All Chapters of Secret Love Friend แอบรักเพื่อน: Chapter 71 - Chapter 80

กำหนดการแข่งขันสำหรับรอบชิงชนะเลิศแข่งขันร้องเพลงนานาชาติถูกกำหนดให้จัดขึ้นในอีก 5 วันข้างหน้า ทางทีมงานได้สอบถามพวกเราทั้ง 5 คน ว่าต้องการให้เตรียม เซ็ทฉากแบบไหน เราแต่ละคนก็บอกความต้องการไป ง่ายบ้างยากบ้างแล้วแต่คน แต่ระดับฮอลลีวูดมาเอง คงไม่ยากเกินมือพวกเขาหรอกเนื่องจากทางทีมงานต้องจัดเตรียมอะไรหลายๆ อย่าง จึงใช้เวลามากกว่าที่ควรจะเป็นเล็กน้อย ซึ่งครอบครัวและเพื่อนๆ ต่างก็เฝ้ารอดู เรียกได้ว่านั่งชิดติดขอบสนาม คนทั้งหมดมากองรวมกันอยู่ในห้อง เพื่อนั่งเฝ้ามองผมทำการฝึกซ้อมเพลงสุดท้ายที่ผมตั้งใจไว้คือเพลงแห่งคำสัญญาของเรา ไม่ว่าจะชนะหรือไม่ แค่ได้มีโอกาสและมาถึงรอบสุดท้ายแบบนี้ก็นับว่าดีมากๆ แล้ว ถ้าเขายังรักผมอยู่ถ้าเขายังมีความรู้สึกดีๆ ให้กัน ผมเชื่อมั่นว่าอย่างไรก็ต้องได้เห็นความตั้งใจของผม มันอาจจะไม่ได้เกิดขึ้นในวันนี้ ไม่ได้เกิดขึ้นในตอนนี้ แต่สักวันหนึ่ง เขาอาจจะผ่านมาเจอ.... ตอนนี้ผมกำลังฝึกซ้อมไปเรื่อยๆ จนกระทั่งจบเพลง เกิดความเงียบขึ้นรายล้อมกาย ผมละสายตาจากพื้นที่ข้างกาย หันไปมองครอบครัวและเพื่อนฝูงที่นั่งกองรวมกันอยู่ที่ฝั่งหนึ่ง เด็ก

 “บอสครับ เสร็จรึยังครับ”“แป๊บหนึ่ง”“บอสสสส จะสายแล้วนะครับ”“ผมบอกว่าแป๊บหนึ่งไง”“แป๊บหนึ่งก็ไม่ได้ครับ ลุกเดี๋ยวนี้เลยครับ”“ก็ได้ๆ ๆ” ผมพูดพร้อมกับตวัดปลายปากกาเซ็นเอกสารฉบับสุดท้าย วันนี้ผมพยายามเคลียร์งานตรงหน้าให้เสร็จ เพราะมีแผนว่าจะไม่เข้าออฟฟิศอีกในวันนี้“ไปเร็วๆ ชักช้าจริงนะลูคัส” ผมพูดพร้อมกับหยิบเอาเสื้อโค้ตสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำ มาถือไว้ในมือ เดินไปอีกนิดคว้าเอาผ้าพันคอสีแดงขึ้นมาด้วย พร้อมกับแต่งตัวพลางก้าวเท้าเดินออกไปจากห้อง ลูกน้องคนสนิทที่มีอายุมากกว่า 2 - 3 ปี ทำหน้าเบื่อหน่าย ส่ายหน้าระอาใจ“ทำเหมือนผมเป็นคนผิดทุกทีสิน่า” พูดบ่นก่อนจะรีบวิ่งตามเจ้านายไป พร้อมกับแย่งกระเป๋าเอกสารมาถือไว้แทน“เร็วๆ เลยครับ ถ้าไปสายแล้วดูไม่ดี ผมจะพูดว่าเป็นความผิดบอส”“โอ้ย นี่ก็รีบจนจะเป็นเพนกวิ้นบินได้อยู่แล้วนะ” ผมพูดบ่น ขัดใจเล็กๆ เมื่อตัวเองตัวเล็กกว่าลูกน้อง ทั้งๆ ที่เดินนำหน้าออก

