Semua Bab ท่านประธานขาพาหนูลงจากเตียง เอ๊ย! คานที: Bab 91 - Bab 100

“คงไม่เท่าคุณมั้งครับคุณเจตต์” เขาปล่อยสายจูงให้ศิศิรา ก่อนเดินเข้าไปคุยกับเจ้าของโรงแรมหรูอย่างเจตต์ใกล้ๆ “ฮ่าๆๆ ทำไงได้ล่ะครับ ก็ลูกสาวผมเขาอยากมาเจอคุณศิ ถึงขั้นตื่นมาปลุกผมแต่เช้าทุกวัน แกคงอยากมีแม่เหมือนคนอื่นเขาน่ะครับ” ก็ไม่รู้ว่าประโยคนี้ของเจตต์ตั้งใจจะสื่ออะไร แต่แน่นอนว่าเขาจะไม่ยอมปล่อยผ่าน “ปกติผมเองก็ไม่ได้ตื่นเช้าขนาดนี้หรอกครับ ได้คุณศินี่แหละที่โทรไปปลุก” พูดจบเขาก็หยักยิ้มมุมปาก รู้สึกว่าตัวเองเหนือกว่าอีกฝ่ายอยู่ขั้นนึง “อ้อ! เหรอครับ” เฮ้ย!…เดี๋ยวนะ ใจคออีกฝ่ายจะพูดแค่นี้เนี่ยนะ แล้วที่เขาอุตส่าห์อวดไปล่ะ “ดูคุณศิเธอชอบหมามากเลยนะครับ” เจตต์หันไปมองสองสาวที่กำลังจับจูงน้องหมาทั้งสองตัวให้ทำความรู้จักกันด้วยรอยยิ้ม “ครับ เจ้าตัวเล็กนั่น เขาก็เป็นคนตั้งชื่อเอง ทั้งรักทั้งหลงน่าดูเลยล่ะครับ ขนาดก่อนนอนยังต้องวิดีโอคอลมากู๊ดไนท์ อ้อ! พอดีเราตกลงเป็นเจ้าของหมานั่นร่วมกัน ผมเป็นพ่อ ส่วนเขาก็เป็นแม่” เขายังไม่ละความพยายามที่จะอวดต่อ “อ้อ! เหรอครับ” เจตต์พูดประโยคเดิมอีก “งั้นเรารีบพาทั้งคนทั้งหม

“ก็ไม่มีอะไรมาก เพื่อนก็แค่อยากไปงานด้วย คือพูดตามตรง เพื่อนไม่อยากพลาดเรื่องสนุกๆ แต่มันติดตรงที่…เพื่อนยังไม่มีคู่ควงไปงานอะสิ เอางี้นะ ถ้าแกยอมเป็นคู่ควงฉันหนึ่งวัน คืนนี้แกก็แต่งตัวหล่อๆ ไปรอฉันที่หน้างานได้เลย” ข้อแม้ของปลายสายทำเขาคิดหนัก ก่อนตอบกลับไปในที่สุด “ได้” หลังจากเจรจาตกลงกันเป็นที่เรียบร้อย เขาก็มานั่งจับจ้องที่ซองอีกซองซึ่งยังปิดผนึกอยู่ด้วยความลังเล ไม่ใช่เพราะกลัวศิศิราจะรู้ แต่เพราะกลัวใจตัวเองนี่แหละ ถ้าหากว่าเปิดแล้ว มันเกิดเป็นการ์ดงานแต่งงานอีกใบ คงไม่แคล้วที่เขาจะต้องไปขอความช่วยเหลือเพื่อนชายใจหญิงให้ต้องเปลืองตัวอีก “เอาวะ มาถึงขนาดนี้แล้ว” ท้ายที่สุดเขาก็ไม่สามารถปล่อยผ่านมันไปได้ ชายหนุ่มหยิบคัตเตอร์ขึ้นมาค่อยๆ บรรจงกรีดตามรอยแยก กระทั่งหัวคิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากัน เมื่อข้างในไม่ใช่การ์ดแต่งงานอย่างที่คิด แต่เป็นกระดาษหนึ่งใบที่ถูกพับเอาไว้ เขาจึงรีบหยิบมันออกมาเปิดอ่าน แล้วเนื้อความข้างในก็ทำให้เส้นเอ็นตรงขมับปูดโปนขึ้นมาด้วยความเดือดดาล ใช่! มันคือจดหมายของไอ้โรคจิตคนเดิม กระทั่งกระดาษแผ่นนั้นถูกขยำในชั่วพริบตา ชายหน

