Semua Bab เฮียคะรับรักหนูหน่อย: Bab 1 - Bab 10

“แก ฉันจะทำยังไงดี ๆ”[โอ๊ย เอมมี่ แกต้องตั้งสติก่อนย่ะอันดับแรก]“ฮือ ฉันทำไม่ได้ แค่รู้ว่าเฮียกำลังมารับฉันก็สั่นเป็นเจ้าเข้าแล้วเนี่ย”[อย่าทำเหมือนตัวเองเป็นเด็กสิบสี่ที่กำลังหัดมีความรักได้ไหม]“ฮือ ไอ้เรน แกช่วยฉันด้วยสิ T_T”[ฉันบอกแล้วว่าให้แกล้งบ้าไปเลยถ้าไม่รู้จะทำตัวยังไง]“ไม่ได้สิ ฉันไม่ได้เจอหน้าเฮียมาตั้งห้าปีเลยนะ”[รู้แล้วน่า แกย้ำฉันรอบที่ล้านแล้วมั้งเนี่ย]“แก ฉันโทรบอกให้พ่อมารับเลยดีไหม”[สติค่ะ สตินิดหนึ่ง คิดถึงมากไม่ใช่หรือไง เห็นก่อนหน้านี้ครวญครางเหมือนคนโดนแฟนทิ้ง โอกาสมาถึงแล้ว ได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองอีก เดินหน้าเลยค่ะเพื่อน!]“แต่...”[ถ้าแกปล่อยโอกาสนี้หลุดลอยไปฉันก็ช่วยอะไรแกไม่ได้แล้วนะ!]“เฮ้ย เฮียมาแล้ว ๆ แค่นี้นะแก เดี๋ยวคืนนี้ฉันโทรหา”[อ้าว ไอ้เอม ไอ้เอม!]เอมมี่ไม่ให้เรนนี่พูดอะไรต่อ เธอกดตัดสายและเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋าสะพายข้างที่วางอยู่ข้างกาย พยายามควบคุมลมหายใจให้เป็นปกติยามเมื่อเห็นคนที่เธอเคยคุ้นหน้าคุ้นตากำลังเดินตรงมาไม่สิ จะบอกว่าคุ้นหน้าคุ้นตาก็ไม่เต็มปากเพราะเธอและธีรภพไม่ได้เจอหน้ากันมานานนับ 5 ปีเลยนะ!“อะแฮ่ม” เอมมี่กระแอมไอหวังคิด

เสียงนาฬิกาปลุกตอนเช้าไม่ยอมทำงาน เอมมี่ตั้งปลุกไว้เวลาเจ็ดโมงเช้า แต่เธอตื่นอีกทีก็เกือบแปดโมงเสียแล้ว หญิงสาวรีบล้างหน้าล้างตาและวิ่งลงไปด้านล่างบ้านเงียบสงบไม่ต่างจากเมื่อวาน สองเท้าที่สวมรองเท้าสลิปเปอร์สีอ่อนเดินไปสำรวจตรงนั้นตรงนี้ หวังจะมองหาเจ้าของบ้านแต่ก็ไม่พบ “เฮ้อ ตื่นมาไม่ทันเหรอเนี่ย” เอมมี่พึมพำกับตัวเอง ตัดสินใจจะหมุนตัวหันกลับหลังเพื่อเดินขึ้นไปบนห้องแต่แล้วเธอก็ชนเข้ากับแผงอกของใครบางคน “โอ๊ย” หญิงสาวส่งเสียงร้องโอดโอยเมื่อหน้าผากชนเข้ากับกล้ามเนื้อแน่น“ตื่นแล้วเหรอ” ธีรภพโอบเอวของเอมมี่เอาไว้เพราะไม่อย่างนั้นเขากลัวว่าเอมมี่จะล้มลงไป“หนูนึกว่าเฮียไปทำงานแล้ว” เอมมี่ยกมือขึ้นลูบหัวตัวเองเบา ๆ“กำลังจะไปครับ”“หนูแค่อยากลงมาส่งเฉย ๆ ตั้งใจทำงานนะคะ” เอมมี่ถอยหลังออกห่าง มือของธีรภพจึงลดลงในทันที“แค่นี้?” ธีรภพถาม มองหน้าคนตรงหน้าแน่นิ่ง“หรือหนูต้องอวยพรเฮียมากกว่านี้ไหม” เอมมี่ใช้มือกอดอก หน้ากำลังใช้ความคิดอย่างหนัก“ไม่กอดลาเหมือนตอนเด็ก ๆ เหรอ”“…” เอมมี่กะพริบตาจ้องหน้าของธีรภพด้วยหัวใจที่เต้นระรัว การกอดลาที่พวกเขาทำมันเป็นเรื่องปกติ แต่นั่นมันก็ผ่านมาห้าปีแ

