Semua Bab ท่านประธานขาพาหนูลงจากเตียง เอ๊ย! คานที: Bab 51 - Bab 60

เขาหอบเอาไฟโทสะบึ่งรถพุ่งตรงมายังอพาร์ตเมนท์ของเธอกลางดึก เพื่อจะพบว่าเธอไม่อยู่ มิหนำซ้ำยังเก็บของย้ายออกไปแล้วด้วย นั่นยิ่งทำให้เขาร้อนรุ่มจนแทบรุกเป็นไฟ มีแต่ประโยคที่เธอทิ้งท้ายเอาไว้เต็มหัว ครั้นพอพยายามโทรหา เธอก็ดันปิดเครื่องอีก ความกลัวที่ผสมกับความเดือดดาลทำให้เขาแทบคุ้มคลั่ง ตอนนี้ทางพึ่งเดียวที่นึกออกก็คือเลขา “ชาติ ตามหาแวววิวาห์ให้ฉันด่วน” เขากรอกเสียงลงไปด้วยความร้อนรน (แต่เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว เธออยู่กับนายไม่ใช่เหรอครับ) เลขาที่หลับไปแล้วกรอกเสียงงัวเงียกลับมาด้วยความสงสัย “ไม่อยู่ เขาไม่อยู่แล้ว แกต้องช่วยฉันตามหาเขาให้เจอ เข้าใจไหมชาติ” (โอเคครับ ตอนนี้นายอยู่ไหน ) “ฉันอยู่อพาร์ตเมนท์…” เขาบอกที่อยู่เธอไป ถึงตอนนี้มันจะกลายเป็นอดีตไปแล้วก็เหอะสองวันผ่านไปที่เขาส่งคนออกตามหาเธอในที่ที่คิดว่าเธอน่าจะไป ไม่ว่าจะเป็นบ้านเช่า อพาร์ตเมนท์ หรือคอนโดปล่อยเช่า แต่กลับยังไร้วี่แววว่าจะเจอเธอ จนเช้าวันนี้ที่เขาเดินเข้าบริษัทประหนึ่งซากศพเดินได้ เพราะไม่ค่อยได้นอนมาหลายคืน“ได้ข่าวแวววิวาห์บ้างรึเปล่า” ทันทีที่เห็นหน้าเลขาที่เพิ

“น้องเข้าไปลองชุดเต๊อะคำแปง ปี้จะท่าอยู่ตังนี้” เธอบอกน้องสาวก่อนที่ตัวเองจะเดินออกเดินดูนั่นดูนี่ตรงโซนหน้าร้านซึ่งเป็นกระจกใส และทุกอิริยาบถของเธอก็ตกอยู่ในสายตาของใครบางคนที่กำลังยืนมองพลางกำหมัดแน่น“ไม่มีวัน เธอจะไม่มีวันได้แต่งกับใครนอกจากฉัน แวววิวาห์” ภาคินที่ยืนมองอยู่ตรงมุมหนึ่งพึมพำนัยน์ตาวาวโรจน์ ตอนนี้เขาแทบอยากจะเดินเข้าไปกระชากเธอมาลงโทษให้สาสม แต่เขาก็ยังพอมีสติที่จะไม่ทำอะไรบุ่มบ่ามขนาดนั้น แน่นอนว่าทุกอย่างผ่านการวางแผนมาแล้วอย่างดีแรกเริ่มเดิมทีระหว่างที่เขาเดินทาง เขาได้ให้เลขาส่งข้อมูลพร้อมภาพถ่ายของเธอให้นักสืบเอกชนที่นี่ และดูเหมือนพวกเขาจะทำงานได้เร็วทันใจ เพราะทันทีที่เขาลงเครื่อง ข้อมูลและสถานที่ก็พร้อมสำหรับเขายิ่งเห็นเธออยู่ในร้านชุดเจ้าสาวแบบนี้ ใจเขาก็ร้อนรุ่มจนแทบรุกเป็นไฟ ใครจะคิดว่าทุกอย่างจะรวดเร็วปานฟ้าแลบขนาดนี้ แต่งงานทั้งที่เพิ่งแยกจากเขาได้ไม่กี่วัน “คิดจะเอาประสบการณ์ที่ฉันสอนไปใช้กับคนอื่น มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกแวววิวาห์ ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าของของฉัน ยังไงก็ต้องเป็นของฉัน ไม่ว่าใครก็แย่งเอาไปไม่ได้” นิสัยความขี้หวงของทำให้เขาจ้องเ

