All Chapters of ศึกเทพชิงพิภพ : Chapter 71 - Chapter 80

แม้ว่าตอนนี้ พวกมนุษย์หนูจะกลัวพวกนรสิงฆ์ แต่มันกลัวดิสมัสมากกว่า เลยตามดิสมัสไป เขากระโดดไปเกาะเจ้านกแสก ให้มันพาบินไปที่สนามรบและปล่อยร่างของนายมันลงไป เบต้าเองก็บินตามมาด้วย ดิสมัสกำดาบในมือแน่น เหล่านรสิงฆ์เข้ามาโจมตีเข้า ดิสมัสหลบได้และฟันสวนไปโดนเกราะ ดาบเด้งออกมา ทำให้รู้ว่าเกราะที่พวกเขาสวมอยู่ทำจากหวายสาน ! และดูจากสีของมันแล้ว มันต้องถูกแช่ในน้ำมันมาแน่น ๆ เกราะชนิดนี้มีน้ำหนักเบาแต่มีความเหนียวมาก อาวุธมีคมทำลายได้ไม่ง่าย ยิงพวกธนูยิ่งแล้วใหญ่มันเจาะเกราะแบบนี้ไม่ได้ แน่ ๆ “เบต้า แกบินไปบอกพี่ข้า ว่าเกราะพวกนี้เป็นหวายแช่น้ำมัน !” เบต้าพยักหน้ารับรู้และบินไปทันที คำแพงกับคำพูนกำลังจะตามช่วยดิสมัส แต่ดาเมี่ยงยืนขว้างหน้าเอาไว้ก่อน “คิดจะทำบ้าอะไร” “ก็ไปซอยอ้ายมัดติ เจ้าหลบไป” คำแพงพูด ดาเมี่ยงเลิกคิ้วเพราะเขาไม่ค่อยออกว่า คำแพงพูดว่าอะไรบ้าง ดิดิเย่ร์เลยพูดว่า “นางคงอยากให้เจ้าหลีกล่ะมั้ง เจ้ายังไม่ต้องไปไหนเดี๋ยว ไอ้ดิสมัสก็ส่งข่าวมา” ดิดิเย่ร์พูด “ฮู้ได้จั๋งได๋” คำแพงถาม ดิดิเย่ร์ตอบว่า

“จะช่วยเขาก็มีทางเดียวแล้วล่ะ ข้าต้องเสกอาวุธที่สามารถฆ่าเจ้านั้นได้ หวังว่าคงไม่ได้ตัวอะไรมาอีกนะ” ศุภมิตรพูด เขาก่อกองไฟขึ้นมา นั่งขัดสมาธิ และเริ่มร่ายมนตร์ เปลวไฟตรงหน้าลุกโชนราวกับมันกำลังเต้นระบำอย่างสนุกสนาน สองพี่น้องมองดูด้วยใจเต้นแรง และภาวนาให้พิธีนี้สำเร็จโดยเร็ว และสักพักก็มีต้นไม้ต้นเล็กสีเขียวปรากฏขึ้นมา มันดูอ่อนแอและบอบบางจนไม่น่าเชื่อว่าจะใช้ทำอาวุธอะไรได้ “ท่านเสกอีหยังมาเนี่ย” คำพูนพูดอย่างแปลกใจ ศุภมิตรนิ่งคิดก่อนจะตอบว่า “มันเรียกว่าต้น มิสเซิลโท เป็นต้นไม้ตระกูลกาฝากน่ะ เจ้าต้นไม้ต้นนี้ ตอนที่แม่ของบาลเดอร์ไปทำสัญญานั้น มันยังเล็กอยู่จึงไม่ได้ทำสัญญาด้วย นี่อาจเป็นสิ่งเดียวที่ฆ่าเจ้านั่นได้” “ฮ่วย ! มันต้นน้อยซ่ำนี่ และแถมดูอ่อนหลาย ๆ จะเอามาเฮ็ดเป็นอีหยังได้” คำพูนพูดพลางลองหักด฿ ซึ่งมันก็อ่อนอย่างที่คำพูลพูดจริง ๆ ศุภมิตรทำหน้าไม่ถูก แค่คำแพงกลับเห็นอะไรบ้างอย่าง “ข้อยจะเฮ็ดมันเป็นอาวุธเอง” ที่สนามรบ ดิสมัส อลิซซ่า ดิดิเยร์ ดาเมี่ยงกำลังยืนดูกองทัพไวกิ้งกำลังเคลื่อนพลมา ทั้งดิสมัสและ ดิดิเยร์เสกโกเ

