Semua Bab ท่านประธานขาพาหนูลงจากเตียง เอ๊ย! คานที: Bab 141 - Bab 150

บทที่ 60“ทำไมพวกคุณต้องทำเหมือนกลัว พวกเขาเป็นใคร แล้วทำไมต้องกลัว” พ่อเลี้ยงพิมายที่ติดสอบห้อยตามพริมรตามาด้วยถามด้วยความสงสัย “ก็ถ้าคุณรู้จักแม่เพื่อนฉันดี คุณจะหายสงสัย นี่ช่วยคิดหน่อยสิ ว่าฉันควรทำไงไม่ให้พวกท่านรู้ว่ายัยศิไปอยู่ที่ไหนกับใคร โดยที่ฉันไม่ต้องโกหก” พริมรตาหันไปขอความช่วยเหลือพิมาย แต่อีกฝ่ายกลับตอบกลับมาสั้นๆ พลางยักไหล่ “ทำใจ” คำตอบของพิมายทำพริมรตาเม้มปากแน่น ก่อนจะต้องสะดุ้งเพราะเสียงของครูศิรี “ว่าไงพรีม มัด ตอนนี้มะขวิดอยู่ที่ไหน” สองสาวที่ถูกคาดคั้นหันมองหน้ากันด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน แต่ก่อนที่พวกเธอจะคิดหาคำตอบดีๆ ได้ ครูศิรีก็พูดแทรกขึ้นมาอีก “สองคนคงไม่คิดโกหกป้าหรอกใช่ไหม รู้นะว่าป้าไม่ได้โง่พอที่จะดูไม่ออก” คนถูกพูดดักทางพากันกลืนน้ำลายดังเอื๊อก ตอนนี้คงต้องสุดแล้วแต่โชคชะตาของ ศิศิรา สิบนาทีต่อมา ตอนนี้ทั้งหมดนั่งกันอยู่บนรถของพ่อเลี้ยงพิมายอย่างไม่มีทางเลือก และจุดหมายปลายทางก็คือโรงพยาบาลที่ศิศิรากับภากรพากันไปทำแผลและตรวจร่างกาย “ให้มัดช่วยถือไหมจ๊ะป้า” มีนาอาสา ไม่ใช่เพราะมีน้ำใจ แ

บทที่ 62“เห็นคุณเจตต์เขาเล่าว่าพวกมันมีทั้งปืนทั้งมีด โชคดีนะที่แกรอดมาได้ ว่าแต่แผลที่คอแกเป็นไงบ้าง” พริมรตาถามด้วยความเป็นห่วง ไม่ได้รู้แผนการอะไรกับเพื่อนด้วย แต่มันก็เข้าทางเจ้าของแผนพอดิบพอดี เพราะมันทำให้คนเป็นแม่ทันได้สังเกตผ้าก๊อซที่ปิดอยู่ที่ต้นคอลูกสาว ซึ่งนั่นจะช่วยเสริมให้ท่านรู้ว่าสิ่งที่พวกเธอพูดมันคือเรื่องจริง “ไม่เป็นไรแล้ว ห่วงก็แต่เขา ไม่รู้เป็นไงบ้าง ยังเจ็บแผลรึเปล่าก็ไม่รู้ ถ้าเมื่อวานเขาไม่เข้ามารับคมมีดแทน ไม่รู้เหมือนกันว่าป่านนี้ฉันจะเป็นยังไง พรีมฝากบอกให้เขาไปล้างแผลทุกวันด้วยนะ” ศิศิราทำหน้าเศร้าทันทีที่พูดถึงชายคนรัก ในขณะที่พริมรตาก็ได้แต่พยักหน้ารับ ตอนนั้นเองคนที่ยืนฟังนิ่งอยู่ห่างๆ ก็เดินเข้ามาแต่กลับไม่พูดอะไร จากนั้นก็ออกไปเงียบๆ ดังเดิม “เฮ้อ!” แวววิวาห์ถึงกับถอนหายใจออกมาแรงๆ รู้สึกเหมือนสิ่งที่พวกตนกำลังพยายามอยู่มันเสียเปล่า ไม่แคล้วแผนวันนี้ก็ต้องล้มเหลวอีกตามเคยหลังจากที่เพื่อนๆ ของเธอพากันกลับไป เธอก็ต้องกลับเข้าไปอยู่ในห้องอีกเช่นเคย เธอเหม่อมองไปนอกหน้าต่างอย่างเลื่อนลอย พลันสายตาก็สะดุดเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู

