ログイン共有
๒๕ หว่านเมล็ดหวังผล
最終更新日:
2025-05-19 15:44:32
最新チャプター
วาสนานี้เป็นของข้า ๒๖ ผู้ใดกล้าก็เข้ามา
“อึก! อ่อย! ข้า!”“ฐานะของข้าไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ย่อมสูงส่งกว่าแม่บ้านอยู่หลายสิบขั้น!” ดวงตาของนางต้องมองหญิงชราตรงหน้าอย่างเยือกเย็น ฮั่วซูเม่ยเลื่อนฝ่ามือลงมาบริเวณลำคอก่อนที่จะออกแรงบีบมากขึ้น“อึกก!!!”นางจำได้ดีว่าพวกคนเหล่านี้ปฏิบัติต่อนางอย่างไรบ้าง“กล้าดีถึงแสดงกิริยาต่ำทรามกับข้า!”สีหน้าของแม่บ้านซีดเผือดลงอยู่หลายส่วน ความอวดดีฝีปากกล้าก่อนหน้านี้พลันหายไปหมดสิ้นเหลือไว้เพียงแค่แววตาอ้อนวอนร้องของชีวิตอย่างนางสงสารแม่บ้านรังแกฮั่วซูเม่ยมานานหลายปีทว่าผู้ใดจะคิดเหล่าว่าวันหนึ่งสตรีผู้นี้จะเหนือกว่าแล้วกลับมาเอาคืน“แค่กก ๆ แค่ก!!”เพียงชั่วพริบตานั้นฮั่วซูเม่ยพลันปล่อยมือออกจากลำคอของอีกฝ่ายก่อนจะหัวเราะดังลั่นอย่างสนุกสนานด้วยความสะใจ “ฮ่า ฮ่า ฮ่า!”แม่บ้านเห็นท่าทางเช่นนี้แล้วหวาดกลัวจนหัวหดรีบคุกเข่ากระแทกพื้นจนเสียงดัง ปั่ก เพื่อแสดงความจริงใจต่อสตรีตรงหน้า “คุณหนูข้าผิดไปแล้ว! ผิดไปแล้วเจ้าค่ะ!” สองมือของนางประสานยกขึ้นถูไถไปมาอย่างวิงวอนสตรีตรงหน้าน่ากลัวเกินไปแล้ว!!“คุณหนูหรือ?” ฮั่วซูเม่ยเลิกคิ้วถามก่อนจะปรายสายตาไปยังบ่าวรับใช้ของเองสถานการณ์ราวกับเป็นใจนางกำน
วาสนานี้เป็นของข้า ๒๕ หว่านเมล็ดหวังผล
อันที่จริงไหวห่าวซีพบหลักฐานตั้งแต่วันนั้นแล้ว ทว่าเขากลับต้องการเพิ่มเวลายืดออกไปอีกสักหน่อยจะได้จัดการผู้คนจวนสกุลได้อย่างเหมาะสมเสียที่บังอาจมาแตะต้องสตรีของเซียนหยางชินอ๋องและทำร้ายหลานรักของเขาผู้ใดที่เกี่ยวข้องบิดาจะลากออกมาให้หมด!หากจะเชือดไก่ให้ลิงดูดังนั้นเขาสมควรไล่ต้อนจับไก่ที่ตัวใหญ่กว่านี้อีกสักหน่อยเถอะ“ไม่ได้เรื่อง!” เซียนหยางมีสีหน้าบึ้งตึงไม่สบอารมณ์ผ่านมาหลายสิบวันแล้วตั้งแต่วันที่เขาตัดสินใจกลืนน้ำลายตนเองไปขอความช่วยเหลือจากคนผู้นี้แต่สุดท้ายแล้วกลับเปล่าประโยชน์ เกรงว่าเรื่องนี้ต้องถึงมือเขาให้เข้าจัดการอีกตามเคย“เพ่ย!” พอได้ยินประโยคไหวห่าวซีปรายตามองสหายทันที “ช้า ๆ มักจะได้เนื้อชิ้นโต”สหายผู้นี้ดูแคลนกันเกินไปแล้ว!“ต่อให้คนสกุลฮั่วสูงส่งเพียงใดข้าจะลากลงมาให้หมดแน่”มุมปากของเซียนหยางยกยิ้มเยาะ “ไม่ทราบว่าข้าเชื่อถือคำพูดของผู้ตรวจตราไหวห่าวซีได้มากเพียงใดกันหรือ”“ข้าหว่านเมล็ดไปแล้วจากนี้เพียงแค่รอคอยให้ผลผลิตงอกงามเท่านั้น” เขามีวิธีจัดการของเขาไหวห่าวซีเกรงว่าหากปล่อยให้ถึงมือของสหายนั้นจวน สกุลฮั่วได้นองเลือดแน่“เหอะ!” เซียนหยางแค่นเสียงเซียนหยาง
