บททั้งหมดของ หลี่ชิงเหมียว..ภรรยาผู้หวนคืน: บทที่ 141 - บทที่ 150

หลังจากที่พยายามเปลี่ยนแปลงตนเอง รับมือกับแม่ใหญ่ และพี่สาวต่างมารดาอยู่นานเกือบสองปี หลูชิงเหลียน ที่ได้มาเกิดใหม่ในร่างของหลี่ชิงเหมียว ก็สามารถแต่งเข้ามายังจวนตระกูลหลัว ได้สมปรารถนา ทว่าความสัมพันธ์ระหว่างนางกับสามีนั้น ช่างห่างเหินเย็นชายิ่งนักอีกทั้งเขาก็ยังขีดเส้นกับนางอย่างชัดเจน ตั้งแต่วันแรกที่แต่งงานกัน ไม่รู้ว่ายามที่ได้ยินเขากล่าวออกมาเช่นนั้น ภายในใจของนางนั้นมีความรู้สึกเช่นไรจะบอกว่าดีใจ ที่สามีรักมั่นในภรรยาเดิมนั้นก็ไม่ผิด แต่ก็อดที่จะรู้สึกผิด ต่อภรรยาคนใหม่ของเขาไม่ได้ เพราะถ้าหากสตรีที่แต่งกับเขา ไม่ใช่นางที่เคยเป็นภรรยาเขามาก่อน ก็คงต้องพบเจอกับความเจ็บช้ำใจ อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้แต่สิ่งที่นางนึกขันในคำพูดของเขา คือภายภาคหน้า หากนางได้พบเจอกับคนที่นางถูกใจ เขาก็พร้อมที่จะปล่อยให้นางได้เป็นอิสระ และระหว่างนี้ เขาก็ไม่คิดที่จะแตะต้องนาง“ฮูหยินน้อย... ท่านเขยจะกลับมานอน ที่เรือนนี้หรือไม่เจ้าคะ” อี้เหลียนเอ่ยถามนายหญิงของตนออกมา ด้วยน้ำเสียงเป็นกังวลเพราะถึงแม้นายท่าน และฮูหยินใหญ่ตระกูลหลัว จะดีต่อคุณหนูของนาง ที่เพิ่งเป็นสะใภ้หมาดๆ ทว่าสามีอย่างท่านใต้เท้าหลัว

หลี่ชิงเหมียวมองดูร่างเล็ก ที่นอนอยู่ในเปล ด้วยแววตาอ่อนโยน ชีวิตนี้นางโชคดี ที่ได้มีโอกาส เฝ้ามองบุตรสาวเติบโต ยามที่ริมฝีปากเล็กนั้น คาบอยู่บนถันงามของนาง ให้ความรู้สึกทั้งจักจี้ และซึ้งใจการเป็นมารดานั้น แม้จะเริ่มต้นจากความยากลำบาก แต่ถ้าหากสามารถก้าวผ่าน การให้กำเนิดมาได้ ย่อมได้พบกับปลายทางที่มีความสุขหลังจากที่นางพักฟื้นร่างกายจนมีเรี่ยวแรง นางก็เลือกที่จะให้นมหลัวลี่เซียนด้วยตนเอง แม่นมที่เคยให้นมคุณหนูน้อยช่วงแรกเกิดจึงไม่ได้ทำหน้าที่ต่อ จนบัดนี้บุตรสาวถึงวัยปิดนมแล้ว“ซู่อิง... ท่านเขยใกล้จะกลับมาแล้ว เจ้าไปสั่งให้คนจัดอาหารขึ้นโต๊ะเถิด”หลี่ชิงเหมียวหันไปเอ่ยกับซู่อิง สาวรับใช้คนใหม่ของนาง เพราะหลังจากอี้เหลียนออกเรือน นางอยากให้เวลาส่วนตัวกับสาวรับใช้คนสนิทมากขึ้น จึงได้รับสาวรับใช้ข้างกายมาเพิ่มอีกสองคน คนหนึ่งนั้นคอยช่วยอี้เหลียนรับใช้นาง ส่วนอีกคนคอยช่วยดูแลหลัวลี่เซียน“เจ้าค่ะฮูหยินน้อย” ซู่อิงรับคำ จากนั้นจึงรีบออกจากห้องนอนของคุณหนูน้อย มุ่งหน้าไปยังโรงครัว เพื่อสั่งให้คนจัดเตรียมอาหารขึ้นโต๊ะ ก่อนที่นายท่านจะกลับมาถึงหลี่ชิงเหมียวเดินกลับไปนั่งอยู่ที่ตั่งตัวยาว

