Semua Bab ท่านประธานขาพาหนูลงจากเตียง เอ๊ย! คานที: Bab 201 - Bab 210

พี่ตุลคะ พอจะมีเสื้อคลุมไหม” ญาณินนุ่งกระโจมอกเดินออกจากห้องน้ำในสภาพที่ดูหมิ่นเหม่ แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อพบว่าเขาเองก็อยู่ในสภาพไม่ต่างกัน แน่นอนการนุ่งเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวดึงดูดให้เธอเผลอมองนิ่ง ก่อนจะรีบสะบัดหน้าไล่ความคิดฟุ้งซ่าน ประจวบเหมาะกับคำตอบของเขาก็ทำเอาต้องขมวดคิ้ว “ไม่มีนะ” สิ้นเสียงคนตอบก็หันไปลอบยิ้มอีกทาง “เอ้า! แต่วันก่อนยังมีนี่นา หนูยังใส่อยู่เลย แล้วมันหายไปได้ยังไง” ว่าพลางเธอเดินไปค้นเองที่ตู้ “ก็ไอ้ครามน่ะสิ พอดีวันนี้พี่ให้มันจัดห้องแล้วก็เปลี่ยนของใช้ให้นิดหน่อย คงลืมใส่มาให้มั้ง สงสัยต้องจัดการสักที” เขาตอบพลางเดินมายืนซ้อนอยู่ด้านหลัง “เอ้า! แล้วจะทำยังไงอะทีนี้ ผ้าขนหนูนี่ก็ดูจะผืนเล็กลง จนปิดอะไรแทบไม่มิดด้วย” เธอบ่นงึมงำพร้อมกับพยายามดึงชายผ้าสั้นๆ ให้เลื่อนลง ขณะที่มืออีกข้างก็ต้องกุมปมด้านบนไม่ให้หลุดร่วง จึงกลายเป็นภาพทุลักทุเลที่น่าเอ็นดู แล้วก็...น่าดูในสายตาเขา “งั้นก็ใส่นี่สิ” ชายหนุ่มบอกพลางหยิบชุดนอนผ้าบางเบามายื่นให้ “หืม...บางจนแทบจะเห็นไปถึงลำไส้ใหญ่ ใส่แบบนี้ไม่ใส่ก็ได้

“ก็ถ้าจะมีใครโดนแทงด้วยมีดนี่ ก็คงเป็นพี่สองคนนี่แหละ นินทาระยะเผาขนขนาดนี้ กลัวไม่ได้ยินรึไง พวกพี่ทำฉันเสียสมาธิหมดแล้วเห็นไหมเนี่ย” เธอฉวยโอกาสขณะที่ผู้ใหญ่กำลังคุยกันขยับถอยมาหาทั้งสองคน ก่อนแบมือให้ทั้งคู่ดูแผลเล็กๆ จากรอยมีด “ก็บอกแล้วว่ามีดนี่ไม่เหมาะกับคุณหนูหรอก เชื่อผม วางมีดแกะสลักอะไรนั่นลง แล้วหันมาจับมีดสปาต้าอย่างเดิมเหอะ” ชวันอดไม่ได้ที่จะพูดติดตลกอีก “จะวางได้ไงเล่า ข้างหน้าก็ยาย ข้างๆ ก็ผู้ชายที่อยากได้ ใจก็อยากจับอยู่หรอกไอ้มีดที่พี่ว่าเนี่ย แต่ตอนนี้นอกจากมีดแกะสลักนี่ ก็มีแค่เข็มเย็บผ้ากับเข็มร้อยมาลัยเท่านั้นที่ฉันจับได้ พวกพี่เองก็จำไว้ให้ดีละกันว่าฉันเป็น...กุลสตรีที่งามพร้อมทุกกระเบียดนิ้ว” เห็นเธอกระซิบกระซาบกับสองหนุ่มอย่างออกรส คนขี้หวงก็แทบนั่งไม่ติด แต่ก็ทำได้แค่นั่งหน้าบูดบึ้งอยู่อย่างนั้น “ถึงมันจะเป็นเรื่องยาก แต่พวกผมจะพยายามครับ” เห็นชวินแสร้งทำหน้าจริงจัง เธอจึงเบ้หน้าใส่อย่างอดไม่ได้ ก่อนจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้ “งั้นคืนนี้เราไปหาที่ขยับแข้งขยับขากันหน่อยไหมพี่ รู้สึกร่างกายอยากปะทะยังไงก็ไม่รู้” “