วาสนานี้เป็นของข้า ๒๔ ผู้ใดกันแน่ที่ถูกล่อลวง
“อื้ออ!...”ริมฝีปากหนาประกบจูบสตรีใต้ร่างอย่างรุนแรงด้วยความหื่นกระหายเต็มเปี่ยม ไหวห่าวซีหาได้มีความอดทนมากพอเพียงมีหญิงงามอยู่ตรงหน้าเหม่ยฮวายกมือขึ้นคล้องคอบุรุษผู้นี้แน่นไม่ขัดขืนพลางหลับตาพริ้มรับจูบที่ถูกปรนเปรอลิ้นร้อนกวาดเลียทั่วโพลงปากหวานอย่างดูดดื่มนานชั่วขณะหนึ่งก่อนที่ไหวห่าวซีจะผละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง“อืม..” น้ำเสียงทุ้มครางแหบพร่าอย่างพึงพอใจนางจงใจยั่วยวนเขาอยู่ใช่หรือไม่สายตาคมกริบสบเข้ากับแววตาหวานเยิ้มของนางราวกับกำลังเชิญชวน มุมปากหนายักยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์“หากแม่นางไม่ชอบข้าจะหยุด…”“มาถึงเพียงแล้วแน่ใจหรือว่าคุณชายอยากจะหยุด” เพียงชั่วพริบตาเหม่ยฮวาพลันพลิกเรือนร่างตนเองเป็นฝ่ายขึ้นคร่อมบุรุษผู้นี้ไว้ใต้เรือนร่างสองมือข้างนางกระตุกปลดผ้าคาดเอวออกไหวห่าวซีจดจ้องมองการกระทำของนางด้วยความลุ้นระทึกปนความตื่นเต้น ท่าทางของนางที่กำลังนั่งอยู่ตอนนี้พลันทาบทับแก่นกายของเขารู้สึกเสียววาบจนปวดหนึบใบหน้าหล่อเหล่ากัดฟันกรอด “อ่าาส์! เจ้าหาใช่ดอกไม้งามแต่เป็นสุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่ง!”เหม่ยฮวาได้ยินแล้วจึงหัวเราะคิกคัก เกรงว่าคงมีเพียงบุรุษผู้นี้กระมังที่ช่างเปรียบเปร
วาสนานี้เป็นของข้า ๒๓ ช่วยเหลือหญิงงาม
ไหวห่าวซีตามติดห้อยสอยสหายมายังโรงเตี๊ยมไป๋ชานด้วยทว่าระหว่างทางนั้นกับพบคนคุ้นเคยหวนให้นึกถึงบรรยากาศในวันวานสตรีผู้นี้งดงามราวกับดอกไม้บานกลิ่นกายหอมเย้ายั่วยวนชวนให้ผ่อนคลายเกรงว่าผู้ตรวจตราไหวห่าวซีคงตกหลุมพรางดอกไม้งามของโรงเตี๊ยมไป๋ชานแล้วกระมังนางเป็นสตรีงามผู้หนึ่งไม่ว่าจะอยู่ท่ามกลางผู้คนห้อมล้อมมากมายย่อมเปล่งประกายเด่นชัด ไหวห่าวซีเดินเอามือไพล่หลังแหวกเข้าไปในวงล้อม เขากระแอมไอเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยขึ้น “เสียงเอะอะโวยวายดังเช่นนี้ไม่ทราบว่ามีเรื่องอันใดกัน”แท้จริงแล้วเขาไม่รู้ว่าสถานการณ์ตรงหน้าเกิดอันใดขึ้น กันแน่แต่สายตาของเขาพลันมองเห็นนางกำลังฉุดยื้อฉุดดึงกับบุรุษผู้หนึ่งอยู่ราวหนึ่งก้านธูปแล้วเหม่ยฮวาคุ้นเคยโทนเสียงเช่นนี้นัก ในจังหวะที่นางหันไปมองจึงเปล่งออกมา “คุณชายผู้นั้น”คุณชายผู้นั้น!?เหอะ! ในความทรงจำของนางมีคุณชายสักกี่สิบคบกันไม่รู้ว่าไหวห่าวซีกำลังคาดหวังอันใดอยู่กันแน่จู่ ๆ ใบหน้าของเขาก็พลันมืดครึ้มลง “อ่อ! ที่แท้ก็แม่นางผู้นั้นเองหรอกหรือ”หมายความว่าอย่างไรกันเหตุใดนางฟังแล้วถึงขัดแย้งแปลก ๆ“นางเป็นของข้า!!”ในจังหวะเดียวกันบุรุษผู้หนึ่งพลันตะโกนร
