Semua Bab ท่านประธานขาพาหนูลงจากเตียง เอ๊ย! คานที: Bab 181 - Bab 190

“ไม่ยักรู้นะครับว่าคุณคะขาจะเก่งขนาดนี้ ผมชักสงสัยแล้วสิว่าจริงๆ คุณเป็นใครกันแน่” ระหว่างทางครามอดไม่ได้ที่จะเอ่ยชม ก่อนจะหรี่ตามองทำทีว่าสงสัย ในขณะที่เธอเองก็เล่นใหญ่กลับมา “นี่พี่รู้แล้วเหรอ” เธอทำตาโตพลางเอามือปิดปาก ทำเอาครามถึงกับลอบกลืนน้ำลาย พลันภาพความทรงจำเมื่อปีก่อนก็ย้อนกลับมา “อย่าบอกนะว่าคุณเป็นสายลับปลอมตัวมา” เป็นครามบ้างที่เป็นฝ่ายทำตาโต “ฮื่อ! ฉันเป็นมากกว่านั้นอีกค่ะ” เธอกระซิบพลางแสยะยิ้ม “คุณเป็นนักฆ่า?” ทันทีที่คำว่านักฆ่าหลุดออกจากปาก คนที่ช่างจินตนาการถึงกับรีบเอามือปิดปากพลางถอยกรูด ทำเอาคนขี้แกล้งหัวเราะชอบใจ “ฮ่าๆๆ คิดไปถึงไหน อย่างฉันเนี่ยนะจะเป็นนักฆ่า” “จากที่เห็นก็เป็นได้นะ” “เห็นอะไรคะ” คำถามเธอทำให้ตุลญะหันมาตำหนิครามทางสายตา ทำคนที่เผลอหลุดปากรีบเอามือปิดปาก ก่อนจะรีบหาเหตุผลมาแก้ต่าง “เอ้อ...เห็นว่าคุณหน่วยก้านดี ทะมัดทะแมง แล้วก็ยังดูแข็งแกร่งเหมือนนางเอกสายบู๊ในซีรส์ไงครับ” ครามพยายามแก้ต่างด้วยคำชม แต่มันกลับทำให้คนถูกชมว้าวุ่นยิ่งกว่าเดิม

“อุ๊ย!” เธออุทานเสีงหลง หลังจากเสียหลักล้มลงไปบนตัวเขา “ขอโทษค่ะ” เธอบอกพลางจะดันตัวลุกขึ้น แต่กลับถูกคนด้านล่างกักตัวเอาไว้ มิหนำซ้ำยังกดท้ายทอยคนด้านบนให้ก้มลงมาหา โดยไม่ทันตั้งตัวริมฝีปากเธอก็สัมผัสกับริมฝีปากหยัก “อื้อ...” เธอพยายามต่อต้านด้วยการเบี่ยงหน้าหลบ แต่ริมฝีปากนั้นกลับยิ่งรุกไล้ไล่ตามแล้วบดจูบหนักหน่วงยิ่งกว่าเดิม กระทั่งสัมผัสเรียกร้องก็ทำให้เธอค่อยๆ โอนอ่อนและคล้อยตามในที่สุด แน่นอนหลังจากจูบกันไปครั้งสองครั้ง ประสบการณ์นั้นก็ทำให้เธอจูบตอบกลับไปด้วยความโหยหาไม่ต่างกัน แต่ยิ่งเธอจูบตอบเท่าไร ก็ยิ่งปลุกเร้าให้เขากำหนัดมากขึ้นเท่านั้น จากที่เป็นฝ่ายถูกคร่อม ชายหนุ่มค่อยๆ ดันตัวขึ้นแล้วอยู่ในท่านั่ง โดยที่ยังมีเธอนั่งคร่อมอยู่บนตัก ขณะที่ริมฝีปากก็ไม่ได้ละออกจากกัน หลังจากบดจูบดูดดื่ม ริมฝีปากหยักๆ ค่อยๆ ผละออกมา แต่ก็ยังไม่วายคลอเคลียอยู่ใกล้ๆ โดยที่สองมือยังคงตรึงใบหน้าหวานนั้นเอาไว้ ลมหายใจหอบกระชั้นกอปรกับนัยน์ตาหวานหยาดเยิ้มที่กำลังปรือปรอยดึงดูดให้เขาก้มลงไปสัมผัสริมฝีปากอวบอิ่มที่บัดนี้บวมเจ่อนั้นเบาๆ อี

