Semua Bab ชายาพิษ โฉมสะคราญบรรณาการ: Bab 61 - Bab 70

ตอนที่ 59 จ่ายครบจบเลยเรือนเล็กสกุลเหยา เหยาชุนย่อตัวลงเล่นกับหลานน้อยใต้ร่มไม้หน้าบ้าน แสงแดดอ่อนคลอไหลผ่านปลายผมที่มัดเป็นมวยเรียบร้อยเสียงฝีเท้าและคำทักของ ป้าหวัง เพื่อนบ้านดังขึ้นพร้อมกัน“เสี่ยวชุน! กลับมาเยี่ยมบ้านทั้งที ไม่เห็นจะมาทักใคร” เหยาชุนลุกขึ้นยิ้มบาง ๆ พลางประสานมือ“ขอโทษเจ้าค่ะ ป้าหวัง ข้ากลับมาดูหน้าหลาน พอดีเวลาน้อย”ป้าหวังรีบสาวเท้าเข้ามา ก่อนลดเสียงลงเล็กน้อย“จิ้งเหอของข้าจะเข้าคัดเลือกศิษย์เว่ยหลง...เห็นว่าเจ้ารับใช้ใกล้พระชายา ข้าเลยจะให้เจ้าช่วยพูดหน่อย”เหยาชุนชะงัก ก่อนก้มศีรษะ “ข้าขอโทษ ป้าหวัง...ข้าเป็นเพียงบ่าว แม้จะรับใช้ใกล้พระชายา แต่เรื่องการคัดเลือกข้าช่วยอะไรไม่ได้เลยจริง ๆ”สีหน้าป้าหวังพลันเปลี่ยนไป เสียงแข็งขึ้นทันที“เหอะ! ได้ดิบได้ดีแล้วก็ลืมกัน”“ลืมแล้วหรือว่าเมื่อก่อนใครให้เจ้าข้าวสารเวลาบ้านเจ้าไม่มีข้าวสารกรอกหม้อ”“จิ้งเหอเองก็เป็นเพื่อนในวัยเยาว์ของเจ้า คนพวกนี้ พอขึ้นสูงก็ไม่เห็นหัวใคร!”ป้าหวังหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ ก่อนสะบัดหน้าจากไปเหยาชุนหันไปมองมารดาที่นั่งอยู่ตรงข้าง แววตาฉายรอยเคืองขุ่น ถอนหายใจยาว สีห

ตอนที่ 61 ตักตวงความหอมหวานภายในเรือนสมุนไพร กลิ่นสมุนไพรแผ่วลอยปะปนกับกลิ่นหมึกเว่ยเยว่ซินนั่งจ้องพิษชนิดใหม่ที่เพิ่งได้มาจากชายแดน ชินอ๋องนำมาให้นางเมื่อช่วงบ่ายนี้ เป็นพิษไม่รับว่ารุนแรงแต่กลับหายากที่จะถอนทว่า...สำหรับนางไม่รับว่าเป็นเรื่องยากอันใด เพียงแค่ต้องใช้เวลาเพิ่มขึ้นสักหน่อยหญิงสาววางมือจากสมุนไพร...เงยหน้าขึ้นจ้องมองใบหน้าชินอ๋องที่กำลังอ่านรายงานอยู่ พลางคิดในใจ “.การมีคู่คิดเคียงใจได้สักคน...นับว่าสวรรค์ยังเมตตาอยู่บ้าง”ชินอ๋องรู้สึกได้ว่ามีคนจ้องมอง เขาเงยหน้าสบตาของนาง แววตาเขามองนางเงียบ ๆ คล้ายพินิจทุกการเคลื่อนไหวในแววตาของนาง“นี่ไม่ใช่เรื่องราวที่ยากเกินคาดเดาหรอกพระชายา”เสียงเขานิ่ง ไม่แฝงอารมณ์“ในเมื่อพวกเขาไม่อาจส่งคนมาจัดการข้าในเมืองหลวงได้...”“หนทางที่สมเหตุสมผลที่สุด...ก็คือ ผลัก ข้าออกไปนอกเมือง”เขาหยุดไปชั่ววินาทีแล้วเอ่ยต่อด้วยถ้อยคำที่แฝงรอยเย้ยหยันเบา ๆ“พวกเขาคงคิดว่าภายหลังจัดการข้าเสร็จแล้วค่อยคิดเรื่องพระชายาก็ยังไม่สาย...” ดวงหน้าของหญิงสาวไม่ได้หวาดหวั่น กลับมีเพียงความเข้าใจที่ลึกขึ้นทุกที เอ่ยด้วยเสียงอันเศร้า“ทว่าครั้งน

