Semua Bab หลี่ชิงเหมียว..ภรรยาผู้หวนคืน: Bab 131 - Bab 140

เหล่าซ่งซึ่งเป็นอาจารย์สอนวรยุทธ์ของคุณชายน้อยอยู่แล้ว ย่อมรู้สึกยินดี เขาพร้อมที่จะติดตามคุณชายน้อยไปเมืองถง เพื่อคอยปกป้องดูแล และถ่ายทอดวิชาที่ตนร่ำเรียนมา จากสำนักคุ้มภัยต้าฟง จะได้เป็นการตอบแทนบุญคุณ ของฮูหยินน้อยผู้ล่วงลับนั่นเองทว่าแม่นมซิ่วกลับรู้สึกลังเล เพราะนางเป็นห่วงฮูหยินน้อยที่กำลังมีครรภ์ ทว่าหลี่ชิงเหมียวรับปากว่า นางจะดูแลตัวเองให้ดี และหากนางใกล้คลอด จะอนุญาตให้แม่นมซิ่ว กลับมาอยู่ดูแลนาง แม่นมซิ่วจึงไม่มีข้อคัดค้านใดและเรื่องการให้หลานชายคนโต ติดตามคุณชายรองตระกูลหลี่ไปยังเมืองถง คราแรกนายท่านหลัวและหลัวฮูหยินต่างก็รู้สึกลังเล เพราะหลัวอี้เจ๋อยังเด็กนัก จะให้ห่างจากครอบครัวรวดเร็วถึงเพียงนี้ได้อย่างไร พวกตนที่เป็นปู่ย่า ก็รู้สึกปวดใจ จึงได้ไปขอความเห็นจากผู้เป็นตาเป็นยายทว่านายท่านหลูกับหลูฮูหยินต่างก็กล่าวว่า นี่คือหนทางที่จะหล่อหลอม ให้หลัวอี้เจ๋อเติบโตมาอย่างแข็งแกร่ง และพวกเขาก็เชื่อในการตัดสินใจของหลี่ชิงเหมียวอีกทั้งสำนักศึกษาตระกูลหลี่นั้น มิใช่ว่าใครก็จะเข้าได้ หากมีโอกาสแล้ว ไยต้องปล่อยไปด้วย หลี่ชิงเหมียววางแผนเรื่องนี้มาแล้ว พวก

เย็นวันนั้น จวนตระกูลหลัว ก็ได้จัดงานเลี้ยงต้อนรับ คุณชายน้อยหลัว ที่เดินทางกลับมาพักผ่อนที่จวน เป็นเวลาเจ็ดวัน ก่อนที่เขาจะต้องเดินทางกลับไป ยังสำนักศึกษาตระกูลหลี่อีกหน เพื่อศึกษาหาวิชาความรู้ต่อไปนายท่านหลูกับหลูฮูหยิน ก็ได้รับเทียบเชิญ ให้มาร่วมงานเลี้ยงครอบครัวในวันนี้ด้วยเช่นกัน สองสามีภรรยามองไปยังบุตรสาวกับหลานชายด้วยความสุขใจเพราะถึงแม้กายเดิมของบุตรสาวจะจากไปแล้ว ทว่ายามนี้นางก็ได้เกิดใหม่ มีเลือดมีเนื้อให้พวกตนได้สัมผัส บนโลกนี้ยังจะมีผู้ใด โชคดีได้เท่าพวกตนอีก“กินเยอะๆ พรุ่งนี้แม่จะดูว่าเจ้าฝึกวรยุทธ์กับเหล่าซ่ง” หลี่ชิงเหมียวบอกบุตรชาย หลัวอี้เจ๋อพยักหน้าให้มารดาอย่างไม่โต้แย้ง เขาฝีมือก้าวหน้าแล้ว ไยต้องกลัวการทดสอบ“เมื่อก่อนท่านแม่ของเจ้า ก็ฝึกวรยุทธ์กับท่านตาตั้งแต่เยาว์วัย แม้ร่างกายนางจะเล็ก แต่ก็สามารถเอาชนะเด็กวัยเดียวกันได้ พ่อของเจ้ายังเอาชนะนางไม่ได้เลย”นายท่านหลูหรือท่านเจ้าสำนักคุ้มภัยต้าฟงกล่าวออกมาอย่างภาคภูมิใจ นัยน์ตามองไปยังหลานชายสลับกับหลี่ชิงเหมียว นางจึงส่งยิ้มจางๆ ไปให้เขา“ใช่แล้ว&he