สิ่งที่ธีรภพตอบมันยังคงก้องกังวานอยู่ในหัวไม่จางหาย ธีรภพยอมรับกับเพื่อนว่าช่วงนี้ติดเธอ... เธอไม่ได้อยากจะเข้าข้างตัวเองแต่มันก็อดไม่ได้จริง ๆ การกระทำที่ถึงเนื้อถึงตัวและสายตาที่แปลกออกไป“เดี๋ยวฉันมา ปวดฉี่” เมย์วางกระเป๋าลงข้างกาย “หนูไปเข้าห้องน้ำกับพี่ไหม” เธอไม่ลืมที่จะหันมาชวนเอมมี่ที่นั่งทำหน้าแปลก ๆ ตั้งแต่เมื่อครู่“ไปค่ะ” เอมมี่ตอบทันที เธอกำลังจะลุกขึ้นยืนแต่มือเรียวก็โดนรั้งเอาไว้“หนูตกลงกับเฮียว่ายังไง” ธีรภพทวนถาม“โอ๊ย แกอย่าเยอะเถอะ ฉันจะไปเข้าห้องน้ำกับน้อง หวงมากก็ล่ามโซ่ไว้เลยดีไหม” เมย์แทรก“มันทำแน่ แกคอยดู” ผืนป่าที่นั่งเงียบก็พูดขึ้นมาธีรภพยอมปล่อยมือ “รีบไปรีบมา” ประโยคนี้ธีรภพไม่ได้บอกกับเอมมี่แต่เขาบอกกับเพื่อนสนิทตัวเอง“จ้า ๆ จะดูแลอย่างดีเลยน้าไม่ต้องห่วง” เมย์ประชดประชันพร้อมกับดึงมือของเอมมี่ออกจากห้องไปเสียงเพลงดังกระหึ่มมากกว่าตอนอยู่ในห้อง ยังดีที่ชั้นสองมีห้องน้ำแยกออกมาอีกที ไม่อย่างนั้นคงต้องเข้าไปเบียดกับคนหลายร้อยด้านล่าง“เพื่อนพี่นี่ตาถึงจริง ๆ ถึงว่าไม่มีใครเลย” เมย์ที่เดินนำหน้าพูดขึ้นมา“คะ? พี่เมย์หมายถึงอะไร”“โอ๊ย พี่ปวดฉี่ ไปกันค่ะล

