3 ช่วงเวลาที่ไม่ได้เจอกันเป็นไงบ้าง

เสียงนาฬิกาปลุกตอนเช้าไม่ยอมทำงาน เอมมี่ตั้งปลุกไว้เวลาเจ็ดโมงเช้า แต่เธอตื่นอีกทีก็เกือบแปดโมงเสียแล้ว หญิงสาวรีบล้างหน้าล้างตาและวิ่งลงไปด้านล่าง

บ้านเงียบสงบไม่ต่างจากเมื่อวาน สองเท้าที่สวมรองเท้าสลิปเปอร์สีอ่อนเดินไปสำรวจตรงนั้นตรงนี้ หวังจะมองหาเจ้าของบ้านแต่ก็ไม่พบ “เฮ้อ ตื่นมาไม่ทันเหรอเนี่ย” เอมมี่พึมพำกับตัวเอง ตัดสินใจจะหมุนตัวหันกลับหลังเพื่อเดินขึ้นไปบนห้องแต่แล้วเธอก็ชนเข้ากับแผงอกของใครบางคน “โอ๊ย” หญิงสาวส่งเสียงร้องโอดโอยเมื่อหน้าผากชนเข้ากับกล้ามเนื้อแน่น

“ตื่นแล้วเหรอ” ธีรภพโอบเอวของเอมมี่เอาไว้เพราะไม่อย่างนั้นเขากลัวว่าเอมมี่จะล้มลงไป

“หนูนึกว่าเฮียไปทำงานแล้ว” เอมมี่ยกมือขึ้นลูบหัวตัวเองเบา ๆ

“กำลังจะไปครับ”

“หนูแค่อยากลงมาส่งเฉย ๆ ตั้งใจทำงานนะคะ” เอมมี่ถอยหลังออกห่าง มือของธีรภพจึงลดลงในทันที

“แค่นี้?” ธีรภพถาม มองหน้าคนตรงหน้าแน่นิ่ง

“หรือหนูต้องอวยพรเฮียมากกว่านี้ไหม” เอมมี่ใช้มือกอดอก หน้ากำลังใช้ความคิดอย่างหนัก

“ไม่กอดลาเหมือนตอนเด็ก ๆ เหรอ”

“…” เอมมี่กะพริบตาจ้องหน้าของธีรภพด้วยหัวใจที่เต้นระรัว การกอดลาที่พวกเขาทำมันเป็นเรื่องปกติ แต่นั่นมันก็ผ่านมาห้าปีแล้วไม่ใช่หรือไง…

“เฮียเข้าใจ เราไม่ได้เจอกันนานแล้วนี่เนอะ”

“กอดสิ มากอดกัน ๆ” เอมมี่พูดจบก็พุ่งตรงเข้าสวมกอดธีรภพ มือหนาโอบรอบเอวบาง

เอมมี่พยายามกลั้นความเขินนี้เอาไว้ อยากจะกรี๊ดให้บ้านแตก อยากจะดีดดิ้นลงบนพื้น กอดแรกหลังจากไม่ได้เจอกันนานนับ 5 ปี ร่างกายของธีรภพเปลี่ยนไปมากจนเอมมี่หยุดคิดอะไรที่ไม่ดีไม่ได้เลย...

“เฮียจะไปทำงานสายแล้วนะ” เสียงทุ้มพูดขึ้นมา

“อ๋อ” เอมมี่รู้ตัวจึงปล่อยกอดและถอยหลังไปยืนให้ห่าง “ไปดีมาดีนะคะ...ไม่ใช่สิ ไปทำงานดี ๆ นะคะ”

“...” ธีรภพไม่ได้เอ่ยทักท้วง สายตาดุก้มมองเอมมี่ มืออีกข้างถือเสื้อสูทตัวนอกเอาไว้

“ฮือ เฮียไปทำงานเถอะ หนูจะขึ้นห้องไปนอนต่อแล้ว” เอมมี่รู้สึกอับอาย ทั้ง ๆ ที่ตั้งใจว่าจะทำตัวเป็นผู้ใหญ่ ทำตัวเป็นสาวในสายตาของเฮีย แต่กลายเป็นว่าพอเขินทีไรเธอก็เอาแต่พูดอะไรตลก ๆ ออกมาอยู่เรื่อย!

