All Chapters of ภรรยาเปลี่ยนชะตา: Chapter 141 - Chapter 150

กลางดึก ณ เรือนชูเฟย จวนอ๋องจิ้ง ความเงียบสงัด ทำให้เจ้าของเรือน นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ภายในห้องมีเพียงแสงเทียบริบหรี่ เพื่อมิให้เป็นการรบกวนการนอนของชูเฟย ร่างอวบอิ่มที่สวมเพียงชุดเนื้อบางเบา พลิกกายจนทำให้ผ้าห่มเลื่อนหลุดลงไปอยู่ที่เอว เผยให้เห็นสองแต่งตึง ที่ดันเนื้อผ้าออกมาอวดความใหญ่โต “อื้อ...ท่านอ๋อง...อื้อ” ชูเฟยครางออกมา เมื่อผิวเนื้อของนางถูกสัมผัส ก่อนที่นางจะเอียงใบหน้าเปิดให้สามี ได้ซุกไซ้ซอกคอขาวผ่องของนางได้อย่างสะดวก นานแค่ไหนแล้วที่สามีไม่เคยมาที่เรือนของนาง เมื่อถูกเขากระตุ้นด้วยมือที่หยาบกร้าน ก็ทำให้นางอ่อนระทวย ยิ่งกว่าขี้ผึ้งถูกไฟรน ผ้าห่มที่คลุมเพียงครึ่งร่าง ถูกกระชากออกพ้นกาย ชูเฟยยังคงหลับตาพริ้ม เพื่อรอรับการปรนเปรอจากสามี แม้จะรู้สึกว่าเขามีหนวดเครา นั่นคงเพราะมิได้โกนออก ด้วยโหมงานหนัก ตัวนางเองก็มิได้ไปหาเขาเท่าใดนัก เสียงครางดังจากเบาๆ เริ่มที่จะมีเสียงดังมากขึ้น นั่นทำให้คนที่ยืนมองทุกอย่างอยู่ในความมืด ยิ้มอย่างพอใจ ในเมื่อเคยเตือนแล้วยังรั้นที่จะทำ บทเรียนราคาแพงนี้ เขาก็จะมอบให้นาง ถือเส

ร่างที่ถูกลากไปกับพื้น ทั้งเจ็บปวดและอับอาย เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตนเอง จะตกมาอยู่ในสภาพนี้ ทำไมกัน! ไม่ว่าสิ่งใดที่เขาต้องการ มันจึงผิดคลาดไปทั้งหมด อ๋องหนุ่มทำได้เพียง ตั้งคำถามกับตนเองอยู่ภายในใจ และสภาพของเขาในตอนนี้ ไม่อาจทำสิ่งใดได้ นอกจากเก็บทุกความแค้น เอาไว้สะสางในคราเดียว คล้อยหลังของอ๋องหนุ่มไปแล้ว ชายสวมหน้ากาก ก็ลุกขึ้นคลี่ยิ้มเหี้ยม นี่มันยังน้อยไป สำหรับสิ่งที่สกุลจิ้งได้ทำ เบื้องหน้าดูใสสะอาด เบื้องหลังโสมมยิ่งนัก บทเรียนแรกคือแผลที่ฝังลึกในใจ ของคนในสกุลจิ้ง จนมันกลายเป็นความคลั่งแค้น จนก้าวเข้าสู่กับดักที่เขาวางเอาไว้ ครึ่งชั่วยามต่อมา ณ ชายป่านอกเขตตัวเมือง ร่างที่หมดสิ้นเรียวแรง ทำเพียงนั่งพิงต้นไม้ใหญ่ เพื่อรอคนของเขามารับอย่างใจจดใจจ่อ จนกระทั้งได้ยินเสียงรถม้า เคลื่อนใกล้เข้ามา ดวงตาที่ปรือต่ำ พยายามเปิดขึ้นให้กว้างอย่างมีความหวัง ว่าจะเป็นคนของบิดา หรือองครักษ์ข้างกาย มารับเขากลับจวน “ท่านแม่ทัพ ข้างหน้าเหมือนจะมีคนอยู่นะขอรับ” คนขับรถม้ารายงานผู้เป็นนาย เมื่อข้างทางเบื้องหน้า มีร่างหนึ่งนั่งพิงอยู่โคนต้นไม้ใหญ่ริม

เช้าวันถัดมา ณ จวนสกุลลั่ว สองสามีภรรยาสกุลลั่ว ตื่นตั้งแต่เช้ามืด เพื่อจัดเตรียมสิ่งต่างๆ รวมถึงเรือนของบุตรสาวคนโต ด้วยวันนี้คือครบกำหนดกลับมาเยี่ยมบ้านเดิม ของบุตรสาวที่ออกเรือนไปแล้ว“ข้าดูดีหรือยังฮูหยิน”ท่านแม่ทัพใหญ่ เอ่ยถามภรรยา พร้อมกับเอียงกายซ้ายทีขวาที เพื่อให้นางได้ดู ว่าเขานั้นสง่าพอจะฉายแสงข่มเขยได้หรือไม่ ทว่าการกระทำของเขา กลับทำให้หลานสาว ที่อยู่ในอ้อมแขน หัวเราะเอิ๊กอ๊าก เพราะคิดว่าผู้เป็นปู่นั้นกำลังเล่นกับนางอยู่“ดูดีทีเดียวเจ้าค่ะ ดูสิ! เยี่ยนหลีหัวเราะเสียงดังเชียว”ลั่วฮูหยิน เอ่ยชมสามี ก่อนจะเอ็นดูหลานสาว ที่หัวเราะเสียงดัง โดยไม่ลืมที่จะกดจมูกหอมแก้มหลานชายในอ้อมแขน สุขใดจะเท่าครอบครัวมีความสุข วัยชราของนางก็มีหลานๆ ให้เลี้ยงดู ช่างมีวาสนานัก“วันนี้อาหยิงของเจ้ากลับมา กับอาเขย เจ้าสองคนต้องทำให้พวกเขา อยากที่จะมีน้องๆ ให้เจ้าสองคนรู้ไหม ฮ่าๆ ป่ะ...เราไปรอพวกเขากัน”ท่านแม่ทัพใหญ่ หอมแก้มหลานสาวฟอดใหญ่ ก่อนจะใช้มืออีกข้าง โอบประคองภรรยาพากันก้าวเดิน ออกไปยังหน้าประตูจวน เพื่อการกลับมาของบุตรสาวและบุตรเขย ส่วนบุตรสาวคนเล็กนั้น กำลังเตรียมมื้ออาหารไว

