Semua Bab ท่านประธานขาพาหนูลงจากเตียง เอ๊ย! คานที: Bab 61 - Bab 70

“รู้ทัน” เขายื่นหน้าไปจุ๊บที่ริมฝีปากเธอเบาๆ แน่นอนว่าเรื่องสถานที่เป็นอะไรที่แปลกใหม่และน่าตื่นเต้น อีกทั้งคนขับเองก็จะไม่เป็นปัญหาที่พวกเขาต้องกังวล เพราะโซนที่พวกเขานั่งอยู่คือโซนที่ถูกกันเอาไว้ให้เป็นส่วนตัว ติดก็แค่…ถึงเธอจะทำปากเก่งท้าทายเขา แต่พอเอาเข้าจริง มันก็ยังอดรู้สึกกระดากไม่ได้อยู่ดี ที่ต้องมีอะไรๆ กับเขาบนรถ “ดะเดี๋ยวค่ะ” เธอตะปบมือเขาที่กำลังจะล้วงเข้าไปตามรอยแหวกของกระโปรง “อย่าเก่งแต่ปากสิแวววิวาห์ วงการนี้เข้าแล้วออกยาก ในเมื่อเธอก้าวขาเข้ามาแล้ว เธอจะออกไปได้ก็ต่อเมื่อ ได้รับอนุญาตจากฉันแล้วเท่านั้น และตอนนี้…ฉันยังไม่อนุญาต” ดูเหมือนนิสัยเผด็จการของเขาจะกลับมาอีกครั้ง มือเธอที่ตะปบมือเขาเอาไว้จึงค่อยๆ คลายออก ปล่อยให้เขาล้วงลึกเข้าไปได้ตามอำเภอใจ “ฉันชอบเวลาที่เธอใส่สีแดง แต่ไม่ชอบให้ใครมองนอกจากฉันแค่คนเดียว” เขาบอกก่อนจะซุกใบหน้าลงไปบนเนินอกขาวๆ ที่โผล่พ้นขอบเสื้อเกาะอก ขณะเดียวกันนิ้วเรียวที่ล้วงเข้าไปใต้ร่มผ้าได้ก็กำลังสะกิดแย้มขอบแพนตี้ เพื่อให้นิ้วมือเขาได้สัมผัสกับเนินเนื้อนุ่มน่าสัมผัสของเธอ “อ๊า!” เธอครางพลางสั่นสะท้าน

“เอ้า! ทำไมล่ะคะ นั่นมันงานถนัดของฉันนะ คุณไม่ให้ฉันทำแผนกเดิม แล้วคุณจะให้ฉันไปทำแผนกไหน” เธอโอดครวญกับข้อแม้ของเขา “ก็แผนกไหนก็ได้ที่ไม่ใช่แผนกเดิม อย่างที่บอกว่าแผนกเดิมคนเต็มแล้ว เถอะน่า จะแผนกไหนก็เหมือนๆ กันนั่นแหละ ยังไงก็บริษัทผัวเหมือนกัน ฉันว่าเราเลิกพูดเรื่องงานเถอะ ยังมีเรื่องอื่นน่าสนใจกว่าตั้งเยอะ อย่างเช่นเรื่องนี้” สิ้นเสียงเขาก็กระตุกผ้าเช็ดตัวเธอออกแรงๆ อีกที “อุ๊ย!” คนไม่ทันตั้งตัวร้องเสียงหลง ครั้นจะตะครุบผ้าขนหนูเอาไว้ก็ไม่ทันการแล้ว เพราะดันถูกคนหื่นจู่โจมอย่างรวดเร็ว “อื้อ! อย่าเพิ่งสิคะ มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน” เธอพยายามบ่ายเบี่ยง ในขณะที่เขาก็เอาแต่ซุกไซร้ใบหน้าที่ซอกคอหอมกรุ่น พร้อมกับมือที่ปัดป่ายลูบไล้ไปทั่วเนื้อตัวด้วยความหลงใหล “ช่างเรื่องอื่นเถอะ ตอนนี้ฉันไม่อยากคุย แต่อยากทำอย่างอื่นมากกว่า” สิ้นเสียงเขาก็ไม่เปิดโอกาสให้เธอได้โต้แย้งใดๆ อีก ด้วยการเลื่อนใบหน้ามาประกบจูบปิดปากช่างเจรจาของเธอซะ พร้อมกันนั้นก็กระตุกผ้าขนหนูที่ตัวเองนุ่งไว้ออก ปลดปล่อยดุ้นยักษ์อลังการให้เป็นอิสระ กระทั่งมือของเธอที่เคยตกอยู่ข้างตัว ก็ถู