วาสนานี้เป็นของข้า ๒๒ เหม็นขี้หน้า
ปกติแล้วนางไม่เคยมีอาการแบบนี้มาก่อนฮั่วซูเม่ยทั้งคลื่นไส้ทั้งอาเจียนออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าจนหมดไส้หมดพุงก่อนจะทิ้งตัวลงนอนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า ใบหน้าคนงามฉายแววความอิดโรย“หวางเฟยเป็นอย่างไรบ้างเพคะ” ชิงอันคอยดูแลปรนนิบัติรับใช้ข้างกายอยู่ไม่ห่างลักษณะท่าทางของนายหญิงที่เป็นอยู่เช่นนี้หากนางคาดเดาไว้ไม่ผิดคืออาการแพ้ท้องของสตรีตั้งครรภ์แน่แต่ถึงว่าอย่างไรสมควรให้หมอหลวงมาตรวจให้แน่ชัดน้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยอย่างหมดแรง “ข้ากำลังจะตายหรือ”แพขนตาของนางสั่นไหวระริก ฮั่วซูเม่ยไม่มีเรี่ยวแรงจะลืมตาเลยด้วยซ้ำในขณะเดียวกันนั้นเซียนหยางพลันได้แต่ยืนมองสตรีตรงหน้าด้วยความกระวนกระวายใจ แม้อยากจะเข้าไปช่วยเหลือมากเพียงใดแต่กลับไม่สามารถทำได้ “ชิงอันไปตามหมอ”หากจะปล่อยให้นางรู้สึกดีขึ้นเองเกรงว่าเขาคงทนมองนางในสภาพเช่นนี้ไม่ได้ชิงอันมองผู้เป็นนายหญิงด้วยความไม่ไว้วางใจ “แต่นายหญิงยังอาการไม่ดีขึ้น…”“ข้าจะดูแลนางเอง”“เจ้าค่ะ” พอได้ยินประโยคนี้ชิงอันจึงตกปากรับคำช่วงจังหวะที่กำลังจะเดินผ่านเซียนหยางชินอ๋องนั้นจึงต้องหยุดลงก่อนจะเปิดปากพูดกระซิบกระซาบ “สตรีตั้งครรภ์นั้นมีความรู้สึกละเอียดอ่
วาสนานี้เป็นของข้า ๒๑ หนีออกจากจวน
เซียนหยางชินอ๋องนับได้ว่าเป็นบุรุษทึ่มทื่อและโง่เขลา เรื่องสตรีตอนมีดอกไม้งามอยู่ในมือกับไม่ใส่ใจรดน้ำดูแลให้ดีพลันทำให้เกิดความชอกช้ำเหี่ยวเฉา“เห้อ! คราวหน้าหากมีอีกครั้งข้าไม่ช่วยเจ้าแน่!” ไหวห่าวซีข่มขู่อีกฝ่ายช่วยเหลือเพียงครั้งเดียวแต่ถูกตราหน้าไปตลอดชีวิต“ปล่อยข้า” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นไม่พอใจ เจ้าสหายผู้นี้พอได้คืบจะเอาศอก“ปล่อยให้เจ้าเดินเข้าจวนไปแล้วถูกนางตีหัวแตกหรือ?”