ภายในจวนสกุลลั่ว ห้องโถงกว้างที่จัดเตรียม ขนมน้ำชาและของว่าง สำหรับต้อนรับคู่แต่งงานกลับบ้าน ต่างพากันพูดคุยกันอย่างออกรส โดยเฉพาะเจ้าของบ้าน ที่หัวเราะอย่างสุขใจ ที่วันนี้ลูกๆ มารวมตัวกันอีกครั้ง แม้ว่าบุตรชายคนโต จะไม่อาจเผยตัวตนออกมาได้ แต่ก็มาร่วมงานในฐานะอื่นอยู่ดี “พี่เขย วันนี้ข้าทำไก่ย่างเกลือด้วยนะเจ้าคะ พี่หญิงชอบไก่ย่างเกลือมากเจ้าค่ะ” ลั่วอันผิง รีบบอกพี่เขยด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม นางทำตามที่บิดาแนะนำทุกอย่าง นั่นคือบอกถึงสิ่งที่พี่สาวชอบ ให้พี่เขยของนางฟังและจดจำ “มันต้องอร่อยมากแน่ หาไม่แล้วพี่สาวของเจ้าคงไม่ชอบที่จะกิน” หยางเหยาเกอ ตอบรับคำของน้องสาวภรรยา ทำไมเขาจะไม่รู้ว่านางชอบกิน ก็ในเมื่อครั้งยังเด็ก นางมักทำให้เขากินอยู่บ่อยครั้ง ถึงแม้ว่านางจะมีเวลาอยู่กับเขาแค่เล็กน้อย ด้วยตอนนั้นนางถูกหมายปองให้เป็นชายาอ๋อง “ครั้งนี้จะอร่อยกว่าที่ทุกคนเคยกินเจ้าค่ะ เพราะข้าลงมือทำด้วยตนเองอย่างสุดฝีมือ” ลั่วอันผิง ทำไม้ทำมืออวดในความสามารถของตนเอง โดยนางลืมไปว่าพี่เขยของนาง มองไม่เห็น ทว่าท่าทางน่าเอ็นดูนั้นของหญิงสาว กลับทำให้ช

บ่ายคล้อย ณ เรือนคังอันร่างสูงนอนเอนกายหลับอยู่บนเตียงกว้าง โดยที่ภรรยารักนั้น ได้ออกไปจัดการธุระสำคัญอยู่นอกจวน ตามหน้าที่ของนาง จึงคงมีเพียงชายหนุ่มเท่านั้น ที่หลับใหลอยู่เพียงลำพังเสียงเปิดประตูและปิดลงอย่างแผ่วเบา ทำให้คนที่หลับอยู่รู้สึกตัว ทว่าเขากลับยังคงไม่ขยับกาย ด้วยกลิ่นดอกไม้ชนิดพิเศษ โชยมาให้เขาได้สัมผัส ฮึ! ใครกันช่างรนหาที่ตายนัก ดอกไม้ชนิดนี้ มีฤทธิ์ในการปลุกเร้าอารมณ์ทางเพศ แม้จะไม่รุนแรงเท่ากับยาปลุกกำหนัด แต่ผลลัพธ์ที่ได้ก็ใกล้เคียงกัน ขึ้นชื่อว่าปลุกเร้าอารมณ์ มันไม่มีอะไรที่บอกว่าผู้มาเยือน หวังดีต่อคนภายในห้องร่างระหงเดินเยื้องยาดตรงไปที่เตียงนอน ก่อนจะปลกชุดคลุมออกจากกาย เหลือเพียงชุดที่เย้ายวน กลิ่นหอมของดอกไม้หายาก ฟุ้งกระจายไปทั่วทั้งห้อง ไม่มีบุรุษใดจะทัดทานกลิ่นเย้ายวนนี้ไปได้อย่างแน่นอน“หากไม่นับเรื่องดวงตา และขาที่ใช้การไม่ได้ของท่าน คุณชายหยาง ท่านนับเป็นบุรุษที่น่าหลงใหลยิ่งนัก”หญิงสาวนั่งลงขอบเตียง ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปใกล้ร่างหล่อเหลา พร้อมสูดลมหายใจลึก เมื่อได้กลิ่นกายบุรุษที่ชวนหลงใหล รอยยิ้มงามคลี่ออก มือบางเอื้อมไปใกล้ใบหน้าของคนบนเตียง หมับ!