“อย่าลืมกินข้าวนะ อยากกินอะไรหนูก็บอกกับป้าน้อยได้เลย” ธีรภพขยับเท้าเข้ามาใกล้ ก้มหน้าลงมา “แล้วไม่ต้องใช้ข้ออ้างว่าลดน้ำหนักด้วย...เฮียไม่ยอมให้หนูผอมไปมากกว่านี้แล้ว”

“…” เอมมี่ยืนนิ่ง ธีรภพเดินหายไปจากตรงหน้าเธอตอนไหนเธอก็ไม่แน่ใจ แต่ไอ้สายตาน้ำเสียงที่ธีรภพพูดเมื่อกี้มันน่ารักเป็นบ้า

ในเมื่อธีรภพยังไม่มีใคร ยังไม่มีแฟนและเธอก็แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองขนาดนี้ งั้นต่อไปนี้เธอจะเดินหน้าจีบจริงจังแล้วนะ!

“แก ช่วยฉันคิดหน่อยได้ไหม” เอมมี่ครวญคราง หน้าแนบหมอน โทรศัพท์เครื่องบางวางไว้ข้างกัน เปิดลำโพงคุยกับเรนนี่ผู้เป็นเพื่อนสนิท

[ยาก ฉันไม่รู้นี่นาว่าเฮียของแกเป็นคนยังไง ต้องเข้าหาด้วยวิธีไหน]

“เฮียเป็นคนดุ”

[ขิงเหรอ]

“ไม่ใช่ดุแบบเรื่องบนเตียงโว้ย!” เอมมี่รีบโวยวายเพราะรู้ดีว่าเพื่อนตัวดีของเธอคิดถึงเรื่องอะไร “เฮียเป็นคนดุ นิ่ง ๆ ไม่ค่อยสนใจอะไร แต่อบอุ่น น่ารักแล้วก็...หล่อ อ๊ากกกก” เอมมี่พูดจบก็ชักดิ้นชักงออยู่บนเตียง ผ้าห่มและหมอนข้างกระเด็นลงไปด้านล่างข้างเตียงเพราะแรงถีบเมื่อครู่

[อย่าคิดเยอะ อยากทำอะไรก็ทำ แกมีเวลาอยู่กับเฮียของแกแค่สี่เดือนนะโว้ย ฝึกงานจบแกต้องแยกกันแล้วนะ]

“อาจจะไม่ได้แยกก็ได้นะ เฮียอาจจะขอฉันแต่งงานเลยก็ได้”

[โอ๊ย เลิกมโนแล้วก็ไปจีบให้ติดก่อนไอ้เอม!]

“ฮือ แกน่าจะมาฝึกงานกับฉันอ่ะเรน”

[ไม่เอา ฝึกที่บ้านตัวเองดีกว่า สบายกว่าเยอะ]

“คิดถึงแกจังเลย” เสียงสดใสกลับเป็นมัวหมอง “ชีวิตที่ไม่มีแกไม่สนุกเอาซะเลยเพื่อนรัก”

[พอ ๆ นี่ถ้าแกแต่งงานมีครอบครัวฉันไม่ต้องไปปลูกบ้านอยู่ข้าง ๆ เลยหรือไง] เรนนี่ตอบกลับประชดประชันแต่สิ่งที่เรนนี่พูดทำให้เอมมี่ยิ้มกว้าง

“แกทำให้ฉันได้ไหมล่ะ”

[ฉัน ประ ชด!]

“ทำยังไงดี ๆ ๆ” เอมมี่ดีดดิ้นไม่ยอมหยุด ในหัวเอาแต่คิดหาแผนการในการเดินหน้าจีบธีรภพ แม้เธอจะรู้จักธีรภพดีแต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาธีรภพไม่เคยคบกับใครเลยสักคน เธอเลยไม่รู้ว่าเฮียของเธอนั้นชอบคนแบบไหน

ไม่ทันที่จะคิดแผนการออก กระจกบานใสที่มองเห็นประตูรั้วของบ้านก็ทำให้เอมมี่รับรู้ได้ว่าธีรภพกลับมาแล้ว ไม่รอช้าเอมมี่รีบวิ่งลงจากห้องของตนเอง

รถหรูจอดเข้าที่โรงจอดรถ ประตูรถเปิดออกทันที ธีรภพขมวดคิ้วแต่พอมองว่าเอมมี่เป็นคนที่วิ่งมาเปิดประตูให้ก็คลายความสงสัย รอยยิ้มเล็ก ๆ ผุดขึ้นที่มุมปาก

มือหนาวางลงบนหัวของเอมมี่เมื่อหยัดตัวยืนตรง “มารับเฮียเหรอ”

“ใช่ วันนี้ทำงานเหนื่อยไหมคะ”