“นางหรือจะกล้าตีข้าได้”ไหวห่าวซียกยิ้มเยาะ “เกรงว่าเจ้าคงรู้จักสตรีน้อยไปแล้ว”ในระหว่างทางกลับจวนนั้นเซียนหยางเสแสร้งทำตัวเป็นคนเมามายเดินโซซัดโซเซโดยไหวห่าวซีประคองเอาไว้ หวังว่าตอนกลับถึงจวนฮั่วซูเม่ยจะเห็นใจไม่เอาเรื่องหลงลืมเหตุการณ์เมื่อตอนเช้าไปหมดสิ้นทว่าเขายังคงมีความคับแคลงใจอยู่มากเขาไม่ผิดไฉนต้องทำตัวน่าสมเพชเช่นนี้‘เชื่อข้า!’เซียนหยางเริ่มไม่แน่ชัดแล้วว่าคำพูดของสหายผู้นี้จะช่วยเหลือหรือเป็นการกลั่นแกล้งซ้ำเติมเพื่อความสะใจกันแน่“เซียนหยางชินอ๋องขอรับ!”“ผู้ตรวจตราไหวเจ้าคะ!”จังหวะนั้นพอตอนที่คนทั้งคู่เดินเข้าประตูจวนชินอ๋อง สายตาของพวกบ่าวรับใช้พลันหันมองเป็นตาเดียวกันบางคนถึงกับร้องตกใ
วาสนานี้เป็นของข้า ๒๐ กลัดกลุ้มใจ
บทที่ ๖หอหงเฟยตลอดชีวิตของซูอวี้เหยียนตั้งแต่วัยเยาว์จนถึงยามนี้ ล้วนมีเหล่าสาวใช้ห้อมล้อมคอยปรนนิบัติไม่เคยห่างกายอยู่เสมอทว่าเช้าวันนี้ เมื่อนางลืมตื่นขึ้นกลับพบเพียงความเงียบงันวังเวง ไร้แม้เสียงฝีเท้าของสาวใช้ที่เคยยกน้ำมาให้ล้างหน้า บ้วนปาก หรือเตรียมเสื้อผ้าให้อย่างเคยและย่ำแย่ยิ่งกว่านั้น…สภาพของนางในยามนี้คล้ายจะผ่านไปหลายวันแล้วที่มิได้อาบน้ำหรือพลัดเปลี่ยนอาภรณ์แต่อย่างใดนางจึงอยู่ในสภาพมอมแมมจนแทบไม่ต่างจากขอทานหรือบางทีอาจย่ำแย่ยิ่งกว่านั้นเสียอีกซูอวี้เหยียนขยับตัวพลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า นัยน์ตาเมล็ดซิ่งกวาดมองไปรอบห้องไม้เก่าโทรมที่เป็นที่หลบซ่อนและเกรงว่าคงตลอดไป กลิ่นอับชื้นของไม้ผุผสมกลิ่นฝุ่นคลุ้งลอยแตะจมูกทันทีที่ขยับผ้าห่มเก่าๆ ออก“ไม่คิดว่า...วันหนึ่งข้าจะต้องอยู่ในสภาพเช่นนี้” น้ำเสียงหวานพึมพำกับตนเอง ซูอวี้เหยียนตั้งสติอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจลุกจากเตียง นางกวาดตามองไปรอบห้องอย่างสังเกต…เรือนเล็กแห่งนี้ช่างคับแคบเสียยิ่งกว่าเรือนสาวใช้ในจวนเสียอีก…ทว่าก็ช่างเถอะ หากแลกกับหนีให้พ้นจากขุนนางหลี่ได้ เช่นนั้นนางก็ยินดีหากเมื่อใดที่เรื่องนี้เงียบลง
วาสนานี้เป็นของข้า ๑๙ ร้อนร้นเหมือนถูกน้ำร้อนลวก
ภายหลังจากวันนั้นไหวห่าวซีส่งกองกำลังในมือให้เข้าไปตรวจตราเรือนของฮั่วซูเม่ยที่ถูกไฟไหม้ในจวนสกุลฮั่วทว่าระหว่างทางย่อมพบพิรุธมากมายเผยออกมาให้เห็น“ไม่ทราบว่าคุณชายมาหาผู้ใดขอรับ” ผู้รักษาประตูเอ่ยขึ้นอย่างนอบน้อมพร้อมทั้งสำรวจมองเหล่าบุรุษตรงหน้าทั้งหลายมุมปากของไหวห่าวซียกยิ้มเยาะ “เหอะ! ด้วยตำแหน่งและฐานะของข้าแล้ว หากอยากเข้าไปที่ใดก็ย่อมทำได้โดยไม่ร้องของความยินยอมจากผู้ใด”“…..”