บททั้งหมดของ ภรรยาเปลี่ยนชะตา: บทที่ 101 - บทที่ 110

“นางคงห่วงเฮ่อหลงมากไปกระมังเจ้าคะ”หยางฮูหยินยังคงพยายามหาข้อแก้ตัว ให้กับความรู้สึกของตนเอง แต่จากสภาพของแม่นมหลี่ในตอนนี้ นางว่ามันเกินกว่าแม่นมกับคุณชายไปสักหน่อย นางที่เป็นแม่แท้ๆ ยังไม่ได้รู้สึกว่าต้องทำอะไรขนาดนั้นเลย หรืออาจเพราะนาง ยังตั้งสติกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้ด้วยกระมัง“เจ้าไม่เคยสังเกตจริงๆ หรือ...ว่าเขาไม่เหมือนเราคนใดในบ้านเลย แต่เขากลับเหมือนกับแม่นมหลี่ มากกว่าข้ากับเจ้าที่เป็นพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดเสียอีก”มันคือโอกาสที่เขาจะบอกภรรยาเสียที นี่ก็เป็นสิ่งที่เขายอมรับ ว่ามันเหนือความคาดหมาย สำหรับเขาเช่นกัน และไม่ว่าอย่างไรวันนี้ เขาจะต้องทำให้นาง ได้มองเห็นความจริง ที่แม่นมหลี่ใช้ความชิงชังของนางที่มีต่อเขา บดบังสายตาของนางมาตลอดหลายปี มิให้เห็นถึงความจริงใจ และความรักที่ลูกๆ มีให้แก่นางหากนางจะรับไม่ได้ กับเรื่องที่เขาจะบอกนางต่อจากนี้ มันก็จะเป็นแค่ช่วงเวลานี้ ที่นางจะเสียใจในคราเดียวไปเลย หากจะปลอบใจกันแล้วมาบอกทีหลัง นางก็จะเสียใจซ้ำๆ ไม่หยุดหย่อน อีกอย่าง เขาเองก็ไม่อยากเลี้ยงลูกคนอื่น อีกต่อไปแล้วเช่นกัน“ท่านพี่ จะบอกสิ่งใดกันแน่เจ้าคะ” ฉีเหนียงเหนียง ถามสามีด้

“แม่นมหลี่ ข้าคิดมาตลอด ว่าท่านคือครอบครัว เพียงหนึ่งเดียวที่ข้ายังเหลืออยู่ แต่เมื่อท่านเลือกที่จะหักหลังข้าที่เป็นนาย นับจากนี้...ความผิดของท่าน สุดแท้แต่สามีของข้าจะเป็นผู้กำหนด ตัวข้าจะไม่ขอก้าวก่ายอีกต่อไป”หยางฮูหยินหันกลับไปหาแม่นมหลี่ ที่ตอนนี้ยังคงเอาแต่ปลอบโยนหลานชาย ซึ่งอยู่ในสภาพที่คล้ายไม่รับรู้สิ่งใดแล้ว น้อยเหลือเกินที่จะมีใคร ทำใจเรื่องเช่นนี้ได้ ทั้งร่างกายที่ถูกกระทำ ไหนจะความอับอายที่ถูกพบเห็น จากผู้คนทั้งที่คุ้นเคย และไม่คุ้นเคย แล้วนี่ยังจะถูกขับออกจากบ้าน ที่เติบโตมาอีก มันสาหัสยิ่งกว่าถูกมีดนับหมื่นเล่มกรีดลงบนร่างกายเสียอีก“ฮูหยิน...ลืมสิ่งที่สกุลหยาง กระทำต่อท่านแล้วหรือเจ้าคะ”แม่นมหลี่ยังคงไม่คิดที่จะยินยอม ให้ตัวนางและหลานชาย ต้องตกที่นั่งลำบากไปเพียงลำพัง ในเมื่อคิดจะบีบนางให้ถึงทางนาง ไยนางจะปล่อยให้สตรีหยิ่งยโสผู้นี้ อยู่อย่างสุขใจโดยไร้บาดแผลในใจด้วยเล่า“สิ่งใดที่เจ้ามองว่าสกุลหยางทำต่อนาง”หยางมู่เสวียน เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่กดลึก หากจะมองว่าใครที่ลงมือกระทำต่อสกุลหยาง ย่อมเป็นหญิงชราผู้มีจิตใจหยาบช้านี่ต่างหาก ที่กระทำต่อภรรยาและลูกของเขา มิใช่เพียง

