บททั้งหมดของ หลี่ชิงเหมียว..ภรรยาผู้หวนคืน: บทที่ 21 - บทที่ 30

“วันนี้ข้าเพิ่งได้พักผ่อน ข้าอยากจะนอนทั้งวัน เชิญพี่หญิงรองไปกันเองกับสาวใช้คนสนิทของท่านเถิดเจ้าค่ะ ข้าขอปฏิเสธ” ไม่เคยมีไมตรีที่ดีต่อกัน แล้วมาเอ่ยปากชวนนางออกไปข้างนอกด้วยกัน มิใช่ว่ามีแผนการอันใดหรอกหรือ“ไปกับสาวรับใช้จะไปสนุกเท่ากับการไปเที่ยวกับคนในครอบครัวได้อย่างไรกัน ไปเถิดนะเหมียวเอ๋อร์…อีกหน่อยพี่ก็จะออกไปเที่ยวข้างนอกไม่ได้แล้ว” เพราะหลี่ชิงหรงต้องเตรียมตัวออกเรือน ทำให้นางมีอิสระแค่เพียงเดือนนี้เท่านั้น และนางก็มีเวลาแค่เพียงหนึ่งเดือน ที่จะกำจัดหลี่ชิงเหมียวก่อนที่นางจะออกเรือนไป“ข้ายังขอยืนยันคำเดิม ข้าขี้เกียจ…พี่หญิงรองก็รู้ มิใช่ว่าไม่รู้ หลายเดือนที่ผ่านมา ท่านพ่อสั่งให้บรรดาอาจารย์มาอบรมสั่งสอนข้าแทบทุกวัน วันนี้ข้าอยากนอนเท่านั้น” หลี่ชิงเหมียวปฏิเสธ นางไม่ได้กลัวว่าอีกฝ่ายจะมีแผนการกับนาง แต่ทว่านางรู้สึกขี้เกียจจริงๆ“ข้างนอกข้าไม่ออก แต่ถ้าท่านอยากชวนข้าไปเล่นในจวนข้าย่อมไม่ปฏิเสธ อ้อ…เอาอย่างนี้ พวกเราไปตกปลากันที่สระกลางจวนกันดีหรือไม่” หลี่ชิงเหมียวเสนอขึ้นมา นางว่าถึงเวลาแล้วที่จะกระชากหน้ากากสตรีผู้นี้หลี่ชิงหรงไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะยังอยากไปยังสถานที่แห่ง

หลังจากเหตุการณ์ที่หลี่ชิงเหมียว ได้เปิดโปงความผิดของพี่สาวต่างมารดา หลี่ชิงหรงก็ถูกผู้เป็นบิดาตัดสินลงโทษด้วยวิธีการของตนเอง แทนการใช้กฎของตระกูล คือการขังนางเอาไว้ในเรือนนอน ห้ามผู้คนภายนอกเข้าไปเยี่ยม จนกว่าจะได้รับอนุญาตจากเขาและนั่นก็เพื่อให้บุตรสาวได้สำนึกตน เขาไม่อยากทำเรื่องราวให้มันใหญ่โต จึงได้ตัดสินใจเช่นนี้ อีกทั้งหลี่ชิงเหมียวก็ยังมีชีวิตอยู่ และอีกไม่นานหลี่ชิงหรงก็จะออกเรือนแล้ว ฮูหยินรอง ซึ่งเป็นมารดาแท้ๆ ของหลี่ชิงเหมียว ย่อมรู้สึกไม่พอใจ ในคำตัดสินของสามี แต่นางกลับมิอาจท้วงติงเขาได้หลี่ชิงเหมียวเองก็ไม่ได้เรียกร้องอันใด เพราะอย่างน้อย นางก็ทำให้ทุกคนได้รับรู้ความจริงแล้ว ว่าพี่หญิงรองผู้นี้มีจิตใจอำมหิตเพียงใด ส่วนบิดาจะตัดสินใจเช่นไรนั้น ก็เป็นเรื่องของเขาแล้ว“คุณหนูจะปล่อยให้คุณหนูรอง ถูกทำโทษแค่การกักบริเวณเพียงแค่นั้นเองหรือเจ้าคะ”อี้เหลียนเองก็รู้สึกไม่พอใจ ในการที่ท่านเจ้าตระกูลหลี่ ตัดสินลงโทษคุณหนูรองเพียงแค่การกักบริเวณ เห็นได้ชัดว่า นายท่านเห็นชื่อเสียงของตระกูล สำคัญกว่าชีวิตของคนในตระกูล“ท่านพ่อเป็นบัณฑิต

