All Chapters of ภรรยาเปลี่ยนชะตา: Chapter 161 - Chapter 170

“แล้วอย่างไร!” อิงชิวเอ่ยกับเด็กชาย ด้วยสีหน้าของผู้ที่เหนือกว่า “ไม่แล้วอย่างไรเลยท่านป้าคนงาม เพราะมิว่าตรงไหนในหอสุรานี้ ข้าก็คือผู้มีอำนาจสูงสุด” เด็กชายไม่คิดหลบสายตาเกรี้ยวกราดนั่นเลย อิงชิวผู้นี้พอมีฝีมืออยู่บ้าง ส่วนความรอบรู้นะหรือ...ล้วนมาจากชายชราผู้นั้นทั้งสิ้น เขาใช้เวลาไม่น้อยเลย กว่าจะศึกษากลไกของหอสุรานี้ และสามารถเข้าออกมัน ราวกับเป็นบ้านของตัวเอง “เจ้าเรียกผู้ใดว่าป้า!” “หากท่านคิดว่าตนเองงาม ก็น่าจะเป็นท่านอยู่แล้วมิใช่หรือ” “ไอ้เด็กผี!” “หึๆ ข้ายังไม่รีบตาย อย่าเพิ่งรีบร้อนอยากเจอผีเช่นข้าเลยท่านป้า” “แก!!” “พอแล้วชิวเอ๋อร์ เจ้า! ลั่วคังอัน! เจ้าพอใจแล้วใช่ไหม” ชายชราที่เวลานี้ หลุดพ้นจากการทุบตีของภรรยา ด้วยนางเหน็ดเหนื่อย เกินจะลงมือกับเขาต่อได้ เขารีบเอ่ยห้ามบุตรสาว มิให้ต่อคำกับเด็กบ้าคนนั้น ก่อนจะหันไปถามหลานสาว ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บแค้น “ท่านปู่รอง ควรจะยินดีนะเจ้าคะ ที่ข้ารักษาคำพูด พาท่านมาสู่อ้อมแขนของคนในครอบครัว” “เจ้าตั้งใจ ที่จะฆ่าข้าให้ตายอย่

“รึ! โอรสสวรรค์ยังอยู่ เจ้าคิดว่าจะปรับเปลี่ยนทุกอย่างได้ตามใจ มันไม่ดูง่ายเกินไปหน่อยหรือ” แม้ปากจะยังตอบโต้กับน้องชายต่างมารดา ทว่าวงแขนแกร่งกับรวบร่างของคู่หมั้น เข้ามาไว้ในอ้อมแขน โดยใช้มืออีกข้างแตะที่ข้างแก้มของนางเบาๆ แล้วดันให้ซบลงกับอกของเขา เพื่อไม่ให้เห็นภาพที่จะเกิดขึ้นนับจากนี้ นับตั้งแต่เขาทูลขอ ให้พระราชโองการหมั้นหมาย เขาก็รู้อยู่แล้ว ว่าหญิงสาวกำลังถูกจับตามอง แม้แต่การออกจากจวน โดยไร้คนในครอบครัว ติดตามของนาง มันก็อยู่ในการคาดหมายของเขาแต่แรกแล้ว “ใช่! มันจะปรับเปลี่ยนไม่ได้ หากท่านยังหายใจอยู่ สังหารให้หมด!” สิ้นคำของเหยียนอ๋อง ทหารที่ซุ่มอยู่อีกส่วน ได้เคลื่อนออกมาโอบล้อมคนจากจวนแม่ทัพ ซึ่งมีเพียงไม่กี่คน ด้วยว่าอารักขาคุณหนูไปงานเลี้ยงน้ำชาเท่านั้น ชิงชิง สลัดคราบสาวใช้ทิ้งไปเสีย หญิงสาวดึงดาบคู่ของตนเองออกมาจากข้างรถม้า ก่อนจะย่างสามขุมกลับมาเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ ดวงตาของขุนพลสาววาววับ ราวกับทหารของเหยียนอ๋อง คือเหยื่ออันโอชะของนาง “นายท่านเมิ่ง ปล่อยให้เป้นหน้าที่ของข้าน้อยเองเจ้าค่ะ” ขุนพลสาวเอ่ยกับ

“น่าจะยินดีมากสินะ จึงได้ส่งให้เหยียนอ๋อง และทหารมากมายไปรอรับว่าที่พระชายาของข้า และตัวข้าระหว่างทาง ช่างดีอะไรเยี่ยงนี้ หึๆ” องค์รัชทายาทหนุ่ม ตั้งใจที่จะเหน็บแนมสนมของพระบิดา ในเมื่อนางเลือกที่จะไม่เห็นเขาเป็นครอบครัว เขาก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจใดๆ ทั้งสิ้น ใช่ว่าเขาจะสนใจในราชบัลลังก์ แต่เพราะสกุลมารดานั้นมีคุณต่อเขามากนัก เขาจึงมิอาจที่จะวางอำนาจในมือทิ้งไป แล้วปล่อยให้ครอบครัวฝั่งมารดา ต้องถูกสองแม่ลูกนี้ทำลายได้ หรูกุ้ยเฟยกำหมัดแน่น เมื่อถูกเหน็บแนมจากชายหนุ่ม นางผิดพลาดที่ใดกัน ไยจึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้ ในเมื่อเขากลับมานั่งต่อหน้านางเช่นนี้ได้ นั่นเท่ากับคนที่ต้องหายไปจากโลกนี้ ก็คือตัวของนางเอง โลกช่างไร้ความเป็นธรรม นางก็เป็นสตรีที่ก้าวสู่วังวนแห่งอำนาจ แต่ทำไมนางยังต้องเป็นคนที่ถูก กดทับด้วยคำว่าพ่ายแพ้อยู่อีกเล่า “เหยียนอ๋องเล่าเพคะ องค์รัชทายาทมิได้พาเขามาด้วยหรือ” หรูกุ้ยเฟยอดไม่ได้ ที่จะถามถึงพระโอรส จะอย่างไรเหยียนอ๋องก็ทำให้นาง ก้าวมาเหนือสนมคนอื่นในวังหลัง เป็นรองเพียงฮองเฮา ซึ่งก็จากโลกนี้ไปหลายปีแล้ว แต่อำนาจก็ยังคงมั่นคง จนนางไม่อา

