บททั้งหมดของ ภรรยาเปลี่ยนชะตา: บทที่ 121 - บทที่ 130

“เจ้าบังอาจนัก! กล้าทำให้จวนอ๋องถูกมองไม่ดี เห็นทีข้าจะมองข้ามเจ้ามากเกินไป ใครอยู่ข้างนอก! นำนังบ่าวชั้นต่ำไปโบยให้ข้าที”ชูเฟยชี้นิ้วสั่นระริกไปที่สาวใช้ของอนุชิง นางไม่อยากจะเชื่อว่ายังมีคนโง่ขนาดนี้อยู่ในโลก ถึงขนาดกล้าไปดูหมิ่นขุนนางในราชสำนัก แม้ว่าลั่วคังอันจะเป็นสตรี แต่ก็คือหนึ่งในผู้เป็นกำลังสำคัญของแผ่นดิน ขนาดสามีของนาง ยังต้องไว้หน้าอีกฝ่ายอยู่หลายส่วน แล้วสาวใช้จากสกุลขุนนางเล็กๆ กล้าดีอย่างไรถึงพูดจาไม่คิดได้ขนาดนี้หากจะบอกว่าลั่วคังอันใส่ความ คงยากที่จะพูดแบบนั้นได้ เพราะดูจากสายตาของผู้อื่น ที่ยืนอยู่รายรอบ ทุกคนล้วนซุบซิบกันให้นางได้ยิน ว่าคนที่เริ่มเรื่องนี้ก่อน เป็นคนของจวนอ๋อง ชิงอวี่ถง สตรีน่าตายผู้นี้ ไยจึงต้องมาอยู่ร่วมบ้านกับนางด้วยนะ!“ท่านแม่ เรื่องนี้เป็นความผิดของข้าเอง ที่อบรมนางไม่ดี หากจะลงโทษ ให้ลงโทษที่ข้าเถอะเจ้าค่ะ อีกอย่างข้าไม่คิดว่าการหยอกเย้าของข้า จะทำให้ท่านทัพลั่วไม่พอใจ หรือเพราะนางมองข้าเป็นศัตรู ที่แย่งชิงความรักของท่านอ๋องมาก็มิรู้”ชิงอวี่ถง แสร้งแสดงตัวเป็นคนที่รู้ผิด แต่ยังมิวายโยนความคิดไม่ดีไปที่ลั่วคังอัน มีใครในเมืองหลวงไม่รู้ว่าล

“ขะ...ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ถ้าอย่างไร ข้าขอตัวไปล้างหน้าล้างตาสักครู่ก่อนนะเจ้าคะ พอดีข้ารู้สึกว่าอากาศมันอบอ้าวไปสีกหน่อย”แม่ทัพสาวจำต้องเอ่ยปาก เมื่อร่างกายของนาง มันกำลังร่ำร้องให้ถูกสัมผัส ยิ่งมือนุ่มนิ่มของท่านหญิงหลิว วนเวียนกับใบหน้านางไม่ห่าง ความร้อนรุ่มในกาย ยิ่งปะทุรุนแรงขึ้นมากเท่านั้นต่อให้ใครจะไม่เชื่อว่าวันนี้ อากาศอบอ้าวจนไม่สบายตัว นั่นก็ปัญหาของคนเหล่านั้น แต่ปัญหาของนาง คือร่างกายที่ต้องได้รับการแก้ไขอย่างเร่งด่วน มิอาจรอช้าไปมากกว่านี้ได้แล้ว หาไม่คงเกิดเรื่องไม่เหมาะสมขึ้นได้“เช่นนั้นข้าพาเจ้าไปดีกว่า เพราะอย่างไรวันนี้ข้าก็คือผู้ดูแลงาน”ท่านหญิงหลิว รีบเสนอการช่วยเหลือในทันที ด้วยข้ออ้างเรื่องการเป็นผู้นำงานเลี้ยง ตัวแทนขององค์หญิงใหญ่ และนั่นทำให้ลั่วคังอันรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย เพราะนางไม่อาจคาดเดาได้ ว่าท่านหญิงหลิวคิดจะทำสิ่งใดกับนางต่อจากนี้“พี่หญิงเป็นอันใดไปเจ้าคะ”เป็นลั่วอันผิง ที่เดินเข้ามาถามพี่สาว โดยมีหยางหลิวหลีติดตามมาด้วย นางสักเกตมาสักพักแล้ว ว่าพี่สาวดูไม่ค่อยสบายเท่าใดนัก แต่เมื่อยังไม่ถูกเรียกนางก็มิอาจจะก้าวก่าย แต่เมื่อเห็นอยู่ๆ พี่สาวก็ล

