Semua Bab ท่านประธานขาพาหนูลงจากเตียง เอ๊ย! คานที: Bab 151 - Bab 160

ปึง! ญาณินดึงสติตัวเองด้วยการทิ้งศีรษะแล้วฟุบหน้าลงไปบนโต๊ะ แต่ดูเหมือนจะทิ้งแรงไปหน่อย เสียงหน้าผากกระแทกโต๊ะทำเอาคนร่วมโต๊ะสะดุ้งไปตามๆ กัน “ทำอะไรของแก เอาหัวโขกโต๊ะทำไม ไหวไหมเนี่ย” เรืองรินก้มลงไปกระซิบถามด้วยความเป็นห่วง “ฉันโอเค” เธอตอบพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมา “เชี่ย!” เห็นรอยแดงเป็นปื้นที่หน้าผากเพื่อน เรืองรินถึงกับหลุดสบถออกมา โชคดีที่ไม่มีใครใส่ใจ เพราะมัวแต่ตกใจรอยแดงนั่นอยู่ “เจ็บมากไหม” เขาถามพลางยื่นมือมาแตะที่หน้าผากเธอด้วยความอาทร ทำเอาคนถูกแตะถึงกับสะเทิ้นสะท้านจนอยากกรี๊ดออกมา แต่ทำได้แค่รำพึงรำพันในใจ ‘ยุบหนอ พองหนอ สติหนอ จับกอดซะดีไหมหนอ ฮือ...อยากได้จังเลยหนอ’ “ว่าไง เจ็บมากรึเปล่า” เห็นเธอเอาแต่นั่งเหม่อ เขาจึงต้องถามซ้ำ ครั้นพอเธอทำท่าจะส่ายหน้าก็ถูกเพื่อนแอบหยิกที่ต้นขาอีก คำตอบที่คิดไว้ถึงถูกเปลี่ยนเป็นเสียงออดอ้อน “เจ็บจังเลยค่ะ” “ไปหยิบยาที่รถมา” เขาหันไปสั่งคนสนิทของตัวเองทันที “เป็นเพราะความซุ่มซ่ามของฉันแท้ๆ เลย แทนที่จะได้นั่งกินข้าว

ผ่านมาครู่ใหญ่ที่สองหนุ่มยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวเดิม ด้วยหวังว่าหลานเจ้าของร้านจะเดินเข้ามาทัก แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของเธอ “เอาไงดีครับนาย เรานั่งอยู่นี่มาพักหนึ่งแล้ว ยังไม่เห็นคุณญาณินเลย หรือว่าเขาจะเจอคนที่ใช่ไปแล้วจริงๆ” ครามแกล้งแหย่เจ้านายเล่น ทำเอาคนที่นั่งหน้าตึงหันขวับมามองตาขวาง “โอ๊ะ! มองแรงขนาดนี้ ผมคงต้องทำอะไรเพื่อไถ่โทษแล้วล่ะ” ครามหยักยิ้มอย่างคนมีแผน ประจวบเหมาะกับตอนนั้นมีพนักงานเดินผ่านมาพอดี “ขอโทษนะครับ รบกวนถามอะไรหน่อย” “ได้ค่ะ คุณลูกค้ามีอะไรให้ช่วยคะ” “วันนี้คุณญาณินไม่เข้าร้านเหรอครับ อ้อ...เราเป็นเพื่อนกันครับ วันก่อนที่นั่งกินข้าวกันตรงนี้ไง ที่มีคุณเรืองรินอยู่ด้วยน่ะ” เห็นพนักงานมองมาด้วยสายตาหวาดระแวง ครามจึงต้องเท้าความให้ก่อน “อ๋อ...เข้าค่ะ แต่เห็นว่ามีนัดก็เลยออกไปแล้วค่ะ” ตอบเสร็จพนักงานสาวก็ค้าวศีรษะให้แล้วเดินจากไป “ไอ้ครามกลับ” คำตอบที่ได้ทำตุลญะลุกพรวดแล้วเดินตึงๆ ออกไป เดือดร้อนให้ครามต้องรีบวางเงินค่าอาหารไว้บนโต๊ะ แล้วรีบตามออกไปอีกคน