“คือ เด็กนั่นมาสอนพวกเราถนอมอาหารครับ” ทหารชี้ไปที่คำพูนที่กำลังสอนทุกคนอยู่ “แล้วพวกแกฟังมันเหรอ !” ดาเมี่ยงพูดด้วยความหงุดหงิด เดินไปแล้วตะโกนว่า “แกทำอะไรวะเนี่ย !” “ก็มาสอนให้พวกเจ้า เฮ็ดของดี ๆ เอากินบ้างติ บ่แม่นกินอีหยังก็บ่ฮู้ รสชาตบ่เป็นตาซิแดก” คำพูนพูดหน้าตาเฉย “แล้วมันเรื่องอะไรของแกด้วยวะหา” ดาเมี่ยงยังคงหงุดหงิด “อ้าว ก็หมู่เฮาลงเรือลำเดียวกันแฮ้วนี่ ข้อยน่ะทนเห็นพวกเจ้ากินอาหารเลว ๆ แบบนั้นบ่ไหวดอก กองทัพแล่นด้วยท้องเด้อ” ดาเมี่ยงพูดอะไรไม่ออกได้บอกว่า “ตามใจก็แล้วกัน !”สามวันต่อมา เมืองที่สร้างใหม่นั้นเข้มแข็งขึ้น เจริญขึ้น มีเสบียงอาหารมากขึ้นเรื่อย ๆ และยังมี มนุษย์และเอลฟ์ โดวาฟที่ตัดสินใจแปรพัตร์จากพวกไวกิ้ง อพยพมาอยู่ด้วยมากขึ้น ซึ่งดิสมัสไม่ได้มีประสบค์การณ์ในเชิงการปกครองเลย ยังดีที่ได้อลิซซ่ามาช่วยดูแลด้านนี้ ทำให้บ้านเมืองเริ่มมีระเบียบ ดาเมี่ยงกับดิดิเย่ร์ยอมกลืนน้ำลายตัวเอง ให้ทหารของตนมาร่วมกับกองทัพใหญ่ อลิซซ่าจึงตัดสินใจประกาศว่า “ในยามไม่มีเอ

“คิดจะสู้กับข้ากลางอากาศเหรอ ไม่มีทางชนะหรอก” “งั้น” ดิสมัสให้อรอลโต้บินสูงและปล่อยเขาลงไป ดิสมัสไปเกาะร่างของเฟย์จาเอาไว้ และกระแทกด้ามจับดาบใส่ไม่หยุด เนื่องว่านางไม่เคยต้องรับน้ำหนักเพิ่มในการบินทำให้เริ่มเสียการทรงตัว และร่วงลงมาที่พื้นทันที แต่กระนั้นนางก็ยังมีแรงพอที่จะถีบร่างของดิสมัสกระเด็น และรีบตั้งตัว ดิสมัสกระหน่ำฟันดาบใส่ไม่หยุด แต่เฟย์จาก็เอาโล่รับมือเอาไว้ได้ และแทงหอกสวนมาทะลุไหล่ของดิสมัสเลือดไหลอาบ และยังกระหน่ำาแทงมาอีกชุดใหญ่ ดิสมัสรีบหลบ เขารู้เลยต้องหาทางทำลายโล่ให้ได้ก่อนไม่งั้นเขาก็ทำอันตรายนางไม่ได้เลย แต่จะทำลายโล่นี่ได้อย่างไรกัน “คิดจะทำอะไร” เสียงของดาเมี่ยงดังขึ้นมา “ท่าน” ดิสมัสแปลกใจมากเพราะดาเมี่ยงเมื่อครู่นี้อาการหนักไม่ใช่น้อย “ไม่ต้องสนใจ ว่าข้าจะเป็นไงหรอก แกมีแผนอะไร” ดาเมี่ยงพูดทั้ง ๆ ขายังสั่นอยู่ ดิสมัสกำลังจะแย้ง แต่ดาเมี่ยงกลับพูดว่า “คิดจะทำอะไร บอกมา ข้าไม่ต้องการให้ไอ้สวะ อย่างแกมาห่วงหรอก”ดิสมัสเลยพูดว่า “โล่นั่นต้องทำลายทิ้งให้ได้ก่อน ไม่งั้นเราเข้าใกล้ตัวนางไม่ได้แ

เขามองไปที่หอคอยนั่น มันถูกสร้างจากซากศพ แล้วการเอาซากศพจำนวนมากมาใช้แบบนี้ พวกมันไม่ได้ขุดมาจากสุสานแน่ เขาร่ายมนตร์ให้พลังแห่งความตายและความแค้นเข้ามาอยู่ในร่างของเขา คราวนี้มันรุนแรงมากจนเขาเริ่มรู้สึกเจ็บปวด แต่แข็งใจเข้าไปโจมตีอีกครั้ง คราวนี้มันรวดเร็วและรุนแรงขึ้นจนแฮมแดลรู้สึกได้ แต่มีสิ่งหนึ่งที่แฮมแดลได้ยินอยู่เพียงคนเดี๋ยวเสียงกรีดร้อง อย่าเจ็บปวดทรมาณที่ดังออกมาจากร่างของดิสมัส ซึ่งแม้ว่าแฮมแดล จะผ่านการต่อสู้มาอย่างโชกโชน แต่กลับไม่เคยได้ยินเสียงกรีดจากความทรมาณมากมายขนาดนี้มาก่อน และพอดิสมัสเข้ามาโจมตี แม้จะไม่โดนตัวของแฮมแดลโดยตรงแต่เสียงกรีดร้องพวกนี้ก็เริ่ม ทำให้เขาเสียสมาธิแล้ว จึงได้เปล่งแสงออกมาจากร่างเพื่อทำลายมัน แต่ก็กลายเป็นเหมือนพลังของเขาจะทำลายได้ไม่มากพอ เสียงนั่นยังดังอยู่ตลอด “ต่อให้พลังแกน่ะ สลายความแค้นของคนเป็นร้อยเป็นพันที่ถูกฆ่าเอามาทำหอคอยนรกนี่ได้หรือไงกัน” เขาฟาดฟันดาบไม่หยุด แฮมแดลรีบถอยออกมา ตอนนี้เสียงดังกล่าวทำให้เริ่มรู้สึกหนวกหู และการได้ยินเสียงเหล่านี้กลายเป็นว่าเขารับรู้ถึงความเจ็บปวดดังกล่าวไปด้วย เขาเริ่มรู้สึกเจ