“พี่สะใภ้มานั่นแล้วเจ้าค่ะ ท่านป้าท่านแม่” เพียงก้าวพ้นเขตเรือนรับรอง เข้าไปในส่วนของสวนดอกไม้ เสียงของหยางหลิวหลีก็ดังขึ้นให้ได้ยิน ลั่วคังอัน ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ก่อนจะเดินเข้าไปหาทุกคน ราวกับการหายตัวไปของนางเมื่อครู่ มิได้เกิดสิ่งใดขึ้น “คังอันเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง เห็นน้องของเจ้าบอกว่าเจ้ามิค่อยสบาย” ลั่วฮูหยินรีบเดินเข้ามาถามบุตรสาว ด้วยเห็นว่าอยู่ๆ คนเป็นลูกก็หายไปนาน หากเพียงแค่ล้างหน้าล้างตา ก็ควรกลับมาตั้งนานแล้ว อีกทั้งยังเห็นคนของท่านหญิงหลิว วิ่งวุ่นราวกำลังตามหาใครอยู่ ทำให้นางเกรงว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับบุตรสาว “ข้าเพียงออกไปเดินดูรอบๆ เรือนรับรองเท่านั้นเจ้าค่ะ ข้าเห็นมันสวยดี เลยคิดว่าจะดูแบบเอาไว้ไปแต่งเติมเรือนเจ้าค่ะ ข้าต้องขออภัยที่ทำให้ท่านแม่ต้องเป็นห่วง” แม่ทัพสาวไม่ได้บอกถึงความจริงใดๆ เพราะมันมิใช่สิ่งจำเป็น และนางรู้ว่ามารดาเอง ก็คงจะพอรู้ถึงเหตุผล ที่นางยกมาอ้างแล้ว ส่วนแม่สามีนั้น ไม่เข้าใจอะไรก็ถือว่ามิแปลก เพราะสกุลหยางมิใช่ครอบครัวทหาร จึงไม่รู้ถึงการเอ่ยความนัยระหว่างกัน “เจ้าไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว คงเพรา

“ลั่วฮูหยิน ข้าหาได้คิดตำหนิท่านเลยนะเจ้าคะ ข้าแค่อยากให้พวกท่าน ได้สนุกกับงานเลี้ยงในวันนี้ อีกอย่างคังอันเพิ่งกลับเมืองหลวง ข้าคิดว่านางอาจอยากที่จะสนุก กับเหล่าสหายเท่านั้นเจ้าคะ หาได้คิดเป็นอื่นแม้แต่น้อยเจ้าค่ะ” ท่านหญิงหลิว รีบแก้ตัวเป็นพัลวัน เมื่ออยู่ๆ สตรีที่ดูอ่อนโยนมาตลอด กลับแสดงตัวตนอีกด้านออกมา แน่นอนว่ามันน่ายำเกรง จากอีกด้านที่นาง และผู้คนเคยได้เห็น ขึ้นไปอีกนับเท่าตัวเลยก็ว่าได้ “คังอันเป็นทหาร จึงไม่ค่อยสันทัดกับงานเลี้ยงเยี่ยงนี้เท่าใด อีกอย่างนางเพิ่งแต่งงาน ย่อมต้องอยากอยู่กับสามีของนาง มากกว่ามาดื่มกินอยู่ข้างนอก เรื่องพวกนี้...ข้ามั่นใจ ว่าท่านหญิงเองก็ต้องเข้าใจดีใช่หรือไม่” เป็นคำอธิบายที่ตอนท้าย โยนคำถามกลับคืน ทำให้ท่านหญิงหลิวได้แต่อึกอัก ด้วยไม่รู้จะพูดอย่างไร มิให้ถูกเข้าใจผิดไปมากกว่านี้ และความแข็งกระด้างในน้ำเสียงของลั่วฮูหยิน ทำให้ลั่วอันผิง รีบเดินเข้าไปเกาะแขนพี่สาวในทันที ลั่วคังอันตบลงบนหลังมือของน้องสาวเบาๆ เป็นการปลอบโยนมิให้ตื่นกลัว กับความดุดันของมารดาที่มีในตอนนี้ลั่วฮูหยินคือสตรีที่นางเลือก เพื่อมาเป็นภรร

“เหอะ! ท่านกล้าถามว่าข้ามีสิทธิ์อันใด ข้าคือภรรยาของ...อึก!” ทว่ายังไม่ทันที่ชิงอวี่ถง จะพูดได้จบประโยค กรามเล็กของนางก็ถูกบีบหนักๆ ราวกับเจ้าของมือหนา ต้องการให้มันแหลกละเอียดคามือของเขาเลยก็ว่าได้ “อย่าเสนอหน้ามาพูดคำนี้กับข้า หากไม่เพราะเจ้า มีหรือข้าจะพลาดการแต่งงานกับลั่วคังอัน ทำให้กองทัพเชี่ยอันยิ่งใหญ่ ไปตกอยู่ในมือของไอ้พิการนั่น แทนที่จะเป็นข้า!” อ๋องจิ้งหยวน เอ่ยออกมาด้วยความคลั่งแค้น ยิ่งเห็นดวงตาที่กล่าวโทษเขาของนาง มันยิ่งทำให้เขาแทบระงับอารมณ์ไม่อยู่ อยากที่จะปลิดชีพนางเสียในตอนนี้เลย “ท่านลงมือกับข้าก่อนนะ จิ้งหยวน” ชิงอวี่ถงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอันเจ็บร้าวมิแพ้กัน นางทำดีที่สุดแล้วในฐานะของภรรยา แต่เขากลับมองนางเป็นเพียงคณิกา ที่เอาไว้สนองกามอารมณ์ ในเมื่อไม่เห็นค่า ก็ไม่จำเป็นต้องใส่ใจเขาอีก ปัง! ขวับ! ปึก! ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เมื่อประตูถูกทำให้เปิดออก และเพียงแค่อ๋องหนุ่มหันกลับไป ความรู้สึกเดียวที่มี คืออาการมึนงง และทุกอย่างก็ดับวูบลง โดยที่เขามิได้เห็นว่าเป็นใคร ที่บุกเข้ามาขัดจังหวะของเขา