Semua Bab สยบรักยอดบัณฑิต: Bab 21 - Bab 30

วันเวลาผ่านไปเหมือนสายน้ำที่ไหลเอื่อย บาดแผลในหัวใจของลู่ซือหนานไม่ได้หายไปในชั่วข้ามคืน แต่ก็ค่อยๆ จางเบาลงทุกครั้งที่นางเลือกจะเผชิญหน้ากับมันอย่างไม่หลบหนีทุกเช้าเมื่อลืมตาตื่น นางไม่ได้รอคอยเสียงก้าวเท้าของผู้มาเยือนอีกต่อไป ทุกค่ำคืนเมื่อเอนกายลงบนหมอน นางไม่เฝ้าฝันถึงอดีตอีกแล้ว นางเรียนรู้ที่จะยิ้มให้ตัวเองในกระจก แม้ในวันที่ยังรู้สึกเจ็บลึกอยู่บ้างนางรู้สึกได้ว่าตนเอง แข็งแกร่งขึ้น ความผิดหวังทำให้นางเติบโต ไม่ใช่เพราะไม่มีน้ำตา แต่เพราะแม้มีน้ำตา นางก็ยังสามารถเช็ดมันเองได้ และยืนหยัดต่อไปด้วยหัวใจที่สงบนิ่งกว่าเดิมลู่ซือหนานเดินทอดน่องอย่างไร้จุดหมายอยู่ในเรือน สองมือประสานกันอยู่หน้าท้อง ดวงหน้าเศร้าสร้อยยังไม่คลายจากความผิดหวังในหัวใจเมื่อเดินผ่านศาลาใหญ่ นางก็ชะงักฝีเท้า เงยหน้าขึ้นอย่างเงียบงันเบื้องหน้าภายในศาลา เผิงเหยียนเฉิงนั่งเรียนอยู่กับอาจารย์ผู้เป็นนักปราชญ์ ตรงหน้ามีตำราหลายเล่มที่กางเปิด วางพู่กันในมือลงเป็นจังหวะราวกับกำลังขีดเขียนคำสำคัญลงไปด้วยความตั้งใจจริง สีหน้าแน่วแน่ มั่นคง ดวงตาทอประกายเคร่งขรึมอย่างที่นางไม่เค

เมื่อกลับมาถึงเรือน ลมเย็นยามค่ำเริ่มพัดผ่านสวนในเรือนสกุลลู่ ใบไม้ปลิวไหวส่งเสียงแผ่วเบาดั่งบทเพลงกล่อมใจลู่ซือหนานเดินนำอยู่ข้างหน้า ก้าวเท้าเบาๆ ทว่าดูเหนื่อยล้าเล็กน้อย ราวกับแม้ร่างกายจะกลับมาได้ แต่ใจยังคงว้าวุ่น เผิงเหยียนเฉิงกับเสี่ยวหลานเดินตามมาเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไรพอถึงระเบียงหน้าห้องโถง ลู่ซือหนานก็หยุดเท้า หันกลับมาเผชิญหน้ากับบัณฑิตหนุ่ม ดวงตาคู่งามที่มักเปล่งประกายเสมอ บัดนี้คล้ายมีม่านหมอกบางเบาปกคลุมไว้“วันนี้ข้าต้องขอบคุณท่านจริงๆ” นางเอ่ยเสียงเบา ดวงตาหลุบต่ำเล็กน้อยเผิงเหยียนเฉิงยิ้มบางๆ ส่ายศีรษะช้าๆ ราวกับไม่ต้องการให้เรื่องเล็กน้อยนี้ถูกยกมาพูดถึง“เจ้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณ หากข้าอยู่ตรงนั้น แต่ปล่อยให้เจ้าถูกดูหมิ่นเสียชื่อ ข้าคงไม่อาจให้อภัยตัวเองได้” น้ำเสียงของเขาทั้งอ่อนโยนและมั่นคงลู่ซือหนานเม้มริมฝีปากแน่น ความอบอุ่นแผ่ซ่านเข้าสู่ใจนางโดยไม่ทันรู้ตัว ดวงตากะพริบถี่ๆ เพื่อไล่ความร้อนผ่าวที่เริ่มก่อตัว“แต่เรื่องในวันนี้ คงทำให้ท่านเดือดร้อนด้วย” นางเอ่ยอย่างลังเล น้ำเสียงแฝงความเป็นห่วงเผิงเหยียนเฉิงกลับหัวเราะเบาๆ เสียงหัวเราะนั้นนุ่มนวลและอบอุ่นดั่ง

