บททั้งหมดของ ภรรยาเปลี่ยนชะตา: บทที่ 131 - บทที่ 140

คล้อยหลังของแม่ทัพหญิงและน้องสาว ขอทานผู้นั้น ที่จับจ้องทั้งคู่จนลับตา ได้ลาถอยกลับเข้าไปในตรอกเล็กอีกครั้ง หลังจากที่เขาก้าวออกมา เพื่อจ้องมองสาวน้อยวัยแรกแย้ม สตรีรชั้นสูงที่ยังมิผ่านมือบุรุษใด “เจ้าคิดดีแล้วหรือ ที่มองนาง” ขอทานตัวเหม็นถึงกับหยุดนิ่ง เมื่อกลิ่นอายความตาย พวยพุ่งเจ้าประทะแผ่นหลังของเขา ก่อนที่เขาจะค่อยๆ หันกลับไปเผชิญหน้ากับผู้มาใหม่ เป็นชายสวมหน้ากาก รูปร่างสูงใหญ่กำยำ ยืนจับจ้องมาที่เขา ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธ “ข้าน้อยเป็นเพียงขอทานต่ำต้อย ย่อมไม่อาจเอื้อมที่จะมองผู้ใดเลยนะขอรับนายท่าน” เป็นคำแก้ตัวที่ไร้ความจริงใจสิ้นดี แต่นี่คือหนทางเดียว ที่เขาจะได้ไม่ต้องประมือกับคนผู้นี้ หาไม่แล้วตัวตนของเขา คงถูกเปิดเผยออกมาอย่างแน่นอน ซึ่งมันไม่เป็นผลดีต่องานของเขาเท่าใดนัก “หึๆ ถ้าเจ้าบอกกับคนทั่วๆ ไป อาจมีคนหลงเชื่อในคำของเจ้า แต่มิใช่ข้าที่ผ่านความเป็นความตาย มาแทบจะตลอดชีวิต” ชายสวมหน้ากาก ไม่คิดที่จะปล่อยให้ขอทานจอมปลอมตรงหน้า หลบหนีไปได้ มิใช่เพียงแค่สายตาน่ารังเกียจนี้เท่านั้น ที่เขาอยากควักมันออกมาบด

อื้อ...เสียงครางเบาๆ ดังลอดออกมาให้ได้ยิน เมื่อรสจูบเริ่มที่จะเร้าร้อนและดูดดื่มขึ้น ลั่วคังอันขยับกายให้ค่อมร่างสามี โดยที่ปากของนางยังคงจูบซับ เรียวปากหนาของสามีอยู่ มือเรียวเริ่มที่จะดึงทึ้งเสื้อของสามี ให้เผยแผ่นอกกว้าง ที่ดูหนาแน่นเยี่ยงคนฝึกยุทธ์ มือที่หยาบกร้าน ลูบไล้แผ่นอกสามีอย่างยั่วเย้า เพื่อปลุกเร้าอารมณ์ของเขา ให้มันพลุ่งพล่านกว่าเดิมอีกนับเท่าตัว และดูเหมือนนางจะทำสำเร็จ เมื่อมีบางอย่างดันกางเกงของเขา ขึ้นมาสัมผัสกับก้นของนาง หญิงสาวถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะขยับกายเลื่อนลงต่ำอีกนิด แล้วโน้มใบหน้าลงไปใกล้กับอกกว้างของสามี “อื้อ...อ่า...” หยางเหยาเกอเผลอครางออกมา เมื่อปลายลิ้นอุ่นร้อนของภรรยา สัมผัสกับหัวนมสีเข้มของเขา ที่ตอนนี้มันแข็งเป็นไต ราวกับมันต้องการให้นางกลืนกินอย่างไรอย่างนั้น ลั่วคังอัน ขบเม้มหัวนมเล็กนั่นอย่างหื่นกระหาย ในเมื่อเขาคือคนที่ไม่อาจขยับกายได้สะดวก นางก็จะเป็นคนจัดการเองทั้งหมด นี่คือการควบคุมที่นางต้องการ หญิงสาวลากปลายลิ้นลงไปตามหน้าท้อง ที่เต็มไปด้วยลอนกล้ามแข็งๆ ก่อนจะมาหยุดตรงสะดือเล็ก ปลายลิ้นเปียกชื

สายวันถัดมา ณ จวนสกุลหยาง แม่ทัพสาวก้าวออกจากเรือน ก่อนจะยืนนิ่งค้างไปชั่วขณะ เมื่อหลายสายตามองมายังนาง ด้วยแววตาอันหลากหลาย ลั่วคังอันไม่รู้ว่าจะทำหน้าอย่างไร เมื่อเห็นรอยยิ้มของน้องชายสามี และสาวใช้ทั้งสองของนาง “พอดีข้าเพลียๆ เลยหลับนานไปหน่อย พวกเจ้าไม่มีอะไรทำหรืออย่างไร” แม่ทัพสาวเอ่ยถามคนทั้งสาม ก่อนจะรีบสาวเท้าก้าวลงบันไดหน้าเรือน มุ่งสู่หน้าจวน เพื่อไปสะสางงานที่ยังค้างคา ทว่าเพียงก้าวมาถึงประตูทางเข้าเรือน ก็ต้องยืนนิ่งอีกครั้ง เมื่อพ่อบ้านโจว เดินยิ้มกว้างตรงมาที่นาง “ฮูหยินน้อยตื่นแล้วหรือขอรับ อาหารเช้าเตรียมพร้อมแล้วที่ศาลาชมบัว อย่างไรฮูหยินน้อยเชิญด้านนั้นสักครู่นะขอรับ กินมื้อเช้ากับนายน้อยก่อนค่อยออกไปทำงาน” ลั่วคังอันตั้งใจจะปฏิเสธ ทว่าชายชรากลับผายมือให้แก่นางก่อนแล้ว แม่ทัพสาวจำต้องเปลี่ยนทศทาง เพื่อไม่ให้เป็นการเสียน้ำใจของพ่อบ้านโจว เมือ่เดินมาถึงศาลา ซึ่งตอนนี้สาวใช้ทั้งสองของนาง ก็ได้ติดตามมาด้วยเช่นกัน คงมีเพียงน้องชายสามี ที่มิได้มากับสาวใช้ทั้งสองนาง “คุณชายรองหยาง เข้าไปช่วยพาคุณชายใหญ่ ออกมากิน