“อุ….แว๊…..อุ… แว๊” เสียงของทารกน้อยร้องจ้าดังก้องไปทั่วห้องครานี้หลี่ชิงเหมียว ยังคงเหลือเรี่ยวแรง ไม่ได้หมดสติไป นางมองไปยังร่างเล็ก ที่กำลังถูกผู้ติดตามของหมอตำแยช่วยกันทำความสะอาด แม่นมซิ่วเห็นเช่นนั้น ก็พลันหลั่งน้ำตาแห่งความยินดีออกมา ทารกน้อยในห่อผ้าถูกส่งมาวางลงข้างๆ หลี่ชิงเหมียว“ขอแสดงความยินดีกับฮูหยินน้อยด้วยเจ้าค่ะ เป็นคุณหนูน้อย ร่างกายจ้ำม่ำ แข็งแรงเชียวเจ้าค่ะ” หมอตำแยกล่าวออกมาด้วยความโล่งใจ ครานี้ต่างไปจากครานั้น ที่หนึ่งชีวิตยังอยู่ ทว่าหนึ่งชีวิตต้องจากไป“อื้อ… ตกรางวัลให้กับทุกคนในห้องนี้” หลี่ชิงเหมียวกล่าวออกมาน้ำตาคลอ สาวรับใช้ที่อยู่ด้านในรวมไปถึงหมอตำแย ต่างพากันกล่าวแสดงความยินดี พร้อมทั้งกล่าวคำขอบคุณฮูหยินน้อยออกมาทางด้านหน้าห้อง ที่ได้ยินเสียงทารกร้องจ้าก็อยู่ไม่สุขแล้ว แต่ไม่นานอี้เหลียน ก็วิ่งออกมารายงานให้ทุกคนที่รออยู่ข้างนอกได้ทราบ“คลอดแล้วเจ้าค่ะ คลอดแล้วเจ้าค่ะ”“นางเป็นเช่นไรบ้าง เหมียวเอ๋อร์… ภรรยาข้าเป็นเช่นไรบ้าง”

หลังจากที่แขกผู้มาเยือนกลับไป จวนตระกูลหลัวก็กลับมาเงียบสงบอีกหน หลัวอี้เฉินได้มีเวลาอยู่กับภรรยามากขึ้น ตั้งแต่หลี่ชิงเหมียว ให้กำเนิดบุตรสาวออกมาอย่างปลอดภัย หลัวอี้เฉินก็มุ่งหน้าไปยังอารามหลัวเซิง เพื่อถวายค่าเติมน้ำมันตะเกียงอายุยืนให้แก่นาง กับบูชายันต์คุ้มภัยกลับมาให้ภรรยา“ท่านพี่… ยันต์คุ้มภัยนี่ ท่านไปบูชามาจากอารามหลัวเซิงหรือเจ้าคะ” หลี่ชิงเหมียวมองยันต์คุ้มภัย ที่มีอักขระงดงามแปลกตาในมือ ถามสามีใบหน้ามีรอยยิ้มน้อยๆ“ใช่แล้ว… พี่ยังถวายค่าน้ำมันตะเกียง เพื่อเติมตะเกียงอายุยืนให้กับเจ้าอีกด้วย”หลัวอี้เฉินยิ้มออกมา พลันนึกไปถึงยามที่เขาไปเยือนอารามหลัวเซิง ราวกับท่านเจ้าอาวาส จะรับรู้อยู่ก่อนแล้ว ว่าเขาจะเดินทางไปที่นั่น ทำให้เขาได้พบกับท่านเจ้าวาส ราวกับเป็นเรื่องบังเอิญ“ท่านบูชาตะเกียงอายุยืนให้ข้าหรือเจ้าคะ” หลี่ชิงเหมียวถามสามียิ้มๆ เขามีความเชื่อในเรื่องลี้ลับ เกินกว่าที่นางคิดเอาไว้มาก“คราแรกพี่ก็ตั้งใจจะบูชาให้เจ้า แต่ท่านเจ้าอาวาสกล่าวว่า ท่านพ่อกับท่านแม่ของเจ้า พวกเขาได้บูชาเอาไว้อ

วิญญาณของหญิงสาว ล่องลอยไปตามสายธารแห่งวิญญาณ ที่กำลังเดินเข้าสู่ประตูนรก เพื่อไปรอรับการตัดสินความดีความชั่ว จากท่านยมทว่ายังไม่ทันที่นางจะได้ก้าวข้ามสะพาน เสียงบริสุทธิ์เสียงหนึ่ง ก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง“ผู้ศรัทธา... โปรดตามข้ามาเถิด เจ้ายังไม่ถึงเวลา ที่จะจากโลกนี้ไป”“ยังไม่ถึงเวลา ที่จะจากโลกนี้ไปหรือเจ้าคะ หมายความว่าเช่นไรหรือ” ดวงวิญญาณของหญิงสาวถามแสงสีทองตรงหน้า ด้วยความฉงนใจ“ตามมาเถิด แล้วแม่นางจะเข้าใจเอง” น้ำเสียงเมตตา ดังออกมาจากร่างแสงสีทองนั้นหลูชิงเหลียนจึงลอยตามแสงสีทองนั้นไป โดยไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทางคือที่ใด วิญญาณของนางตามแสงสีทองกลับไปยังโลกภูมิ ล่องลอยไปยังจวนหลังหนึ่ง ที่มีเสียงผู้คนกำลังร่ำไห้ ชวนให้ปวดใจยิ่งนัก“นั่นคือร่างของผู้ศรัทธา ที่สิ้นอายุขัยจากชาติภพนี้ไปแล้ว” เจ้าของแสงสีทองชี้แจงออกมา หลังจากที่ได้เห็นดวงวิญญาณของหญิงสาว แสดงสีหน้างุนงง“นั่นคือข้าหรือเจ้าคะ”ดวงวิญญาณที่เพิ่งจะออกจากร่างย่อมมึนงง จดจำเรื่องราวในยามที่มีชีวิตอยู่ไม่ได้ในทันที จึงไม่แปลก ที่หลูชิงเหลียนจะจดจำร่างของตนไม่ได้“ใช่แล้ว... เจ้าลองหลับตาลง แล้วเพ่งสมาธิไปยังจุดตันเถี