ภรรยาเปลี่ยนชะตา のすべてのチャプター: チャプター 151 - チャプター 160

ณ เรือนอนุชิง ร่างงามที่ยังคงบอบช้ำอยู่ กำลังนอนคว่ำหน้าบนเตียง โดยมีชายหนุ่มผู้เป็นองครักษ์ ค่อยๆ บรรจงทายาตามรอยปริแตก ที่ยังคงไม่สมานกันดี ดวงตาของชายหนุ่มกร้าวกระด้างยิ่งนัก เมื่อนึกถึงความเจ็บปวด ที่นายสาวต้องแบกรับ “เขากลับมาแล้วหรือ”หญิงสาวเอ่ยถามชายหนุ่ม นางก็เพิ่งได้ทราบข่าว ว่าสามีกลับมาที่จวนแล้ว ดูเหมือนคนที่กำลังปรนนิบัตินางอยู่ ไม่คิดที่จะบอกนางในเรื่องนี้ “ขอรับ”เมื่อสิ่งที่เขาปกปิดไว้ ถูกผู้เป็นนายล่วงรู้แล้ว ก็ไม่จำเป็นที่เขาต้องปิดบัง ที่เขายังไม่บอกแก่นาง ก็เพราะกลัวว่านางจะไม่พอใจ ที่เขาปล่อยชายผู้นั้นออกมาเร็วเกินไป “คนเยี่ยงเขาหรือจะหลาบจำ” ชิงอวี่ถง กุมความแค้นที่มีต่อสามี เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่กดลึก นางจะไม่รอให้เขา ได้ทันหายจากบาดแผลทางใจ เพราะนางจะกรีดย้ำเตือนมันอยู่ร่ำไป จนกว่าเขาจะตายไป แบบที่ทรมานอย่างแสนสาหัส “คุณหนูไม่ต้องกังวลไปขอรับ ข้าน้อยจะจัดการทุกอย่าง ตามที่คุณหนูต้องการขอรับ” ชายหนุ่มรู้ถึงความคิดของผู้เป็นนาย ว่าต้องการที่จะตอกย้ำ ทุกความเจ็บปวดของนาง ให้อ๋องจิ้งหยวน ต้อ

“สุรานี้มีไว้เฉพาะแขกคนสำคัญเท่านั้น เชิญนายท่านทั้งสองดื่มเจ้าค่ะ” หญิงสาวบรรจงรินสุราให้แก่ชายหนุ่ม แม้เขาจะสวมหน้ากากปกปิดใบหน้าไปกว่าครึ่ง ทว่าส่วนที่เห็น มันก็ชัดเจนพอที่จะบอกได้ว่าเขา เป็นบุรุษรูปงามคนหนึ่ง ชายหนุ่มทั้งสองไม่ได้ปฏิเสธสิ่งนี้ เพราะพวกเขาจ่ายเงินไปมาก แค่สุราไม่กี่กา นับว่ายังไม่คุ้มกับเงินที่จ่ายไป สองนายบ่าวไม่เอ่ยสิ่งใด นอกจากยกสุราขึ้นดื่ม และจับจ้องไปที่หญิงงามที่กำลังบรรเลงผีผาอยู่ เวลาผ่านไปกว่าครึ่งชั่วยาม การละเล่นจึงได้หยุดลง สาวงามทั้งหลายได้ออกจากห้องไป คงเหลือเพียงหญิงสาวที่นำทางพวกเขาเข้ามาเท่านั้น ที่ยังนั่งอยู่เคียงข้างพวกเขา “ตอนนี้นายหญิงว่างแล้ว นายท่านทั้งสองโปรดสำรวมด้วย คิดคำถามที่กระชับไม่โยกโย้ เพื่อไม่ทำให้ข่าวที่ต้องการคลาดเคลื่อน และไม่เป็นการทำให้นายหญิงของข้าเสียเวลา” เอ่ยจบร่างงามได้ลุกขึ้น เดินไปนั่งชิดกับม่านสีแดง ซึ่งมองเห็นเพียงเงาเรือนรางของคนที่อยู่อีกด้าน “คุณชายทั้งสอง มีสิ่งใดต้องการถามข้าหรือเจ้าคะ” เสียงหวานกังวานไปทั้งห้อง ทำให้หนึ่งในสองของแขกผู้มาเยือน ชะงักค้างกับเสี

