Semua Bab Love in Disguise : Bab 131 - Bab 140

-LORNA- Pumasok na rin kami sa looban ng naturang beach resort. "Kumusta ang pakiramdam mo?" tanong ni Steve sa akin. "Still nervous." Kinakabahang sagot ko. Inakay ako ng aking asawa patungo sa isang private room. "Gusto kong gawin ulit natin ang nangyari sa'tin." Awtomatikong tumayo ang mga balahibo ng aking mga batok at braso. "H—Ha?" "Hmmm... don't tell me hindi mo pa rin gets ang nais kong ipahiwatig?" Matagal bago ako nakapagsalita. "P—Pero..." Damang-dama ko ang malakas na pagtibok ng aking puso. Hanggang sa marating namin ang isang private room na sa tingin ko'y para sa'min. Binuksan ni Steve ang pinto at mabilis ang kilos na hinatak ako nito sa loob at walang-sabing inangkin agad nito ang aking mga labi. Sino ba ako para tumanggi gayong gustong-gusto ko naman ang ginagawa nito. Nang biglang naalala ko ang nais kong sabihin dito. Kaya walang-gatol na nag-ipon ako ng sapat na lakas para itulak ito. "Hey, what happened? Don't you like it?" Takang-tanong ni Steve sa

-STEVE- Hindi ko napansin na nakatulog na rin pala ako. Kaya kinaumagahan ay mas nauna akong nagising. Mukhang napuyat ko ang buntis kong asawa.Dahan-dahan akong bumangon at dinampot ang sariling cellphone mula sa bedside table. Nagmamadaling nag-research sa mga dapat na pagkain ng isang buntis when it comes to breakfast.Sumilay ang matingkad na ngiti sa aking mga labi nang makita ang pwedeng kainin ng aking asawa, kaya lang biglang nagbago ang aking isip. Mas gusto ko iyong ako ang magluto para safe. Mahirap na kasi kung sa ilang mga restaurants dahil hindi ako 100% sure kung malinis ba ang pagkakaluto. Mahalaga sa akin ang kapakanan ng aking asawa at anak.Kaya nagpasya akong lumabas ng private suite at hinanap ang kitchen ng naturang beach, kahit magbayad ako ng malaki ay okay lang. Siguro naman hindi pa magigising ang asawa ko sa aking pag-alis. Kaya lang, paano kung hanapin ako nito? Napakamot ako sa sariling batok at bumalik na muli sa private suite kung saan naroon ang akin

-LORNA- "May dumi ba ako sa mukha para titigan mo ako ng ganyan?" Nakangiting tanong ko sa aking kaibigan. "Masaya lang ako para sa'yo siyempre," sagot nito. Pagdakay nagpakawala ito ng isang marahas na buntong-hininga. "Alam mo bang ang laki ng ipinagbago mo nang umuwi ka rito sa Pilipinas galing sa ibang bansa?" Ani ko rito. "People change, Lorna. Hindi na ako iyong tipong pwedeng apak-apakan nang kung sino." Napasulyap ako kay Dante. Hindi lingid sa akin na dati ay ayaw nito kay Geraldine sa pamilyang Lucchese at magpahanggang ngayon ay alam kong gano'n pa rin ang status ng dalawa ayoko rin namang manghimasok dahil labas na ako sa iringan ng dalawa, t'saka may sarili akong problema na dapat kong sulusyonan. "Sabagay, kumusta naman kayo ni Dante?" tanong ko sa mahinang boses. "As usual hindi pa rin kami magkakasundo pero palaging magkasama." "Dahil iyon ang bilin ng ama niyo. Ang alagaan at protektahan ka ni Dante. Hindi ko na napapansin si Katrina na kasama ng Kuya Dante

-LORNA- Hindi naman nagtagal sina Geraldine at Dante hanggang sa nagpasya na nga ang mga ito na umalis."Chat mo ako o 'di kaya'y video call tayo, ha?" Nakangiting turan sa akin ni Geraldine."Oo naman, para hindi ako ma bored.""Huwag ka pong mag-aalala hindi po kayo mabo-bored dito, Ma'am." Nakangiting singit ng isang kawaksi. "Talaga ba, hmmm... mukhang gusto ko 'yan, a." "Sigurado po ako, Ma'am.""Sinabi mo, ha?""Aba'y opo!" Proud pang ani ng kawaksi sa akin."Talaga lang, ha?" Nakangising segunda ko pa."Bye na!" Sigaw ni Geraldine sa akin. "Ingat." Nakangiting sagot ko rito. Saka ko naramdaman ang pagpulupot ng isang braso ni Steve sa aking maliit na bewang. Kapwa namin tinatanaw ang papalayong kotse ni Dante."Paano kung masundan tayo ni Mommy Sylvia rito?""Hindi niya magagawa 'yon, t'saka na ako magpapakita sa kanya kapag nanganak ka na. Dahil umaasa akong magbabago si Mommy kapag nakita niya ang apo niya.""Steve... hindi niya alam na buntis ako."Awtomatikong kumunot

-LORNA- Mayamaya ay lumapit sa akin si Mommy Sylvia. Luhaan pa rin ang mga mata. "Huwag na po kayong umiyak, Mommy. Hindi ka pa man po humingi ng tawad ay pinapatawad ko na po kayo," ani ko rito. "Maraming salamat, hija." Niyakap agad ako nito ng buong-higpit at gano'n din ako rito. Hindi ko na rin nalabanan ang sariling emosyon at naluha na rin ako. "Iyan na, pwede na kayong maging artista," nakangiting biro ni Steve sa amin ni Mommy Sylvia. Naging dahilan iyon para magmukha kaming tanga, umiiyak na tumatawa. "Puro ka nalang talaga kalokohan, Steve. Hindi ka pa rin nagbago magmula noon hanggang ngayon kahit na sabihing may amnesia ka." "Hindi naman 'yan ang sukatan, Mom. Ang mahalaga, nagmahalan kami ni Lorna may buhay at kalakasan pa na kasalukuyang ipinapahiram sa amin ng makapangyarihang Panginoon." "Hmm, sabagay. Iyan na ba ang mga apo ko?" Tanong ni Mommy Sylvia. "Yes, Mare. Aba, manang-mana sa anak mga natin!" Masayang ani pa ni Mommy Thalia kay Mommy Sylvia. Inakay ni