All Chapters of วิศวะข้ามภพกับองค์รัชทายาท: Chapter 1 - Chapter 10

ที่ตำหนักหลวง องค์ชายหลี่หยวนเจ๋อผู้นำที่เย็นชาและเคร่งครัดในหน้าที่ รู้ดีว่าการหมั้นหมายกับเหวินจิ่นไม่ใช่เรื่องของความรัก มันเป็นเพียงแผนการทางการเมืองที่ช่วยเสริมสร้างอำนาจของราชวงศ์ แต่สิ่งที่ทำให้เขาสนใจคือการเปลี่ยนแปลงของเหวิ่นจือหยูหลังจากอุบัติเหตุ นางดูมีความฉลาดและกล้าหาญขึ้นอย่างเห็นได้ชัด และการที่นางไม่ได้พยายามเอาอกเอาใจเขาไม่ได้หาเรื่องมาคลอเคลียเขาเกินงามเหมือนแต่ก่อน กลับทำให้นางน่าดึงดูดมากขึ้นโดยไม่รู้ตัววันหนึ่งเหวิ่นจือหยูหรือวาดรวีถูกเชิญให้ไปพบกับองค์ชายหลี่หยวนเจ๋อเป็นอีกครั้งหลังจากฟื้นตัวจากอุบัติเหตุ เมื่อเธอเดินเข้ามาในห้องโถงใหญ่ของตำหนักหยวนเหอ สายตาขององค์ชายหยวนเจ๋อก็จับจ้องเธอทันที ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย“เจ้าเปลี่ยนไป” เขาเอ่ยเรียบๆ แต่มีความคาดคั้นอยู่ในน้ำเสียงเหมือนอยากจับผิดวาดรวียิ้มบางๆ “เพคะ ข้าคิดว่าบางครั้งการเผชิญหน้ากับความตายทำให้เราต้องคิดใหม่และตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตให้ดีขึ้นกว่าเดิม”คำตอบนั้นทำให้องค์ชายหยวนเจ๋อรู้สึกประหลาดใจ เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะได้ยินคำพูดที่เฉียบคมและมีความหมายเช่นนี้จากเหวิ่นจือหยูที่เคยโง่เง่าและหยิ

ในช่วงเช้า ขณะที่องค์ชายหลี่หยวนเจ๋อกำลังเดินอยู่ในสวนของวัง ใบหน้าของเขาเคร่งขรึม สายตาจับจ้องไปยังดอกไม้ที่ผลิบาน ทว่าในใจกลับว้าวุ่นด้วยความคิดถึงเรื่องงานหมั้นและคำพูดของว่าที่คู่หมั้นเหวิ่นลี่หยาได้เดินเข้ามาอย่างเงียบๆ นางก้มศีรษะลงอย่างนอบน้อมก่อนจะกล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล“ถวายบังคมองค์ชายเพคะ ท่านพี่จือหยูมาเข้าเฝ้าที่ตำหนักหรือไม่เพคะ” นางถามด้วยแววตาที่แสดงถึงความห่วงใยหลี่หยวนเจ๋อเหลือบตามองนางเล็กน้อย ก่อนจะส่ายศีรษะ “นางไม่ได้อยู่ที่นี่ ข้าไม่ได้พบเหวิ่นจือหยูมาหลายวันแล้ว”เหวิ่นลี่หยาพยักหน้าอย่างเข้าใจ “หม่อมฉันคิดว่านางอาจจะยุ่งกับการเตรียมตัวสำหรับพิธีหมั้น หม่อมฉันเองก็ไม่ค่อยได้พบพี่จือหยูเช่นกัน หม่อมฉันหวังว่านางจะมาเข้าเฝ้าองค์ชายที่นี่ เลยลองตามมาเพคะ แม้ไม่ได้เจอกันนานหวังว่านางจะสบายดี”คำพูดของนางจะเต็มไปด้วยความห่วงใยต่อพี่สาว หลี่หยวนเจ๋อรับรู้ได้ถึงความต่างกันในน้ำเสียงของนาง เหวิ่นลี่หยาเป็นคนที่พูดจาอ่อนหวานอ่อนโยน และมีท่าทีที่แสดงออกถึงความอ่อนน้อมเสมอ ต่างจากเหวิ่นจือหยูที่มักจะทำตัวแข็งกระด้างราวกับไม่ยินดียินร้ายกับใคร และไม่เค

