Semua Bab ไอ้เตี้ยสยบมาเฟีย(Mpreg): Bab 31 - Bab 40

คนตัวเล็กนั่งมองตามมือของคนตัวสูงที่ตอนนี้กำลังบรรจงไล่เช็ดไปตามตัวของเขา ก่อนที่ใบหน้าเรียวสวยจะเงยไปสบตาเข้ากับดวงตาคม สบตากันได้ไม่นานมือหนาที่ไล่เช็ดตามตัวของคนตัวเล็กก็หยุดชะงักพลันใบหน้าคมก็ค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้ใบหน้าสวยก่อนที่จะ...."จะทำอะไร?"คนตัวเล็กเอียงคอเอ่ยถามขึ้นเสียงนิ่ง ๆ ทำให้ฟิลิปป์ที่กำลังจะบรรจงจูบลงที่ริมฝีปากเรียวสวยหยุดชะงักแล้วผล่ะใบหน้าคมออกกลับยืนตัวตรงพลางทำตัวประหม่า"ผมถามว่าลุงจะทำอะไร"นิวตัลกอดอกเอ่ยปากถามฟิลิปป์ขึ้นอีกครั้งพร้อมกับส่งสายตานิ่ง ๆ ไปให้คนตัวสูง"ก็เปล่า~พี่แค่จะเช็ดตัวให้เราไง"ฟิลิปป์เอ่ยตอบนิวตัลพลางยกมือเกาท้ายทอยของตัวเองอย่างยิ้ม ๆ"อย่าให้มันมากนะลุง"นิวตัลว่าพลางชี้นิ้วคาดโทษฟิลิปป์ ก่อนที่จะเอ่ยปากถามฟิลิปป์ขึ้นถึงเรื่องที่ให้ไปถามคุณหมอ"แล้วตกลงคุณหมอเขาจะให้ผมออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่""ก็อีกประมาณ2วัน"ฟิลิปป์เอ่ยตอบก

"ใช่ครับสี่เดือนแล้วต้องพักผ่อน ถึงจะต่อแขนต่อขาให้ลูกได้"ผมนั่งมองหน้าอีตาลุงฟิลิปป์บนเตียงอย่างงง ๆ อะไรคือสี่เดือนต้องพักผ่อน แล้วอะไรคือต้องต่อแขนต่อขาให้ลูก ทำไมต้องต่อละลูกคนนะไม่ใช่หุ่นยนต์หรือตุ๊กตาที่ต้องมาจับต่อแขนต่อขาลุงมันบ้าปะเนี่ย"พูดอะไรของลุงวะ ลุงบ้าปะถามจริง"ผมเอ่ยถามลุงมันออกไปพลางทำสีหน้างง ๆ"จุ๊บ"อีตาลุงฟิลิปป์มันไม่ตอบผม แต่กลับก้มลงมาจุ๊บปากผมเบา ๆ แล้วผล่ะออกมายืนส่งยิ้มกว้างมาให้ผม"ลุงทำบ้าอะไรเนี่ยยยย"ผมได้แต่นั่งอึ้งกับการกระทำของอีตาลุงฟิลิปป์ ที่อยู่ ๆ ก็ก้มลงมาจุ๊บปากผมแม่งวันนี้อะไรเข้าสิงลุงมันวะอยู่ ๆ ก็มาจุ๊บกันเฉยเลย ทั้งที่ก็ห่างหายการกระทำแบบนี้ไปตั้งสามเดือนแล้ว ใช่ทุกคนฟังไม่ผิดหรอก ตลอดระยะเวลาสามเดือนที่ผมออกจากโรงพยาบาลมา ลุงมันไม่เคยทำอะไรผมเลยนอกจากกอดแต่ถึงกอดก็นาน ๆ ครั้ง ถึง

ผมนั่งมองร่างของตะวันที่ตอนนี้นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงนอนคนไข้ ในตอนนี้คุณหมอได้ย้ายตะวันมาที่ห้องพักคนไข้แล้วโดยที่ผมเลือกให้ตะวันนอนพักที่ห้องพิเศษ"กรมึงจะบอกกูได้หรือยัง"ผมหันไปมองหน้ากรที่นั่งอยู่บนโซฟาข้าง ๆ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้น"ก็อย่างที่มึงคิดนั่นแหละ ที่ตะวันเป็นแบบนี้ก็เพราะกูกับตะวันเรามีอะไรกันเมื่อคืน"กรเอ่ยตอบผมออกมาเสียงเบา ก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง"ได้ยังไงวะ กูรู้นะว่ามึงชอบตะวันแต่ตะวันมันยอมมึงอย่างนั้นเหรอ"ผมเอ่ยถามกรอีกครั้งด้วยความสงสัยผมรู้ว่ากรมันแอบชอบตะวันมานานหลายปีแล้ว แต่ว่าตะวันมันยอมที่จะมีอะไรกับไอ้กรอย่างนั้นเหรอเพราะมันยังไม่มีทีท่าว่าจะตกลงปลงใจกับไอ้กรเลย ถึงตะวันมันจะมีการแสดงออกมาบ้างเป็นบางครั้งแต่มันก็ยังไม่ได้แสดงออกชัดเจนถึงขนาดที่ว่าจะออกตัวคบกับไอ้กรมันเลย แล้วทำไมมันสองคนมาถึงขั้นนี้ได้"เพราะเมา"กรมันตอ

