๒๙ ให้ความสำคัญ

พอเช้าวันใหม่ตอนที่ตื่นขึ้นมา ฮั่วซูเม่ยมีความรู้สึกปวดเหนื่อยเมื่อยตามตัวไปหมดทุกส่วนโดยเฉพาะฝ่าเท้าที่รับน้ำหนักทั้งร่างเอาไว้รู้สึกเหน็บชาจนนางกระดิกเท้าไม่ได้

น้ำเสียงทุ้มเอ่ยขึ้น “ดีขึ้นหรือไม่”

เซียนหยางนั่งอยู่ที่ปลายเตียงพลางยกเท้าของนางวางลงบนตักก่อนจะใช้มือค่อย ๆ นวดอย่างเบาแรง ยามที่สายตาคมกริบคู่นี้ทอดมองสตรีตรงหน้าล้วนเต็มไปด้วยความอ่อนโยนทั้งสิ้น

“…..”

“อีกหน่อยข้าจะให้ชิงอันตามหมอมาตรวจ”

ฮั่วซูเม่ยกึ่งนั่งกึ่งนอนเอนกายพิงกับหัวเตียงได้ นางมองกะพริบตามองปริบ ๆ “หากผู้ใดมาเห็นท่านทำเช่นนั้นเกรงว่าคงถูกล้อเลียนไปอีกนาน”

ตามฐานะของคนผู้นี้แล้วเป็นรองเพียงแค่ฮ่องเต้เท่านั้น

ไม่จำเป็นต้องลดตัวทำเช่นนี้กับนาง

เซียนหยางไม่สนว่าหากผู้อื่นมาพบเห็นเข้าจะมีความคิดอย่างไร เพราะคนสตรีตรงหน้าต่างหากคือคนที่ตนให้ความสำคัญ

“ข้าสนใจเพียงแค่เจ้าเท่านั้น”

ก่อนหน้านี้เป็นเขาที่โง่เขลาเกิดไปหน่อย เขามีความคิดว่าเป็นเพราะนางที่จงใจก่อให้เกิดเรื่องผิดพลาดจะได้ตบแต่งเข้าจวนชินอ๋องเชิดหน้าชูหน้าได้อย่างสง่าและไม่ว่าในยามนี้นางจะมีความคิดเช่นนั้นอยู่หรือไม่

หากแต่นางคลอดบุตรเมื่อไหร่ เขาจะจัดงานม