ตั้งแต่เหตุการณ์ไฟไหม้ในวันนั้น นายท่านฮั่วมีคำสั่งว่าหากแขกผู้ใดที่ไม่ได้นัดหมายมาก่อนล้วนไม่สามารถเข้าไปในจวนได้ไม่มีข้อยกเว้น“ไม่ได้ขอรับ” ผู้รักษาประตูตอบอย่างหนักแน่นหากการเรื่องอันใดขึ้นมาเกรงว่าเขาคงได้รับโทษถึงชีวิตไหวห่าวซีคิดไว้แล้วว่าต้องยุ่งยาก “ถือว่าข้าได้ดี ๆ แล้ว” สายตาของเขาปรายมองเหล่าชายฉกรรจ์ข้างหลังก่อนจะพยักหน้าเป็นคำสั่งให้จับกุมตัวคนตรงหน้าให้หลีกทาง ผู้รักษาประตูเบิกตากว้างด้วยความตกใจที่จู่ ๆ พวกคนเหล่านั้นตาพุ่งตรงมาทางนี้ เป้าหมายคือเขา“ชะ..ช้าก่อนขอรับ!”“บิดาไม่ได้มีเวลามากนัก”ไหวห่าวซีโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ เขาไม่รับฟังความเห็นต่างหรือเหตุผลใด ๆ มั้งสิ้น ในเมื่อใช้ไม้อ
วาสนานี้เป็นของข้า ๑๘ อารมณ์คนท้อง
ฮั่วซูเม่ยนอนรออยู่บนเตียงร่างกายห่อหุ้มด้วยผ้านวมอุ่นผืนใหญ่โตเหลือเพียงใบหน้าที่โผล่พ้นออกมาอย่างน่าเอ็นดูเท่านั้น “หากเจ้าไม่สบายใจก็ไปนอนที่อื่นเถอะ” สายตาของนางจ้องมองบุรุษตรงหน้าตาปริบ ๆพอเซียนหยางได้ยินประโยคนี้แล้วเขาพลัยขมวดคิ้วมุ่นมิใช่เขาหรือที่สมควรพูดเช่นนั้น?“จวนชินอ๋องเป็นของข้าหากข้าอยากนอนที่ใดก็ย่อมได้”“เช่นนั้นก็ดับตะเกียงขึ้นเตียงนอนเถิด” ฮั่วซูเม่ยเอ่ยขึ้นพลางยกมือขึ้นปิดปากห้าวด้วยความง่วงงุนนางรู้สึกว่านอนหงายเช่นนี้หายใจลำบากติดขัดนักที่ตะแคงข้างหันใบหน้าไปมองทางเซียนหยางที่ยื่นแข็งทื่ออยู่ข้าง ๆ เตียงดังเดิม “เร็ว ๆ เข้า”สตรีผู้นี้ไร้ยางอายเกินไปจริง ๆเซียนหยางเองก็ไม่ใช่บุรุษไร้เดียงสาหรือใสซื่อทว่าเขากับไม่เคยเห็นสตรีแปลกประหลาดเช่นนางมาก่อนถึงขั้นกล้าเอ่ยเรียกบุรุษนอนร่วมเตียงด้วยท่าทางเกียจคร้านไม่ใส่ใจเช่นนี้“…..”ฮั่วซูเม่ยปิดเปลือกตาลงไปแล้วครู่หนึ่ง ทว่ายังคงมองเห็นแสงเล็ดลอดอยู่จึงลืมตาขึ้นจ้องมองเซียนหยางตาเขม็ง “หากไม่นอนก็ออกไปซะ”นางกล่าวอย่างเอาแต่ใจพอหนังท้องตึงหนังตาของนางก็เริ่มหย่อนคล้อยเกินกว่าจะฝืนอยู่ต่อได้เซียนหยางถอนหายใจเฮือกห
あなたも気に入るかもしれません
รักเร่าร้อนของฮูหยินทั้งห้า
ไห่ถาง7.3K ビューปีศาจน้อยของแม่ทัพคลั่งรัก
ชาไทยเย็น10.8K ビューโทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น
สั่งไม่หยุด64.2K ビューอุบายรักแม่ทัพหน้านิ่ง / รักเร้นใจใต้เงาองครักษ์
Priyada7.1K ビューชะตารักพันธนาการ
Luffy.g519 ビューข้าเป็นเซียนอายุ 3,000 ปี
ซูฝ่า113 ビューชุยเหมยฮวานางร้ายกลับใจ (ยุค80)
sanvittayam1.2K ビューใครจะอยากเป็นนางร้ายที่ต้องตายกัน
คุณหนูหยางเอิน1.6K ビュー
