Semua Bab ท่านประธานขาพาหนูลงจากเตียง เอ๊ย! คานที: Bab 71 - Bab 80

“งั้นก็ห้ามออกไปไหนเด็ดขาด รอฉันอยู่ที่นี่จนกว่าฉันจะกลับมา เข้าใจไหม” เธอพยักหน้ารับ แต่กลับยังจ้องไปที่ริมฝีปากเขาไม่วางตา อีกทั้งท่าทางลุกลี้ลุกลนของเธอก็ทำให้เขาอดคลางแคลงไม่ได้ จนต้องยกมือขึ้นมาหวังลูบที่ใบหน้าตัวเองอย่างสำรวจ แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอย่างที่คิด เธอก็หยิบทิชชูในมือขึ้นมาปาดเช็ดที่ปากให้เขาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบก้มหน้าเม้มปากด้วยความกระดากอาย “สงสัยฉันคงมูมมามไปหน่อย” เธอเงยหน้ามอง ทันทีที่สบกับนัยน์ตาวิบวับเป็นประกายของเขาก็ต้องก้มลงไปอีก เห็นแบบนี้เขาก็ยิ่งได้ใจ “ใครใช้ให้เธอทั้งหอมทั้งหวานจนฉันอดใจไม่ไหวล่ะ จริงๆ นี่ก็ยังไม่อิ่มเลยด้วยซ้ำ ถ้าไม่ติดว่าไอ้ชาติ….ติมา โทรเข้ามาซะก่อน ป่านนี้ฉันคงได้กินจนหนำใจ แต่ไม่เป็นไร ไว้คืนนี้ฉันจะกินชดเชย” ให้ตายสิ! เขาพูดเรื่องแบบนี้ได้หน้าตาเฉย ในขณะที่เธอกลับรู้สึกว่าหน้าของตัวเองกำลังร้อนผ่าวราวกับถูกไฟอัง หรือจะเป็นเพราะจินตนาการของเธอมันยอดเยี่ยมเกินไป เพราะขณะที่เขาแค่พูด แต่เธอกลับเห็นภาพเหล่านั้นเป็นฉากๆ ฮือ! ตอนนี้แทบไม่รู้เลยว่าระหว่างเธอกับเขา ใครกันแน่ที่หื่นกว่ากัน “ทำไมวันนี้เงียบจัง หรือเ

“ดาด้ามากับคุณพ่อค่ะ แต่เห็นว่าท่านต้องคุยงานกับคุณ ดาด้าก็เลยตั้งใจจะเข้ามานั่งรอคุณกับคุณพ่อที่นี่ นึกไม่ถึงว่าพอเข้ามาผู้หญิงคนนี้ก็…ก็อย่างที่เห็นนี่แหละค่ะ” ดารินเรียกคะแนนสงสารด้วยการจับไปที่หน้าของตัวเองเพื่อเรียกคะแนนสงสาร “สะตอมากแม่!” แวววิวาห์พูดขึ้นมาลอยๆ ทำเอาคนที่กอดแขนผู้ชายของเธอถึงกับกัดฟันกรอด แต่ก็ยังพยายามเก็บอาการ กระทั่ง… “โอ๊ย!” แวววิวาห์ที่กำลังจะลุกขึ้นหลังจากนั่งจมปุ๊กอยู่พักนึง มีอันต้องล้มลงไปตามเดิมพร้อมกับเสียงร้องที่ทำให้ผู้ชายหนึ่งเดียวอย่างท่านประธานถึงกับต้องรีบกระโจนไปหา “เจ็บตรงไหน” เขาเข้ามาโอบประคองแวววิวาห์ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความห่วงใยและวิตกกังวล ทำเอาคนที่ถูกสลัดอย่างไร้เยื่อใยแทบจะกรีดร้องออกมา “ทำไมต้องเป็นห่วงมันขนาดนั้นคะคิน คนที่คุณต้องเป็นห่วงคือดาด้านี่ ไม่ใช่มัน” ดารินชี้ไปยังแวววิวาห์ด้วยสายตาอาฆาตมาดร้าย “แล้วทำไมผมต้องเป็นห่วงคุณ ในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกัน” เขาสวนกลับไปด้วยนัยน์ตาดุดัน “แล้วทีนังนั่นล่ะ คุณเป็นอะไรกับมัน” ดารินชี้ไปที่แวววิวาห์ด้วยความอิจฉาแกมโมโห “ห

ผ่านมาเกือบค่อนคืนที่เธอหลบอยู่แต่ในห้องของตัวเอง ไม่แม้แต่จะออกมาหาอะไรกินเหมือนอย่างเคย เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะเธอเตรียมการมาอย่างดีแล้วน่ะสิ เรียกว่ามีเสบียงพร้อมที่จะกบดานได้จนถึงเช้า ถึงมันจะไม่ได้ดีมาก แต่มันก็ช่วยให้พยาธิในท้องไม่ประท้วงมากเกินไป ดังนั้นหลังจากจัดการฟาสต์ฟู้ดที่เตรียมไว้เรียบร้อย เธอจึงรีบอาบน้ำเพื่อเข้านอน แน่นอนว่าเธอจะงอนแค่ถึงเช้าเท่านั้นแหละ หลังจากได้นอนจนอิ่ม เธอก็จะออกไปคุยกับเขาดีๆ เหมือนไม่เคยมีเรื่องขุ่นข้องหมองใจกันมาก่อน เพื่อที่จะได้ไปทำงานพร้อมกัน “แผนการช่างแยบยล ทำไมฉลาดขนาดนี้เนี่ยแวววิวาห์” เธอชื่นชมตัวเองก่อนทิ้งตัวลงบนที่นอนนุ่มๆ อย่างสบายอารมณ์ “สมน้ำหน้าอยากหื่นดีนัก” เธอนอนยิ้มอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะหลับไปในที่สุด กระทั่งกลางดึกที่เงียบสงัด เงียบจนได้ยินเสียงแอร์ ทันใดนั้นประตูห้องที่เคยถูกปิดสนิทก็ค่อยๆ เปิดกว้าง ตามมาด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่โชยเข้ามา เอ่อ…เดี๋ยวนะ นี่ไม่ใช่นิยายสยองขวัญแต่อย่างใด เพราะกลิ่นที่ว่านั่นมันคือกลิ่นสบู่จากชายคนหนึ่งที่เพิ่งอาบน้ำมา และเขาคนนั้นก็กำลังแอบย่องเข้ามาหาเมีย “ร้ายนักนะยั

