บททั้งหมดของ ภรรยาเปลี่ยนชะตา: บทที่ 111 - บทที่ 120

แก๊ก! ทว่ายังไม่ทันที่จะได้เอ่ยสิ่งใดต่อกันอีก ระหว่างนายบ่าว เพียงประตู คล้ายจะถูกสัมผัสก็เรียกสายตาของทั้งคู่เสียก่อน สาวใช้รีบวิ่งไปที่เตียงนอน ก่อนจะนำเอามีดสั้นใต้หมอนของผู้เป็นนายออกมา“คุณหนู ข้าน้อยเองขอรับ”เสียงจากด้านหน้าประตู คือชายชุดดำที่เพียงจากไป ไยเขาจึงกลับมาเร็วนักเล่า“เข้ามา”สิ้นคำอนุญาตประตูก็เปิดออกกว้าง ก่อนที่ชายผู้นั้นจะก้าวเข้ามา โดยในมือของเขากำลังรวบกำ ลำคอของใครอีกคน ที่พยายามขัดขืนไม่เดินตามเขามา“นางมาซุ่มแอบมองอยู่ด้านนอกขอรับ ข้าน้อยเลยยังไม่ทันได้จากไป ก่อนจะพานางมาให้คุณหนูตัดสินโทษขอรับ”ชายชุดดำรีบรายงาน ถึงสิ่งที่เขาเห็น หลังจากเขาเพิ่งเดินออกจากห้องนี้ ไปได้เพียงแค่มิกี่ก้าว ก็เหลือบเห็นเงาตะคุ่ม ที่ผลุบๆ โผล่ๆ อยู่หลังพุ่มดอกไม้หน้าเรือน และนั่นทำให้เขาไม่คิดวางใจ ให้เจ้าของเงาร่างนั้นหลุดรอดไปได้“สตรีแพศยา! เจ้าคิดจะทำเรื่องเสื่อมเกียรติ ในจวนอ๋องเยี่ยงนั้นรึ!”เมื่อมองเห็นใบหน้าที่เปื้อนยิ้มของหญิงสาว ผู้เป็นเจ้าของเรือน หญิงชราเค้นเสียงพูดออกมา ด้วยความเจ็บแค้น แม้ลำคอของนางจะยังถูกบีบเอาไว้อยู่ แต่ความขุ่นเคืองต่อสตรีชั้นต่ำ ที่กล้าทำเรื่

“ที่นี่จวนอ๋อง มิใช่สกุลต่ำชั้น ที่เจ้าจะวางอำนาจเยี่ยงไรก็ได้นะ!”หญิงชรายังคงพูดออกมาด้วยความคลั่งแค้น นางไม่คิดมาก่อนว่าจะมีสตรีใด หน้าหนาได้ถึงเพียงนี้ บีบคั้นจนบุรุษต้องรับเข้าจวน แล้วยังคบชู้ในเรือน มิพอยังคิดจะทำร้ายแม่สามี ช่างเป็นสตรีที่ด่างพร้อยทั้งกายและจริงๆ“เจ้าอยากคิด หรือกล่าวสิ่งใดก็ได้ตามต้องการ แต่เจ้าก็ต้องยอมรับผลที่ตามมาให้จงได้เช่นกัน อย่าได้ทำตัวเยี่ยงสุนัขขี้ประจบ ทั้งเห่าหอนและออดอ้อน มันน่าสมเพชนักในสายตาของข้า”หญิงชรามองอนุชิง ด้วยดวงตาแข็งกร้าว นางเติบโตมาในจวนอ๋อง ไม่เคยสักครั้งที่นางได้รับความอัปยศเยี่ยงนี้มาก่อน“ดูท่าจะกลับกันมาแล้วนะเจ้าคะ”สาวใช้เอ่ยขึ้น เมื่อได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวจากด้านนอก คนของนายท่านทำงานได้ดีและรวดเร็วนัก นางแทบจะทนเห็นความฝ่ายแพ้ของจวนอ๋องไม่ไหวแล้ว สิ้นคำของสาวใช้ หญิงชราก้หันไปมองยังหน้าประตูห้องเช่นกัน“ไม่นะ!”หญิงชราอุทานออกมา ด้วยน้ำเสียงแหบโหย นายหญิงของนางกำลังจะถูกหมิ่นเกียรติ หากเป็นเช่นนี้ มันมิต่างกับอยู่มิสู้ตายหรอกหรือ!แอ๊ด!!! เสียงประตูเปิดออก มันมิต่างจากมัจจุราชกำลังก้าวเข้ามาสำหรับความรู้สึกของหญิงชรา ร่าง

