Semua Bab ชายาพิษ โฉมสะคราญบรรณาการ: Bab 31 - Bab 40

ตอนที่ 29 เพิ่มกำลังเรือนสมุนไพร กู้เซียวอวิ้นเมื่อเข้าก้าวเข้ามา สายตาคมกริบกวาดตามองรอบหนึ่ง คิ้วเรียวกระบี่ขมวดเล็กน้อยก่อนจะได้ยินเสียงอ่อนหวานกล่าว “ข้าให้พวกนางไปทำธุระบางอย่างให้” เว่ยเยว่ซินเอ่ยขึ้นพลางยิ้มให้อีกฝ่าย กู้เซียวอวิ้นเดินเข้ามาหาเอ่ยเสียงเรียบ “ข้าเพียงแปลกใจเท่านั้น ยามปกติลี่อินกับลี่เหมยไม่เคยห่างกายเจ้าสักครา...คงเป็นธุระสำคัญไม่น้อย”เว่ยเยว่ซินพยักหน้ายอมรับ “สำคัญจริง ๆ เจ้าคะ” จากนั้นแล้วหันไปจัดการสมุนไพรต่อสายลมเย็นพัดผ่านหน้าต่างเรือนสมุนไพรกลิ่นอายสมุนไพรหอมอ่อน ๆ ลอยคลุ้งในอากาศกู้เซียวอวิ้นยืนนิ่ง สายตาคมทอดมองเว่ยเยว่ซินที่กำลังตั้งใจเรียงขวดสมุนไพรตรงหน้าแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ“ข้าเพิ่งตรวจสอบบัญชีเว่ยหลง เมื่อสักครู่ ยอดสั่งซื้อขี้ผึ้งบำรุงผิว...สูงจนเกินคาด เฉพาะเดือนนี้ ทำรายได้ไปกว่าสามแสนตำลึงแล้ว...”เว่ยเยว่ซินคลี่ยิ้มบาง ริมฝีปากแดงอ่อนขยับเอ่ยเสียงนุ่มนวล “ข้าคงต้องขอบคุณฮองเฮาเสียแล้ว...”กู้เซียวอวิ้นมองนางเงียบ ๆ เอ่ยต่อ “เฉิงหยวนคนเดียวคงไม่อาจจะจัดการได้ทันเวลาขายในช่วงนี้”เว่ยเยว่ซินพยักหน้

ตอนที่ 31 เพิ่งรู้จักแรงปรารถนาเสียงขันทีขานประกาศดังกังวานจากหน้าตำหนัก“ฮ่องเต้เสด็จ!”เหล่าสาวใช้และขันทีในตำหนักจื่อหลัวต่างรีบรุดคุกเข่าลงทันที ก้มศีรษะแนบพื้น เวินกุ้ยเฟยก้าวฝีเท้าออกมารับเสด็จ นางย่อคารวะอย่างงดงาม “ถวายพระพรฝ่าบาท” จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นอย่างชดช้อย ดวงหน้าของนางขาวผ่องดั่งหยก ประดับด้วยรอยยิ้มบางเบาใต้ม่านตางามงอน แสงเทียนบางทาบร่างนางเป็นผุดผ่อง ราวสตรีในภาพวาดกู้เสียนหรงจ้องมองเวินกุ้ยเฟยอยู่เพียงชั่วลมหายใจเดียว คล้ายมีบางสิ่งแล่นวาบขึ้นในกาย... แรงเร้าท่วมท้นที่ยากควบคุมเขาไม่ทันไตร่ตรองแม้สักชั่วคิด มือหนาก็เอื้อมคว้าเอวบางเข้าหาแนบอกแน่น ก่อนตวัดแขนใต้ข้อพับขานางเวินกุ้ยเฟยเบิกตากว้างเล็กน้อยจากนั้นก็เอนกายราวกับร่างไร้กระดูก กู้เสียนหรงก้าวยาวพาเรือนร่างบอบบางในอ้อมแขนตรงไปยังเตียงหลังใหญ่กลางตำหนักกลิ่นหอมเย็นของเวินกุ้ยเฟยผสานกับกลิ่นเหงื่อกรุ่นอ่อน ๆ จากกายบุรุษ หลอมรวมกันเป็นบรรยากาศที่รุ่มร้อนกู้เสียนหรงกอดรัดร่างบางแนบแน่น มองใบหน้างามล้ำที่แต่งแต้มด้วยสีเลือดระเรื่อเพราะแรงสัมผัสจากเขา ดวงตาคมกริบที่ผ่านโลกมาเกินครึ่ง

