Semua Bab ท่านประธานขาพาหนูลงจากเตียง เอ๊ย! คานที: Bab 171 - Bab 180

สายของอีกวัน ทันทีที่ลืมตาตื่นเธอก็รู้สึกถึงศีรษะที่มันหนักอึ้งจนต้องหลับตาลงอีก แต่เสียงทุ้มๆ ที่คุ้นเคยก็ทำให้นัยน์ตาเธอเบิกกว้าง “ตื่นแล้วเหรอ” “พี่ตุล” เธอครางเรียกเขาหน้าตาตื่น “พะพี่มาอยู่นี่ได้ไง” เห็นคนที่นั่งอยู่ปลายเตียงเลิกคิ้วแทนคำตอบ เธอจึงได้ฉุกคิดและหันไปมองรอบๆ กระทั่งเปลี่ยนคำถามใหม่ “อะเอ่อ...หนูมาอยู่ที่นี่ได้ไงคะ” ถามไปแล้วก็พยายามใช้สมองอันหนักอึ้งของตัวเองคิด พลันภาพเหตุการณ์เมื่อคืนก็แวบเข้ามาในหัว และภาพที่ตัวเองคร่อมอยู่บนตัวเขาก็ทำให้เธอต้องตั้งคำถามใหม่อีกรอบ “เมื่อคืน...หนูทำอะไรพี่รึเปล่าคะ” เธอกลั้นใจถามออกไป ด้วยไม่แน่ใจว่าภาพที่เห็นมันคือความจริงหรือความฝันกันแน่ แต่พอเห็นอีกฝ่ายค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมา เธอก็เบาใจ แต่แล้วเขาก็ทำให้เธอต้องสับสนขึ้นมาอีก “ไม่ต้องห่วง ถ้าเธอทำ พี่ต้องให้เธอรับผิดชอบแน่” เธอพยายามจับใจความที่เขาต้องการสื่อ แต่เพราะสติสัมปชัญญะยังกลับมาไม่ครบถ้วน จึงคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก “ปวดหัวใช่ไหม พี่ไปเอาน้ำขิงมาให้ดื่มดีกว่า จะได้ดีข

ขณะที่เธอกำลังแนะนำตัวและทำความรู้จักกับเพื่อนร่วมงานในแผนกในฐานะสมาชิกใหม่ จู่ๆ ก็มีบุคคลไม่ได้รับเชิญเดินแทรกเข้ามา “ยินดีต้อนรับ หวังว่าเราจะร่วมงานกันได้อย่างมีความสุข” กรกันว่าพลางยื่นมือไปด้านหน้า “คุณ?” เธอชะงักมองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าทุกคนมองอยู่ จึงรีบยื่นมือไปจับกับอีกฝ่ายอย่างไม่มีทางเลือก ครั้นพอจะดึงกลับ รายนั้นกลับจับไว้แน่นอย่างจงใจ ถ้าไม่ติดว่าอยู่ต่อหน้าคนอื่น เธอคงกระชากแขนกลับมาแรงๆ แต่เมื่อมันสุดวิสัย เธอจึงเลือกที่จะจิกกัดทางสายตา กระทั่งอีกฝ่ายยอมปล่อยในที่สุด “นี่คุณกรกัน น้องชายท่านประธาน แล้วก็เป็นรองประธานบริษัทด้วยค่ะ” คุณผู้ช่วยรีบขยับมากระซิบบอก ในขณะที่เธอก็พยักหน้ารับรู้ แล้วหันมากระซิบตอบ “คุณกลับไปทำงานเถอะค่ะ ที่เหลือฉันจัดการเอง” คุณผู้ช่วยทำท่าลังเล แต่ก็ยอมกลับไปแต่โดยดี “แยกย้ายไปทำงานกันได้แล้ว ส่วนคุณมาคุยกับผมที่ห้องหน่อย ผมมีอะไรจะให้คุณทำ” โดยไม่รอให้เธอทักท้วง กรกันเดินนำออกไป แน่นอนคนที่ไม่อยู่ในฐานะที่จะปฏิเสธได้จำต้องเดินตามอย่างช่วยไม่ได้ “ย

ครั้นพอเห็นนิติบุคคลถือถุงอาหารพะรุงพะรัง คนที่กำลังหิวถึงกับยิ้มกว้าง ถึงตอนนี้เธอก็ไม่สนแล้วว่าเขาจะเอาเวลาไหนไปสั่ง รีบรับถุงเหล่านั้นไปจัดใส่จาน “กินข้าวกันค่ะพี่ตุล” ถึงจะยังไม่หายงอน แต่พอเห็นเธอจดๆ จ้องๆ มองกับข้าวบนโต๊ะตาเป็นมัน เขาก็อดใจอ่อนไม่ได้ จำต้องเดินมา แต่ถึงกระนั้นก็ยังคงวางมาด ทำหน้านิ่งไม่พูดไม่จา ด้วยยังหวังจะได้ฟังคำง้องอนจากเธอ แต่ดูเหมือนจะสิ้นหวัง เมื่อแม่คุณเอาแต่ก้มหน้าก้มตากิน ถึงตอนนี้ความสำคัญของเขาคงไม่เท่าอาหารพวกนี้กระมัง “เห็นแก่กิน” หลังกินเสร็จ คนที่อารมณ์ขุ่นมัวเดินมานั่งที่โซฟา แล้วพึมพำด้วยความขุ่นเคือง “ไปกันเลยไหมคะ” หลังจากเก็บล้างเสร็จ เธอก็เดินตรงมาถาม “ไปไหน” “ก็กลับไปทำงานไง นี่ก็ใกล้จะหมดเวลาพักแล้วนะคะ” เธอขมวดคิ้ว เพราะขณะที่ตัวเองเก็บกระเป๋าอย่างกระตือรือร้น แต่พ่อคุณกลับนั่งจิบไวน์ด้วยท่าทีสบายๆ “ถึงไปตอนนี้ก็คงไม่ทัน” เขาบอกหน้าตาเฉย “มันไม่ทันตั้งแต่พี่เลือกมากินข้าวเที่ยงไกลถึงนี่แล้วล่ะค่ะ” เธออดตำหนิไม่ได้ “ก็แล้วจะให้พี่ปล่อยให้เธอ