“นางทำตามหน้าที่ก็เท่านั้น เจ้าจะบอกว่านางลุกล้ำมาได้อย่างไร ที่นี่จวนอ๋อง นางคือหัวหน้าสาวใช้ ย้อมต้องออกตรวจตราความเรียบร้อยอยู่แล้ว จวนใหญ่ๆ ก็ทำกันแบบนี้ทุกที่ หากเจ้าไม่ได้ทำสิ่งใดผิด ไยต้องใส่ใจต่อการมาของนางด้วย”ชูเฟยยังคงดื้อแพ่งอยู่ หากนางยินยอมไปเสียในตอนนี้ ภายหน้าชีวิตนาง ต้องก้มหน้าให้แก่อนุของบุตรชาย มันคือความอัปยศอย่างแท้จริง จะมีบ้านไหนแม่สามี ต้องตกอยู่ภายใต้อำนาจของสะใภ้ แล้วที่สำคัญไปกว่านั้น เป็นเพียงสะใภ้ที่ต่ำชั้น หาใช่สะใภ้เอกที่นางกำลังเสาะหาอยู่อีกด้วยจิ้งหยวนนะ! จิ้งหยวน ช่างไม่รู้ระวังตัว ทำให้ต้องรับเอางูพิษเข้าบ้านมาเยี่ยงนี้ นางคิดเอาไว้แล้วว่าจะมีสักวันที่ต้องพลาด แล้ววันนั้นก็มาถึง จนตัวนางก็พลอยเดือดร้อนไปด้วยแบบนี้ สิ่งเดียวที่ชูเฟยทำได้ คือพร่ำบ่นให้บุตรชายอยู่ภายในใจเท่านั้น“ข้าไม่ชอบให้โอกาสผู้ใดมากนักนะเจ้าคะ ท่านแม่ทบทวนให้ดีอีกสักครั้งไหมเจ้าคะ เพราะขนาดข้าพาท่านแม่มาที่นี่ ยังไม่มีใครรู้เห็น แล้วถ้าข้าจะพาท่านแม่กับนาง กลับไปในแบบที่ไม่เหมือนเดิม คิดว่าใครกันจะรู้เห็นหรือไม่เจ้าคะ”ชิงอวี่ถง เลื่อนจานขนมไปตรงหน้าแม่สามี พร้อมกับเอ่ยออกมาด้ว

งานชมเลี้ยงน้ำชา ณ สวนดอกไม้ใจกลางเมืองหลวง บรรดาสตรีชั้นสูงมากมาย ต่างมาร่วมชมดอกไม้ และลิ้มรสชาชั้นยอด ซึ่งครั้งนี้หยางฮูหยินพร้อมบุตรสาว และสะใภ้คนโต ได้มาร่วมด้วยเช่นกัน ตามคำเชื้อเชิญขององค์หญิงใหญ่ ผู้เป็นเจ้าภาพในวันนี้แม้ว่าลั่วคังอันจะเพิ่งเข้าหอไปเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา และสกุลหยางจะพบเจอเรื่องร้ายในเวลาเดียวกันก็ตาม แต่ก็ไม่อาจกระทำการเสียมารยาท ต่อคำเชิญของเชื้อพระวงศ์ได้ น้ำที่ขุ่นข้นจำต้องเอาไว้ภายใน ภายนอกคงมีเพียงความสดใสเท่านั้น “ดอกไม้งดงามยิ่งนักเจ้าคะ ท่านแม่” หยางหลิวหลี ที่ไม่เคยได้เห็นความงามนี้มาก่อน พูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ด้วยนางไปอยู่ต่างเมืองกับบิดาตั้งแต่ยังเล็ก จึงรู้สึกตื่นตาตื่นใจยิ่งนัก เมื่อได้มาเห็นความงามที่โอ่อ่าในเมืองใหญ่ มองไปทางไหนก็เต็มไปหญิงสาวชั้นสูง ที่แต่งกายด้วยอาภรณ์เนื้อดี รูปแบบก็ทันสมัย ไม่เหมือนต่างเมืองที่นางอยู่ต่างจากลั่วคังอัน ที่เฉยชาต่อความงามนี้ เพราะมันเคยมีครั้งหนึ่ง ในชีวิตเดิมที่นางถูกกลั่นแกล้ง จนเกิดความอับอายในงานชมดอกไม้นี้ หากครั้งนั้นมิได้มารดาเป็นผู้ออกหน้า ครานั้นนางคงเป็นที่ครหา และเสื่อม

“ข้าจะไปนั่งข้างใน กับฮูหยินท่านอื่นๆ เจ้าไปเดินเล่นเถอะ”ชูเฟยเอ่ยกับหญิงสาว โดยไม่แม้แต่จะหันหน้ามอง เพราะตอนนี้นางอับอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีแล้ว แต่ก็ต้องทนฝืนยิ้มตามมารยาท ในยามที่ถูกทักทาย“ข้าจะเดินไปส่งท่านแม่ข้างในก่อนเจ้าค่ะ จึงค่อยไปเดินดูดอกไม้”ชิงอวี่ถงหรือจะยอมให้คนปากมาก ได้ครหานางทั้งต่อหน้าและลับหลัง ในเมื่อนางกล้าที่จะมาที่นี่อย่างเปิดเผย นั่นก็หมายความว่านางพร้อมชนต่อทุกสายตา ต่อให้นางเป็นเพียงอนุที่ไม่ได้รับเกียรติ แล้วอย่างไรเล่า...นางก็ยังคงมีฐานะเป็นบุตรสาวขุนนางคนหนึ่งอยู่“นี่เจ้า!”ชูเฟยที่หันไปเห็นสายตาของชิงอวี่ถง จำต้องทำตามอย่างเลี่ยงไม่ได้ ใบหน้าที่แต่งแต้มมาเป็นอย่างดี สะบัดจนคอแทบเคล็ด ด้วยความกรุ่นโกรธ การอ้างว่าเดินเข้าไปส่งนาง แท้จริงคือต้องการให้นางเปิดตัวต่อหน้าทุกคน ว่าชิงอวี่ถง คือสะใภ้ที่นางยอมรับ“ท่านแม่เดินดีๆ นะเจ้าคะ”ชิงอวี่ถง ก้าวเข้าช่วยประคองแม่สามี พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ราวกับเป็นห่วงจากใจจริง ทว่ารอยยิ้มกับแววตานั้น มันกลับไม่เป็นอย่างที่ทุกคนกำลังคาดเดา ถึงความสัมพันธ์อันดี ระหว่างแม่สามีกับลูกสะใภ้“ชูเฟย เชิญนั่งเจ้าค่ะ