 “โอ้ย ฮึก ฮืออออ” ผมนอนดิ้นทุรนทุรายอยู่บนเตียง เจ็บตามเนื้อตัวก็ว่าพอแรงแล้ว ทำไมต้องมาเป็นตอนนี้ด้วย คิดไปคิดมาที่มันเป็นแบบนี้ก็สมเหตุสมผลอยู่“ฮือออ อึก!” อาการพะอืดพะอมเริ่มตีตื้นขึ้นมา ชวนให้พาร่างที่เจ็บปวดรวดร้าวคลานเข้าห้องน้ำทั้งๆ ที่เดินแทบไม่ไหว“อุ้บ อ๊อก อ้วกกกกกก” ผมกอดโถ่เอาไว้พร้อมกับอาเจียนน้ำย่อยสีขาวใสลงโถ่อย่างคนหมดแรง จนเมื่อความรู้สึกพะอืดพะอมจางหายไป แทนที่ด้วยความเจ็บปวดที่ภายใน จนต้องงอตัว มือถูกกดไว้ที่หน้าท้องของตัวเองแน่น เหมือนอยากให้มันช่วยบรรเทาอาการเจ็บปวด ดวงตาเริ่มปรือปรอยจะปิดพับลง ตัวโอนเอนไปมาอย่างห้ามไม่อยู่“เบส!!!” เสียงของคนรักเข้ามารับได้ทันก่อนที่ลำตัวจะล้มลงกับพื้นห้องน้ำ“เมีย!! เป็นอะไร! เจ็บตรงไหน บอกกูสิ!! เบส!!” ไอ้ซันร้องเรียกผมให้พยายามมีสติ ฝ่ามือขยับแตะไปทั่วตัวอย่างเป็นห่วง ผมพยายามฝืนความต้องการของร่างกาย ร้องบอกเสียงเบา“ยา... หัวเตียง...” เพียงเท่านั้นเป็นอันรู้เรื่อง มันอุ้มผมขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็ว พาไปนอ

 ร่างสูงที่รีบเร่งเดินทางมาด้วยความรวดเร็ว จอดรถเสียงดังสนั่นไปทั่วบริเวณ แล้วก้าวเท้าลงจากรถ เดินมุ่งตรงไปที่บ้านหลังใหญ่ ซึ่งมีการประดับตกแต่งไม่ต่างจากบ้านหลังก่อนหน้า เพียงแต่ว่าทุกอย่างมันจบสิ้นลงแล้ว ที่บ้านหลังนี้ไร้ผู้คน มันดูเงียบเหงาเหมือนเมื่อยามที่งานเลี้ยงเลิกรา โต๊ะจีนที่ถูกเรียกมาเริ่มต้นเก็บข้าวของเข้าที่ ทำการรื้อค้นอุปกรณ์ออก จัดเก็บข้าวของขึ้นรถทำให้คนที่เร่งรีบเดินทางมาถึงกับหยุดชะงัก หายใจหอบเหนื่อย ดวงใจหนักอึ้ง ความคิดเดียวที่ผุดขึ้นมาคือ ไม่ทัน.... ทุกอย่างสายไปเสียแล้ว.... คิดพลางทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างคนหมดแรง ดวงตาเหม่อมองไปที่ประตูบ้าน พร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำตา ก่อนที่มันจะไหลออกมาช้าๆ เมื่อเห็นคนรักประคอง ภรรยา ออกมาจากบ้านหลังโต และหยุดชะงักลงเมื่อเห็นร่างสูงนั่งอยู่ที่หน้าประตูบ้าน จึงหันไปร้องบอกภรรยาหมาดๆ เบาๆ ลูบหัวอีกนิดหน่อย แล้วจึงเดินสาวเท้าเข้ามาหา ในขณะที่เจ้าสาวแยกตัวไปอีกทางพร้อมกับชายชุดดำคนหนึ่ง ตึก ตึก ตึก เสียงย่ำเท้าในจังหวะ

 “ถ้าแค่นี้ยังทำไม่ได้ ผมจะไว้ใจให้คุณทำงานใหญ่ได้ยังไง? อย่าให้ผมรู้สึกว่าเลี้ยงเสียข้าวสุกสิครับ”“คุณมีปัญญามีความสามารถทำได้แค่นี้หรอครับ? ผมคิดว่าผมจ้างคนที่มีความสามารถมาทำงานซะอีกนะ?” ปัง! ปัง! “ฮึก / ฮืออออ” ผมมองประตูที่อยู่คู่กันถูกเปิดออกในเวลาแทบจะไล่เลี่ยกัน แล้วมีหญิงสาวสองคนที่แต่งกายชุดสุภาพพากันเดินออกจากห้องด้วยน้ำตานองหน้า ในขณะที่เลขาหน้าห้องของทั้งสองกำลังนั่งกุมขมับ ในจังหวะที่ประตูถูกเปิดออก ทำให้เห็นชายสองคนที่แต่งกายคล้ายกัน รูปร่างคล้ายกัน กำลังเงยหน้าขึ้นมองผมพร้อมยกยิ้มพร้อมร้องเรียก“น้องเบส! /เมีย!” ประตูปิดลงช้าๆ พร้อมกับผมที่หยุดชะงักฝีเท้า เลือกไม่ถูกว่าจะเข้าห้องไหนก่อนดี ยืนมึนงงอยู่ระหว่างประตูทั้งสองบาน ก่อนจะตัดสินใจ เดินเข้าประตูบานแรก เคาะประตูเล็กน้อย แล้วจึงเปิดเข้าไป“สวัสดีครับคุณลุง”“คุณลุงอะไรกันละ ต้องเรียกพ่อได้แล้วสิ” ชายรูปร่างภูมิฐานเอ่ยบ