ธีรภพไม่พูดเปล่า เขาเอื้อมมือไปติดกระดุมชุดนอนให้กับเอมมี่ อุ้มเธอในท่าเจ้าสาวไปไว้ตรงกลางเตียงก่อนก้มหน้าลงไปจุมพิตบริเวณหน้าผากเล็ก“ฝันดีครับ” ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมอกให้เอมมี่แล้วเดินไปทิ้งตัวนอนในที่ว่างข้าง ๆ กัน แต่ธีรภพไม่ได้หันมาสบตาเอมมี่ เขานอนหันหลังให้กับเธอนิ้วชี้เรียวยาวจิ้มลงไปบนไหล่ของเจ้าของห้อง “เฮีย”“ว่าไง” ธีรภพตอบ“จะนอนแล้วเหรอคะ” เอมมี่ถามต่อ“ใช่ หนูก็นอนได้แล้ว”“เฮียไหวเหรอคะ” เอมมี่ขยับเข้าใกล้ มือวางลงบนแขนแกร่งของธีรภพ“…”“มันตุงจนหนูเห็นชัดขนาดนั้น...เฮียหลับลงเหรอคะ”ฟุบแสงสว่างที่มีเพียงน้อยนิดไม่ได้เป็นอุปสรรคของธีรภพเลย เขาหันกลับมาก่อนกดให้เอมมี่นอนหงายลงไปกับเตียง มือทั้งสองข้างของเขากำลังล็อกข้อมือของเธอเอาไว้สายตาดุ ผมสีดำสนิท สำรวจใบหน้าสวยที่เขาหลงใหลมานานหลายปี“หนูก็รู้ว่ามันอันตราย”“หนูชอบค่ะ หนูอยากให้คนแรกของหนูเป็นเฮีย”“…” ธีรภพพูดอะไรไม่ออก หัวคิ้วเขาขมวดเข้าหากัน“เฮียให้หนูได้ไหมคะ หนูอยากให้มันเป็นเฮียจริง ๆ”“ทำไมหนูถึงพูดแบบนี้ครับ” น้ำเสียงเริ่มดุ“…” เอมมี่เม้มริมฝีปากเพราะเธอคิดว่าตนเองคงจะถูกธีรภพดุในไม่ช้าแต่ประโยคต่อมาที่ธ

วันนี้ธีรภพออกจากบ้านตั้งแต่เช้าตรู่ เอมมี่ยังไม่ทันลืมตาตื่นเขาก็ออกไปทำงานเสียแล้ว วันนี้ตอนเย็นเอมมี่มีนัดกับเรนนี่ เพื่อนสาวสุดสวยมาหาเธอทั้งที เธอเลยอยากพาเพื่อนไปเที่ยวแต่เอมมี่พยายามโทรติดต่อหาธีรภพหลายสายอีกฝ่ายก็ไม่ตอบรับ ช่วงพักเที่ยงเอมมี่เลยถือวิสาสะขึ้นไปยังชั้นบริหาร เพราะเวลานี้เป็นเวลาที่คนน้อยและทางสะดวก หากใครถามก็ค่อยตอบออกไปว่าเอางานมาให้เลขาของธีรภพสองเท้าก้าวออกจากลิฟต์ เดินตรงไปยังห้องทำงานของธีรภพแต่ก็ไม่เห็นว่ารุ่งนภาจะอยู่ตรงนี้...หรือว่าออกไปทำงานข้างนอกกันนะเอมมี่ไม่ปล่อยให้ความสงสัยทำงานนาน เพราะเธอไม่ได้อยากเป็นเด็กฝึกงานที่มาป้วนเปี้ยนอยู่ชั้นนี้เท่าไรนัก อย่างน้อยให้เธอแน่ใจว่าธีรภพไม่ได้อยู่ในห้องทำงานแล้วเธอจะรีบลงไปสองเท้าหยุดอยู่หน้าประตูห้องทำงาน ยกมือขึ้นกำลังจะเคาะประตู แต่มองเห็นว่ามันมีกระจกบานเล็กสามารถมองเห็นภายในได้ในทันที เอมมี่จึงค่อย ๆ เคลื่อนหน้าเข้าไปใกล้แต่แล้วภาพที่เธอเห็นก็ทำเอาเธอแทบหยุดหายใจ... ธีรภพนั่งทำงานอยู่บนโซฟาตัวยาวและข้างกายมีรุ่งนภานั่งอยู่ เอมมี่จะไม่คิดมากหรือสงสัยอะไรเลยหากตัวของทั้งคู่ไม่ได้แนบชิดแทบจะไม่เหลือพื