เจ็ดวันถัดมา จวนแม่ทัพลั่ว ณ เรือนรับรอง สองอาหลานนั่งดื่มสุราด้วยกัน โดยมีกระดานหมากรุกอยู่ระหว่างคนทั้งคู่ ชายชรายกยิ้มร้ายเมื่อเห็นอาการ เหมือนคนเมามายของหลานชาย ทว่าเขายังคงยื่นมือไปวางหมากต่อ เหมือนกับไม่เห็นอาการของอีกฝ่าย“ท่านอาข้าต้องขอตัวก่อนขอรับ ข้ารู้สึกเมาเสียแล้ว วันหน้าเราค่อยมาเล่นกันใหม่”ท่านแม่ทัพใหญ่ เอ่ยกับชายชรา ด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้ ทั้งที่สุราแค่นี้หรือจะทำให้เขารู้สึกอันใดได้ แต่ทำไมครานี้มันต่างออกไปนักเล่า หรือสุรานี้มีปัญหา“เจ้าจะรีบไปไหนเล่า ไยไม่เดินหมากให้จบกระดานเสียก่อน หรือเจ้าคิดว่าจะล้มกระดานนี้ทิ้งกัน”“ท่านอาหมายความว่าอย่างไรขอรับ”ท่านแม่ทัพใหญ่เอ่ยถามผู้เป็นอา ก่อนจะสะบัดหน้าไปมา เพื่อขับไล่อาการมึนเมา ทว่ามันกลับไม่เป้นผล หัวของเขาหนักอึ้งเหลือเกิน จนสุดท้ายใบหน้าของท่านแม่ทัพใหญ่ ก็ฟุบลงกับกระดานหมาที่งางอยู่ต่อหน้า“เจ้าบีบบังคับข้าเองนะ เจิ้งคัง ข้ารอเวลามากกว่านี้ไปไม่ได้แล้ว หากวันนี้ไร้ตัวเจ้าและทายาทคนอื่นๆ เสียนจงก้จะได้กลับมาเป้นทายาทสายตรงเพียงหนึ่งเดียว หลานๆ ของข้าก็จะได้เป็นผู้สืบสายเลือดสกุลลั่ว ที่มิต้องอยู่ใต้เงาพวกเจ้า

“เมื่อท่านอาไม่สนใจความสัมพันธ์ของสายเลือด เช่นนั้นข้าก็คงต้องให้เป็นไปตามที่บุตรสาวข้า จะเป็นผู้ตัดสินใจในเรื่องนี้ก็แล้วกันขอรับ” ท่านแม่ทัพใหญ่ เอ่ยออกมาด้วยความรู้วึกกล้ำกลืนยิ่งนัก ศัตรูภายนอกที่น่ากลัว ยังมิเท่าคนในครอบครัว ที่หันคมดาบเข้าหาเรา นี่คือสิ่งที่หลายๆ ครอบครัวหวาดกลัว เขาคิดมาตลอดว่าสกุลลั่ว โชคดีเป็นที่สุดแล้ว ที่คนร่วมสายเลือดปรองดอง แต่ไม่เลย...เขามองทุกอย่างผิดพลาด ราวเส้นผมที่บังภูผาใหญ่เอาไว้ ทั้งที่มันตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้าแท้ๆ “นางรึ! ฮ่าๆ สิ่งเดียวที่นางจะทำต่อข้า คือปล่อยข้าตายต่อหน้า นางมันอำมหิตเยี่ยงปู่ของเจ้า เขาไม่เคยสนใจว่าลูกที่อ่อนแอสุด จะรู้สึกทุกข์ใจแค่ไหน ที่ไม่อาจทัดเทียมพี่น้องได้ นางมองข้าเป็นเพียงจุดด่างพร้อยแบบเขา และเจ้า! ก็แค่คนขลาดที่ไม่อาจตัดสินใจเองได้” เพราะรู้นิสัยของลั่วคังอันดี ชราชายจึงมั่นใจแล้วว่าเขา จะไร้ซึ่งหนทางรอดพ้นจากความตาย บิดาของเขาเมื่อครั้งอดีตก็มิต่างจากลั่วเยี่ยนคังและลั่วคังอัน ยามลงมือเด็ดขาดไม่สนใจพี่น้อง มองเพียงถูกและผิดเท่านั้น ต่างจากลั่วเจิ้งคัง ที่ยังคงมองเห็นแก่สายเลือด หาไม่แ

“นางถูกตามใจจนเสียคนไปแล้ว มันเป็นความผิดของพ่อเอง ที่ไม่สอนนางให้ดีกว่านี้” ท่านมหาเสนาบดี เลือกที่จะโทษตนเอง ที่ตามใจบุตรสาวมากไป เมื่อครั้งนางยังเยาว์วัย เมื่อต้องเผชิญกับเรื่องมากมาย นางจึงไม่มีความอดทนมากพอ และยังมีจิตใจบิดเบี้ยว ที่อยากจะครอบครองอำนาจในบ้านเอาไว้เสียเอง เขาพบเจอผู้คนมาทุกรูปแบบ แค่สบตากับบุตรสาว เขาก็รู้ว่านางกำลังคิดการณ์สิ่งใดอยู่ภายในใจ “หากจะโทษท่านพี่ คนแรกก็ควรเป็นข้า ที่ถูกกล่าวโทษก่อนเจ้าค่ะ เพราะข้าที่เป็นแม่ ไม่เคยมองเห็นความผิดพลาดนี้ของนาง ข้าเห็นเพียงความอ่อนโยนสดใส แววตาเช่นนี้ข้าไม่เคยสังเกตเห็นมันมาก่อนเลยจริงๆ” หยางไท้ฮูหยิเดินเข้ามา พร้อมเอ่ยกับสามี ด้วยใบหน้าติดจะเหนื่อยล้า แก้ไขปัญหาเรื่องบุตรชายกับลูกสะใภ้ได้แล้ว คิดว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยดี แต่ที่ไหนได้ บุตรสาวคนเล็กกลับกำลังแสดงท่าทีไม่ดีต่อคนในบ้าน ดูได้จากสายตาตอนที่นาง เดินสวนกับบุตรสาวคนเล็ก แววตาของเจียหลิน มันหาใช่คนเดิมที่นางเคยรู้จัก “เจ้าจะโทษตนเองไปทำไม มาเถอะนั่งพักเหนื่อยสักหน่อย เรื่องมันเกิดขึ้นแล้วก็จริง แต่ใช่ว่าจะแก้ไขไม่ทันเสียเมื่อไหร่”