All Chapters of หนี้หัวใจใต้กลลวง: Chapter 21 - Chapter 30

ค่ำคืนผ่านพ้นไปอย่างไร้สุ้มเสียง สายลมบางเบาพัดผ่านหน้าต่างบานใหญ่ แต่ความเย็นไม่ได้แทรกซึมเข้าไปในห้องที่เงียบงัน อาหารสองชุดยังคงวางนิ่งอยู่หน้าประตู เหมือนวัตถุที่ไร้ตัวตน ไม่มีใครแตะต้อง ไม่มีใครเหลียวแล การ์ดที่ทำหน้าที่นำอาหารมาวางไว้ตามคำสั่งของภานุวัฒน์ ก้มหน้าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนรีบหมุนตัวกลับไปรายงานคนที่อยู่เหนือเขาทั้งหมด ไม่ถึงอึดใจหลังได้ยินเรื่อง เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังขึ้นกึกก้องทั่วโถงทางเดิน ภานุวัฒน์เดินตรงไปยังห้องของเขาโดยไม่แม้แต่จะปิดบังความหงุดหงิดที่พลุ่งพล่านอยู่ในอก ในมือข้างหนึ่ง เขากระชากถาดอาหารที่ยังไม่ถูกแตะต้องติดมาด้วย ความไม่พอใจแล่นริ้วทั่วใบหน้า เมื่อมาถึง เขาผลักประตูเปิดเข้าไปโดยไม่รีรอ ถาดข้าวถูกวางกระแทกลงบนโต๊ะกลางห้อง เสียงกังวานดังลั่นสะท้อนในบรรยากาศอึดอัดที่แทบจะจับต้องได้ ดวงตาคมไล่กวาดมองอย่างรวดเร็ว หญิงสาวเจ้าปัญหา นอนนิ่งอยู่บนโซฟาสีหม่น ขดตัวงออย่างเงียบงัน สีหน้าซีดเผือดจนผิดสังเกต ขนตายาวแนบชิดพวงแก้ม ไม่มีแม้แต่การขยับตัวเล็ก ๆ ตอบสนองเสียงดังสนั่นเมื่อครู่ ความขุ่นเคืองก่อตัวหนาขึ้นในอก เขาก้าวฉับเข้

คฤหาสน์หลังใหญ่ของท่านรัฐมนตรีวิศรุต เกริกไกรเงียบสงัดอย่างน่าหวาดหวั่น แม้จะเป็นยามค่ำคืนที่แสงไฟสลัวลอดผ่านม่านหน้าต่าง แต่ความมืดมนในใจของผู้เป็นเจ้าของกลับลึกล้ำยิ่งกว่า เฟอร์นิเจอร์ราคาแพงที่เคยได้รับการดูแลอย่างดีบัดนี้เต็มไปด้วยฝุ่นบางๆ บ่งบอกถึงความทรุดโทรมและการละเลย ทุกมุมห้องอบอวลไปด้วยความโศกเศร้าและสิ้นหวัง เมื่อเสียงสะอื้นแผ่วเบาของคุณภาวินีดังมาจากห้องนั่งเล่น ก้องกังวานในความเงียบจนแทบจะได้ยินทุกจังหวะหายใจ วิศรุตยืนอยู่หน้าประตูห้องนั่งเล่น มือหนาของเขาลูบผ่านกรอบประตูไม้แกะสลักอย่างเหม่อลอย ใจหนึ่งอยากเข้าไปปลอบโยนภรรยา แต่อีกใจก็อ่อนล้าเกินกว่าจะพูดสิ่งใดออกมาได้ ดวงตาคมที่เคยเปี่ยมด้วยอำนาจบัดนี้หม่นหมองไร้ประกาย เขาสูดหายใจลึกก่อนจะผลักบานประตูเข้าไปเบาๆ ภายในห้องนั่งเล่น คุณภาวินีนั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ ร่างอรชรของเธอดูซูบผอมลงกว่าเดิม ดวงตาบวมช้ำจากการร้องไห้แทบจะตลอดเวลาครึ่งปีที่ผ่านมา ในมือของเธอยังกุมกรอบรูปเล็กๆ ที่บรรจุภาพถ่ายของลูกสาวคนเดียวไว้แนบอก ภาวินีเงยหน้าขึ้นเมื่อรู้สึกถึงการมาของสามี น้ำตายังคงไหลรินอาบสองแก้ม “

