Semua Bab ท่านประธานขาพาหนูลงจากเตียง เอ๊ย! คานที: Bab 121 - Bab 130

บทที่ 41“แปะ!” ปลายแส้ถูกตวัดลงไปเบาๆ จนเธอผวานิดๆ อา…! เป็นอย่างที่เขาบอก มันไม่เจ็บแต่เสียวมากกว่า แล้วแส้ก็ถูกโยนทิ้งไปอย่างไม่ดี แน่นอนว่าความตื่นเต้นเร้าใจที่เขาปรารถนายังไม่หมดแค่นี้ น้ำแข็งหลอดก้อนยาวถูกเขาหยิบมาคาบเอาไว้ ก่อนก้มลงไปซุกไซ้ที่ลำคอระหง ทันทีที่น้ำแข็งเย็นๆ สัมผัสกับต้นคอ เธอถึงกับแหงยเงยใบหน้าไปด้านหลังด้วยความกระสันรัญจวน แล้วก็ยิ่งกระสันมากขึ้นเมื่อน้ำแข็งก้อนนั้นถูกถูไถไล้เลื่อนลงมาวนรอบฐานบัวตูมคู่งาม ทำกายสาวสั่นสะท้าน เธอสะบัดหน้าไปมาด้วยความเสียดเสียว แต่เขาก็ไม่ได้นำพา ยังคงทรมานกายสาวด้วยการถูไถต่ำลงมาวนรอบสะดื้อบุ๋ม “อื้อ…!” เสียงหวานครางอีกครั้งเมื่อน้ำแข็งก้อนเดิมถูกเลื่อนต่ำลงมาสู่กายสาวที่กำลังถ่างอ้าอย่างรอคอย ริมฝีปากถูกกัดเม้มราวกับกลัวว่าเสียงน่าอายจะเล็ดลอดออกมา แต่แล้วก็ต้องหวีดร้องออกมาในที่สุด เมื่อน้ำแข็งหลอดยาวถูกสอดส่งเข้ามา “กรี๊ด…ไม่!” ความเย็นที่มาพร้อมกับความซ่านสยิวทำเธอครางแทบไม่ได้ศัพท์ นี่สินะความเสียวที่เขาอยากเห็น ในขณะที่น้ำแข็งก้อนนั้นยังคาอยู่ เรียวลิ้นร้ายกาจก็ตวัดปัดปาดก่อนจะกระดกลิ้นรัวเร็

บทที่ 43“เป็นอะไรของเขาวะ เออ! แต่ก็ดีออก อย่างน้อยเราก็จะได้ไม่ต้องเติมหน้าใหม่ โดยเฉพาะปาก โอ๊ย! กว่าที่ฉันจะได้สีปากแบบนี้ มันลำบากมากนะรู้ไหม ไหนจะต้องใช้ลิปไม่ต่ำกว่าห้าแท่ง ไหนจะต้องทาแล้วเช็ดๆ ตั้งกี่หน ฉันต้องเสียเวลาไปตั้งกี่นาทีเพื่อให้ได้สีปากที่ไม่เหมือนใคร บ้าบอ! นี่สินะที่เขาว่าเกิดเป็นหญิงแท้จริงแสนลำบาก” เธอบ่นพลางหยิบกระจกขึ้นมาส่องเพื่อเช็คสีปากที่เธอภูมิใจนักหนา “Oh my god! คนอะไรสวยที่สุด How to? แต่งหน้ายังไงให้สวยธรรมชาติได้ขนาดนี้เนี่ย แต่งเหมือนไม่ได้แต่ง แต่งประหนึ่งว่าตื่นขึ้นมาแล้วสวยเลย พรสวรรค์ชัดๆ เฮอะ! พวกผู้ชายไม่รู้ถึงความลำบากข้อนี้ของผู้หญิงหรอก ว่ามันต้องใช้เวลาและความอดทนมากขนาดไหน ให้ตายสิ! ฉันต้องใช้เวลาเป็นชั่วโมงเลยนะกว่าจะสวยแบบนี้เนี่ย” เธอบ่นงึมงำแล้วก็อดนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อเช้านี้ไม่ได้ ทั้งที่เหนื่อยและง่วงจนแทบลุกไม่ไหว แต่ก็ต้องพยายามตื่นเช้าทั้งที่ได้นอนแค่ไม่กี่ชั่วโมง เพื่อจะลุกขึ้นมาแต่งหน้าให้เป๊ะได้แบบนี้ อย่างน้อยมันก็ควรจะได้อยู่บนหน้าเธอจนถึงเย็นสิ มันถึงจะคุ้มค่าที่กับเวลาที่เธอเสียไป “เฮอะ! ถ้าเป็นช่วง

