บททั้งหมดของ ภรรยาเปลี่ยนชะตา: บทที่ 91 - บทที่ 100

“ข้าตื่นเต้นนี่เจ้าคะ ตั้งแต่เล็กจนโต ข้าไม่เคยได้ร่วมงานแต่งผู้ใดมาก่อนสักครั้ง อีกอย่าง...นี่ก็คืองานแต่งของพี่ใหญ่ ข้าย่อมไม่อาจห้ามใจ มิให้เต้นแรงได้เจ้าค่ะ”คำพูดพาซื่อของหญิงสาว เรียกรอยยิ้มจากผู้คนรอบกาย ไม่เว้นแม้แต่หยางเฮ่อหลง ที่ดูจะสนใจในตัวน้องสาวคนเล็กเป็นพิเศษ เมื่อความรู้สึกบางอย่าง มันพุ่งขึ้นมาเหนือคำว่าศีลธรรม เท้าหนาตั้งใจจะก้าวเข้าหาน้องสาว เพื่อได้ชิดใกล้กับนางให้มากกว่านี้ ทว่าก่อนที่เขาจะทันได้ก้าว เข้าใกล้ตัวน้องสาว มารดาก็รั้งตัวนางไปไว้ข้างกายเสียก่อนทำให้หยางเฮ่อหลง จำต้องล่าถอยกลับไปยืนยังจุดเดิม ทำไมวันนี้มารดาเปลี่ยนไป หรือเพราะกลับไปคืนดีกับท่านพ่อ แล้วคิดจะพังทุกแผนการให้พินาศลง หากเป็นเช่นนั้นจริง เขาจะทำทุกหนทาง ให้คนสกุลหยางพ่ายต่อเขาแต่ผู้เดียว“อีกหน่อยเจ้าจะต้องเบื่อ ที่พี่สะใภ้ของเจ้ามิใช่หญิงอ่อนโยน เช่นที่เจ้าวาดหวังไว้หรอกนะ เพราะนางก็เติบโตเช่นพี่กับเจ้า ที่อยู่ห่างไกลกัน และเติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่ต่างกัน ฉะนั้นสิ่งที่เราเห็น ย่อมยากจะตัดสิน ว่านางจะเป็นแบบนั้น หรือเป็นอีกแบบเมื่ออยู่กันนานไป”หยางเหยาเกอเอ่ยกับน้องสาว ด้วยน้ำเสียงเอ็นดู แล

“พวกเจ้าคุยอะไรกัน” หลี่ถงเอ่ยถามด้วยความสงสัย เมื่อสหายทั้งสองพากันหัวเราะเสียงดัง “พูดถึงตาเฒ่าบนเขาน่ะ จนป่านนี้ยังไม่โผล่มาอีก” อู๋เกอเอ่ยถึงผู้เป็นอาจารย์ ที่ดูแลพวกเขามากว่าสิบปี ชายชราผู้นั้นมอบทั้งความรัก และวิชาแขนงต่างๆ ให้แก่พวกเขาอย่างไม่หวงความรู้ เทียบเชิญน่าจะถึงนานแล้ว แต่ทำไมจนป่านนี้ยังไม่เห็นมาอีกก็มิรู้ “เจ้าก็น่าจะรู้นิสัยของตาเฒ่านั่นดีนะ อาจมาแล้ว...แค่ซ่อนตัวอยู่ รอให้เรากระวนกระวายใจเล่น” หลี่ถง ผู้ที่มักสังเกตทุกอย่างรอบตัว มากกว่าสหายคนอื่นๆ เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มกว้าง เมื่อนึกถึงผู้เป็นอาจารย์ เขามั่นใจว่าผู้เป็นอาจารย์ จะต้องมาถึงเมืองหลวงนานแล้ว ศิษย์รักออกเรือนมีหรือจะไม่มา “เราเข้าข้างในกันเถอะ หึๆ อยู่ตรงนี้นาน จะไม่มีคนได้เข้าไปสักที”หลินมอเฉิง ที่เงียบมาตลอดเอ่ยชวน เพราะเขาเหมือนจะเห็นเป้าหมายที่เอ่ยถึงแล้ว และเขาก็มั่นใจว่าทุกคนต่างก็เห็น แค่แสร้งเล่นตามน้ำของตามไปเท่านั้น “นั่นสิ ฮ่าๆ เราไปร่วมดื่มสุรามงคลในงานกันเถอะ พิธีจะเริ่มแล้ว” อู๋เกอรีบเห้นด้วย ก่อนจะหัวเราะอย่างพอใจ คล้