คนไม่เมาประคองคนเมาเข้าไปในห้องด้วยความทุลักทุเล กระทั่งล้มลงไปบนที่นอนพร้อมๆ กัน แต่พอจะขยับลุก ดันถูกคนเมาพลิกตัวขึ้นมาคร่อมเอาไว้อีก ครั้นพอจะอ้าปากประท้วง ริมฝีปากเขาก็ประทับลงมาบดขยี้หนักหน่วงยิ่งกว่าครั้งที่ผ่านมา ราวกับจะหลอกล่อเธอด้วยจูบนี้อีกครั้ง “อืม...” คนถูกล่อลวงครางกระเส่า โดยเฉพาะเมื่อคนลวงสอดส่งเรียวลิ้นเข้ามาตอดรัดไล่พันลิ้นนุ่ม จนหายใจหายคอแทบไม่ทัน และก่อนที่เธอจะขาดอากาศหายใจจริงๆ ทุกอย่างพลันหยุดชะงัก คนที่เคยบดจูบดูดดื่มเอาเป็นเอาตายพลันผละถอย เธอปรือตามองเขาด้วยความงุนงง กระทั่งรายนั้นแลบลิ้นเลียริมฝีปาก แล้วพึมพำเสียงอ้อแอ้ออกมา “อืม...หวานจัง ไวน์แก้วนี้รสชาติดี อยากดื่มอีก” สิ้นเสียงพ่อคุณทำท่าจะก้มลงไปอีก แต่ยังไม่ทันได้ดื่มสมใจ ก็ถูกเธอยื่นมือมาดันหน้าไว้ซะก่อน “หนูไม่ใช่ไวน์นะ พี่จะดูด เอ้อ ดื่มหนูแบบนี้ไม่ได้” “ได้” คนอยากดื่มเสียงดังพร้อมกับจับสองมือที่เคยต่อต้านให้กางออกแล้วกดลงไปบนที่นอน จากนั้นไวน์แดงก็ไม่มีโอกาสประท้วงใดๆ อีก ชายหนุ่มก้มลงมาบดจูบเนิบนาบ ราวกับว่าเรียวปากอวบอิ

ถึงปากจะบอกว่าไม่ใส่ใจ แต่คำพูดของจารวีก็ทำให้ญาณินว้าวุ่นไม่น้อย ระหว่างทางก็เดินไปบ่นไป อย่างกำลังคิดไม่ตก “ถ้ามีคนในใจ เราก็ต้องเห็นบ้างสิ เฮ้ย! แต่เราก็ไม่ได้อยู่กับเขาตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงนี่นา หรือเขาจะมีแล้วจริงๆ หรือไม่ก็อาจจะเป็นแผนการของผู้หญิงคนนั้นที่ตั้งใจกันท่าเรา ใช่ ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ แต่ก็ต้องพิสูจน์ไหมล่ะ โอ๊ย! แล้วต้องพิสูจน์ยังไงวะ” เธอคิดไปมาด้วยความสับสน รู้ตัวอีกทีตัวเองก็มายืนอยู่หน้าบริษัทแล้ว “เฮ้ย! มาโผล่นี่ได้ไงวะ ต้องใจลอยเบอร์ไหนเนี่ย สติจ้ะคะขา แกต้องมีสติ” เธอเรียกสติด้วยการตบหน้าตัวเองเบาๆ ครั้นพอจะหันหลังเดินกลับเข้าด้านใน เสียงแตรรถด้านหลังก็ทำเอาสะดุ้ง “บีบแตรหา...” คนตกใจหันขวับมาตะโกนด้วยความโมโห แต่พอเห็นว่าคนขับเป็นใคร คำผรุสวาทก็ถูกกลืนลงคอ “ขึ้นมาสิ” กรกันเปิดกระจกเรียก แต่คนที่ไม่ทันเตรียมตัวกลับยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น “ฉิบ...แล้ว ลืมบอกพี่ตุลไปเลย ขืนไปพี่ตุลโกรธตายแน่ ช่วงนี้ยิ่งต้องทำคะแนนด้วย แต่ถ้าไม่ไปก็หมาดิ เอาไงดีวะ” คนที่ลืมนัดหันรีหันขวางด้วยความลังเล