หลังจากที่หลี่ชิงเหมียวให้กำเนิดหลัวลี่เซียนได้ห้าปี เด็กหญิงก็เริ่มเดินตามรอยเท้าของบิดามารดา แม้เกิดเป็นหญิง แต่ผู้ใดกันที่บอกว่าสตรีอ่อนแอ แล้วนางจะต้องอ่อนแอ นางเองก็มีคนที่อยากจะปกป้องเช่นกัน“คุณหนูหลัว... ท่านแน่ใจหรือเจ้าคะ ว่าอยากจะฝึกวรยุทธ์จริงๆ” สตรีที่ดูมีความรู้ตรงหน้าเอ่ยถามลูกศิษย์ตัวน้อยออกมาด้วยความตกใจอาจารย์อี้ นางเป็นอาจารย์ที่หลี่ชิงเหมียว เชิญให้มาสอนบุตรีที่จวน โดยอาจารย์อี้ ได้จัดตารางการเรียนให้เด็กหญิงได้เรียนรู้ตัวอักษร และการฝึกคัดอักษรหลายวันที่ผ่านมาคุณหนูหลัวก็ดูตื่นเต้นดี ทว่าพอเวลาผ่านไปได้สิบวัน คุณหนูน้อยกลับกล่าวออกมาอย่างทอดถอนใจ ว่าสิ่งที่อาจารย์เช่นนางสอนมานั้น นางรู้ทั้งหมดแล้ว เป็นท่านแม่ของนาง ที่เคยจับมือสอนนาง ให้เขียนพู่กัน ในยามที่นางยังวัยเพียงแค่สี่ขวบอาจารย์อี้ไม่อยากจะเชื่อ ในคำพูดของเด็กวัยห้าขวบ นางจึงได้ทำการทดสอบเด็กน้อย ทว่าคุณหนูหลัว ราวกับเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์มาตั้งแต่เด็ก นางสามารถเรียนรู้สิ่งใดได้อย่างรวดเร็ว จะเรียกได้ว่า รู้ความไวกว่าเด็กวัยเดียวกันก็ไม่ผิดและการที่นางได้พบกับอัจฉริยะตัวน้อยเช่นนี้ ทำให้อาจารย์อี้ รู้สึ

หลี่ชิงเหมียวตั้งครรภ์ลูกคนที่สองของชาติภพนี้ หลังจากที่บุตรสาวคนโต มีอายุได้เพียงห้าปี ทว่านี่ก็นับว่านานมากพอ กว่าที่นางจะสามารถก้าวข้าม ความหวาดกลัว ที่เคยอยู่ภายในใจนางยอมหยุดยาสมุนไพร เพื่อที่จะปล่อยให้ตนเองตั้งครรภ์ ทว่าก็ใช้เวลานานนับหนึ่งปี กว่าที่เด็กคนนี้ จะมาเกิดกับตน“นี่ข้ากำลังจะมีลูกอีกคนแล้วจริง ๆ หรือ”ท่านหมอหลินกลับไปแล้ว ทว่าหลัวอี้เฉินยังคงตกอยู่ในภวังค์ เขาเฝ้าถามตนเองซ้ำๆ ว่าเขากำลังจะมีลูกอีกคนจริงๆ หรือ หลี่ชิงเหมียว แม่นมซิ่ว และอี้เหลียน มองไปยังชายหนุ่มด้วยแววตาขบขัน“นายท่านไม่ต้องประหลาดใจไปหรอกเจ้าค่ะ เป็นเพราะฮูหยินของพวกเรา หยุดดื่มยาสมุนไพรป้องกันการตั้งครรภ์ และดื่มยาสมุนไพรบำรุง เพื่อเตรียมการตั้งครรภ์มานานนับปีแล้วเจ้าค่ะ” แม่นมซิ่วไขข้อข้องใจ ให้แก่นายท่านที่กำลังแสดงสีหน้าสับสนงุนงง กับเรื่องการตั้งครรภ์ของนายหญิง“จริงหรือ” หลัวอี้เฉินถามภรรยา นัยน์ตาคมมองไปยังนางเป็นประกายทว่าเขากลับยังคงไม่กล้าเข้าไปใกล้ เพราะก่อนหน้านี้ นางบอกว่ารู้สึกเหม็นกลิ่นกายของเขา ถึงได้อาเจียนออกมา ยามนี้เขายังไม่ได้อาบน้ำ จึงยังไม่กล้าเข้าไปใกล้นาง“จริงเจ้าค่ะ” หล

เสียงหัวเราะของเด็กน้อย ทำให้หัวใจของผู้ใหญ่ รู้สึกผ่อนคลาย นัยน์ตาคมทอดมองไปยังบุตรสาวคนโต และบุตรชายคนเล็ก ที่กำลังวิ่งเล่นอยู่ด้วยกัน ภายในลานกว้างของจวนผ่านมาสองปีหลัวลี่เซียน บุตรสาวของเขานั้นเติบโตขึ้นมาก จนสามารถดูแลน้องชายวัยสองปีได้แล้ว ส่วนบุตรชายคนโตวัยสิบหกปี ก็ได้สอบผ่านเป็นซิ่วไฉอย่างที่ตั้งใจ และกำลังเตรียมตัวลงสนามสอบต่อไป“เหมียวเอ๋อร์... พี่คิดว่าพวกเราควรจะมีน้องสาว ให้พวกเขาอีกสักคนเถิด” จู่ ๆ หลัวอี้เฉินก็กล่าวออกมา หลังจากที่ทอดสายตา มองไปยังลูกทั้งสองอยู่เนิ่นนานทว่าคำชวนของสามี ทำให้หลี่ชิงเหมียวที่เพิ่งดื่มชาลงไป เกิดอาการสำลักขึ้นมา นางไม่ได้หวาดกลัวในการตั้งครรภ์ หรือการให้กำเนิด แต่นางกลับรู้สึกเหน็ดเหนื่อยกับอาการแพ้ท้องต่างหาก และไม่รู้ว่าหากมีอีกคนแล้ว นางจะเป็นบุตรีอย่างที่พวกตนตั้งใจหรือไม่แม่นมซิ่วส่งสายตาให้แก่อี้เหลียน และสาวรับใช้รอบกาย จนทุกคนถอยออกไปจากบริเวณนี้อย่างรู้ความ ปล่อยให้นายท่านกับนายหญิง ได้พูดคุยกันถึงเรื่องใกล้ชิดส่วนตัวตามลำพัง“ท่านพี่... แล้วท่านจะแน่ใจได้อย่างไร ว่าถ้าหากพวกเรามีลูกอีกคน แล้วจะเป็นบุตรี หากข้าให้กำเนิดบุตรชา