‘ยานั่นทำให้เขาเป็นไปได้ถึงขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วถ้าฉันปัดความรับผิดชอบ เขาไม่ต้องทรมานเจียนตายเลยรึไง แต่อันใหญ่ขนาดนั้น ขืนรับผิดชอบไป คนที่ตายก็เป็นฉันน่ะสิ โอ๊ย! ไอ้รินนะไอ้ริน ทำไมไม่ดูให้ดีวะ ยาแรงขนาดนั้น โดนเข้าไป ฉันจะเดินได้ไหมเล่า’ เห็นความมหึมาแล้ว เธอก็ได้แต่โอดครวญด้วยความทดท้อ ก่อนจะต้องผงะด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆ ความมหึมานั้นค่อยๆ คืบคลานเข้ามาใกล้ “พี่ตุลคะ บางทีน้ำอาจช่วยได้ ละลองไปแช่น้ำก่อนดีไหมคะ” คนที่กริ่งเกรงในความมหึมาพยายามหาทางออก ด้วยคิดว่าความเย็นจากน้ำจะช่วยดับร้อนจากยาในตัวอีกฝ่ายได้ “ได้สิ แต่เธอต้องลงไปด้วย แบบนั้นถึงจะช่วยได้” คนที่ยังคร่อมเธอไว้ว่าพลางใช้หลังมือลูบไล้ที่แก้มเนียนเบาๆ ทำคนถูกลูบเกือบจะเคลิ้มตาม แต่ติดที่ดันเป็นคนช่างจินตนาการ ‘ขนาดบนบกยังยาก ในน้ำจะทุลักทุเลแค่ไหนวะ’ หลังจากจินตนาการถึงความทุลักทุเลแล้ว เธอก็เผลอโพล่งออกมาด้วยความลืมตัว “ใหญ่ขนาดนั้น ตรงไหนก็ไม่ไหวหรอก อุ๊บ!” หลังจากเผลอพูดเรื่องน่าอายไปแล้ว เธอก็รีบเอามือปิดปาก “ถ้าไม่ลอง แล้วจะรู้ได้ไงว่าไม่ไหว เปิดใจแล้วก็ลอ

ตัดมายังคนที่กำลังถูกตามหา เธอตั้งใจจะเดินเข้าลิฟต์ แต่พอประตูลิฟต์เปิด คนที่อยู่ในนั้นกลับทำให้เท้าทั้งคู่พลันหยุดชะงัก “เอ้า! คุณคะขา” เสียงของครามทำคนที่ตั้งใจหลบหน้าพลันเลี้ยวเข้าไปทางบันไดหนีไฟทันที “โอ๊ย! ทำไมฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย ฮือ...เหนื่อยก็เหนื่อย เมื่อยก็เมื่อย รู้งี้ไม่ใส่ส้นสูงมาก็ดีหรอก” คนที่ต้องเปลี่ยนจากขึ้นลิฟต์มาขึ้นบันไดแทนเดินบ่นไปตลอดทาง “ก็นั่นน่ะสิ ทำไมต้องทำให้ตัวเองลำบากขนาดนั้นด้วย” เสียงที่คุ้นเคยทำเท้าทั้งคู่ของเธอพลันหยุดชะงักอีกครั้ง ครั้นพอเงยหน้าเห็นคนมาดักรอยืนกอดอกด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ เธอก็หลุดปากครางออกมา “พี่ตุล” “หลบหน้าพี่ทำไม” ไม่ถามเปล่า แต่เขาสาวเท้าเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ทั้งที่อยากจะวิ่งออกไปจากตรงนั้น แต่สายตาคมกล้าคู่นั้นราวกับตรึงขาทั้งสองข้างเอาไว้ ทำได้แค่ค่อยๆ ขยับถอยห่างออกไปทีละก้าว กระทั่งแผ่นหลังชนเข้ากับฝาผนัง ประจวบเหมาะกับที่อีกฝ่ายก็รุกประชิดเข้าถึงตัวพอดี “หลบหน้าพี่ทำไม” เขายังคงถามคำถามเดิม พร้อมกับยื่นสองมือไปดันข้างฝ

“ต้องมีอะไรผิดพลาดตรงไหนแน่ๆ” เธอพึมพำด้วยความสับสน ใจก็อยากจะร้องออกมาเป็นเพลงให้รู้แล้วรู้รอด แต่เพราะอารมณ์ตอนนี้ แม้แต่พูดยังไม่กล้าส่งเสียงดังเลยด้วยซ้ำ “ทำไมล่ะ อย่าลืมสิมากกว่านี้พี่ก็ทำมาแล้ว แล้วพี่ก็มั่นใจมากว่าไม่ได้ทำพลาด” เขาพูดหน้าตาเฉย ในขณะที่เธอก็ตาโตแล้วโตอีก พ่อคุณเลยฉวยโอกาสรั้งเธอมากอด ก่อนทิ้งตัวนั่งลงไปบนโซฟา โดยมีเธอนั่งซ้อนอยู่บนตักแกร่งนั้นอีกที ครั้นพอเห็นว่าเธอเอาแต่นั่งอึ้งไม่พูดไม่จา เขาจึงพูดต่อ “เธอควรรับผิดชอบพี่สิ” คนพูดทำเสียงออดอ้อน “ทะทำไมพี่ถึง...” ความกระดากทำให้เธอไม่กล้าพูดจนจบ เขาจึงพูดต่อให้ “หื่นน่ะเหรอ” “ฮ่าๆๆ พี่ก็หื่นเฉพาะกับเธอนั่นแหละ ยิ่งเห็นเธอเขินแบบนี้แล้ว พี่ก็ยิ่งหื่น แล้วพี่ก็อยากมากด้วย” “ยะอยากอะไรคะ” คำพูดสองแง่สองง่ามทำนัยน์ตาเธอเบิกกว้าง แล้วก็ยิ่งกว้างมากขึ้นกับคำตอบต่อมา “อยากกินเธอ” เสียงกระเส่านัยน์ตาหยาดเยิ้มของเขาทำเธอผุดลุกหน้าตื่น “ไม่ได้นะ” “ทำไมจะไม่ได้ ในเมื่อเมื่อคืนพี่ก็กินมาแล้ว ต้องให้สาธยายไหมว่ากินแบบไ