“ถ้าเฮียบอกว่าเหนื่อยล่ะ?” ธีรภพจ้องหน้าเอมมี่ไม่วางตา

“หนูก็จะนวดให้”

“ครับ เฮียเหนื่อย”

เมื่อก่อนหากธีรภพบ่นว่าปวดแขน ปวดขา เอมมี่ก็จะรีบวางสิ่งที่กำลังทำแล้ววิ่งมาบีบนวดให้กับธีรภพทันที ตอนนี้คงไม่ต่างกันสักเท่าไร จะต่างกันก็ตรงที่พออายุมากขึ้นก็ปวดหลังมากขึ้นเท่านั้นเอง

เอมมี่ก็ไม่รู้ว่าเหตุการณ์มันเป็นมาอย่างไร ตอนนี้เธอถึงมานั่งโง่ ๆ อยู่กลางเตียงในห้องนอนกว้างของธีรภพได้ เพราะตั้งแต่ที่เธอลั่นวาจาไปว่าเธอจะนวดให้กับเฮียของเธอ สมองเธอก็ขาวโพลนไปหมด เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าไม่ควรพูดออกไปแบบนั้น เพราะคนที่เขินจะตายมันเป็นเธอ

เธอกำลังคิดหาท่านวดที่ไม่ล่อแหลม ตอนเด็ก ๆ เธอชอบปีนขึ้นไปนั่งบนหลังธีรภพเพื่อนวดบริเวณไหล่หรือแขน แต่ตอนนี้เธอไม่แน่ใจว่าเธอทำแบบนั้นได้หรือเปล่า

เสียงฝักบัวในห้องน้ำเงียบลง พร้อมกับประตูห้องน้ำที่เปิดออก สายตาคู่สวยมองไปโดยอัตโนมัติ

“…” เอมมี่ตาเบิกกว้างกลืนน้ำลายลงคอ

ธีรภพออกมาจากห้องน้ำด้วยการสวมผ้าขนหนูเพียงผืนเดียวที่พันอยู่รอบเอวสอบ หยดน้ำเกาะอยู่บนแผงอก ผมสีดำขลับปรกใบหน้าหล่อคม

“หนูรอเฮียแป๊บหนึ่งนะ”

“...ค่ะ หนูรอได้ นานกว่านี้หนูก็รอได้”

“ฮึ”

ธีรภพเดินหายเข้าไปในห้องแต่งตัวที่อยู่ไม่ไกล เอมมี่ไม่ได้คิดไปเองแต่สายตาเมื่อครู่นั้นมันไม่ใช่สายตาปกติ สายตาของธีรภพที่มองมายังเธอราวกับเสือที่กำลังจะตะครุบเหยื่อ...

เจ้าของห้องนอนราบลงไปบนเตียง โดยมีเอมมี่ที่ทำท่าเงอะงะเพราะทำตัวไม่ถูกนั่งคร่อมบนเอวสอบ

“เฮียเมื่อยไหล่”

“หนูนวดให้เอง”

พูดจบสองมือเรียวก็วางลงไปบนไหล่ผ่านเสื้อสีขาวตัวบางที่ธีรภพสวมใส่

“ตอนที่ไม่มีเฮีย หนูเป็นยังไงบ้าง” อยู่ ๆ ธีรภพก็พูดขึ้นมา

“หนูเหงา” เอมมี่ตอบไปตามตรง “เฮียเล่นติดเพื่อนแล้วหายไปจากหนูเลยนี่”

“ขอโทษครับ”

“…” มือที่กำลังบีบนวดก็หยุดลงยามเมื่อธีรภพพูดมันออกมาง่ายดาย

“หนูโกรธเฮียไหม”

เอมมี่ชั่งใจว่าควรตอบออกไปอย่างไรดี “ตอนนั้นหนูโกรธ” สุดท้ายเธอก็เลือกตอบออกไปตามตรง

“แล้วตอนนี้หนูยังโกรธเฮียอยู่ไหม”

“ตอนนี้ไม่โกรธแล้ว”

“โตขึ้นขนาดนี้แล้วหรือไง”

เอมมี่ระบายยิ้มและบีบไหล่ให้ธีรภพต่อ “เราไม่ได้เจอหน้ากันตั้งห้าปีนะ เฮียกลับมาจากต่างประเทศเฮียก็ไม่ไปหาหนู เอาแต่บอกว่าไม่ว่าง ติดงาน” น้ำเสียงน้อยใจถูกส่งออกมา

“ขอโทษ...เฮียขอโทษครับ”