“ถามท่านแม่ดูจะดีกว่า ว่าสิ่งที่นางกระทำต่อเจ้า มีสิ่งใดที่ข้าจำเป็น ต้องอิจฉาหรือไม่ ในเมื่อตัวข้าคือทายาทคนโต ทุกสิ่งล้วนเป็นของข้า ตั้งแต่ถือกำเนิดในครรภ์ของนาง”หยางเหยาเกอ เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เยาะหยัน ตั้งแต่เกิดจนโตเขามีแค่ความเฉยชา ต่อสิ่งที่มารดาได้กระทำ เพราะไม่ว่าอย่างไรใจนางก็ไร้รักต่อเขา ที่เกิดมาระหว่างความไม่ลงรอยของคู่สามีภรรยา ฉะนั้นสิ่งที่เขาถูกปลูกฝังมาตลอดคือหน้าที่ ของผู้นำเท่านั้น เรื่องอื่นใดอย่านำมาแทรกแซงในหัว“ฮ่าๆ เจ้าได้ยินหรือไม่สวี่เหยา ต่อให้ตอนนี้เจ้ากลับมา ทุกอย่างก็ไม่มีทางเป็นของเจ้าโดยสมบูรณ์”เมื่อยุยงให้ใจของหยางเหยาเกอเกิดโทสะ จนขาดสติด่าทอเขาไม่ได้ ชายหนุ่มจึงหันไปหาหยางสวี่เหยา ทาสที่เขาเคยหยามหมิ่น เพราะมันคือคนที่หยางเหยาเกอ และทุกคนในจวนหยาง ต่างให้ความรักและวางใจ“คำยุแยงอาจใช้ได้กับคนจิตใจสกปรก แต่มันใช้ไม่ได้กับข้า คนที่เติบโตมาอย่างเจียมตน”หยางสวี่เหยา ไม่ได้รู้สึกเสียใจหรือน้อยใจสักนิด ที่อำนาจต่อจากท่านปู่และบิดา จะตกอยู่ในมือของพี่ชาย สำหรับเขาแล้ว แค่ได้รู้ว่าตัวเองมิใช่เด็กกำพร้า แค่นี้มันก็ดีมากแล้ว สิ่งอื่นใดเขาจะปล่อยให้เป็นห

“ท่านพ่อ โปรดเห็นแก่ความเป็นพ่อลูกกันมาหลายปี ให้โอกาสข้าได้แก้ไขตัวเองสักครั้งเถิดขอรับ”ด้วยไม่อยากถูกขับออกจากสกุล และโทษที่จะได้รับอาจทำให้เขา ไม่มีโอกาสได้เห็นโลกภายนอกอีกคนตลอดชีวิต หยางเฮ่อหลง จำต้องคุกเข่าลงกับพื้น คลานไปร้องขอความเมตาจากบิดา“พาตัวพวกเขาออกไป”หยางมู่เสวียนสั่งการเสียงกร้าว ก่อนจะเดินไปประคองมารดา พากลับไปยังเรือนส่วนแขกคนอื่นๆ ที่ร่วมรับรู้ ต่างก็รู้สึกเห็นใจ กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับครอบครัวสกุลหยาง“ไม่นะขอรับท่านพ่อ! ท่านปู่! อย่าทอดทิ้งข้าเยี่ยงนี้”หยางเฮ่อหลง ได้แต่ขัดขืนการถูกจับกุม นี่คือความหวาดกลัวอย่างแท้จริงในชีวิตของเขา สกุลหยางหมางเมินเขาเช่นนี้แล้ว ชีวิตต่อจากนี้เขาจะถูกสายตาคนทั้งเมือง หยามหมิ่นแค่ไหนกัน“หลานชายข้าไม่มีความผิด เป็นข้าคนเดียวที่ทำเรื่องนี้ ปล่อยเขาไปเถอะ เขามีบิดาเป็นขุนนางนะ ท่านหลงจ้าวอัน คือบิดาแท้ๆ ของเขา พวกเจ้าจะแตะต้องเขาไม่ได้เป็นอันขาด”แม่นมหลี่ ทั้งต่อว่าและด่าทอทหาร ที่กำลังจับกุมนางกับหลานชาย เพื่อส่งให้ทางการตัดสินความผิด นางจะไม่มีวันยอมให้หลานชาย ต้องตกที่นั่งลำบาก เพราะสิ่งที่นางได้กระทำลงไป“แค่คนเยี่ยงหลงจ้าวอั

“ท่านพี่ร้อนหรือเจ้าคะ”เมื่อเห็นร่างกายของสามีเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง หญิงสาวจึงแสร้งเย้าเขา ทั้งที่นางรู้ดีว่านี้คืออาการอะไร และใช่ว่านางจะมิรู้สึกขัดเขิน แต่เพราะนางรู้ว่ายังควบคุมตนเองได้อยู่ จึงยังอ้อยอิ่งที่จะกลั่นแกล้งสามี“รีบเถอะ ไหนเจ้าบอกว่าหิวมากแล้ว”หยางเหยาเกอรีบเร่งภรรยา ให้จัดการเรื่องตรงหน้าให้เสร็จสิ้น หากนางยังอ้อยอิ่งอยู่อย่างนี้ เขาเกรงว่าจะต้องทำอย่างอื่น แทนการกินมื้อดึกก็เป็นได้“เจ้าค่ะ”ลั่วคังอันรับคำเบาๆ ก่อนจะใช้กระบวยตักน้ำในอ่าง ค่อยๆ ราดลงบนกายของสามี มือหนารีบยกไปวางปกปิดส่วนสำคัญเอาไว้ เพราะเนื้อผ้าที่แนบเนื้อ ด้วยเปียกน้ำ มันทำให้เห็นเด่นชัดของความแข็งขึง“ลำบากเจ้าแล้วภรรยา”เมื่อไม่รู้จะพูดอะไรกับภรรยา ชายหนุ่มจึงเอ่ยแก้เขินออกมา ด้วยคำพูดคล้ายๆ เดิม ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เมื่อมือของภรรยาลูบผ่านไปตามร่างกาย แม้จะรู้ว่านางกำลังถูสบู่ทำความสะอาดตัวเขา แต่มันก็ปลุกเร้าความเป็นบุรุษให้ลุกขึ้นสู้“ข้าจะเปลี่ยนกางเกงให้แก่ท่านพี่ และข้าจะปิดตาตนเองเอาไว้ เพื่อมิให้ท่านพี่มองว่าข้า ไร้ยางอายที่มองส่วนสำคัญของท่าน โดยไม่รู้สึกรู้สา”ลั่วคังอันใช้เวลา