“คิตตี้ค่ะ” หนึ่งในนั้นแนะนำตัว พลางชะม้อยชะม้ายชายตาให้ “จริงๆ ชื่อกิตติศักดิ์” เพชรแท้แอบมากระซิบข้างหู “วีวี่ค่ะ” อีกหนึ่งนาย อ้อ! ไม่สิ อีกหนึ่งนางแนะนำตัวเองบ้าง ไม่ให้น้อยหน้าเพื่อน “ส่วนเนี่ยวีรเทพ” เพชรแท้กระซิบอีก ในขณะที่เขาก็พยายามสูดหายใจเข้าลึกๆ ใจนึงก็อยากจะเดินออกไปจากตรงนี้ แต่อีกใจก็อยากจะเจอใครบางคนก่อน และจากการช่างใจดูแล้ว เขาคงต้องยอม “ครับ เข้าข้างในกันดีกว่านะครับ” เขาผายมือให้สองสาวตามหน้าที่ แต่นอกจากสองคนนั้นจะไม่ยอมเดินนำไปแล้ว ยังกระโจนมาควงแขนเขาไว้คนละข้างอีก แล้วทั้งคู่ก็ทั้งดึงทั้งลากเขาเข้าไปด้านในงานแต่งงานถูกจัดขึ้นบนชั้นดาดฟ้าของโรงแรม รายล้อมไปด้วยหาดทรายและชายทะเลยามค่ำคืน ยอมรับว่าบรรยากาศในค่ำคืนนี้ช่างโรแมนติก แล้วก็มีอะไรให้น่าตื่นตาตื่นใจ แต่มันคงจะดีกว่านี้ ถ้าเธอไม่ต้องอยู่ในชุดที่ทำให้ความมั่นใจเธอลดฮวบแบบนี้ ว่าแล้วเธอก็รีบเดินไปหาตัวต้นเหตุของเรื่องนี้ “ว้าว! วันนี้พี่สาวเราสวยเป็นพิเศษเลยนะเนี่ย” เมษาเจ้าสาวคนสวยทักทันทีที่เห็นศิศิราเดินเข้ามา “ยังมีหน้ามาพูดอีก แกเอาชุด

หลังจากงานเลี้ยงผ่านไปเกือบค่อนคืน แต่ยังไม่มีทีท่าว่าใครอยากจะกลับสักคน และถ้าขืนเป็นแบบนี้ต่อไป พรุ่งนี้เธอคงตื่นไปทำงานไม่ไหว เธอจึงปลีกตัวออกมาแล้วหารถกลับด้วยตัวเอง “รู้งี้ไปกับคุณเจตต์ก็ดี แล้วดึกขนาดนี้ฉันจะมีรถกลับไหมเนี่ย” เธอบ่นงึมงำมาตลอดทางเดิน ก่อนจะต้องชะงักหลังหันไปเห็นสิ่งมีชีวิตนั่งหมดสภาพอยู่ตรงมุมเสา “บอส!” เธอแทบจะถลาเข้าไป เมื่อได้เห็นชัดๆ ว่าคนที่นั่งอยู่เป็นใคร “บอสมานั่งทำอะไรตรงนี้คะเนี่ย แล้วทำไมเมาหมดสภาพแบบนี้ล่ะ” เธอตบแก้มเขาเบาๆ อย่างพยายามเรียกสติ กระทั่งมีเสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลัง “รู้จักกันเหรอคะ” แพตตี้แสร้งถามทั้งที่ก็รู้อยู่แก่ใจ “อ๋อเอ่อ…ฉันเป็นเลขาเขาน่ะค่ะ” “ดีเลยค่ะ งั้นฝากเขาด้วยนะคะ พอดีฉันมีธุระต่อ คงพาเขาไปด้วยไม่ได้ นี่ค่ะ ฉันเปิดห้องไว้ให้แล้ว คิดว่ายังไงคืนนี้ก็คงกลับไม่ไหว ทีแรกก็เป็นห่วงอยู่เหมือนกัน ถ้าต้องทิ้งเขาไว้ที่นี่คนเดียว แต่มีคุณอยู่ด้วยแบบนี้ก็ค่อยเบาใจหน่อย ยังไงฝากด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ” แพตตี้ยื่นคีย์การ์ดให้แล้วก็รีบเดินจากไป “เอ่อ…เอ้า…เอ้อ…อะไรเนี

“แต่ห้องเราไม่ได้ไปทางนี้นะคะบอส” เธอเถียงอีก ครั้นพอหันไปเห็นว่ามีพนักงานของโรงแรมเดินนำอยู่ด้านหน้า เธอจึงหยุด “บอสเปลี่ยนห้องเหรอคะ” เธอเร่งฝีเท้าแล้วเขย่งเพื่อกระซิบถาม แต่ด้วยจังหวะการเดินบวกกับส่วนสูงที่ต่างกัน ทำให้ริมฝีปากเธอสัมผัสกับใบหูเขาแผ่วๆ จนเขาชะงักกึก แล้วค่อยๆ หันไปมองหน้าเธอ ครั้นพอเห็นดวงตากลมโตที่กำลังมองมาอย่างรอคอยคำตอบ อีกทั้งใบหน้าที่ห่างกันไม่ถึงคืบ มันทำให้เขาต้องเม้มปากแน่น พลันความคิดด้านมืดก็แวบขึ้นมา ‘ให้ตายสิ! คุณกำลังยั่วให้ผมตบะแตกศิศิรา’ “เชิญทางนี้ค่ะ” พนักงานต้อนรับที่หันมาเห็นว่าลูกค้าไม่ได้เดินตามมา จึงส่งเสียงเรียก ทำเอาคนที่ตกอยู่ในภวังค์ถึงกับสะดุ้งนิดๆ ครั้นพอได้สติก็รีบจับจูงให้เธอเดินไปพร้อมกัน กระทั่งมาหยุดอยู่ที่วิลล่าริมทะเล “วิลล่านี้จะมีทั้งหมดสองห้องนอน ทั้งสองห้องมีห้องน้ำในตัว แล้วก็ยังมี…” พนักงานโรงแรมพาทั้งคู่เดินดูจนทั่ววิลล่า และทันทีที่พนักงานสาวเดินออกไป เธอก็หันมาถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ “คืนนี้เราจะนอนกันที่นี่เหรอคะ” เธอทำสีหน้าท่าทางลิงโลด หลังจากได้ชื่นชมความหรูหราข