Semua Bab หนี้หัวใจใต้กลลวง: Bab 11 - Bab 20

ลาริสาเปิดประตูเดินเข้าไปเสียงบานประตูไม้ปิดลงช้า ๆ ด้านหลังลาริสาเงยหน้าขึ้นมองความมืดสลัวตรงหน้าเพียงแสงไฟเพดานดวงเล็กที่เปิดสลัวไว้ ทำให้เห็นเพียงเงาราง ๆ ของชายคนหนึ่งที่นั่งทอดกายอยู่กลางห้องเขานั่งเอนหลังบนโซฟาหนังสีเข้มแสงบางเฉียบจากโคมไฟสาดเฉียงผ่านใบหน้าข้างหนึ่ง...เผยให้เห็นเสี้ยวหน้าคมเข้มที่นิ่งงันจนดูน่ากลัวหญิงสาวก้าวขาอย่างลังเลหัวใจเธอเต้นแรงจนน่ากลัวว่าจะได้ยินออกไปนอกอกเธอไม่รู้ว่าใครรอเธออยู่ข้างหน้าแต่สัญชาตญาณบอกได้เพียงอย่างเดียว...คน ๆ นั้นกำลัง "รอเธออยู่"ลาริสากลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอ ก้าวเข้าไปใกล้ทีละก้าว ทีละก้าวและทันทีที่เธอเดินเข้ามาถึงระยะเพียงเอื้อม...แขนแกร่งที่เธอไม่ทันมองเห็นก็คว้าข้อมือเล็กของเธออย่างรวดเร็ว แล้วดึงร่างเธอขึ้นไปนั่งบนตักอย่างไร้ความลังเล"อ๊ะ!"เสียงหวีดเบา ๆ หลุดจากริมฝีปาก ก่อนที่สติจะตามทันกลิ่นกายชายคุ้นเคยแผ่กระจายร้อนระอุไปทั่วผิวเธอสายตาเธอเบิกกว้าง มองสบกับดวงตาสีฟ้าราวน้ำแข็งคู่นั้นภานุวัฒน์ อนันตรเวศน์เขากลับมาแล้ว...โดยไม่มีใครเตือนเธอเลยสักนิดแววตาของเขามืดดำจนเหมือนเหวลึก ไม่มีแสง ไม่มีความหวัง มีเพีย

ค่ำคืนคลี่ตัวลงอย่างเชื่องช้าความเงียบงันแผ่ซ่านไปทั่วห้องพักพนักงานเล็ก ๆ ชั้นล่างลาริสานอนนิ่งอยู่บนเตียงแคบ ๆ ราวกับร่างกายและหัวใจของเธอถูกกลืนหายไปกับความมืดส้มที่นั่งอยู่ข้างเตียง ใช้ผ้าชุบน้ำค่อย ๆ เช็ดคราบน้ำตาที่แห้งติดข้างแก้มให้อย่างเบามือนิ้วมือของส้มสั่นน้อย ๆ ขณะก้มลงกระซิบเสียงแผ่ว"พักก่อนนะริสา...พักซะนะ"น้ำเสียงนั้นอ่อนโยนจนเหมือนน้ำอุ่น ๆ รินลงกลางใจที่แตกร้าวแต่ความอบอุ่นเพียงชั่วขณะ ก็ไม่อาจไล่ความเย็นชืดในอกของลาริสาไปได้เมื่อพี่ส้มค่อย ๆ ลุกออกจากห้อง ปิดประตูเบา ๆ ทิ้งเธอไว้เพียงลำพังในความเงียบ...ลาริสานอนขดตัวอยู่บนเตียงเก่า ๆกอดตัวเองแน่นราวกับจะประคองเศษเสี้ยวสุดท้ายของหัวใจที่แตกร้าวไม่ให้สลายหายไปกับความมืดน้ำตาไหลพรากอย่างไม่มีเสียงไหลลงเปื้อนหมอนเปียกชื้น ดั่งความทุกข์ที่ซึมลึกจนไม่มีถ้อยคำใดจะเอ่ยออกมาได้ในความเงียบงัน...ใบหน้าของพ่อกับแม่ผุดขึ้นมาในความคิดเหมือนเงาสะท้อนพ่อคะแม่คะ...หนูเหนื่อยเหลือเกิน...หนูอยากกลับบ้าน...ตั้งแต่วันที่โดนลักพาตัวอย่างไร้ทางสู้ถูกขู่ ถูกยัดเยียดให้เผชิญหน้ากับความกลัวและความต่ำช้าในโลกที่เธอไม่รู้จักว