บทที่ 64“เฮ้ย! แปลกแฮะ ดื่มไปตั้งหลายแก้ว ทำไมไม่เมาวะ หรือว่า…แอลกอฮอล์มันจะทำปฏิกิริยาแต่เฉพาะเวลาอยู่กับผู้ชาย” ด้วยรูปการณ์ตอนนี้ มันทำให้เธอคิดเป็นอื่นไม่ได้ “บ่นอะไรของแกศิ แล้วปฏิกริยาอะไรของแก เมารึเปล่าเนี่ย” แวววิวาห์แสร้งล้อ “นั่นสิ ปกติถ้าดื่มเข้าไปขนาดนี้ ฉันต้องนอนสลบเหมือดไปแล้ว ไอ้พรีมแกใส่อะไรลงไปเหล้าเนี่ย ทำไมกินเท่าไหร่ก็ไม่เมาเลยล่ะ” คิดไปคิดมา ศิศิราจึงหันไปถามคนชง “อะไรของแก ฉันก็ใส่ปกติเหมือนที่เคยชงให้แกกินทุกทีนั่นแหละ” พริมรตาตอบพลางลอบมองนาฬิกา “นี่คือปกติที่พวกพี่กินกันเหรอ” มีนาอดถามไม่ได้ แล้วก็ได้คำตอบเป็นการพยักหน้าของทั้งสามคน “กินแบบนี้ กินทั้งคืนก็ไม่เมาหรอกค่ะ” มีนาเสริมอีก “ก็เพราะไม่อยากให้เมาไง พี่ก็เลยใส่ไปแค่แก้วละหยดสองหยด ที่เหลือก็โซดาล้วนๆ อะ! อย่างวันนี้ก็ดีหน่อยไม่ใช่โซดาแต่เป็นน้ำอัดลมแทน กินแล้วสติครบถ้วน ที่สำคัญ…ไม่เปลืองด้วย” คนขี้งกบอกด้วยความภาคภูมิใจ ในขณะที่อีกสองสาวถึงกับหันขวับมามองคนพูดเป็นตาเดียว “อา…ถึงว่าทำไมรู้สึกเหมือนปาร์ตี้น้ำอัดลม นี่ถ้ากินแ

ฝึบๆๆๆ มีดเล่มเล็กถูกขว้างออกไปรัวๆ ตามมาด้วยเสียงร้องโอดครวญของคนดวงซวยที่ดันมาขวางทางมีดซะได้ “โว้ว! ยังแม่นเหมือนเดิม ถือว่าไม่เสียแรง” ญาณินมองผลงานตัวเองแล้วก็ยิ้มภาคภูมิ “พวกมึงเป็นใคร มาเสือกอะไรด้วยวะ” หนึ่งในนั้นตะโกนถามด้วยสีหน้าเหี้ยมเกรียม “เป็นเซเลอร์มูนมั้ง รู้จักไหม ตัวแทนแห่งดวงจันทร์จะลงทัณฑ์แกเองน่ะ” เธอแกล้งยียวนตามประสาคนขี้เล่น “โธ่! คุณหนูมันใช่เวลาไหมครับเนี่ย” ชวินหันมาโอดครวญ “แหมก็จังหวะมันได้อะ โอเคๆ จริงจังแล้วก็ได้” เห็นชวันพี่ชายฝาแฝดของชวินหันมาตำหนิทางสายตา เธอจึงรีบปรับสีหน้าเป็นเคร่งขรึมแล้วตะโกนกลับไป “ไม่ได้จะเสือก แค่ผ่านมาพอดี เห็นพวกแกหมาหมู่รุมคนไม่มีทางสู้ ฉันก็ต้องยื่นมือเข้าช่วยสิ เคยได้ยินไหม...พลังอันยิ่งใหญ่ มาพร้อมความรับผิดชอบอันใหญ่ยิ่ง ถึงไม่ใช่สไปเดอร์แมน แต่ก็ทวงความยุติธรรมแทนได้โว้ย” “ให้ตายสิ! ผมบอกแล้วใช่ไหมว่าให้เพลาๆ เรื่องหนังซุปเปอร์ฮีโร่” ชวินถึงกับกุมขมับเมื่อคุณหนูของพวกเขาไม่หยุดเล่นสักที “สถานการณ์ตึงเครียด แต่ดันเป็นคนติดตลก

ตอนที่ 2 ญาณินค่อยๆ เยื้องย่างตามแบบกุลสตรีเพื่ออำพรางตัวตนที่แท้จริง แต่พอเห็นว่าเป้าหมายกำลังจะลุกจากโต๊ะ สองเท้าก็ซอยถี่ขึ้นโดยอัตโนมัติ กระทั่งพอใกล้จะถึงตัว เธอก็เริ่มปฏิบัติการทันที “อุ๊ย!” เธอแสร้งสะดุดขาตัวเองตรงจุดที่เป้าหมายยืนอยู่ เพื่อให้อีกฝ่ายหันมารับได้พอดิบพอดี แต่ทุกอย่างกลับผิดคาด “เฮ้ย!” เธอเผลอร้องอุทานก่อนร่วงลงไปกองกับพื้น ตุ๊บ! ทันทีที่เพื่อนล้มหน้าคว่ำ เรืองรินที่แอบลุ้นตามอยู่ไกลๆ ถึงกับปิดหน้าแทบไม่ทันถ้าจะโทษก็ต้องโทษสัญชาตญาณของตุลญะที่ทำงานดีเกินไป เพียงแค่รับรู้ถึงอันตรายสองขาเขาก็ขยับพร้อมกับเบี่ยงตัวหลบอย่างทันท่วงที “ทำไมไม่เหมือนที่คิดวะ” คนที่ทั้งเจ็บทั้งอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนีได้แต่ก้มหน้าโอดครวญกับพื้นแข็งๆ เมื่อทุกอย่างไม่เป็นดังภาพที่วาดไว้ “เอ่อ...คุณครับ เป็นอะไรมากไหมครับ” เสียงทุ้มๆ ดึงดูดให้เธอรีบเงยหน้าขึ้นด้วยความดีใจ แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อเจ้าของเสียงไม่ใช่เป้าหมายที่ต้องการ แต่เป็นคราม คนสนิทของตุลญะที่มาด้วยกัน จึงได้แต่ก้มลงไปโอดครวญเบาๆ กับพื้นดังเดิม “