“ดีจ๊ะ! ถ้าอย่างนั้น เจ้าพักผ่อนรอเจ้าบ่าวในห้องเถอะนะ แม่จะกลับออกไปก่อน” ลั่วฮูหยินบอกแก่บุตรสาว ก่อนจะรวบร่างเจ้าสาวมาสวมกอดเอาไว้ ลูกๆ โตกันแล้วจริงๆ มิช้าก็จะเป็นบุตรสาวคนเล็ก ที่ออกห่างอกนางอีกคน มันรู้สึกต่างกันนัก ระหว่างลูกอยู่ไกลด้วยหน้าที่ กับการที่ลูกต้องย้ายไปอยู่สกุลอื่น เพราะมันคือเรื่องที่ยากจะคาดเดา ว่าบุตรสาวจะได้รับการดูแลดีหรือไม่ “ข้ารักท่านแม่มากนะเจ้าคะ” แม่ทัพสาวรัดแขนที่โอบมารดาแน่นขึ้น ชาติที่แล้วเพราะความเขลาหลงมัวเมาในความรัก ทำให้นางพลาดโอกาส ที่จะได้ชิดใกล้มารดา มาชาตินี้...นางจะชดเชยทุกความรู้สึกที่ขาดหายไป เพื่อจะได้รักสตรีผู้นี้ ที่สละทุกอย่างเพื่อลูกนอกไส้เยี่ยงนาง “แม่ก็รักเจ้ามาก ตอนนี้พักผ่อนก่อนเถอะนะ เจ้าเหนื่อยมาตั้งแต่เช้าแล้ว คงอีกนานกว่าเจ้าบ่าวจะได้กลับมาที่ห้องหอ” ลั่วฮูหยิน คลายอ้อมกอดบุตรสาว แล้วคว้ามือกร้านมากุมเอาไว้ พร้อมกับลูบเบาๆ อย่างถนอม วันนี้ลูกโตจนออกเรือน คนเป็นแม่ก็แก่ชราตามกาลเวลา ขอแค่ทุกเส้นทางที่ลูกๆ ก้าวเดินไร้ขวากหนาม มารดาเช่นนางก็ดีใจมากแล้ว “เจ้าค่ะ ท่านแม่ถนอมตัวด

ชายชราผลักบานประตูห้องหอให้เปิด เพียงเผยให้เห็นภายในห้อง ทุกคนก็ได้กรูกันมาอออยู่เต็มหน้าประตู เพื่อที่จะดูให้เห็นกับตา ว่าเจ้าสาวและน้องชายเจ้าบ่าว ได้อยู่ร่วมห้องกันจริงหรือไม่ ทว่าญาติฝั่งเจ้าสาวที่ยังไม่ได้กลับ ต่างพากันยืนอยู่หน้าเรือน ไม่ได้รีบร้อนจะเข้าไปข้างใน เพราะพวกเขารู้ดี ว่าใครก็ตามที่จงใจเล่นงานเจ้าสาว นั่นเท่ากับก้าวเท้าสู่ปรโลกไปแล้วครึ่งหนึ่ง คิดจะใช้แผนเด็กๆ แบบนี้เล่นงานลั่วคังอัน ช่างประเมินนางต่ำเกินไปแล้ว “ท่านพี่มาแล้วหรือเจ้าคะ” เสียงดังมาจากห้องชั้นใน ซึ่งเป็นส่วนห้องนอนของคู่แต่งงาน และนั่นทำให้ทุกคนแปลกใจเล็กน้อย ว่าทำไมนางยังเอ่ยถามออกมา ทั้งที่ควรหวาดกลัว ว่าคนจะเห็นในสิ่งที่กระทำผิดต่อศีลธรรม แต่เจ้าสาวกลับยังทำเสียงระรื่น เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย “สวี่เหยา” หยางเหยาเกอ เรียกคนสนิทให้พาเขาเข้าไปข้างใน เมื่อเจ้าบ่าวเข้าไปแล้ว ทุกคนก็พากันติดตามเข้าไป พร้อมสอดส่ายสายตา มองหาคุณชายรองหยาง ซึ่งตัวตั้งตัวตีในเรื่องนี้ ก็คงหนีไม่พ้นแม่นมหลี่ นางเดินเข้าไปภายในห้อง พร้อมแสดงสีหน้าอย่างผู้ชนะ “เจ้าเหนื่อยหร

แรงราคะที่กำลังเกิดขึ้นของทั้งสามคน ไม่ได้ทำให้พวกเขารู้เลย ว่าตอนนี้หน้าห้องนอนของที่พวกเขากำลังเสพสมกันอยู่ ได้มีคนจำนวนหนึ่ง เดินมาหยุดยืนออกันอยู่ และทุกคนต่างมีสีหน้าที่แตกต่างกันออกไป เมื่อได้ยินเสียงครวญคราง ดังลอดออกมาให้ได้ยืนอย่างต่อเนื่องลั่วคังอันก้มมองสามี ที่ตอนนี้บีบมือของนางเอาไว้แน่น หญิงสาวยิ้มน้อยๆ กับท่าทางหึงหวงนั้นของเขา มันดูน่ารักไปเสียหมด และนางพอจะเดาได้ว่า เขากำลังคิดว่านาง ไม่ควรที่จะฟังเสียงที่ดังออกมาจากในห้อง แต่สำหรับนางมันก็แค่เรื่องแบบนั้นอีกอย่างคนที่ครางกระเส่าอยู่ตอนนี้ อาจไม่ใช่หยางเฮ่อหลง แต่เป็นคนที่ร่วมอยู่ในนั้นก็เป็นได้ บางทีนางควรมอบของขวัญแก่สามีสักหน่อย ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เมื่อมีคนเปิดทางให้ลงมือ ทำไมนางต้องปล่อยโอกาสให้เสียเปล่าไปด้วยเล่า“เรียกเขาสิ! แม่นมหลี่”ลั่วคังอันบอกกับแม่นมหลี่ ที่ตอนนี้มีสีหน้าซีดเผือดราวกระดาษ ไยมันช่างไร้สีเลือด และจวนเจียนจะเป็นลมแบบนั้นเล่า แม่นมหลี่ตวัดสายตากร้าวใส่แม่ทัพสาว ทว่าสายตาที่ตอบกลับของลั่วคังอัน มันเต็มไปด้วยความสาแก่ใจ มากกว่าที่นางจะเห็นใจคนแบบนี้“คุณชายกำลังพักผ่อนอยู่” แม่นมหลี่รีบก้าวไปขว