“หน้าตาก็สะสวย กิริยามารยาทก็อ่อนช้อย น่าเอ็นดูจริงเชียว” ได้ยินผู้เป็นแม่ชมไม่ขาดปาก ลูกชายก็แอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “อ้อจริงสิ นี่ตาตุลลูกชายป้า รู้จักกันไว้นะ เผื่อมีอะไรอยากให้ช่วยก็บอกพี่เขานะลูก” ทันทีที่ล็อคเป้าหมาย ตรีเนตรจึงไม่รอช้าที่จะเริ่มแผนการจับคู่ “สวัสดีค่ะคุณตุล” เธอหันมายกมือไหว้เขาอีกครั้ง “อุ๊ย! มาคงมาคุณอะไรกัน ห่างเหิน เรียกพี่สิจ๊ะ” ตรีเนตรโวยวายแล้วจัดแจงให้เสร็จสรรพ“ค่ะ พี่ตุล” หลังจากเปลี่ยนสรรพนาม เธอก็ก้มหน้าทำท่าเหนียมอาย ในขณะที่คนถูกเรียกก็พยักหน้ายิ้มรับเล็กน้อยอย่างพยายามรักษามาด“ปลอมทั้งคู่” ครามที่เฝ้าสังเกตการณ์อยู่ตรงมุมหนึ่งพึมพำตามประสาคนที่รู้ตื้นลึกหนาบางของคนทั้งคู่ “แล้วนี่หนูมีชื่อเล่นไหมจ๊ะ จะให้ป้าเรียกว่าอะไรดี” ตรีเนตรยังคงรุกอย่างต่อเนื่อง “เรียกคะขาก็ได้ค่ะ” เธอบอกเสียงเล็กเสียงน้อย “ตายจริง ชื่อน่ารักจังเลยจ้ะหนูคะขา ว่าแต่ถ้าอยากไปไหน หรืออยากไปซื้ออะไรโทรหาพี่ตุลเขานะลูก แล้วนี่ตั้งแต่มา ได้เที่ยวที่ไหนบ้างรึยัง ให้พี่ตุลพาไปดีไหม” “หนูไม่กล้ารบกวน

ตอนที่ 7 “ไงจ๊ะเพื่อนรัก มีอะไรคืบหน้า ไหนอัปเดตมาซิ” เป็นเพราะว้าวุ่นจึงไม่รู้จะหันไปปรึกษาใคร เธอจึงโทรไปหาเรืองริน แต่คำถามจากปลายสายก็ทำเอาหัวคิ้วทั้งสองข้างขมวดมุ่นด้วยความสับสน “ไม่รู้สิ ฉันไม่รู้ว่าแบบนั้นเรียกคืบหน้าได้รึเปล่า” “โอ๊ย! แกพูดแบบนี้ ฉันก็ยิ่งอยากรู้น่ะสิ ถ้าไม่ติดว่าต้องแพ็คของส่งลูกค้า ฉันคงบึ่งไปหาแกนานแล้ว เพราะงั้นรีบๆ เล่ามาเลย ก่อนที่ฉันจะลงแดง” คนอยากรู้คะยั้นคะยอ “ฉันไม่รู้จะเริ่มาจากตรงไหนอะแก ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก ทีแรกก็คิดว่าจะไม่ได้เจอกันแล้ว แต่จู่ๆ เขาก็โผล่มา แถมยังโผล่มาถึงบ้านด้วย แล้วที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นดันรู้จักกับคุณยายเป็นอย่างดีอีกต่างหาก” “เอ้า! แล้วแกจะเครียดอะไร เป็นคนใกล้ตัวสิดี อย่างน้อยแกก็รู้ว่าเขาเป็นใคร และจะหาเขาเจอได้จากที่ไหน” “ดีอะไรเล่า เกิดฉันทำอะไรไม่ดี เรื่องก็ถึงหูคุณยายน่ะสิ” “เออก็จริง แต่อะไรล่ะที่ว่าไม่ดี อย่าบอกนะว่าแกยังมีความคิดที่จะฉุดเขาอยู่” “จะบ้าเหรอ ใครจะไปทำอย่างนั้นเล่า” “งั้นก็จบ นอกจากฉุด เรื่

ตอนที่ 8 หลังจากได้รับมอบหมายให้ทำเรื่องสำคัญเธอก็คร่ำเคร่งและขะมักเขม้นอยู่กับมันโดยไม่วอกแวก จนคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามชักหงุดหงิดที่เธอไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาสบตา กลับกลายเป็นเขาเองที่ฝ่ายว้าวุ่น จนต้องลอบมองเธอบ่อยครั้ง และหลายครั้งที่อากัปกิริยาของเธอราวกับมีแรงดึงดูด จนทำให้เขาไม่เป็นอันทำงาน โดยเฉพาะเมื่อเธอกำลังขบเม้มริมฝีปาก เขาเองถึงกับเผลอมองเรียวปากนั้นตาไม่กะพริบ และถึงขั้นหายใจไม่ทั่วท้อง เมื่อเธอแลบลิ้นเลียริมฝีปากแห้งผากของตัวเอง แต่ดูเหมือนความว้าวุ่นจะยังไม่สิ้นสุด เมื่อผมยาวสลวยถูกมัดรวบเผยให้เห็นลำคอระหง “เอื๊อก!” ลำคอขาวๆ ทำเอาเขาถึงกับเผลอกลืนน้ำลาย ยังไม่ทันหายคอแห้ง เขาก็ร้อนวูบวาบขึ้นมาอีก เมื่อคนที่กำลังใช้ความคิดเผลอขยับปลายปากกามาแตะที่ลำคอแล้วค่อยๆ เลื่อนขึ้นมาจดจ่อที่ริมฝีปาก ก่อนจะอ้าปากกัดปลายปากกาด้ามนั้นเบาๆ ให้ตายสิ! ทั้งที่ตั้งใจจะเป็นฝ่ายยั่ว ถึงขั้นเรียกเธอมาอยู่ใกล้ๆ กะจะอ่อยให้ตบะแตก แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นซะเขาเองที่แทบควบคุมตัวเองไม่อยู่ หรือจะเป็นเขาที่โดนย้อนรอย โดยเธออ่อยคืนเข้าให้แล้ว