ตอนที่ 63 ทุกอย่างล้วนเริ่มต้นที่ข่าวลือ ณ ตำหนักบูรพาองค์รัชทายาทกู้ซ่งหยวน.รู้ว่าจะมีข่าวจากชายแดน จึงแสร้งป่วย ถอนตัวจากการประชุมในท้องพระโรงวันนี้ เพื่อหลบพายุที่อาจกระหน่ำเข้าหาเขาโดยตรงชายหนุ่มเอนกายอย่างแผ่วเบา รับถ้วยโอถสจากนางกำนัลพลางฟังขันทีรายงานเรื่องในท้องพระโรงในวันนี้แต่เมื่อได้ยินถ้อยรายงานชัดเจนหัวใจของชายหนุ่มพลันร้อนวูบ มือที่ถือถ้วยโอสถแน่นขึ้นแววตาใต้เปลือกตาที่คล้ายเหนื่อยล้าเมื่อครู่ กลับปรากฏประกายแหลมคมขึ้นชัดเจน “ขุนนางต่ำช้าช่างบังอาจนัก...นี่ไม่ใช่กำลังกล่าวว่าข้าและเสด็จแม่เป็นกบฏหรือ” เหลือแค่ประโยคนี้เท่านั้นที่สำคัญเหนือสิ่งอื่น เรื่องที่พวกเขาพยายามเชื่อมโยงล้วนเป็นเรื่องจริง รัชทายาทรู้สึกเหมือนโลหิตเย็นวาบมือแทบปล่อยถ้วยยาในมือหากชินอ๋องออกไปชายแดนครั้งนี้แล้วได้หลักฐานกลับมาเขาลุกพรวดขึ้นจากเตียง สีหน้าเครียดจัดเดินก้าวฉับ ๆ ออกจากห้องภายในเสียงเท้าก้าวเข้ามาเร่งรีบ ซูเยียนฮองเฮาหันขวับมาเพียงได้ยินเสียงประตูเปิดออกแรงเกินปกติรัชทายาทประสานมือ แต่ดวงตาเต็มไปด้วยความร้อนรน“เสด็จแม่...ครั้งนี้แย่แล้ว” เสียงเขาต่ำ...แต่สั่นเล็กน

ตอนที่ 65 หวาดระแวงขันทีสูงวัยในชุดขาวทอง ยกกระบอกคำสั่งขึ้นเบื้องสูงสุ้มเสียงดังกังวาน “รับสั่งจากฮ่องเต้กู้เสียนหรง แต่งตั้งชินอ๋อง กู้เซียวอวิ้น เป็นผู้นำทัพหลวงจำนวนห้าหมื่นนายจากด่านเซิ่งหลง มุ่งชายแดนตะวันออกโดยพลัน เพื่อปราบศัตรูจากแคว้นเฟิงเหลียน และแก้ไขเหตุพิษร้ายที่แพร่กระจายในเขตแนวป้องกัน!”ชินอ๋องคุกเข่ารับราชโองการด้วยท่าทีมั่นคงดวงตาหลุบต่ำ ริมฝีปากคลี่ยิ้มบาง...ยิ้มเย็นที่ผุดขึ้นตรงมุมปาก คล้ายเย้ยหยันเงียบ ๆตำหนักจื่อหลัวข่าวราชโองการส่งตรงถึงตำหนักภายในไม่กี่ชั่วยามปลายนิ้วเรียวขาวแตะขอบปากถ้วยก่อนที่เวินกุ้ยเฟยจะยกยิ้มขึ้นมุมปาก...เย้ยหยัน“ฝ่าบาท...ยังคงระแวงจนไม่สิ้นสุดถึงตอนนี้...ก็ยังไม่ยอมให้ทัพอื่นสนับสนุนโดยตรงยังทรงเลือกทหารจากกองทัพแดนใต้ที่เพิ่งกลับจากศึก....ทรงเกรงว่าหากใช้ทัพของตระกูลหลี่อื่นจะยิ่งเติมไฟให้พวกมันมีอำนาจในมือมากขึ้นกระมัง?”นางหรี่พระเนตรลงสายตาเย็นเฉียบราวกับรู้ทันทุกเส้นทางอำนาจ“ส่วนฮองเฮากับองค์รัชทายาท...ก็โง่เขลาจนน่าเวทนา หรือพวกเขาไม่รู้จริง ๆ ว่าการตั้งรัชทายาทในตอนนี้...”“ก็แค่เปลือกนอก...เพื่อไม่ให้เหล่าขุนนางเอ่ย

ตอนที่ 67 เคลื่อนทัพ แม่ทัพหลี่เจี้ยนหมิงไม่ได้ออกรบด้วย เขาจึงค่อนข้างกังวลใจอยู่บ้าง ไม่อาจจะประมาณศัตรูห้องวางแผนการรบ ด่านเซิ่งหลงแสงจากโคมไฟน้ำมันส่องสะท้อนบนโต๊ะไม้ขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้อง เหนือโต๊ะนั้นคือแผนที่จำลองภูมิประเทศฝั่งตะวันออกของแคว้นเยี่ยนโจว กางออกเต็มพื้นที่ หมุดไม้สีต่าง ๆ ปักกระจายอยู่บนพื้นที่สูง ลุ่มน้ำ และเส้นทางผ่านเขาด้านหนึ่งคือแนวชายแดนกับแคว้นเฟิงเหลียนอีกด้านคือจุดล่อแหลมซึ่งถูกวงไว้ด้วยหมึกแดงเข้มแม่ทัพหลี่เจี้ยนหมิงยืนกอดอกอยู่ข้างโต๊ะ เขามองแผนที่ด้วยสีหน้าเคร่งขรึมก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงต่ำแน่น“ไปครั้งนี้...พวกมันคงเตรียมตัวต้อนรับเจ้าอย่างดีแน่”เขาใช้นิ้วแตะแนวเส้นชายแดนเบา ๆ แล้วลากไปจนถึงช่วงหุบเขาคดเคี้ยวที่ปักหมุดสีน้ำเงินอยู่“แม้พละกำลังของกองทัพเราจะมากกว่าเดิมหลายเท่าตัว แต่ศึกใหญ่ที่เริ่มต้นจากความประมาท มักจบลงด้วยโศกนาฏกรรม”ชินอ๋องก้าวเข้ามาใกล้แผนที่ สายตาคมกริบกวาดผ่านแนวป่าและเส้นทางคับแคบ เขาเอื้อมมือดึงหมุดสีแดงมาวางจุดหนึ่งบนแผนที่“ข้าได้ส่งหน่วยลับ ทหารฝึกพิเศษจำนวนสองพันคน แทรกซึมไปก่อนหน้านี้แล้ว” เสียงของเขา