ตอนที่ 33 แรงหนุนต้องพร้อมจวนชินอ๋อง ภายในห้องนอนเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของสองร่างที่แนบชิดใต้ผ้าม่านโปร่งกู้เซียวอวิ้นลืมตาขึ้นในความมืดสลัวก่อนฟ้าสางแสงจันทร์เรื่อ ๆ ทาบผ่านหน้าต่างไม้ฉลุเป็นลวดลายบนพื้นห้อง เงาสะท้อนบาง ๆ ไหวไกวตามลมหายใจของผู้คนเขาก้มหน้าลงมองสตรีในอ้อมแขน ผิวกายขาวเนียนใต้แสงจันทร์ ริมฝีปากอ่อนนุ่มเผยอเบา ๆ ดุจดอกไม้แรกแย้มในยามเช้าแววตาของเขาอ่อนโยนลงอย่างห้ามไม่อยู่ ไม่รู้เมื่อไรที่เขามีความรู้สึกมากมายต่อนางเช่นนี้ ความรักใคร่และแรงปรารถนาอันละเอียดอ่อนเอ่อท้นขึ้นในอกเขาอยากจะกดจุมพิตอีกครั้ง อยากจะสูดดมความหอมหวานจากกายบางในอ้อมแขนให้มากกว่านี้...แต่แล้วกลับระงับตนเองไว้ช่วงนี้นางกำลังเร่งผลิตโอสถทิพย์นางเหนื่อยล้าแทบขาดใจในแต่ละวันกู้เซียวอวิ้นเพียงกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นเล็กน้อย ดวงตาดำขลับทอดมองสตรีในอ้อมแขนอย่างไม่ละสายตาเขาเฝ้ามองเส้นผมนุ่มสลวยที่กระจายอยู่บนหมอน เสี้ยวหน้าหวานซึ้งที่ไร้การปกปิด ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อที่ขยับเบา ๆ ทุกครั้งที่นางหายใจแสงสีเงินเรื่อจากยามเช้าเริ่มเล็ดลอดผ่านม่านหน้าต่างสลัวจนเมื่อแสงแรกข

ตอนที่ 35 คิดถึงเสียแล้ว หลี่เจี้ยนหมิงเอื้อมมือมาหยิบขวดโอสถที่วางอยู่กลางโต๊ะนิ้วมือหยาบกร้านจากการจับดาบนับสิบปีแตะที่ผิวหยกเนื้อดี เขาพลิกขวดขึ้นดูแสง สังเกตเนื้อยาอย่างเงียบ ๆฝาขวดถูกเปิดออกช้า ๆ กลิ่นหอมบางเฉียบลอยแตะจมูก เป็นกลิ่นที่ไม่คุ้นเคย... แต่ให้ความรู้สึก “ลึก” และ “เย็น”เขาชำเลืองมองใบหน้ากู้เซียวอวิ้นสบเข้ากับนัยน์ตาดำขลับของกู้เซียวอวิ้นที่มองตรงมา หลี่เจี้ยนหมิงหรี่ตาลงเล็กน้อยก่อนจะยกขวดยาขึ้นรสของโอสถแตะปลายลิ้น เย็นซึมลึกลงลำคอแต่ยังไม่ทันพ้นชั่วอึดใจ… คลื่นพลังบางอย่างก็แผ่ซ่านออกจากกลางอกมันกำลังเคลื่อนไหว เสมือนปราณในกายถูกกระตุ้นให้ไหลเวียนราบรื่นขึ้นโดยไม่รู้ตัวความแน่นภายในทรวงอกที่เคยเป็นดั่งหินหนักจากการฝึกยุทธมาหลายสิบปีกลับคลายลง…เพียงครึ่งลมหายใจหลี่เจี้ยนหมิงวางขวดโอสถลงช้า ๆเขาหลุบตาลงเล็กน้อย สูดลมหายใจเข้าแล้วพลันรู้สึกว่าลมหายใจนั้น… ลึกกว่าเดิม เย็นกว่าเดิมและเบากว่าเดิมนิ้วมือข้างหนึ่งกำแน่นโดยไม่รู้ตัว ก่อนคลายออกพร้อมเสียงคำรามเบา ๆ ในลำคอ“โอสถบ้าอะไร…” เขาพึมพำเบา ๆ ดวงตาเปล่งแสงวาบชั่วครู่ ความรู้สึกจากภายในยังไหล

ตอนที่ 37 มิอาจอดกลั้น ประตูเรือนสมุนไพรเปิดออกอย่างแผ่วเบาในยามที่พระจันทร์สูงเหนือยอดไม้ ลี่อินกับลี่เหมยสบตากันอย่างระแวดระวังจับกระบี่แน่น ทว่าเพียงแค่เงาร่างสูงในชุดคลุมมืดก้าวเข้าสู่ลานเรือนก็ทำให้ทั้งสองสาวรีบก้มตัวลงแล้วต่างก็ถอยหลังออกจากลานเรือน กู้เซียวอวิ้นเดินเข้าไปในเรือนชั้นใน ด้วยฝีเท้าแผ่วเบา เว่ยเยว่ซินนอนตะแคงหันหลังให้ฉากกั้น เสื้อคลุมบางของนางขยับไหวเบา ๆ ตามจังหวะลมหายใจ เส้นผมยาวสยายอยู่บนหมอน สาบเสื้อที่คลายหลุดเผยให้เห็นเนินอกขาวเนียนลออ แสงจันทร์ที่แตะต้องผิวขาวนั้นยังไม่อ่อนโยนเท่าสิ่งที่เกิดขึ้นในใจชายหนุ่ม เขาถอดเสื้อคลุมออกอย่างไร้เสียง จากนั้นจึงค่อย ๆ นั่งลงเคียงข้างนางบนฟูก ก่อนจะเอนกายลงแนบชิดอ้อมแขนใหญ่กอดนางไว้เพียงหลวม ๆ สัมผัสอุ่นจากแผ่นอกแนบแผ่นหลัง เว่ยเยว่ซินที่หลับอยู่กลับขยับกายเล็กน้อยจมูกของผู้ปรุงโอสถเฉียบคมนัก นางคล้ายได้กลิ่นอายของเขาในฝัน ลมหายใจเปลี่ยนจังหวะแล้วแขนเรียวก็ยกขึ้นหมุนตัวโอบตอบ นางกอดเขาแนบแน่นอย่างไม่รู้ตัวแขนเรียวที่โอบตอบจากคนในอ้อมกอด ทำให้ชินอ๋องชะงักไปเล็กน