“อา…!” เขาครางกระหึ่ม ก่อนก้มลงไปโรมรันแลกลิ้นดูดเม้มแทะเล็มริมฝีปากอวบอิ่มของเธอราวกับหลงใหลคลั่งไคล้รุนแรง ก่อนจะเลื่อนตัวขึ้นมาชื่นชมความงดงามเบื้องหน้า เรือนร่างสะโอดสะองที่กำลังนอนบิดเร่าๆ อีกทั้งยังเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อ เธอดูไร้เดียงสา แต่ในเวลาเดียวกันก็ดูเย้ายวนน่าค้นหา และเชื่อไหมว่าด้วยเหตุนี้แหละที่ทำให้ลำเอ็นของเขาเกรี้ยวกราดผงาดแข็งขืนมากกว่าที่เคย ที่สำคัญ…การที่เธอถูกมัดมือเอาไว้แบบนี้มันก็ดูเร่าร้อนเป็นบ้าเลย มือข้างหนึ่งขยับรูดท่อนเอ็นลำใหญ่ ในขณะที่อีกข้างก็ยื่นไปสัมผัสลูบไล้กายสาวสะคราญ บ้างลูบ บ้างขยำ บ้างบีบเคล้น กระทั่งมาหยุดอยู่ที่หน้าท้องแบนราบ ให้ตายเถอะ พอมาถึงตรงนี้เขาก็อดไม่ได้ที่จะเลื่อนสายตาต่ำลงไป เนินสาวโหนกนูนที่กำลังเปิดแย้มอย่างคอยท่า ทำให้ไม่อาจทนฝืนความปรารถนาที่กำลังพลุ่งพล่านได้อีกต่อไป เขาระเบิดเสียงคำรามลั่น ก่อนจะก้มลงไปโรมรันเนินสาวด้วยด้วยปากและลิ้นอย่างบ้าคลั่ง เรียกเสียงร้องครวญครางประหนึ่งจะขาดใจของเธอ โชคดีที่ตอนนี้ในบ้านมีแค่เธอ เพราะคนอื่นไปช่วยกันเตรียมงานอยู่ที่บ้านเจ้าสาวกันหมด แม้กระทั่งพริมรตาเพื่อนของเธอ

“ฉันก็ขำไม่ออก ถ้าเธอจะออกไปในสภาพนี้ เมื่อคืนก็เหมือนกัน ฉันไม่ยอมให้ใครเห็นเมียฉันเปลือยหรอก” การต้องยอมรับกรายๆ ว่าหวง มันยิ่งทำให้เขายิ่งต้องพยายามรักษามาด “นี่อย่าบอกนะว่าคุณใส่เสื้อผ้าให้ฉันก่อนออกมา แต่พอมาถึงคุณก็ถอดให้ฉันอีก” นั่นสินะ เมื่อคืนเธอจำได้ว่าตัวเองหลับไปทั้งที่เขายัง… อื้อ! นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือ เธอหลับทั้งเปลือย “อือ” เขารับคำอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก “เพื่อ?” เธอถามเสียงสูง แต่เรื่องอะไรที่เขาจะตอบว่าเพื่อกันไม่ให้เธอหนีล่ะ “เพื่ออะไรก็ช่างเหอะน่า” “อย่าบอกนะว่าคุณกลัวฉันหนี” ให้ตายเถอะ เขาชักเกลียดคนรู้ทันขึ้นมานิดๆ แล้วสิ แต่เชื่อเถอะว่ายังมีอีกเรื่องที่เธอไม่รู้ นั่นคือ…เขานอนเฝ้าเธอโดยไม่ได้หลับได้นอนทั้งคืนเลยด้วย ทั้งเอาเสื้อผ้าไปแอบ ทั้งไม่ยอมนอน มีใครให้มากกว่านี้อีกไหม เฮ้อ! เขาเองยังไม่คิดเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองจะเป็นเอามากได้ขนาดนี้ “เปล่าซะหน่อย” เขาเบือนหน้าหนีไปอีกทางอย่างต้องการหลบเลี่ยง “เหรอ? แล้วทำไมหน้าคุณเหมือนคนไม่ได้นอนเลยล่ะ หน้าก็โทรม ตาก็โหล นี่อย่าบอกนะว่ากลัวฉันหนีจนต้องนอนเ

“ใครว่า มันทำให้ฉันรักคุณมากกว่าเดิมต่างหาก” นอกจากจะซบอย่างออดอ้อนแล้ว แม่คุณยังยืดตัวขึ้นไปจุ๊บที่ปากเขาเบาๆ อีก ทำเอาคนถูกบอกรักแบบไม่ทันตั้งตัวแอบอมยิ้ม ก่อนจะรีบปั้นหน้าขรึมดังเดิม “ว่าแต่คุณไปเอาความคิดว่าฉันจะแต่งงานมาจากไหนเหรอ” เธอเงยหน้าขึ้นมาถามอย่างเป็นการเป็นงาน “ก็หัวหน้าฝ่ายบุคคลที่เธอไปทำเรื่องลาออกไว้นั่นแหละ” ได้ยินดังนั้น เธอก็ทำท่าครุ่นคิด ก่อนจะคิดได้ในเวลาต่อมา “อ๋อ! น่าจะเป็นตอนที่ฉันคุยโทรศัพท์กับเพื่อน แล้วเป็นจังหวะที่เขาหันมาถามอะไรฉันก็ไม่แน่ใจ แต่เขาน่าจะจับใจความแล้วเอามาปะติดปะต่อเอาเอง เห็นทีฉันคงต้องหาเวลาเข้าไปขอบคุณเขาสักทีแล้วล่ะ” “จะขอบคุณทำไม ฉันไม่ไล่เขาออกก็ดีเท่าไหร่แล้ว” นึกถึงหัวหน้าฝ่ายบุคคลที่ทำให้เขาเป็นบ้าเป็นหลัง นั่งแทบไม่ติดเก้าอี้ เขาก็อดโมโหไม่ได้ “อย่าเชียวนะคะ เขาคือผู้มีพระคุณของเรานะ” “มีพระคุณ?” “ค่ะ! ก็เขาเป็นคนเร่งปฏิกิริยา ทำให้คุณมาหาฉันเร็วขึ้น” เหตุผลของเธอทำให้เขาหน้าบึ้งยิ่งกว่าเดิม “ทำให้ฉันแทบเป็นบ้าน่ะสิไม่ว่า” “บ้าก็บ้าเพราะรักใช่ไหมล่ะ”