สายลมพัดต้องใบไม้ในสวนกว้างของสกุลลู่ ใบไม้ไหวระริกอยู่ใต้แสงแดดอุ่นเรื่อ พระอาทิตย์อาบแสงบางเบาลงบนระเบียงทอดยาวทุกเช้าเผิงเหยียนเฉิงจะออกมายืนเหยียบบนหินก้อนเรียบในสวน ฝึกการทรงตัว และเดินไปมาช้าๆ เพื่อให้ร่างกายเคลื่อนไหวได้มั่นคงขึ้นเวลาผ่านไปห้าเดือนเต็ม นอกจากท่องตำราอย่างเอาจริงเอาจัง เขายังไม่ละเลยการรักษาตัวเองแม้แต่เพียงวันเดียวมือขวาซึ่งเคยอ่อนแรงก็ค่อยๆ กลับมาใช้การได้คล่องแคล่วขึ้นแล้วถึงสามส่วน ภายในเวลาอันสั้นเช่นนี้ เป็นสิ่งที่แม้แต่หมอที่ดีที่สุดยังเอ่ยปากชมว่ายอดเยี่ยมเกินคาดเมื่อยามบ่ายมาเยือน เผิงเหยียนเฉิงก็จะนั่งนิ่งบนม้านั่งใต้ต้นหลิวใหญ่ อ่านตำราเกี่ยวกับปรัชญา คุณธรรม และหลักการปกครองบ้านเมือง เนื้อหาที่จำเป็นสำหรับการสอบเคอจวี่ในปีหน้า ซึ่งเป็นโอกาสครั้งสำคัญของเขาในการกู้ศักดิ์ศรีและชื่อเสียงกลับคืนมาแม้ความเหนื่อยล้าจะกัดกินร่างกาย แต่สายตาของเขากลับทอประกายแน่วแน่ ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความย่อท้ออย่างเช่นในวันนี้ เผิงเหยียนเฉิงนั่งหลังตรงอยู่หน้าตั่งไม้ เคียงข้างด้วยอาจารย์วัยกลางคนจากสำนักศึกษา ดวงตาเผิงเหยียนเฉิงจ้องเขม็งไปยังตำราที่เปิดวางอยู่ตรง

กว่าหกเดือนแล้วที่ถูกสกุลลู่ช่วยเหลือเอาไว้ บัดนี้เผิงเหยียนเฉิงหายดีจนเกือบจะเป็นปกติ เรี่ยวแรงซีกขวาของร่างกายก็สามารถกลับคืนมาได้หลายส่วน เช่นเดียวกับความสัมพันธ์ที่พัฒนาขึ้นมาทีละน้อยหลังจากอ่านตำราอย่างหนักแล้วบัณฑิตหนุ่มก็ออกมาเดินผ่อนคลายอารมณ์ที่สวน หวังจะเจอกับใครผู้หนึ่ง และเจอกับลู่ซือหนานเข้าอย่างที่หวังเผิงเหยียนเฉิงเดินทอดน่องไปตามทางหินที่เรียงรายด้วยต้นบ๊วยและต้นหลิว ท่วงท่าเขาดูมั่นคงและผ่อนคลายขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ชุดผ้าฝ้ายสีอ่อนปลิวไหวเล็กน้อยตามจังหวะก้าวเดินลู่ซือหนานเดินเคียงข้าง หญิงสาวถือพัดผ้าไหมในมือ กวัดแกว่งเบาๆ ไล่ลมร้อนที่ยังหลงเหลือในปลายฤดูใบไม้ผลิ ดวงหน้าของนางมีรอยยิ้มบางๆ แฝงอยู่ แม้แก้มจะแดงระเรื่อเพราะแสงอาทิตย์บ้างก็ตาม“ข้าเดินได้คล่องแล้วใช่หรือไม่” เผิงเหยียนเฉิงเอ่ยถาม น้ำเสียงมีความภาคภูมิใจซ่อนอยู่จางๆ“คล่องมากแล้วเจ้าค่ะ เห็นได้ชัดว่าร่างกายของท่านแข็งแรงขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก” ลู่ซือหนานตอบอย่างอ่อนโยน ดวงตาคู่งามมองดูเขาด้วยแววตาชื่นชมเผิงเหยียนเฉิงหัวเราะเบาๆ เสียงหัวเราะของเขาลึกและอบอุ่นพาให

สายลมอ่อนๆ พัดโชยผ่านศาลาน้อยกลางสวนที่ล้อมด้วยกลิ่นหอมจางๆ ของบุปผา ลู่ซือหนานนั่งอยู่บนม้านั่งไม้ ทอดสายตาไปยังเผิงเหยียนเฉิงที่นั่งอยู่ไม่ไกล เขาก้มหน้าก้มตาอยู่กับกระดาษขาวสะอาด ปลายนิ้วเรียวยังคงจับพู่กันอย่างมั่นคง ขีดเขียนตัวอักษรอย่างสง่างามบรรยากาศในยามเย็นสงบนิ่ง มีเพียงเสียงแผ่วเบาของใบไม้ไหวเคลื่อนไหวเป็นจังหวะเมื่อเสร็จสิ้นการเขียน เผิงเหยียนเฉิงจึงวางพู่กันลงอย่างแผ่วเบา พลันเงยหน้าขึ้นสบตากับนาง ยิ้มบางเบาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน“เขียนกลอนหรือเจ้าคะ” ลู่ซือหนานเอียงคอถามด้วยรอยยิ้มบาง นัยน์ตาวาวระยับด้วยความอยากรู้อยากเห็นเผิงเหยียนเฉิงพยักหน้าช้าๆ ยื่นกระดาษให้โดยไม่พูดจา นางรับมาเบาๆ พลันสายตาก็ไล่อ่านตัวอักษรอันงดงามทีละบรรทัดดั่งเดือนกลางฟ้า เพียงได้ชื่นชมแต่ไกลใจนี้เงยหน้ามอง มิอาจไขว่คว้าแม้ห่างไกลเสมอฟ้า แต่รักนี้ไม่เคยเลือนตัวอักษรเรียบง่าย แต่แฝงความรู้สึกลึกล้ำ ลู่ซือหนานอ่านจบแล้ว มือข้างหนึ่งกำแน่นบนตักโดยไม่รู้ตัว หัวใจน้อยๆ เต้นแรงไม่เป็นส่ำ นางเม้มริมฝีปา