เย็นวันนั้น เหวิ่นลี่หยาตัดสินใจครั้งใหญ่ นางตรงไปยังตำหนักขององค์ชาย หลี่หยวนเจ๋อ ด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ในใจนางหวังเพียงว่า การแสดงออกถึงความใส่ใจและความเป็นกุลสตรีที่เพียบพร้อม จะทำให้พระองค์เห็นว่านางเหมาะสมที่สุดที่จะเป็นคู่หมั้นอย่างที่องค์ชายเคยหลุดปากอยากเปลี่ยนคู่หมั้นออกมาตอนคุยกัน และเหมาะสมเพียงใดสำหรับตำแหน่งพระชายาเมื่อไปถึงเพียงแต่นางก้าวถึงหน้าประตูตำหนัก เสียงสนทนาภายในขององค์ชายกับท่านกงกงผู้รับใช้ใกล้ชิด ก็สะกิดให้หัวใจของเหวิ่นลี่หยาสะท้าน นางหยุดยืนฟังอย่างเงียบเชียบที่หน้าประตูโดยไม่ให้ใครรู้ตัว“องค์ชาย ท่านมีความเห็นอย่างไรต่อการเปลี่ยนแปลงของคุณหนูเหวิ่นจือหยูที่ได้รับฟังมา” เสียงของ กงกง ผู้รับใช้ใกล้ชิดดังขึ้นด้วยน้ำเสียงนอบน้อม“ข้าเองก็ยังไม่แน่ใจนัก” หลี่หยวนเจ๋อตอบเสียงเบาที่ฟังดูครุ่นคิด “นางเปลี่ยนไปมากจริงๆ หลังจากอุบัติเหตุ ข้าไม่แน่ใจว่าเพราะเหตุใด แต่ข้ารู้สึกว่าเหวิ่นจือหยูในตอนนี้แตกต่างจากนางในอดีตอย่างสิ้นเชิง นางสงบและอ่อนโยนขึ้น ทำให้ข้ารู้สึกสบายใจที่จะอยู่ใกล้นาง”คำว่า “สบายใจ” คำนี้ทำให้หัวใจของเหวิ่นลี่หยาสั่นไหว

“ถ้าเช่นนั้น ก็เชิญองค์ชายไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้เพื่อทูลฝ่าบาทเพื่อขอเปลี่ยนตัวคู่หมั้นให้เป็นตามที่ท่านต้องการเถิด”เหวิ่นจือหยูเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความเย็นชา “ขะ ข้าต้องการใครเจ้าหมายความว่าเยี่ยงไร”องค์ชายหลี่หยวนเจ๋อขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัยทันที วาดรวีลอบถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะพูดต่อ “อ้าว ทำไมองค์ชายถึงต้องแสร้งทำเป็นไม่รู้ แบบนี้น้องลี่หยาของหม่อมฉันก็จะเสียใจแย่เลยนะเพคะ อุตส่าห์วาดหวังไว้ อีกอย่างก็เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าสตรีที่พระองค์ต้องการเป็นคู่หมั้นคงไม่ใช่หม่อมฉัน แต่เป็นน้องลี่หยาของหม่อมฉันไม่ใช่หรือ” “พี่จือหยู ทำไมท่านพูดเช่นนี้ น้องไม่ได้จะแย่งองค์ชายจากพี่ น้องเสียใจ” เหวิ่นลี่หยาซึ่งยืนอยู่ข้างๆ ทำเสียงสั่นเครือ เหมือนจะร้องไห้ แต่ทว่าดวงตาของนางกลับฉายแววพึงพอใจลึกๆ ในใจนั้นแอบดีใจที่เหวิ่นจือหยูผู้หญิงที่เก็บอารมณ์ไม่ได้ ประกาศออกมาชัดเจนต่อหน้าองค์ชายว่าไม่อยากหมั้นหมาย คำพูดนั้นทำให้องค์ชายหลี่หยวนเจ๋อถึงกับนิ่งงัน ก่อนที่เหวิ่นจือหยูจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงประชดประชัน “เชิญองค์ชายกับน้องลี่หย

“ทำไมทุกอย่างถึงกลับตาลปัตรไปเช่นนี้” เหวิ่นลี่หยาคิดในใจอย่างเคียดแค้น ปลายนิ้วจิกลงในฝ่ามือจนรู้สึกเจ็บ ความไม่พอใจและความริษยาแล่นพล่านไปทั่วร่างราวกับเปลวไฟที่ไม่มีวันดับ นางไม่เคยคิดเลยว่าพี่สาวอย่าง เหวิ่นจือหยู จะได้รับพระราชโองการจากฮ่องเต้ให้แต่งงานกับองค์ชายหลี่หยวนเจ๋อ เหวิ่นลี่หยามั่นใจว่านิสัยเกรี้ยวกราดและเอาแต่ใจของพี่สาวจะทำลายโอกาสนี้ไปเอง แต่ทุกอย่างกลับตาลปัตรไม่เพียงแค่การหมั้นหมายสำเร็จเท่านั้น แต่ยังมีพระราชโองการให้เร่งจัดงานแต่งงานให้เร็วขึ้นอีก ทุกอย่างราวฟ้าผ่าลงมากลางใจ เหวิ่นลี่หยาก็รู้สึกเหมือนสิ่งที่ควรเป็นของนางถูกขโมยไปต่อหน้าต่อตา นางเดินวนไปมาภายในเรือนพัก ริมฝีปากบางกัดแน่นเพื่อต้องการสะกดกลั้นความคับแค้นใจ “ทำไมถึงต้องเป็นเหวิ่นจือหยู ทำไมนางถึงได้รับทุกอย่าง ทั้งๆ ที่นางไม่สมควรได้รับ เพียงเพราะนางเป็นลูกภริยาเอกเท่านั้นเองหรือ” ความริษยาเกาะกินใจจนใบหน้าที่เคยอ่อนหวานแปรเปลี่ยนเป็นบิดเบี้ยว นางพึมพำต่อหน้ากระจกบานสูง “นางไม่สมควรได้เป็นพระชายา ไม่สมควรได้ครอบครององค์ชายแม้แต่น้อย” เสียงของนาง