ภานุวัฒน์นั่งนิ่งอยู่คนเดียวในความเงียบที่เจ็บปวด ในหัวของเขา... ภาพคืนนั้นย้อนกลับมาชัดเจน ราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน ... ประตูบ้านถูกผลักเปิดออกอย่างแรง เสียงรองเท้ากระแทกพื้นไม้ดังลั่นไปทั่วทั้งตัวบ้าน พี่สาวของเขา พี่พลอย วิ่งเข้ามา น้ำตาท่วมเต็มสองแก้ม เสื้อผ้ายับย่น ใบหน้าขาวซีดด้วยความตื่นตระหนก “แม่...พ่อ...” เสียงสะอื้นจนแทบจับความไม่ได้ พ่อกับแม่ถลาเข้ามาหาเธอทันที พ่อจับไหล่พี่พลอยแน่น มือแม่สั่นเทาเช็ดน้ำตาลูกสาวพลางเอ่ยถามเสียงสั่น "เกิดอะไรขึ้นลูก...บอกแม่สิลูก..." แต่พลอยพูดไม่ออก มีเพียงเสียงสะอื้นสะท้านใจ มือบางจิกเสื้อของแม่แน่นราวกับจมน้ำ และแม่คือท่อนไม้สุดท้ายที่เธอเกาะไว้ สุดท้าย ในที่สุด... คำพูดที่ปิดกั้นหัวใจพี่พลอยก็หลุดออกมา เสียงเบาเหมือนลมหายใจ "หนู...ถูกท่านรัฐมนตรีทำร้าย..." โลกทั้งใบของครอบครัวพังครืนลงในเสี้ยววินาที พ่อ มือสั่นระริก ตาค้าง แม่ ทรุดฮวบลงกับพื้น ภานุวัฒน์ในวัยเด็ก ยืนแข็งค้างอยู่ตรงนั้น ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึงที่ไม่มีวันลืม ... คืนนั้น พวกเขาพาพี่พลอยไปโรงพยาบาลทันที ผลการตรวจร่างกายระบุชัด มีร่องรอยการล่

ทางเดินกลับห้องช่างยาวนานเหลือเกินในค่ำคืนนี้ ลาริสาเดินเหม่อลอยตามแรงพยุงของส้ม หัวใจเธอไม่อาจรับรู้อะไรได้อีก ประตูห้องพักปิดลงอย่างแผ่วเบา ลาริสาทิ้งตัวลงบนเตียงเก่า ๆ ที่เธอเคยนั่ง เคยนอน เคยร้องไห้ คืนนี้ เธอไม่แม้แต่จะเหลือแรงจะถอนหายใจ ดวงตากลมโตที่เคยมีประกายแห่งชีวิต บัดนี้กลับมืดหม่นราวกับเทียนที่โดนพายุพัดดับ เธอกอดเข่าตัวเองแน่น... กอดตัวเองอย่างคนที่หลงเหลือแค่ตัวเปล่า ๆ และหัวใจที่พังทลาย พ่อ... ภาพของผู้ชายคนนั้นฉายชัดขึ้นมาในหัว รอยยิ้มใจดีที่เคยยิ้มให้เธอทุกเช้า มืออบอุ่นที่เคยลูบผมเธอเบา ๆ ก่อนนอน "ลูกของพ่อ...เด็กดีของพ่อ..." เสียงกระซิบจากอดีตยังดังสะท้อนในหูเธอ แต่บัดนี้ ชายคนเดียวกันนั้น...กลับกลายเป็นปีศาจในเรื่องเล่าที่เธอเพิ่งได้รับฟังมา มือที่เคยปกป้องเธอ เคยทำลายชีวิตของผู้หญิงคนอื่นอย่างโหดเหี้ยม อ้อมแขนที่เคยโอบเธอไว้แน่น เคยผลักคนบริสุทธิ์เข้าสู่นรกโดยไม่ลังเล "ไม่จริง..." ลาริสาพึมพำในลำคอ น้ำตาร้อนผ่าวไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เธอหลับตาแน่น พยายามลบล้างภาพบาดแผลเหล่านั้นออกไปจากหัวใจ พยายามเชื่อ...ว่าทั

ในค่ำคืนหนึ่งของการทำงาน ลาริสากำลังถือถาดเครื่องดื่ม เดินเบียดเสียดไปในฝูงชนที่คละคลุ้งด้วยกลิ่นควันบุหรี่และเสียงหัวเราะ ในจังหวะที่เธอหมุนตัวเลี้ยวตรงหัวมุมเพื่อจะนำเครื่องดื่มไปเสิร์ฟแขกโต๊ะด้านหน้า พลั่ก! ร่างของแยมพุ่งชนเธอเต็มแรงจากด้านข้าง จนถาดในมือของลาริสาเอียงกระฉอก น้ำเย็น ๆ สาดเปียกเสื้อของหญิงสาวอีกคนที่เดินสวนมาโดยไม่ทันระวังตัว “โอ๊ย! ยัยบ้า! มองไม่เห็นรึไง!” เสียงกรีดร้องของแขกสาวดังแหลมลั่นไปทั่วร้าน ผู้คนหันขวับตามเสียงด้วยความตกใจ ลาริสาเบิกตากว้าง รีบก้มศีรษะจะเอ่ยคำขอโทษ แต่ยังไม่ทันได้เอื้อนเอ่ยอะไร… ฝ่ามือแขกคนนั้นผลักอกเธออย่างแรงด้วยความโกรธจัด ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วเกินจะควบคุม ร่างของลาริสาพุ่งกระแทกเข้าไปทางโต๊ะใกล้ ๆ ที่มีหม้อไฟต้มยำเดือดปุดอยู่ตรงกลาง ซ่าาา!!! เสียงเดือดพล่านดังลั่นพร้อมกลิ่นฉุนของเครื่องเทศร้อนจัด แขนและลำตัวของลาริสาฟาดลงไปเต็มแรงกับขอบหม้อ! น้ำต้มยำร้อนฉ่ากระเซ็นกระจายทั่วแขนและเนื้อตัวของเธอ เสียงกรีดร้องหลุดออกมาดังสะท้อน ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความเจ็บแสบสุดขีด ริมฝีปากสั่นระริก น้ำตาไหลพรากในทันที