สองแม่ลูกถูกทหารองครักษ์พาออกไป โดยที่มีเสียงด่าทอจากอดีตกุ้ยเฟยตลอดเส้นทาง จนเสียงนั้นค่อยๆ จางหายไป เมื่อสองร่างลับตาไปแล้ว ฮ่องเต้ถอนหายใจหนักๆ วัยที่ว่ามากแล้ว บัดนี้มันร่วงโรยเพิ่มขึ้นอีก นับเท่าตัวเลยก็ว่าได้“เสด็จพ่อ”เสียงเรียกที่ดังขึ้น จากหลังพุ่มดอกไม้ ทำให้ฮ่องเต้หันกลับไปมอง สิ่งที่เห็น คือพระโอรสและพระธิดา ที่แยกย้ายกันไปอยู่คนละทิศทาง กำลังยืนดวงตาแดงก่ำมองมาที่ตนชายชราอ้าแขนออกกว้าง เพื่อรับร่างของลูกๆ ที่วิ่งเข้ามาหา เพียงเพื่อมีผู้สืบเชื้อสาย เขาจึงยินยอมมีสนมและลูกหลายคน ทั้งที่ใจเขานั้น อยากมีเพียงภรรยาเดียว ส่วนลูกก็อยากมีเพียงกับสตรีเดียวเท่านั้น แต่ฮองเฮาวาสนาน้อย หลังคลอดโอรสได้ไม่นานก็สิ้นใจจากเขากับลูกไป“พวกเจ้าโตแล้ว เป็นพ่อแม่คนแล้วแท้ๆ ยังจะมาร้องไห้เป็นเด็กๆ อีกรึ!”ชายชราเอ่ยเย้าลูกๆ ที่แยกกันเข้ากอดตนเอง ราวกับเด็กน้อยเมื่อวันวาน เพราะแบบนี้อย่างไร ลูกที่เขาต้องปกป้อง ล้วนไม่ทันผู้อื่น เหตุผลไม่ได้ซับซ้อนเลย สตรีวังหลังแก่งแย่งกันเพื่ออำนาจ วางยาเหล่าสนมที่มีครรภ์ ลูกที่เกิดมาล้วนน้อยนัก จะสมบูรณ์ในทุกด้าน แต่เขาที่เป็นพ่อ ก็หาได้ละเลยลูกแม้แต่คนเดีย

ห้าวันถัดมา ณ เมืองชีสุ่ย โรงเตี๊ยมฝั่งตะวันออกของเมือง อ๋องจิ้งหยวน กำลังนั่งเผชิญหน้ากับชายสวมหน้ากาก ครั้งนี้เขาต้องเสี่ยงดื่มยาที่มีผลข้างเคียงสูง เพื่อทำตามคำสั่งของนายใหญ่ และเรื่องเหลวไหลที่เกิดกับเขา ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา ทำให้เขาต้องเร่งมือที่จะหาอำนาจให้ตนเอง ไม่เช่นนั้นหากวันใด มีผู้ล่วงรู้ความลับนั้นขึ้นมา ต่อให้เขามีหน้าตาในสังคม มันก็ไม่มีประโยชน์แล้ว แต่ถ้าเขามีอำนาจในมือ ใครอ้าปาก เข้าก็พร้อมมอบความตายให้ โดยที่เขาไม่ได้มีความผิดใดติดตัว“สุดท้ายเจ้าก็ไม่ได้นางมาครอบครอง”ชายสวมหน้ากากเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงปนขำขัน หากไม่เพราะต้องอาศัยอำนาจของสกุลอ๋อง ในการทำเรื่องใหญ่ให้สำเร็จ เขาจะไม่เสียเวลามาฟังคนตรงหน้า พูดพล่ามในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้อยู่อย่างนี้แน่นอน“ตราบใดที่ข้ายังหายใจ ข้าจะทำให้นางกลับมาศิโรราบแทบเท้าข้าให้จงได้”อ๋องหนุ่มยังคงมั่นใจ ว่าคู่แต่งงานที่ไม่ได้รักใคร่กัน เมื่อมีข่าวลือกระฉ่อน เรื่องเขากับนาง อีกทั้งอยู่ห่างกันไกล นานวันไปก็ต้องมีแคลงใจ สุดท้ายก็ต้องหย่าร้าง หรือหนักกว่านั้น หยางเหยาเกออาจทนความอับอายไม่ได้ ฆ่าตัวตายไปก่อนที่เขากับลั่วคังอัน