ภานุวัฒน์ควักกุญแจออกมา เสียบเข้าล็อกแล้วบิดเบา ๆ เสียงคลิกแผ่ว ๆ ดังขึ้น ก่อนที่บานประตูจะค่อย ๆ เปิดออก กลิ่นอากาศเย็นชื้นลอยเข้ามากระทบจมูกทันที เขาก้าวเข้าไปด้านในอย่างไม่รีบร้อน ปิดประตูตามหลังด้วยสันมือ ไฟในโซนรับแขกดับอยู่ แต่แสงสลัวจากภายนอกยังสาดเข้ามาพอให้เห็นรูปร่างของเฟอร์นิเจอร์และข้าวของอย่างลางเลือน ภานุวัฒน์ยกมือถอดเสื้อแจ็กเก็ตที่ชื้นฝนออก พาดลงบนพนักโซฟาอย่างเคยชิน มืออีกข้างปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตทีละเม็ดด้วยท่าทีเหนื่อยล้า พลางเดินลึกเข้าไปด้านใน เขาเอื้อมไปปลดเข็มขัดที่รัดเอวแน่นตลอดวัน เตรียมจะเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องนอน แต่ทันทีที่ผลักบานประตูห้องนอนออก... ภาพที่ปรากฏตรงหน้าก็ทำให้ร่างสูงหยุดชะงักราวกับโดนแรงกระแทก กลางแสงสลัวของห้องนอน หญิงสาวร่างบางนั่งคุดคู้อยู่บนเตียง ผ้าห่มผืนใหญ่โอบรัดตัวเธอเอาไว้แน่น ดวงตาคู่งามเบิกกว้างด้วยความตระหนก ลมหายใจสั่นระริกขณะจ้องมองเขาเหมือนเห็นผี ภานุวัฒน์นิ่งงันอยู่ตรงนั้น ปลายนิ้วยังคาอยู่ที่หัวเข็มขัด หัวใจที่เคยเยือกเย็นพลันสะดุดวูบไปเสี้ยววินาที เขาลืมไปสนิท... ว่าตอนนี้ห้องนี้ไม่ได้ว่างเปล่าอีกต่อไปแล้

สายตาของเขายังคงแนบแน่นอยู่กับเธอ ไม่ปล่อย ไม่หลบ ไม่อ้อมค้อม เหมือนกำลังรอคอยบางอย่าง บางอย่างที่เธอเองก็ยังไม่รู้ว่าเธอกำลังจะให้ไปหรือไม่ แล้วเขาก็ขยับ เพียงนิดเดียว... แต่ทุกอณูอากาศในห้องก็เหมือนเปลี่ยนไป ภานุวัฒน์โน้มตัวเข้ามาใกล้ ใกล้เสียจนลมหายใจของเขาแตะปลายแก้มเธอ อุ่น... หนัก... และวูบไหวอย่างบอกไม่ถูก ลาริสานิ่งงัน ทุกกล้ามเนื้อในร่างแข็งทื่อ ราวกับโลกทั้งใบหยุดเคลื่อนไหว เมื่อใบหน้าของเขาเลื่อนเข้ามาใกล้จนเหลือเพียงลมหายใจคั่น จมูกเฉียดกันราวกับจะชิดอยู่แล้ว เธอเผลอเบือนหน้าหนีแทบจะทันที ไม่ใช่เพราะกลัว... แต่เพราะเธอไม่รู้ว่าความใกล้ชิดนั้น จะเปลี่ยนเธอไปขนาดไหน ภานุวัฒน์หยุดนิ่ง ดวงตาของเขายังคงทอดมองข้างแก้มที่หันหนีไป ดวงตาที่ปิดแน่นกับเรียวปากที่เม้มแน่นของเธอ ริมฝีปากเขายกขึ้นนิดหนึ่ง ไม่ใช่รอยยิ้ม... แต่เป็นอะไรบางอย่างที่เหมือนความเข้าใจเจือเย้ยหยัน เสียงของเขาดังขึ้นช้า ๆ ต่ำ... แหบพร่า... และกระซิบข้างขมับเธอ “ก็แค่คำพูดสินะ…” คำพูดที่เหมือนคลายปลอกเหล็กรัดคอเธอเอาไว้ หลุดออกมาโดยไม่ต้องออกแรง “สุดท้าย... มันก็แค่คำพูดพล่อย ๆ จากคนที่ไม่เคย

เขาค้างอยู่ในเธอ ลมหายใจหนักและร้อนจัด แรงอารมณ์ที่เคยผลักเขาไปสุดขีด กลับถูกหยุดด้วยความคับแน่นที่ไม่เคยคาดคิดจะเจอ ความรู้สึกตอนนั้น...ไม่ใช่เพียงแค่ตกใจ แต่มันแทบจะช็อก เธอร้องไห้ ร่างกายสะท้านอยู่ใต้เขา ดวงตาฉ่ำด้วยน้ำตาที่รินเงียบ เขาเงยหน้าขึ้นจากความวูบวาบที่เคยครอบงำ จ้องมองเธอด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป มือที่เคยแน่นด้วยแรงตัณหา กลับอ่อนลงเมื่อปลายนิ้วแตะผิวแก้มเธออย่างเบาที่สุด “...เธอยังไม่เคยผ่านใคร” เสียงของเขาแผ่วพร่า “ฉัน...เป็นคนแรกของเธอ” เธอเบิกตาโตทันที น้ำเสียงสั่นเครือพร่ำปฏิเสธ “ไม่...มันเป็นไปไม่ได้...” เธอกลืนน้ำลาย หายใจสั้นติดขัด ก่อนจะหลุดคำที่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้ยินจากปากเธอ “ฉัน...เคยโดนปกรณ์ข่มขืน...” ชื่อที่หลุดออกมานั้น ดั่งปลายมีดจี้กลางอกเขา ภาพคืนนั้นแล่นกลับเข้ามาในหัวชัดเจน เขาจำได้ดี คืนที่เขามองดูปกรณ์ลากเธอเข้าไปในห้องปิดทึบในงานเลี้ยงที่เขาจัดฉากขึ้น เขาตามไปอย่างใจเย็น...เปิดประตูเข้าไปในจังหวะที่ทุกอย่างเงียบงัน และเธอ...หมดสติอยู่บนเตียง ไม่มีเสียงร้อง ไม่มีร่องรอยของการดิ้นรน มีเพียงร่างที่แน่นิ่งราวกับถูกกลืนหายไปจากโลกใบนี้ เขารู้ดีเ