Semua Bab ท่านประธานขาพาหนูลงจากเตียง เอ๊ย! คานที: Bab 161 - Bab 170

หญิงสาวถูกพามายังร้านขนมหวานชื่อดัง แน่นอนว่าที่นี่มีไอศกรีม และเขาจะกินมันให้เธอดู “โห! เลือกไม่ถูกเลยค่ะ น่ากินไปหมดทุกอย่างเลย” เห็นภาพที่อยู่ในเมนู นัยน์ตาเธอก็วิบวับเป็นประกาย “สั่งมาลองทุกอย่างเลยก็ได้ จะได้รู้ว่าอันไหนอร่อย” พ่อบุญทุ่มเสนออย่างใจป้ำ “ไม่ได้ เราจะกินทุกอย่างที่อยากกินไม่ได้หรอกค่ะ” “ทำไมล่ะ กลัวอ้วนเหรอ” “เปล่าค่ะ กลัวท้องแตกตายมากกว่า เอาเป็นว่าสั่งที่อยากกินก็พอค่ะ” เธอตัดสินใจก่อนก้มมองเมนู แต่ก็ต้องเงยหน้าขึ้นอีก เมื่อถูกอีกฝ่ายพูดล้อเลียน “แต่เมื่อกี้เธอบอกอยากกินทุกอย่างนี่” “ถึงจะอยากกินทุกอย่าง แต่มันก็ต้องมีอย่างที่อยากกินที่สุด หนูไม่กล้ากินล้างกินผลาญหรอกค่ะ” “กินแค่นี้ไม่ทำให้พี่หมดตัวหรอก ทำไม กลัวพี่ไม่มีจ่ายหรือไง” “หนูไม่ได้กลัวพี่หมดตัว แต่กลัวบาปต่างหาก คุณยายท่านสอนมาตลอดว่าไม่ให้กินทิ้งกินขว้าง เพราะยังมีคนที่ลำบากกว่าเราอีกเยอะที่อยากกิน แล้วไม่ได้กิน ในเมื่อเรามีกิน เราก็ควรเห็นคุณค่าของสิ่งที่เรากินค่ะ” ทัศนคติของเธอทำให้

“อย่าเพิ่งรีบกลับสิ พี่สั่งอาหารกับของหวานเอาไว้” เขาเดินมาขวาง ประจวบเหมาะกับมีเสียงกริ่งดังที่หน้าห้องพอดี “น่าจะมาแล้ว” เขาบอกพร้อมกับเดินไปเปิดประตูให้คนส่งอาหารนำของเข้ามาวาง โดยมีครามตามมาด้วยอีกคน “ของที่สั่งครับ” ครามยื่นถุงกระดาษให้เจ้านาย ก่อนเดินออกไปพร้อมกับคนส่งของ “มานั่งนี่สิ” หลังจากจัดอาหารวางบนโต๊ะ เขาก็หันมาเรียก “ชดเชยที่ทำให้เธออดกินขนมหวานร้านนั้น พี่เลยสั่งของพวกนี้มาให้แทน ถึงมันจะดีไม่เท่า แต่ก็พอจะชดเชยได้...ใช่ไหม” “ค่ะ ขอบคุณค่ะ” เธอตอบด้วยสีหน้าไร้ชีวิตชีวา ประหนึ่งหมดอาลัยตายอยาก เพียงเพราะประโยคก่อนหน้าของเขายังดังก้องอยู่ในหัว “ทำไมล่ะ ไม่น่ากินเหรอ เดี๋ยวพี่ให้คนไปซื้อร้านเดินให้ก็ได้” “ไม่เป็นไรค่ะ พอดีหนูไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ อยากกลับบ้านมากกว่า” เห็นท่าทีที่เปลี่ยนไป อีกทั้งสีหน้าที่ไม่แช่มชื่นของเธอ เขาจึงขยับเก้าอี้เข้ามาใกล้ “เป็นอะไรไป ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า หรือไม่พอใจอะไรพี่ฮึ” เขาถามพลางใช้มือแตะที่แก้มที่หน้าผากเธอเบาๆ สัมผัสที่อ่อนโยนบวกกับสายตาที่

“ดูท่าคนนี้จะพิเศษจริงๆ นะคราม ลูกชายฉันถึงเป็นไปได้ขนาดนี้” ตรีเนตรหันไปพยักพเยิดกับคราม“หนึ่งวันพันเหตุการณ์ ล้านอารมณ์เลยล่ะครับคุณท่าน” คำตอบครามดูจะถูกใจอีกฝ่าย ถึงขนาดหัวเราะเสียงดัง ประหนึ่งกำลังเยาะเย้ยลูกชายว่าในที่สุดก็มีมุมแบบนี้ให้เห็น “แต่ก็ถูกใจคุณแม่ด้วยไม่ใช่เหรอครับ” “ก็ใช่น่ะสิ ไม่งั้นฉันจะลงทุนไปฟาดฟันกับคุณยายให้แกเพื่ออะไรล่ะ นี่ก็ไม่รู้ว่าจะงอนฉันไปอีกกี่วัน แกเถอะรักษาเอาไว้ให้ดีแล้วกัน ให้สมกับที่ฉันบากหน้าไปขอตัวหลานเขามา รีบๆ ทำคะแนนเข้า ก่อนที่คนแก่หัวดื้อจะส่งหลานเขากลับอเมริกาเพื่อหนีแก” คำเตือนของแม่ทำลูกชายสีหน้าเข้มขึ้น “ไม่มีทาง ผมจะทำทุกอย่างเพื่อรั้งเขาไว้เอง” “อืม จะทำอะไรก็รีบๆ ทำหน่อยแล้วกัน เอาแน่เอานอนอะไรกับคนแก่ไม่ได้หรอก นี่ก็กว่าจะคุยกันลงตัว เล่นเอาต้องชักแม่น้ำทั้งห้าขึ้นมาอ้าง หาผู้หญิงให้แกกี่คนต่อกี่คนก็ไม่เคยจะเหนื่อยขนาดนี้เลย ถ้าแกปล่อยให้เขาหลุดมือล่ะก็ ฉันจะเอาเลือดหัวแกออกคอยดู” ผู้เป็นแม่ขู่เสียงเขียว “วางใจเถอะครับ ยังไงเธอก็หนีผมไม่พ้นหรอก ว่าแต่คุณแม่คุยอะไรกับคุณย

