Semua Bab ท่านประธานขาพาหนูลงจากเตียง เอ๊ย! คานที: Bab 81 - Bab 90

บทนำ กลางคืนที่เงียบสงัด หลายคนอาจหลับไปแล้ว แต่ยังมีอีกหลายคนที่สนใจทำอย่างอื่นมากกว่านอนหลับ หนึ่งในนั้นก็คือเขา ภากร จงวิสุทธิ์รังสรรค์ รองประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ที่สาวน้อยสาวใหญ่ต่างพากันหลงเสน่ห์ ก็ไอ้การนอนหลับมันจะไปสู้การหลับนอนได้ยังไงล่ะ “……..” เสียงหอบหายใจของชายหนุ่มกับหญิงสาวดังกระชั้นสอดประสานกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อชัดเจนอยู่ในโสตประสาท ยิ่งบรรยากาศรอบตัวเงียบสงัดมากเท่าไหร่ เสียงของพวกเขาก็ยิ่งดังมากเท่านั้น “อา…!” เขาครางกระหึ่มขณะกำลังโหย่งขยับตอกอัดใส่บั้นท้ายงามงอนเป็นจังหวะเร็วขึ้น สะโพกผายที่กำลังโก่งยกเปิดทางให้ท่อนเอ็นลำใหญ่ได้ดำดิ่งสู่เนินสาวอวบอูมสมใจอยาก ขณะที่สะโพกสอบโก่งกระแทกเป็นจังหวะเร่าร้อนรุนแรง สะโพกผายที่กำลังดีดเด้งตามจังหวะตอกอัดก็กำลังดึงดูดสายตาให้เขาอดใจไม่ไหว ใช้สองมือบีบขยำความหนั่นแน่นตรงหน้าสลับลูบไล้ความเนียนนุ่มน่าสัมผัสนั้นด้วยความหลงใหล ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนมือขึ้นไปสัมผัสโลมเล้าบนแผ่นหลังเนียนละเอียด ที่เขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันทั้งนุ่มทั้งลื่นจนเขาแทบอยากจะเกลือกกลิ้งใบหน้าลงไป แต่ก็อีกนั่นแหละ เขาเคย

บทที่ 2“ผมหมายถึง ผมต้องการให้คุณเข้ามากินข้าวเป็นเพื่อนผม…ในห้องนี้” เธอได้ฟังถึงกับลอบถอนหายใจ แต่แล้วหัวคิ้วทั้งสองข้างก็ขมวดเข้าหากัน เมื่อได้ทบทวนในสิ่งที่เขาต้องการ “นี่เป็นคำสั่งหรือว่าหน้าที่ที่เลขาต้องทำคะ” นั่นสินะ ก่อนหน้าถ้าเขาไม่ออกไปหาอะไรกินข้างนอก เธอก็มีหน้าที่เตรียมเข้ามาให้เขากินในห้อง เหมือนที่กำลังจะทำตอนนี้ “ก็ถ้าคิดแบบไหนแล้วสบายใจก็แบบนั้นแหละ” สิ้นเสียงเขาก็ก้มลงไปง่วนกับแฟ้มงานต่อ “ตะแต่ว่า…” เธอพยายามจะหาเหตุผลดีๆ สักข้อมาอธิบาย แต่ก็ถูกขัดอีกจนได้ “รีบไปจัดการเถอะ ผมหิวแล้ว” เขาบอกปัด ใช่! ปัดปัญหามาที่เธอนี่แหละ ก็เขาบอกว่าจะกินเหมือนเธอ แล้วเธอก็ดันเสนอข้าวกะเพรา แต่เรื่องของเรื่องคือ…เธอไม่กินใบกะเพรา ฮือ…! นี่สินะที่เขาเรียกว่าอาหารสิ้นคิด ไม่ทันคิดเลยจริงๆ ว่ามันจะออกมาในรูปแบบนี้ แต่ตอนนี้คงทำอะไรไม่ได้นอกจากปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามชะตากรรม เธอเดินคอตกออกมาด้านนอก เพื่อสั่งอาหารที่ว่าด้วยความทดท้อใจ “ถ้าสั่งกะเพราไก่ แต่ไม่ใส่ใบกะเพราได้ไหมเนี่ย ฮือ! สั่งไปมีหวังโดนด่าสามวันไม่ซ้ำแน่ เอาวะก