หลี่ชิงเหมียวเองก็ไม่คิดว่าเรื่องราวของหลี่ชิงหรงจะจบลงง่ายดายถึงเพียงนี้ นางไม่เข้าใจว่าเหตุใดหลี่ชิงหรงถึงได้นึกชิงชังหลี่ชิงเหมียวที่เป็นน้องสาวต่างมารดานัก ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นเด็กไม่รู้ความ ไม่แม้แต่จะแย่งความโปรดปรานจากบิดาได้ด้วยซ้ำเรื่องนี้ย่อมต้องมีเบื้องหลังอย่างแน่นอน แต่ทว่าเบื้องหลังของนางจะเป็นผู้ใดกัน เรื่องนี้นางยังไม่แน่ใจ แต่นางเชื่อว่าอีกไม่นาน ผู้บงการก็จะต้องเผยโฉมหน้าออกมา ยิ่งนางโดดเด่นและเรียกความสนใจจากบิดาได้มากเท่าไหร่ คนผู้นั้นก็ย่อมจะอยู่ไม่เป็นสุข“ข้าให้อภัยนาง ขอให้นางได้ไปสู่ภพภูมิที่ดี” หลี่ชิงเหมียวกล่าวจากใจ เหลียวซื่อยิ้มจางๆ ออกมาก่อนที่จะกล่าวลา“ถ้าเช่นนั้นข้าน้อยไม่รบกวนคุณหนูสามแล้ว โปรดรักษาตัวด้วย” เหลียวซื่อกล่าวจบก็คำนับลาเด็กสาว แล้วเดินจากไปทันทีหลี่ชิงเหมียวมองตามเรือนร่างอรชร ที่ยังคงความงดงามของเหลียวซื่อ พลางคิดใคร่ครวญในใจ ไม่ว่าสตรีจะงดงามปานใด หากไม่ได้รับความโปรดปรานจากบุรุษแล้ว ก็ต้องอยู่ในจวน จนสุดท้าย ก็ต้องกลายเป็นเพียงแค่บุปผาที่โรยราอยู่ดีมิสู้ออกไปใช้ชีวิตเป็นของตนเองเสีย

หลังจากที่สองพี่น้อง ลงมาจากรถม้า ก็ได้พากันเดินเข้าไปภายในตลาด หลี่ชิงเหมียวมองไปรอบๆ เห็นพวกคนเร่ร่อน ที่นั่งขอทานอยู่ข้างทาง ก็รู้สึกหดหู่ใจยิ่ง พลันนึกไปถึงสามีในชีวิตก่อน หลังที่นางจากไปแล้ว ดูเหมือนว่า เขาจะแบกรับภาระหน้าที่ รักษาความสงบของบ้านเมือง หนักขึ้นไปทุกวันเช่นนี้แล้ว…เขาจะมีเวลาไปมอบความรัก ความอบอุ่นให้แก่บุตรชายได้อย่างไรกัน ภายในใจของหลี่ชิงเหมียวยามนี้รู้สึกขมปร่ายิ่งนัก นางเกรงว่า…กว่านางจะหาโอกาส แต่งเข้าไปในจวนตระกูลหลัวได้สำเร็จ บุตรชายก็คงจะกลายเป็นเด็ก ที่ขาดความรักความอบอุ่นจากบิดาไปเสียแล้วโรงน้ำชาจวี่ซุน เป็นโรงน้ำชาที่มีคณะอุปรากรเลื่องชื่อ มาทำการแสดงอยู่บ่อยครั้ง หลี่ต้าหลุนพาน้องสาวของตนเข้าไปข้างใน เสี่ยวเอ้อรีบมาต้อนรับ กุลีกุจอเชิญพวกเขาไปนั่งยังโต๊ะ ที่ตำแหน่งหน้าเวที แขกของโรงเตี๊ยมต่างพากันมองมายังทั้งสองคน ด้วยแววตาสนใจใคร่รู้“นั่นมิใช่คุณชายรองสกุลหลี่หรอกรึ” แขกของโรงเตี๊ยม ที่นั่งอยู่ข้างในก่อนแล้ว เอ่ยถามสหายร่วมโต๊ะออกมา“ใช่ๆ …และนั่นก็คงจะเป็นคู่หมายของเขาใช่หรือไม่ เอ๋&helli

หลังจากวันที่หลี่ชิงเหมียว ออกไปชมอุปรากร ที่โรงน้ำชาจวี่ซุนกับหลี่ต้าหลุน พี่ชายรองของนาง และขากลับจวนก็ได้บังเอิญพบกับสามีในชีวิตก่อน นางก็เริ่มได้ยินถึงข่าวคราว ของกลุ่มโจรป่าที่บุกไปปล้นฆ่า พวกชาวบ้านในหมู่บ้านแห่งหนึ่งของเมืองซีซวนว่าโจรร้ายเหล่านั้น ได้ถูกพวกมือปราบแห่งสำนักพิทักษ์เมฆา บุกเข้าไปจับกลุ่ม และสังหารผู้ที่ยกอาวุธต่อสู้ จนเหลือพวกโจรที่ยังมีชีวิตอยู่ไม่ถึงสิบคน“ใต้เท้าอสุรา หัวหน้ามือปราบหนุ่มผู้นั้น จัดการพวกโจรได้โหดเหี้ยม สมคำร่ำลือจริงๆ” บ่าวแรงงานที่กำลังขุดดินอยู่ภายในสวนบุปผาเอ่ยกับบ่าวแรงงานอีกคน“นั่นน่ะสิ…แต่พวกโจรเหล่านั้น ก็ช่างสมควรตายจริงๆ อาจหาญบุกหมู่บ้าน ฆ่าคนราวกับเป็นผักปลา แล้วเป็นอย่างไร ได้ลิ้มรสเองเสียบ้าง ข้าล่ะนับถือใต้เท้าอสุราผู้นั้นจากใจจริง ต้องจัดการให้เด็ดขาดเช่นนี้ พวกมันจะได้ไม่กล้ากลับมาเหิมเกริมอีก” บ่าวอีกคนแสดงความเห็นออกมาอย่างออกรสออกชาติ น้ำเสียงและแววตาบ่งบอกถึงความสาแก่ใจหลี่ชิงเหมียวเดินหลบเลี่ยงออกไปจากบริเวณนั้น มุมปากงามยกขึ้นเพียงเล็กน้อย นางรู้อยู่แล้ว ว่าเขาผู้นั้