บทที่ 45“เพิ่งจะดื๊อดือดื๊อดึ่มกันน่ะเหรอ ใช่! เราอาจจะเพิ่งกินกันไป ไม่สิ! ผมต่างหากที่เป็นฝ่ายกินคุณ แต่มันก็ไม่ได้แปลว่าผมจะอยากกินคุณอีกไม่ได้นี่ จริงไหม” เขาพูดออกมาหน้าตาเฉย ราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา ในขณะที่เธอก็เม้มปากครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความกระดาก ใช่! ในบรรดาเพื่อนๆ เธออาจจะหื่นแล้วก็ก๋ากั่นที่สุด แต่ถ้าเทียบกับความหื่นของเขาในวันนี้นั้น เธอยังห่างชั้นอีกโข “แต่ก็เอาเถอะ ถึงคุณจะอยากดื๊อดือดื๊อดึ่มกับผมตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว” “หมายความว่า?” เธอหันขวับมาถามอย่างทันท่วงที “ก็หมายความว่าเราจะต้องออกไปพบลูกค้าตอนนี้ไง” “ตอนนี้?” “ใช่! ตอนนี้ แล้วก็เดี๋ยวนี้ด้วย รีบไปเตรียมตัวสิครับคุณผู้หญิง” เขาย้ำชัดๆ อีกครั้ง ในขณะที่เธอยังงงๆ อยู่ “ตะแต่คุณยังไม่ได้ทานอะไรเลยนะคะ” เธออดเป็นห่วงเรื่องปากท้องไม่ได้ ก็แหมมันไม่ใช่แค่ปากท้องเขานี่ มันยังมีปากท้องเธอด้วย “รวมทั้งคุณด้วย แต่ไม่ต้องห่วง ผมไม่ปล่อยให้เมียผมต้องหิ้วท้องรอกินข้าวนานหรอก เดี๋ยวเราจะออกไปทานพร้อมลูกค้าเลย” ถึงจะเบาใจที่ได้ยินแบบนี้ แต่ไอ้กา

“โอเคๆ ไม่พูดแล้วก็ได้ งั้นก็รีบๆ กิน กินแล้วจะได้คุยเรื่องงานกันต่อ เสร็จแล้วต่างคนจะได้ต่างไป แต่นอกซะจากว่า…พวกคุณยังอยากอยู่ด้วยกันต่อนานๆ แบบนั้นฉันก็เข้าใจได้ว่าพวกคุณคงอยากยืดเวลาออกไป” อา…ดูเหมือนวิธีนี้จะใช้ได้ผลอีก เมื่อทั้งคู่ยอมกินข้าวแต่โดยดี ถึงจะเป็นการกินแบบก้มตาก้มตาไม่พูดไม่จาก็เถอะ เห็นแล้วศิศิราก็อดขำในใจไม่ได้ ใครจะคิดว่าระดับเจ้าของธุรกิจใหญ่โตจะมีมุมเด็กๆ แบบนี้กับเขาเหมือนกัน โดยเฉพาะคนข้างๆ ที่เธอเคยมองว่าเขาช่างอบอุ่นอ่อนโยนจนเธอเผลอยกให้ทั้งใจ โดยไม่รู้เลยว่ายังมีอีกหลายมุมที่เธอไม่เคยรู้ แต่ไม่ว่าจะมุมไหน เธอก็หยุดรักเขาไม่ได้อยู่ดี “เอ้อ! บอสคะ ฉันมีเรื่องจะถามค่ะ” ระหว่างทางกลับจากคุยงานกับเจตต์ จู่ๆ เธอก็ถามขึ้น และแน่นอนว่าเธอยังคงชินกับการเรียกเขาแบบนี้ ถึงจะไม่ค่อยชอบใจ แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร “ว่า?” เขาเหลือบมามองหน้าหวานๆ ของเธอนิดนึง ก่อนจะหันไปดูทางต่อ “เรื่องจดหมายโรคจิตนั่นน่ะค่ะ” คำถามเธอทำเท้าข้างหนึ่งของเขาเหยียบเบรกทันที โชคดีที่เป็นช่วงชะลอเพราะกำลังจะติดไฟแดงพอดี ไม่อย่างนั้นคงไม่แคล้วต้องมีการชนท้ายกันแน่ๆ

“เอ่อ…โทษนะ แต่ขอเนื้อๆ เลยได้ไหมคะ ถ้าคุณจะท้าวความยืดยาวขนาดนั้น ก็ขอให้ฉันได้ใส่เสื้อผ้าก่อนได้ไหมล่ะ” คนที่รอฟังใจจดใจจ่อจำต้องทักท้วง ในขณะที่เขาเพียงหันมาเขม่นให้ ก่อนเล่าต่อ “ ผมไปดูที่ที่สุพรรณ” เธอตาโต เมื่อที่นั่นคือบ้านเกิดของเธอเอง เธอพยายามนึกว่าเคยเจอเขาที่ไหนของสุพรรณ แต่เมื่อนึกไม่ออกจึงตั้งใจฟังต่อ “ผมเจอเด็กสาวผมเปียคนนึง เธอยืนอยู่กลางทุ่งนาไกลๆ แต่ผมก็ยังมองเห็นเธอชัดเจน จำได้ว่าช่วงนั้นเป็นช่วงหน้าแล้ง” เธอพยายามนึกภาพตาม อา…! ใช่ เธอชอบเปียผมสองข้าง ไม่สิ! เธอไม่ได้ชอบ แม่เธอต่างหากที่ชอบ เพราะถึงเธอจะโตแล้ว แต่ช่วงปิดเทอมทีไร หัวของเธอก็ไม่เป็นของเธออีกต่อไป ทุกเช้าแม่มักจะเปียผมให้เธอราวกับเธอเป็นเด็กๆ จากนั้นเราก็จะไปเที่ยวบ้านป้า แล้วเธอก็ชอบไปถ่ายรูปที่ทุ่งนาของป้า เฮ้ย! แต่ถ้าเธอเจอเขาที่นั่น เธอก็ต้องจำได้สิ ก็เขาหล่อออกขนาดนี้นี่นา “ผมจอดรถข้างทางเพื่อมองเธอวิ่งอยู่พักใหญ่” เขาเล่าต่อ ขณะที่เธอก็ยิ้มขัดเขิน ไม่สิ! มันน่าจะเป็นยิ้มแห่งความภาคภูมิมากกว่าที่ทำให้ผู้ชายคนนึงหลงเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันได้ ‘บ้าจริง