บทที่ 4“เริ่มกันเลยนะครับ ตามที่คุณเสนอมา ทางผมเห็นด้วยและตกลงตามข้อเสนอของคุณ แต่ทางผมขอเพิ่มข้อตกลงเข้าไปอีกนิดหน่อย คุณลองอ่านดูก่อน ตรงไหนที่ไม่โอเค บอกมาได้เลยนะครับ ไม่ต้องเกรงใจ” ภากรพาเข้าเรื่องเป็นการเป็นงาน หวังดึงสติคนของตัวเองที่เอาแต่นั่งจ้องหน้าลูกค้าตาเป็นมันให้กลับมาโฟกัสที่งาน “สัญญาจากหนึ่งปีเป็นหกเดือน?” เจตต์หยิบหนังสือสัญญาที่อีกฝ่ายยื่นให้มาอ่าน “ครับ เพื่อประโยชน์ของทั้งทางคุณแล้วก็ทางผมเอง ผมไม่อยากให้เราต้องผูกมัดกันด้วยระยะเวลาที่นานเกินไป บางทีหกเดือนนี้อาจมีอะไรหลายๆ อย่างเกิดขึ้นที่ทำให้เราต้องมานั่งคิดทบทวนเรื่องสัญญา ถึงตอนนั้นคุณหรือไม่ก็ผมอาจจะรู้สึกไม่โอเคกับสัญญาฉบับนี้ ซึ่งแน่นอนว่าเราจะสามารถตกลงและเปลี่ยนแปลงมันใหม่ได้ แต่ถ้าถึงตอนนั้นแล้วเราทั้งคู่ยังพอใจในข้อตกลงนี้ เราค่อยมาต่อสัญญากันก็ยังไม่สาย คุณคิดว่ายังไงบ้างครับ” คำถามของเขาทำเจ้าของโรงแรมหยุดคิดนิด นึงก่อนตอบ “โอเคครับ ผมเห็นด้วยกับคุณ ถ้างั้นถ้าทางผมจะขอเลือกพรีเซ็นเตอร์เอง คุณคงไม่ว่าอะไรใช่ไหมครับ” ทางเจตต์เสนอบ้าง “แน่นอนครับ ทันทีที่เราตก

“เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว ตั้งแต่จันทร์เจ้าอายุไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำ เราก็เลยมีกันแค่สองคนพ่อลูก ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าที่ผมเลี้ยงเขามาทุกวันนี้ ผมเติมเต็มให้เขาพอรึยัง ลึกๆ เขาอาจจะยังโหยหาความรักจากแม่ บางทีมันอาจจะถึงเวลาแล้วก็ได้ที่เขาต้องมีแม่” พูดแล้วเขาก็หันกลับไปมองที่ลูกสาวอีก แต่ให้ตายเถอะ พูดงี้หมายความว่าไงวะ “ไม่หรอกครับ ผมว่าคุณเป็นทั้งพ่อและแม่ที่ดีให้ลูกได้อยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นจันทร์เจ้าคงไม่เป็นเด็กน่ารักขนาดนี้ ฮ่าๆๆ ใช่ไหมครับ” ให้ตายสิ มันเป็นเสียงหัวเราะที่ปลอมมาก เพราะเขาไม่ได้รู้สึกอยากหัวเราะเลยสักนิด “ไม่หรอกครับ คุณรู้อะไรไหม ผมไม่ได้เห็นเขายิ้มแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว คุณศิทำให้ผมเห็นรอยยิ้มกว้างๆ ของจันทร์เจ้าอีกครั้ง” พูดจบ เจตต์ก็หันไปมองที่ลูกสาวอีกครั้ง ไม่หรอก หมอนี่ไม่ได้มองลูกสาว แต่กำลังมองเลขาของเขาต่างหาก ให้ตายสิ มีสิทธิ์อะไรมาเรียกเลขาเขาซะสนิทขนาดนี้ “เอ้อ…ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีธุระต่อ ถ้าไงผมกับเลขาคงต้องขอตัวกลับก่อน” เขาผุดขึ้นราวกับมีไฟร้อนๆ มาลนก้นจนนั่งไม่ติด “จริงๆ นี่ก็ได้เวลาเลิกงานแล้ว จะเป็นไรไหมค

“เอ้อ…งั้นผมขอตัวเลยแล้วกันนะครับ” เจตต์เอามือลงก่อนบอกลาแก้เก้อ แต่ก็ยังไม่วายยิ้มเขินๆ ให้ก่อนเดินจูงมือลูกสาวออกไป “ยิ้มอะไรนักหนาวะ มีความสุขกันมากรึไง หาอะไรมายัดปากดีไหมเนี่ย” เขาพาลด้วยความหงุดหงิด “ชอบมันเหรอ” บรรยากาศภายในรถที่เงียบสงัด ถูกทำลายลงเพียงเพราะคำถามที่เขาโพล่งออกมา “คะ?” การถามแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยของเขาทำให้เธอหันมาทำหน้างง “หมาน่ะ ชอบมันเหรอ” “อ้อ! หมายถึงหมา” ก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอต้องถอนหายใจเหมือนโล่งใจด้วย “แล้วคิดว่าหมายถึงอะไร” “เอ่อ…ก็หมานั่นแหละค่ะ ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นความชอบรึเปล่า แต่เท่าที่จำความได้ บ้านฉันก็เลี้ยงหมามาตลอด ฉันก็เลยรู้สึกคุ้นเคยกับพวกมันง่าย อีกอย่างพวกมันก็น่ารัก ฉันก็เลยหลงมันได้ไม่ยาก ให้ตายสิ! ฉันตกเป็นทาสน้องหมาแล้วใช่ไหมเนี่ย” เธอยกมือกุมที่แก้มประหนึ่งว่าตกใจ “ว่าแต่คุณถามทำไมคะ” เธอหันมาถามด้วยความสงสัย เมื่อเรื่องที่สนทนาไม่ใช่เรื่องงาน แต่กลายเป็นเรื่องหมา “เปล่า ไม่มีอะไร” สิ้นเสียงเขาก็เงียบไม่พูดอะไรอีก “เอ้า!