All Chapters of ภรรยาเปลี่ยนชะตา: Chapter 71 - Chapter 80

งานเลี้ยงยังคงดำเนินต่อไป จนเวลาล่วงเลยไปเกือบจะเที่ยงคืน แขกเรื่อหลายครอบครัว ต่างพากันขอตัวกลับ โดยมีท่านแม่ทัพใหญ่และภรรยา ออกมาคอยยืนส่งแขกยังหน้าประตูจวน แม้ว่าเหล่าขุนนางที่มาร่วมงาน จะเมามายจนแทบยืนทรงตัวไม่อยู่ แต่ก็ยังคงเอยอำลาเจ้าบ้าน ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขทั้งนี้ยังมีหลายคน ที่เอ่ยปากเชิญชวน เจ้าบ้านทั้งสองเอาไว้ล่วงหน้า ว่าถ้าวันใดจวนของตเองจัดงานรื่นเริง ท่านแม่ทัพใหญ่และครอบครัว จะต้องไปกันให้ได้อย่าได้บิดพลิ้ว เจ้าบ้านทั้งสองได้ตอบรับด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มมิแพ้กันและคงมีเพียงแขกที่มาจากทางไกลเท่านั้น ที่เข้าพักยังเรือนรับรองแขก รวมถึงท่านมหาเสนาบดีและภรรยา กับหลานชายหญิง ที่พักอยู่ยังจวนลั่วเช่นเดียวัน ลั่วคังอันได้ไปส่งว่าที่สามีเข้าที่พัก ซึ่งเรือนนี้อยู่ฝั่งของครอบครัว ไม่ห่างจากเรือนของนางมากนัก“หลับฝันดีนะเจ้าคะ”หลังจากส่งชายหนุ่มเข้าห้องพักแล้ว แม่ทัพสาวก็ได้กล่าวกับว่าที่สามี ด้วยน้ำเสียงอ่อนละมุน ก่อนที่นางจะหันไปส่งยิ้มให้กับพ่อบ้านสกุลหยาง และหยางสวี่เหยา แล้วกลับออกไปจากเรือน เพื่อไม่เป็นการรบกวนเวลาพักผ่อนของชายหนุ่ม“ข้าน้อยจะไปเตรียมน้ำอุ่นให้คุณ

“เพราะความใกล้ชิด ท่านอาเสียนจง จึงได้ไม่ยำเกรงต่อสายเลือด ทำในสิ่งที่เกินขอบเขต คิดสังหารทายาทสกุลแม่ทัพ ใส่ความครอบครัวพี่น้อง ใช่สิ่งที่คนสนิทลงมือทำหรือเจ้าคะ รึ! ต้องให้หลานชายหญิงของข้าตายไปเสียก่อน ท่านย่าจึงจะว่าผิด หรือหากหลานๆ ข้าต้องตายด้วยน้ำมือของท่านอาจริง! ท่านย่าจะบอกว่าคนก็ตายไปแล้วก็ให้แล้วกันไป เยี่ยงนั้นหรือเจ้าคะ สักข้อที่ข้าอยากได้ยินยิ่งนัก ว่าตรงไหนที่คนใกล้ชิดควรมอบให้แก่กันเจ้าคะ”ทุกคำถามของลั่วคังอัน ทำให้หญิงชราได้แต่เก็บซ่อนความไม่พอใจ ด้วยไม่คิดว่าบุตรสาวขุนนางใหญ่ ที่ควรจะสงบคำให้มาก จะอาจหาญตั้งคำถาม กับคนผมสองสีเยี่ยงนาง ราวกับต้องการต้อนให้จนมุมอย่างไรอย่างนั้น“เจ้า! เห็นหรือไม่เจ้าคะท่านพี่ นางไม่เคยเห็นพวกเราอยู่ในสายตา สิ้นพี่ใหญ่ไปแล้ว ลูกหลานของเขาก็ไม่คิด...”เพี๊ยะ! ใบหน้าของหญิงชรา สะบัดตามแรงฝ่ามือของสามี ทั้งที่นางยังพูดไม่ทันจบประโยคดีด้วยซ้ำ หญิงชราค่อยๆ หันกลับไปมองสามี อย่างไม่อยากจะเชื่อ ว่าเขาจะอาจหาญลงมือต่อนาง“ท่านตบข้าหรือ! ท่านตบข้าเยี่ยงนั้นรึ! ลั่วเถา! เจ้าคนสารเลว! กล้าดีอย่างไรมาตบตีข้า!”หญิงชราชี้นิ้วสั่นระริกไปที่สามี เขา