“เจ็บตรงไหนไหม บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า” หลังจากเหตุการณ์สงบ ตุลญะรีบจับแฟนสาวหมุนไปหมุนมาเพื่อสำรวจ “ไม่ค่ะ แล้วพี่ล่ะ เจ็บตรงไหนรึเปล่า” ความเป็นห่วงทำให้เธอทำในแบบเดียวกัน แต่เมื่อพบว่าอีกฝ่ายมีแผลรอยฟันที่แขนก็โวยทันที “พี่บาดเจ็บนี่ ไปโรงพยาบาลกันค่ะ” เธอรีบเหวี่ยงแขนคนเจ็บมาพาดไว้ที่ไหล่ตัวเองเพื่อประคองอีกฝ่ายไปโรงพยาบาล ทำเอาชวินชวันหันมองหน้ากันแล้วถอนหายใจ “แผลแค่นี้ พี่ไม่เป็นไร ห่วงก็แต่เรานั่นแหละ ไม่เจ็บตรงไหนก็ดีแล้ว ว่าแต่รู้ได้ไงว่าพี่จะถูกทำร้าย” “พูดแล้วยังเคืองไม่หาย ก็พี่โยสิคะ แอบได้ยินคุณกรคุยโทรศัพท์ แล้วเพิ่งมาบอก โชคดีที่มาทัน ไม่งั้นหนูจะโกรธแล้วไม่พูดกับเขาตลอดชีวิตเลย” พูดถึงพี่ชายแล้วเธอก็ทำหน้างอง้ำ โชคดีที่อีกฝ่ายไถ่โทษด้วยการให้คนมาช่วย จึงพอลดความขุ่นเคืองลงได้บ้าง “ไม่โกรธนะคะคนดี แค่นี้ก็ดีมากแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ชายเรา ป่านนี้พวกพี่ไม่รู้จะเป็นยังไง ฝากขอบคุณพี่ชายเราด้วยนะ แล้วก็ขอบคุณเราด้วย แต่ทีหลังอย่าทำอะไรเสี่ยงๆ แบบนี้อีกนะ พี่ใจไม่ดี” เขาว่าพลางเอามือลูบหัวเธอเบาๆ

ตอนที่ 32 คอนโด “อุ๊ย! จะทำอะไรคะ แบบนี้ไม่ดีมั้ง เมื่อกี้เราเพิ่งเจอเรื่อง...” ทันทีที่เข้ามาในห้อง เขาก็ปล้ำถอดเสื้อเธอออก ทำคนถูกถอดขัดเขินไม่คิดว่าพ่อคุณจะคลั่งรักได้ถึงเพียงนี้ ทำให้อดคิดไม่ได้ว่าตัวเองนั้นมีเสน่ห์เหลือร้าย กระทั่ง... “ก็เธอไม่ยอมไปหาหมอ พี่ก็ต้องเป็นตรวจเองสิ มาให้พี่ดูหน่อยว่ามีแผลตรงไหนรึเปล่า” คนที่เผลอคิดไปไกลหุบยิ้มทันควัน “ไม่มีค่ะ ไม่มีทั้งแผล แม้แต่เสน่ห์ก็ไม่มีค่ะ” เธอเปรยออกมาด้วยสีหน้าสุดเซ็ง “หืม ว่าไงนะ” คนที่ได้ยินชัดเจนแต่แสร้งถามอีกครั้ง “หนูหมายถึง หนูไม่ได้เจ็บตรงไหน แม้แต่รอยขีดข่วนก็ไม่มีค่ะ” “จะไม่มีได้ไง ก็เห็นอยู่ว่าเมื่อกี้มีรอยแดง” “แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว ตรงนี้ไม่มี ตรงนี้ก็ไม่มี” เห็นพ่อคุณดื้อดึงจะดูให้ได้ เธอก็อ่อนอกอ่อนใจ จนต้องเอียงคอให้ดู ก่อนปลดกระดุมเสื้อเปิดไหล่ขาวๆ ให้อีกฝ่ายพิสูจน์ด้วยตาตัวเอง พร้อมกับพึมพำเบาๆ “ปลายแถวพวกนั้นไม่ได้เก่งพอจะทำให้หนูเป็นแผลได้หรอก” “หืม” เขาแสร้งถามอีกครั้ง “หนูหมายถึง

“ยังโกรธพี่อยู่เหรอเจ้าหญิงน้อย” วาโยพยายามง้องอนน้องสาวที่กำลังทำหน้าหงิกงอ “ใช่ หนูโกรธ แล้วก็โกรธมากด้วย พี่ทำให้แฟนหนูเกือบตายเลยนะ” “ก็ยังไม่ตายานี่” วาโยพึมพำเบาๆ แต่น้องสาวก็ดันได้ยินจึงยิ่งโกรธ “พี่โย” “ก็มันจริงนี่ พี่ก็เห็นว่าหมอนั่นยังสบายดี ไม่มีตรงไหนบุบสลาย ถ้าจะว่ากันตามจริงต้องขอบคุณพี่ด้วยซ้ำ ถ้าไม่ใช่เพราะพี่แอบได้ยินไอ้กรกันมันคุยโทรศัพท์ ป่านนี้หมอนั่นได้ไปนอนคุยกับรากมะม่วงแล้ว” เพราะไม่ทันสังเกตว่าวาโยยืนอยู่ตรงมุมหนึ่ง กรกันจึงโทรสั่งการและคายความลับออกมาโดยไม่ทันระวัง “ลองถ้าเป็นอย่างนั้น หนูจะไม่ให้อภัยพี่ไปตลอดชีวิตเลย” เป็นเพราะกว่าพี่ชายจะมาบอกก็เกือบสายไป อีกทั้งยังทำราวกับว่ามันเป็นเรื่องเล่นๆ เธอจึงอดเคืองไม่ได้ “นี่ ให้มันน้อยๆ หน่อย พี่เป็นพี่ชายเรานะ ทำไมต้องทำเหมือนคนอื่นสำคัญกว่าพี่ด้วย” พี่ชายตัดพ้อด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ “คนอื่นที่ไหน นั่นแฟนหนูนะ อีกหน่อยเขาก็จะมาเป็นครอบครัวเดียวกับเรา” “ครอบครัวอะไร ใครยอมรับมัน แล้วใครอนุญาตให้เราเรียกมันว่าแฟน พี่ไม่