“ฮือ…! สายอีกแล้ว ไม่ทันอีกแล้ว เพราะอีตาหื่นนั่นคนเดียวเลย ไปกินดีหมีมารึไง ทำไมถึง ได้อึดขนาดนั้นเนี่ย ฉันเพลียจนแทบลุกไม่ขึ้น ในขณะที่เขากลับตื่นไปทำงานได้ปกติ นี่มันอะไรกันเนี่ย เป็นยอดมนุษย์รึไงกัน” เธอตื่นในสายของอีกวัน แล้วก็อดบ่นไม่ได้เมื่อพบว่าเจ้าของห้องไม่อยู่อีกตามเคย “หรือชีวิตเราจะไม่เหมาะกับการเป็นสาวออฟฟิศอีกต่อไป ฮือ…! แบบนี้ฉันไม่ต้องกลายเป็นเมียบำเรอกามให้อีตาสามีจอมหื่นเต็มตัวเลยรึไง ไม่! มันต้องมีทางออกสิ ใช่! เรามีกุนซือเก่งๆ เป็นที่ปรึกษาตั้งสองคนนี่นา” ว่าแล้วเธอก็รีบคว้าโทรศัพท์มาส่งข้อความหาเพื่อนรักทั้งสองคน เพื่อนัดทั้งคู่ให้ออกมาเจอกันที่ร้านกาแฟ “ไง! นึกยังไงถึงได้ออกมาเจอเพื่อนได้ นึกว่าได้ดีมีสามีเป็นตัวตนแล้วจะลืมพวกฉันไปแล้วซะอีก” ทันทีที่เห็นหน้าแวววิวาห์ ศิศิราก็อดเหน็บเพื่อนด้วยความหมั่นไส้ไม่ได้ “โอ๊ย! ลืมอะไรเล่า ฉันก็นึกถึงพวกแกอยู่ตลอดนั่นแหละ แต่เวลาที่พวกแกว่างกับเวลาที่ฉันว่างมันตรงกันซะที่ไหนล่ะ ฉันว่างตอนกลางวัน ในขณะที่พวกแกนั่งทำงาน” “ก็ตอนเย็น หรือไม่ก็ตอนกลางคืน แกก็มาค้างกับพวกฉันก็ได้นี่” ศิศิราขัด

“โอ๊ะโอ! วันนี้มาแปลกแฮะ หรือว่าแกเริ่มหื่นขึ้นมาบ้างแล้ว อะ! งั้นเอานี่ไปเพิ่มความหื่นในกระแสเลือดอีกสักนิดเป็นไง” ศิศิราแกล้งหยิบนิยายเล่มเดิมขึ้นมายื่นให้ราวกับพวกขายตรง เลยถูกแวววิวาห์ตีแขนให้อีกทีนึง เพียะ! “ก็บอกว่าอย่าไปแกล้งมันไง เอาของของแกคืนไปเลย” แวววิวาห์ว่าพลางหยิบนิยายที่วางอยู่ตรงหน้าพริมรตายัดคืนเจ้าของ แต่… “ไม่! ฉันจะอ่าน” พริมรตาดึงหนังสือที่ว่านั่นกลับมา ทำเอาอีกสองสาวถึงกับมองหน้ากัน ก่อนจะพากันตาโตกับประโยคต่อมา “ไอศิ แกเอามากี่เล่ม เอามาให้หมด” พริมรตาแบมือไปด้านหน้าด้วยใบหน้าขึงขัง “แบบนี้เขาเรียกว่าปล้นความหื่นกันใช่ไหมวา” ศิศิราแอบหันไปกระซิบแวววิวาห์ “รีบๆ เอาให้มันเหอะ ก่อนที่มันจะกระโดดงับคอแก” แวววิวาห์แสร้งว่า “เอ่อ…วะๆ วันนี้เอามาแค่นี้อะ” ศิศิราหยิบนิยายอีกสองเล่มในกระเป๋าขึ้นมาวาง “ทำไมมีแต่ของคนนี้” พริมรตาถามอีก “อ๋อ! เลอบัวอะเหรอ ก็เขาหื่นดี แต่ฉันว่ามันไม่เหมาะกับแกหรอก เดี๋ยวฉันหานิยายสีขาวมาให้แกอ่านดีกว่าเนอะ” ศิศิราทำท่าจะดึงนิยายที่ว่านั่นกลับ แต่ถูกพริมรตาดึงเอ

“ฉันไว้ใจเธอ แต่ฉันไม่ไว้ใจมัน” ใช่! ถึงเขาก็จะหัวใจพองโตเพราะคำว่ารักของเธอ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่หึงเธอ “โธ่! ที่รักคะ ฉันแค่อยากกลับมาทำงานจริงๆ นะ สัญญาว่าจะไม่วอกแวก จะไม่ชายตามองใครเลยเอ้า” เธอชูสามนิ้วอย่างเนตรนารี แต่นั่นไม่น่าสนใจเท่ากับสรรพนามใหม่ที่เธอเรียกเขา “เมื่อกี้เรียกว่าไงนะ” เขาถามพลางพยายามกลั้นยิ้ม “ก็คุณอยากได้สรรพนามที่ดูสนิทกันมากกว่าพี่น้อง นี่ไงคะ…ที่รัก สนิทพอไหม” เธอทำเสียงอ่อนเสียงหวานพร้อมกับเข้าไปกอดแขนออดอ้อน “อืม!” เขาตอบส่งๆ แต่กลับเบือนหน้าไปยิ้มอีกทาง “ถ้างั้น…ที่รักให้เค้ากลับมาทำงานที่แผนกได้ไหมคะ” เมื่อการออดอ้อนดูจะได้ผล เธอจึงไม่รีรอที่จะเดินหน้าเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการ “ได้สิ แต่ฉันจะไล่เธียรชัยออก” “เฮ้ย! ได้ไงล่ะ เขาทำอะไรผิด ทำไมคุณต้องไล่เขาออกด้วย” เธอโวยพลางปล่อยแขนแล้วผละออกมามองหน้าคนใจร้ายชัดๆ “เขาไม่ได้ทำอะไรผิด ออกจะมีผลงานดีด้วยซ้ำ แต่ถ้าเธออยู่ เขาก็ต้องออก นี่เป็นคำสั่ง เลือกเอาแล้วกันว่าจะเอาแบบไหน” นี่ไม่ใช่ทางเลือกหรอก แต่เป็นข้อบังคับมากกว่า ค