“แกก็ดูมันสิ” คนที่ร่ำๆ จะเปิดศึกงุ่นง่านเหลือกำลัง ในขณะที่พนักงานสาวที่ยืนอยู่หน้ากระจกเพียงเหลือบมามอง ประหนึ่งกำลังตำหนิทางสายตาว่าพวกเธอไร้มารยาท เห็นสายตาแบบนั้นแล้ว ญาณินก็ยิ่งโกรธจนหัวฟัดหัวเหวี่ยง เดือดร้อนให้เรืองรินต้องลากเพื่อนออกไปจากตรงนั้น “จะมาหัวร้อนอะไรที่นี่เล่า นี่มันถิ่นผู้ชายของแกนะ เดี๋ยวความก็แตกหรอก” เรืองรินลากเพื่อนออกมาคุยที่มุมลับตาคน “แล้วจะให้เย็นยังไงไหว แกก็ได้ยินที่สองคนนั้นพูดไม่ใช่รึไง” “มันก็ธรรมดาของคนที่หน้าตาดีไม่ใช่เหรอ อีกอย่างแกก็พูดปาวๆ ว่าเขาหล่อ คนหล่อจะมีผู้หญิงมาสนใจก็ไม่แปลก ของแบบนี้มันขึ้นอยู่ที่คนกลาง อย่าเพิ่งตีโพยตีพายจนกว่าจะได้เห็นคู่ต่อสู้ รอประเมินฝ่ายตรงข้ามก่อน ดีไม่ดีเขาอาจไม่มีอะไรเทียบแกได้เลยก็ได้ เพื่อนฉันทั้งสวยทั้งเก่งขนาดนี้ จะมีใครมาเทียบ แกคือที่สุดจ้ะ” เรืองรินตบไหล่อวยเพื่อนเต็มที่ ในขณะที่คนถูกอวยก็ไม่คิดจะถ่อมตัวแม้แต่น้อย “ก็จริง งั้นกลับไปนั่งสวยๆ รอผู้ชายในห้องดีกว่า” คนที่เปลี่ยนท่าทีจากหน้ามือเป็นหลังมือยักไหล่แล้วเดินนำออกไป ทำเอาคนที่ต้องเดินตามถึงกับพ่นลมหา

เพราะยืนยันว่าจะรับสินค้าที่สั่งไว้วันนี้ให้ได้ จึงทำให้เรืองรินจำต้องนัดรับของกันที่หน้าผับชื่อดังแห่งหนึ่ง เขาเองเมื่อได้รู้ว่าเธอกับเพื่อนมานั่งดื่มกันที่นี่ จึงเลือกมุมเหมาะๆ เพื่อนั่งสังเกตการณ์ “หาคนออกไปรับของ อย่าให้เขารู้ว่าเป็นแก” เขาสั่งครามเสียงเข้ม โดยที่ไม่ได้ละสายตาไปจากคนที่ตัวเองสนใจ ยิ่งเห็นเธอนั่งหัวร่อต่อกระซิกกับหนุ่มฝรั่งตาน้ำข้าว เขาก็แทบนั่งไม่ติด นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่เขาต้องใช้ความอดทน นั่งข่มใจข่มอารมณ์ไม่ให้ลุกไปลากเธอออกมา กระทั่งเห็นเธอกับเพื่อนเดินโซเซกันออกไป “เอ้า! พี่ตุล มาเที่ยวที่นี่เหมือนกันเหรอคะ” ทันทีที่เห็นคนคุ้นตาเดินผ่านหน้า เรืองรินที่กำลังหิ้วปีกคนเมาก็หันไปทัก ทำเอาคนที่แสร้งเดินผ่านรีบหันกลับมา “แล้วพวกเธอล่ะ ทำไมถึงดื่มกันจนเมาขนาดนี้ แล้วนี่จะกลับกันยังไง” น้ำเสียงกับสีหน้าดุๆ ของเขาทำเอาเรืองรินถึงกับเลิ่กลั่ก ประหนึ่งแอบหนีเที่ยวแล้วโดนฝ่ายปกครองจับได้ “อะเอ่อ...เฮ้ย!” ยังไม่ทันได้ตอบ คนเมาก็เริ่มแผลงฤทธิ์ขยับแขนขาโบกไม้โบกมือจนตัวโงนเงน ทำเอาคนประคองถึงกับเสียการทรงตัว แต่ก่