“ข้าแค่...ข้าแค่อยากมีหน้ามีตาเยี่ยงผู้อื่น”หญิงชราแก้ตัวกับสามี อย่างไม่เต็มเสียงนัก แต่ทั้งหมดที่นางทำ ก็ยังไม่ถึงกับเป็นโทษ ที่ให้อภัยไม่ได้ ใครบ้างยามคับแค้นใจจะ ไม่นำพาเรื่องมากมายไปลงที่ลูก นางก็สตรีที่มีความอัดอั้น จะบอกสอนลูกตามที่รู้สึกมันผิดตรงไหน ส่วนที่ลูกทำทั้งหมด ก็คือความโง่ของคนเป็นลูกเอง นางเกี่ยวอันใดด้วยเล่า“หยุดแก้ตัวได้แล้ว ทุกวันนี้ใครบ้าง ที่ไม่ให้หน้าเจ้า ตำแหน่งของข้าในราชสำนัก ใช่ว่าจะน้อยหน้าใคร ทรัพย์สินเงินทอง ทุกสิ่งอย่าง ข้ามีให้เจ้าเกินกว่าบุตรสาวลูกอนุอื่นๆ ที่ได้ออกเรือนเสียอีก เจ้าคือภรรยาเอกหนึ่งเดียว แม้จะเป็นภรรยาของข้า! ที่เป็นบุตรชายคนรองแล้วอย่างไร! หรือสตรีทั่วแผ่นดิน ต้องแต่งแก่บุตรชายคนโตของทุกสกุลเท่านั้นหรือ! ในเมื่อบุตรคนรองก็เกิดจากพ่อแม่เดียวกันแท้ๆ แค่กๆ”ชายชราไอจนตัวโยน เมื่อเขาตะโกนตอบโต้ภรรยา ด้วยโทสะที่พุ่งขึ้นสูง จนใบหน้าเขาแดงก่ำไปด้วยสีเลือด“ท่านอา โปรดระงับโทสะด้วยขอรับ”ลั่วเจิ้งคังรับลุกขึ้น เดินเข้าไปประคองชายชรา พร้อมกับลูบหลังให้ผู้เป็นอาเบาๆ ก่อนจะรับถ้วยชาจากบุตรสาว เพื่อให้ชายชราได้ดื่มสักหน่อย จะได้คลายโทสะที่กำลัง

ดึกสงัด! ณ เรือนคังอันเงาร่างในความมืด ได้เคลื่อนกายเข้ามาภายในเรือน ของบุตรสาวคนโตจวนแม่ทัพ สายตาประดุจเหยี่ยวนักล่า ได้สอดส่ายสายตา มองไปรอบๆ ตัวเรือน ประหนึ่งนกฮูกยามราตรีที่เฝ้าคุ้มภัยรังนอน ใบหน้าที่ปกปิดด้วยหน้ากาก ไม่อาจบอกได้ว่าเขาคือใคร ทว่าเขากลับไม่ได้ทำการใด ให้เป็นที่รบกวนเจ้าของเรือน แต่เลือกที่จะเฝ้ามองหน้าประตูห้องนอน เจ้าของเรือนอยู่เงียบๆ ด้วยแววตาอ่อนเชื่อมหือ! เสียงการเคลื่อนไหวจากความมืด ทำให้ชายชุดดำเร้นกาย หายเข้าไปในเงามืด พร้อมเก็บซ่อนพลังปราณทั้งหมด ก่อนที่จะมีเงาวูบไหวหลายสาย เคลื่อนเข้าใกล้หน้าประตูห้องนอนของแม่ทัพสาว ทำให้คบไฟที่จุดส่องสว่าง วูบไหวตามแรงลมที่พาดผ่าน ทว่ามันยังคงไม่ได้ดับลงแต่อย่างใด“รนหาที่ตาย”ชายหนุ่มพึมพำเบาๆ ก่อนจะปล่อยไอสังหารออกมา และนั่นทำให้เงาสีดำวูบไหวเหล่านั้น หยุดนิ่งไปเพื่อค้นหาที่มาของไอสังหาร ที่แข็งแกร่งจนกดทับพวกเขาให้รู้สึกอึดอัด จนหายใจแทบไม่อิ่มท้องเลยทีเดียวทว่าพลังปราณอันมหาศาล ของชายชสวมหน้ากาก ที่ครอบคลุมไปทั่วทั้งบริเวณ มันกระจายไปโดยรอบทั้งเรือน จึงยากนักที่จะหาจุดเริ่มต้นของสายพลังนั้นได้แม่ทัพสาวที่เพิ่งผลั

“เช่นนั้นข้าน้อยขอตัวก่อนขอรับ” เมื่อเห็นสายตาของชูเฟย องครักษ์หนุ่ม จึงรีบขอตัวออกจากห้องไปในทันที“ท่านแม่มีเรื่องอะไรหรือขอรับ” เมื่อคนสนิทออกจากห้องไปแล้ว อ๋องหนุ่มจึงได้เอ่ยถามมารดา ด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยจะสบอารมณ์เท่าใดนัก แต่เพราะคนตรงหน้าคือแม่ เขาจึงไม่อาจที่จะปฏิเสธจะพูดคุยด้วยไม่ได้“มานั่งนี่”ชูเฟยเรียกบุตรชาย ให้มานั่งคุยกัน นางรู้สึกปวดหัวนักกับเรื่องของบุตรชาย หากนางยังเพิกเฉยต่อไปอีก ตำแหน่งของนางกับบุตรชาย คงต้องเกิดการระส่ำระสายเป็นแน่“ว่ามาขอรับ”อ๋องหนุ่มเดินมานั่งลงตรงข้ามกับคนเป็นแม่ แล้วบอกให้นางพูด ในสิ่งที่อยากจะพูดเสียให้จบสิ้น เพราะสภาพร่างกายที่สมบูรณ์พร้อม ทำให้อารมณ์ของเขาไม่คงที่เท่าใดนัก“เจ้าไม่สามารถทำให้ลั่วคังอัน มาเป็นชายาได้ เจ้าก็ควรที่จะมองหาสตรีอื่นที่คู่ควร ส่วนบุตรสาวรองเจ้ากรมการคลัง ค่อยให้นางแต่งเข้ามาเป็นอนุ”ชูเฟยไม่อ้อมค้อมในเรื่องนี้ เพราะตอนนี้บุตรชายของชายารองของสามี กำลังที่จะได้ทายาทแล้ว หากบุตรชายยังคงเฝ้ารอ ที่จะช่วงชิงลั่วคังอัน เห็นทีตำแหน่งอ๋องที่บุตชายครอบครอง อาจหลุดมือไปก็เป็นได้“ข้ายังไม่คิดที่จะยอมแพ้เรื่องคังอัน นางแค่กำ