ชายหนุ่มผละออกมา จากนั้นจึงส่งบางอย่างเข้าไปแทนที่ปากและลิ้นของตัวเอง บางอย่างที่มันทั้งแข็งกร้าว ดุดัน และยิ่งใหญ่ถูกส่งพรวดเข้ามาในกายสาวจนเธอทำหน้าเหยเก “แน่นมากคนดี” เสียงเขาคำรามลั่นขณะขยับโหย่งสะโพกเป็นจังหวะเนิบนาบ แต่เพราะความคับแน่นที่กำลังตอดรัดตลอดทั้งลำแกร่ง เลยทำให้เขาจำต้องเร่งจังหวะเร็วขึ้น สะโพกสอบที่ตอกอัดลงมาเนินสาวเกิดเป็นเสียงดังน่าฟัง และเสียงนี้ก็เปรียบเสมือนตัวกระตุ้นความกำหนัดของทั้งคู่ให้พลุ่งพล่านขึ้นอีก แน่นอนว่าพวกเขารู้ดีว่าจะจะจัดการกับความซ่านกระสันที่มันกำลังร้อนระอุนี้ยังไง แต่ที่ไม่รู้คือ…เธอจะได้นอนอีกทีตอนไหน ก็นี่มันแค่เริ่มต้นเองนี่นา แต่เชื่อเถอะว่าทั้งหมดนี้ล้วนแต่ผ่านกระบวนการคิดวิเคราะห์ของท่านประธานหนุ่มมาแล้วทั้งสิ้น ก็คนมันหวงนี่นา แล้ววิธีนี้มันก็ดันใช้ได้ผล ส่วนเรื่องหื่นน่ะเหรอ ก็แค่ผลพลอยได้แหละ เอ! หรือจะเป็นแค่ข้ออ้าง สามเดือนต่อมาหลังจากที่ทั้งคู่แต่งงานกันแล้ว “เมียจ๋า ไปแต่งตัวเร็ว เดี๋ยวไปทำงานสายไม่รู้ด้วยนะ” เขาพยายามปลุกเธอให้ลุกขึ้นไปบริษัทด้วยกัน “อื้อ…! คุณไปเถอะ วันนี้ฉันไม่ไปค่ะ” เธอบอกอย่างงั

‘อย่าบอกนะว่าลูกฉันทะลุยาคุมมาเกิด ฮือ…! ก็พ่อพันธุ์เขาแข็งแรงขนาดนั้นมันก็คงไม่แปลกหรอก แต่จำเป็นต้องแข็งแรงขนาดนี้ไหมเล่า’เห็นเธอนิ่งไปราวกับจมอยู่กับความคิดของตัวเอง เขาก็พลอยไม่สบายใจไปด้วย แน่นอนว่าเขาไม่อยากเห็นภรรยาต้องเครียดโดยไม่จำเป็น โดยเฉพาะเมื่อเธอกำลังท้องอยู่แบบนี้ ดังนั้นเขาจึงต้องคลายความสงสัยทั้งหมดให้เธอ “เธอไม่ได้กินยาคุมหรอก ไอ้ที่กินอยู่ทุกวันน่ะ เป็นยาบำรุงที่ฉันแอบเอาไปเปลี่ยนเองแหละ” “คุณภาคิน คุณทำแบบนี้ได้ยังไง ทำทำไม” เธอถามพลางทุบที่หน้าอกเขาแรงๆ ด้วยความโมโห “เธอไม่อยากมีลูกกับฉันเหรอ ไม่ได้อยากสร้างครอบครัวที่อบอุ่นกับฉันเหรอ หรือว่าจริงๆ แล้วเธอไม่เคยรักฉันเลย” เขาตัดพ้อด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยแกมผิดหวัง แน่นอนว่าเห็นแล้วเธอก็ต้องรู้สึกผิดจนต้องรีบอธิบาย “ฉันรักคุณค่ะ อยากมีลูกแล้วก็อยากสร้างครอบครัวที่อบอุ่นกับคุณ แต่มันยังไม่ใช่ตอนนี้ ฉันยังไม่พร้อม ฉันกลัว” เธอปิดหน้าร้องไห้จนเขาต้องดึงตัวเธอเข้ามากอดปลอบ “ไม่เป็นไรนะ เราจะผ่านทุกอย่างไปด้วยกัน มันก็แค่ช่วงแรกที่ฮอร์โมนเธอเปลี่ยน เธออาจจะกลัวโน่นกลัวนี่ กลัวก