บทที่ 24 ของฝากจากหลัวเทียนเฉิน

ความรู้สึกสับสนมากมายวนเวียนอยู่ในจิตใจของหลี่รั่วหาน จ้าวไป๋ลู่ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดกับเขา นางทำแค่เพียงนั่งอยู่เป็นเพื่อนเขาในห้องอาหารนั้นอย่างเงียบ ๆ

โครกคราก

เสียงท้องของจ้าวไป๋ลู่ร้องดังขึ้นมาจนหลี่รั่วหานต้องหันมามอง จ้าวไป๋ลู่ยิ้มออกมาด้วยความเขินอายเล็กน้อย

นางหิวนี่นา!

"เจ้าหิวหรือ?"

เขาเอ่ยกับนางด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ภาพที่เขากระชากแขนนางอย่างแรงลอยวนมาอีกครา เขาทั้งสับสนและมึนงงไปหมดแล้ว ทางนั้นก็หนิงเสวี่ยที่เขายังคงรักและห่วงใยนาง ส่วนทางนี้ก็คือจ้าวไป๋ลู่ นางเป็นภรรยาที่เขาแต่งเข้าจวนมาแล้ว ความรู้สึกของเขาช่างสับสนยิ่งนัก

จ้าวไป๋ลู่จ้องมองเขาเล็กน้อย นางเม้มริมฝีปากแน่น ในใจของนางรู้ดีว่าเขาไม่เคยรักนางเลยแม้แต่น้อย

แต่นางก็ไม่เคยคิดถือสาหาความที่เขากระทำกับนางในหลาย ๆ เรื่องที่ผ่านมา แม้บางครานางจะโมโหไปบ้างก็ตาม

"สั่งอาหารมาใหม่เถิด อาหารตรงหน้ามันเย็นชืดหมดแล้ว"

"ไม่เป็นอันใดเจ้าค่ะ ข้ากลับไปกินที่จวนดีกว่า ข้าชอบทำอาหารกินเองมากกว่า"

"เช่นนั้นก็ตามใจเจ้า"

"ซื่อจื่อ"

"มีสิ่งใดอีก?"

"เรื่องในวันนั้นข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าเองก็รู้สึกผิดที่ทำให้ท่านก