยามเฉินของวันจัดงานเลี้ยง ลู่ซือหนานนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เสี่ยวหลานกำลังช่วยเกล้าผมให้นาง มือของนางใช้ปิ่นหยกที่เรียบง่ายแต่ประณีต เป็นของที่มารดานางมอบให้เมื่อนางมีอายุครบสิบห้าปี“คุณหนู...” เสี่ยวหลานลังเลเล็กน้อยก่อนพูดต่อ“วันนี้ต้องออกนอกจวน ข้าห่วงนัก”ลู่ซือหนานยิ้มบาง ริมฝีปากนั้นแดงระเรื่อจากแผ่นชาด“ข้าก็กังวลแต่ไม่อาจหลีกเลี่ยง เทียบเชิญจากจวนบุตรีนายอำเภอ แม้รู้ว่าอาจมีเล่ห์เหลี่ยม ก็ยังต้องเผชิญ”เสี่ยวหลานเงยหน้าขึ้น สีหน้าเศร้า “หากคุณชายเผิงรู้เข้า เขาต้องไม่ยอมให้ท่านแน่เจ้าค่ะ”หญิงสาวนิ่งชั่วขณะ แต่แววตากลับมั่นคง “เขากำลังเตรียมสอบ ต้องใช้สมาธิ ข้าไม่อยากให้เขาเป็นกังวลเรื่องข้า”ขณะนั้นประตูห้องเปิดออกเบาๆ อันเหม่ยฉินเดินเข้ามาในชุดเรียบหรู มือถือผ้าคลุมไหล่ปักลายเมฆทอง “ซือหนาน แม่เตรียมผ้าคลุมให้เจ้า แม้จะอบอุ่นแล้ว แต่อย่าให้ลมเย็นพัดจนเจ้าไม่สบาย”ลู่ซือหนานรับไว้ ยิ้มให้มารดา ก่อนเอ่ยเสียงอ่อน “ข้าจะไม่ประมาทเจ้าค่ะแม่”ลู่หยวนฉีเดินเข้ามาต่อจากภรรยา สวมชุดลำลองเรียบง่าย แต่สีหน้ายั

“มีโจรบุกเข้าเรือน รีบไปดูหนานเอ๋อร์เร็ว” เสียงคุณหนูซุนดังขึ้นด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะรีบตรงไปยังเรือนหลังเล็กด้วยสีหน้าซีดเผือดหลังจากมีบ่าวในเรือนมาแจ้งเรื่องเสียงที่ออกมาจากห้องพักโจวจิงหยูผู้แสร้งตกใจถึงขีดสุด แสร้งคว้ามือสาวใช้ตนไว้ “เจ้าแน่ใจหรือว่าเป็นพวกโจร เร็วเข้า อย่าให้เกิดเรื่องกับคุณหนูลู่เป็นอันขาด”แต่ในดวงตาเจือความตื่นเต้นระคนคาดหวัง นางแทบอดใจรอให้ภาพหญิงสาวตกอยู่ในอ้อมแขนบุรุษมิได้เสียงฝีเท้าหลายสายเร่งเร้า เสียงอื้ออึงของข้ารับใช้ดังลั่นเรือนข้างหลัง โคมไฟส่องสว่างไหววูบตามแรงลมที่เปิดประตูหน้าต่างเสียหมด ร่างของคุณหนูซุนหรงอวี้และฮูหยินเจ้าของเรือนเดินนำหน้าด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ข้างหลังมีแขกสตรีอีกหลายคนจากตระกูลขุนนางในเมืองเจียงเฉินที่มาร่วมงานประตูเรือนพักถูกเปิดออก ทุกสายตาพุ่งตรงไปยังเตียงกลางห้อง ก่อนที่ทุกอย่างจะชะงักงันอย่างหมดแรงไม่ใช่ลู่ซือหนาน!บุรุษบนเตียงที่กำลังก้มหน้าซุกซอกคอหญิงสาวอย่างหลงใหลคือไป๋ซื่ออัน ส่วนหญิงสาวบนเตียง แม้จะพยายามเบือนหน้าหนีแสง แต่ก็เผยให้เห็นใบหน้าคมสวยของหลิวอี้หรู อี้จีจากหอ