ใช้เวลาไม่นาน สาวใช้ก็นำชุดข้าวมาเพิ่ม หยางเหยาเกอ จึงได้เอ่ยปากชวนให้ทุกคนลงมือกินข้าวกันได้แล้ว ลั่วคังอันจึงคีบอาหารใส่ในถ้วยให้แก่สามี จึงค่อยเริ่มกิน หลังจากญาติทั้งสองของสามีลงมือแล้ว ตามมารยาทอันพึงมีของผู้น้อย คำพูดเสียดแทงใจกัน สงบลงเมื่อมีอาหารอยู่ในปาก จะมีบ้างที่ถามไถ่กัน เพื่อมิให้บรรยากาศอึมครึมจนเกินไป ลั่วคังอันเลือกที่จะเงียบอย่างเดียวเท่านั้น เพราะไม่มีคำถามใด ที่เกี่ยวข้องกับนาง “เห็นทีข้าต้องขอตัวก่อนนะเจ้าคะ ข้ายังมีงานต้องสะสางอีกมากเจ้าค่ะ” จนกระทั้งมื้ออาหารได้สิ้นสุดลง ลั่วคังอันจึงได้เอ่ยขอตัว ที่จะไปทำงานของตนเองเสียที หากไม่ติดว่ากลัวสามีจะน้อยใจ นางคงไม่รั้งอยู่นานขนาดนี้ ชีวิตทหารกินข้าวมิได้ยืดเยื้อให้เสียเวลา รีบกินรีบเสร็จยิ่งในยามถูกรุกราน เรียกว่าไม่ได้กินได้นอนกันอย่างเต็มอิ่มเลย แต่วันนี้คือการกินข้าว ที่ไม่คล่องคอที่สุดแล้ว เพราะทุกคำที่เอ่ยออกมาของอาวสะใภ้ ล้วนไม่น่าฟังสักนิด “เพิ่งแต่งงาน ไยจึงขยันออกนอกบ้านนักเล่า หรือว่า...เบื่อหน่ายที่สามี ไม่อาจเอาใจเจ้าได้หรือ” ต้วนเจินจู เอ่ยออกมาพร้อมส่งสายตาไปยังร่างก

ยามบ่ายสองวันถัดมา ณ เรือนไม้ไผ่ริมทะเลสาบตะวันตก ร่างสูงในชุดคลุมสีเข้ม ใบหน้าสวมทับด้วยหน้ากาก กำลังยืนทอดสายตามองไปยังฝูงนก ที่บินโฉบลงมาจับปลาในทะเลสาบ มันคือความงามที่ใช่ว่าใครจะมาเห็นได้บ่อยๆ นานแล้วที่เขาไม่ได้มาที่นี่ เรียกว่านับตั้งแต่คนกลุ่มหนึ่ง กลับมาถึงเมืองหลวง เขาก็ไม่เคยถูกเรียกมาที่นี่อีกเลย “เจ้าออกมาได้แล้วหรือ” ชายชราผู้มีใบหน้าอิ่มเอิบ ภายใต้หมวกปีกว้าง ได้เดินมาหยุดอยู่เบื้องหลังของชายหนุ่ม ซึ่งเขาได้หันกลับมา พร้อมทำความเคารพผู้มาใหม่ อย่างนอบน้อม “ข้ามีเวลาเพียงเล็กน้อยเท่านั้นขอรับ นายท่านมีสิ่งใดต้องการให้ข้าทำหรือขอรับ จึงได้เรียกข้าน้อยอกมาที่นี่” ชายหนุ่มเอ่ยถามชายชรา เมื่ออีกฝ่ายก้าวไปนั่งลง ยังเก้าอี้ไม้ไผ่ ที่วางเอาไว้เพื่อให้สามารถนั่งตกปลาได้ ชายหนุ่มก้าวไปเอาคันเบ็ด พร้อมกับเหยื่อมายื่นส่งให้แก่ชายชรา ซึ่งเป็นเรื่องปกติที่เขาจะทำในทุกครั้ง ที่ชายชรานัดพบเขา “บุตรชายข้ากลับมาแล้ว เจ้ารู้แล้วใช่หรือไม่” ชายชราใส่เหยื่อล่อปลา พร้อมกับเอ่ยถามชายหนุ่ม ด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ ทว่ากลับแฝงด้วยควา