ฟิลิปป์นั่งซึมหมุนควงแก้วเหล้าราคาแพงในมืออยู่ในห้องทำงานในหัวก็พลางคิดถึงคำพูดของนาธารซ้ำไปซ้ำ หลังจากที่นาธารพูดประโยคนั้นจบเขาก็หันหลังเดินออกไป ปล่อยให้เขายืนงงกับประโยคที่ว่าเขานั้นไปปลุกความเจ็บปวดในใจของคนตัวเล็ก เขายืนนิ่งคิดถึงคำพูดนั้นของนาธารเกือบชั่วโมง มาได้สติก็ตอนที่ลุคถามผมว่าจะเอายังไงต่อ เขาจึงหันไปสั่งให้ลุคไปสืบว่าเมื่อก่อนมันเกิดอะไรขึ้นในวันนี้ทำไมคนตัวเล็กถึงฝังใจในวันเกิดตัวเองขนาดนี้ไม่นานลุคก็ไปสืบมาได้ว่าในวันนี้เมื่อสิบกว่าปีก่อนนั้น ตอนที่นิวตัลอายุได้เพียงสิบขวบพอดีเป็นวันที่พ่อกับแม่ของนิวตัลนั้นได้เสียชีวิตลงด้วยเหตุฆาตกรรม ของนิวตัล หลังจากที่ผมรู้เรื่องที่ลุคไปสืบมาผมก็ตัดสินใจโทรหานาธารเพื่อที่จะถามว่าจริง ๆ แล้วเรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่ทำไมคนตัวเล็กถึงฝังใจกับวันเกิดตัวเองขนาดนี้พอผมโทรคุยกับนาธารเสร็จแล้วได้ฟังเรื่องราวจากปากของนาธาร ผมแทบทรุดลงกับพื้นผมไม่คิดมาก่อนเลยว่านิวตัลในวัยสิบขวบนั้นจะเจอเรื่องราวที่ทรมานแสนสาหัสขนาดนี้และพอได

สี่เดือนต่อมา"จะเอายังไงต่อยกันเลยไหมลุง"นิวตัลยืนเท้าสะเอวเอ่ยถามฟิลิปป์ขึ้นพลางนัยน์ตาสวยก็จ้องหน้าฟิลิปป์ตาเขม็ง"นิวไม่เอาไม่โกรธนะครับ พี่ขอโทษ"ฟิลิปป์เอ่ยขอโทษขึ้นเสียงอ่อนก่อนจะเอื้อมมือไปลูบที่ต้นแขนเล็กไปมาสองสามทีเพื่อห้ามไม่ให้คนตัวเล็กโมโห"ไม่ต้องมาลูบกันเลย เมื่อกี้พูดว่าอะไร"นิวตัลเอ่ยขึ้นเสียงนิ่งอีกครั้งพลางเบี่ยงตัวหลบจากมือหนา"พี่ไม่ได้ตั้งใจจะบ่นให้นิวได้ยิน อย่าโกรธพี่เลยนะเดี๋ยวลูกตกใจ"ฟิลิปป์เอ่ยพูดพลางทำหน้าหงอย ๆ"ไม่ต้องมาทำหน้าหงอยเป็นหมาใส่ผมเลย เมื่อกี้พี่ว่าผมขี้บ่นใช่ไหม คิดว่าพูดเบา ๆ แล้วผมจะไม่ได้ยินหรือไงผมไม่ได้หูหนวกนะ"นิวตัลหันไปพูดกับฟิลิปป์เสียงเข้มพลางจ้องหน้าคนตัวสูงด้วยสายตาดุ ๆ"ไม่เอาไม่โกรธนะครับที่รัก เดี๋ยวลูกงอแงนะครับ"ฟิลิปป์เดินเข้าไปประชิดนิวตัลพลางยกมือทั้งสองขึ้นประคองใบห