ยามเย็นคล้อย แสงสีส้มของอาทิตย์ลับขอบฟ้าทาบทอเหนือปลายชายคาเรือนสกุลลู่เผิงเหยียนเฉิงสวมอาภรณ์สีสุภาพ แผ่นหลังตั้งตรง สายตาคอยจับจ้องทางเดินกรวดเล็กๆ ที่ทอดยาวจากเรือนของลู่ซือหนาน สายลมพัดชายเสื้อเขาเบาๆ เหมือนกำลังเร่งเร้าให้เขาพูดในสิ่งที่อัดแน่นในอกเสียงฝีเท้าสาวเบาๆ ดังขึ้น ลู่ซือหนานเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าศาลา นางสวมเสื้อคลุมสีครามอ่อน หน้าตาเรียบสงบ หากดวงตาแดงเรื่อราวเพิ่งกลั้นน้ำตาไม่ให้อาบแก้มเผิงเหยียนเฉิงเงยหน้ามอง แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า“เดิมที ข้าตั้งใจจะบอกเจ้าหลังสอบได้ยศ ได้ตำแหน่ง กลับมาในฐานะที่คู่ควรกับเจ้า แต่ตอนนี้ข้าทนไม่ไหวอีกแล้ว”นางชะงัก ดวงตาเบิกโพลงเล็กน้อย แต่ยังไม่เอ่ยตอบ เขาเดินเข้ามาใกล้ทีละก้าว แล้วหยุดอยู่ตรงหน้านาง หัวใจเต้นแรงจนรู้สึกว่าทั้งสวนเงียบงัน เหลือเพียงเสียงหัวใจตนเองและของนาง“ลู่ซือหนาน ข้ารักเจ้า” เขาเอ่ยเสียงแน่น แม้สั้น แต่หนักแน่นเหลือเกิน“ข้ารู้ตัวตั้งแต่เมื่อใดไม่แน่ใจ รู้เพียงว่ายามเห็นเจ้าปรุงยาให้ ยามเจ้าถือกล่องขนมมายื่นเงียบๆ หรือยามเจ้าม

รุ่งสางของวันที่สองในการเดินทาง ฟ้าสีเทาหม่นค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นสีทองอ่อน รถม้าสีเรียบคันหนึ่งเคลื่อนผ่านประตูเมืองหลวงอย่างเงียบเชียบ ท่ามกลางขบวนรถพ่อค้าและผู้เดินทางนับไม่ถ้วนที่มุ่งเข้าสู่ใจกลางแห่งแผ่นดินแคว้นสือบนรถม้านั้น เผิงเหยียนเฉิงสวมอาภรณ์เรียบง่าย สีหม่น กลมกลืนไปกับฝุ่นทาง หากแต่แววตากลับแน่วแน่ เปี่ยมด้วยจุดมุ่งหมาย“ในที่สุดก็ถึงแล้ว...” เขาพึมพำ คลี่ยิ้มจางๆ เมื่อเห็นกำแพงเมืองหลวงสูงตระหง่านที่ตนเคยใฝ่ฝันจะยืนหยัด ณ เบื้องหน้าอาหมิงที่นั่งข้างคนบังคับรถชะโงกหน้าเข้าไปในรถ “คุณชาย ขณะนี้เข้าสู่เขตเมืองชั้นในแล้วขอรับ อีกไม่ไกลก็จะถึงจวนสกุลหยาง”เผิงเหยียนเฉิงพยักหน้า หยิบจดหมายที่ลู่หยวนฉีเขียนแนะนำเขาให้กับสหายเก่าซึ่งเป็นประมุขสกุลหยางขึ้นมาดูอีกครั้ง ตัวอักษรเรียบหรูหนักแน่น ตอกย้ำความจริงใจที่ว่าที่ท่านพ่อตาของเขามีให้เมื่อถึงหน้าประตูเรือนสกุลหยาง รถม้าจอดหน้าทางเข้า อาหมิงลงไปแจ้งต่อบ่าวที่ทำหน้าที่เฝ้าประตู“ขอเข้าเฝ้านายท่านหยาง คุณชายของข้าข้ามีนามว่าเผิงเหยียนเฉิง มาส่งจดหมายจากนา

ยามเย็นในเรือนรับรองของสกุลหยาง แสงแดดยามสนธยาโปรยลงในสวนข้างเรือนรับรอง ภายในห้องเรียบง่ายมีเพียงโต๊ะเตี้ยหนึ่งตัว และตะกร้าหนังสือเรียงรายบนชั้นริมผนัง เผิงเหยียนเฉิงนั่งอยู่หน้าโต๊ะ กำลังคัดลอกบทกลอนลงบนกระดาษด้วยพู่กันลายงาม ข้างตัวคืออาหมิงที่คอยยืนเฝ้าอยู่เงียบๆเสียงฝีเท้ากระทบพื้นไม้ดังขึ้นนอกห้อง ตามด้วยเสียงอาหมิงกระซิบเบาแต่จริงจัง“คุณชาย คุณหนูหยางมายืนขอพบท่านอีกแล้วขอรับ นี่เป็นครั้งที่สามในวันนี้”เผิงเหยียนเฉิงหยุดมือที่ถือพู่กัน สีหน้ากังวลเล็กน้อยก่อนจะถอนใจเบาๆ“ไม่ต้องให้เข้ามา บอกไปว่า....”“ข้าเป็นบุตรีเจ้าบ้านแห่งสกุลหยาง เรือนนี้เป็นเรือนของข้า ข้าไม่มีสิทธิ์พบแขกของเรือนหรือ” เสียงของหยางมี่อิงดังแทรกเข้ามาก่อนที่เขาจะกล่าวจบ“เอาอย่างไรดีขอรับ บ่าวที่อยู่หน้าเรือนก็เป็นคนของสกุลหยาง คงต้านทานนางไม่ได้นาน”“ถอยไป!” เสียงสาวใช้ข้างกายของหยางมี่อิงดังขึ้นก่อนตัวนางจะปรากฏเข้ามาในห้องของเขาโดยไม่ได้เต็มใจเชื้อเชิญสตรีในชุดผ้าแพรสีชมพูอ่อนก้าวพรว