Semua Bab หนูครับรักพี่ได้ไหม: Bab 1 - Bab 10

เสียงเพลงใน Midnight Bloom Pub ดังสนั่นหวั่นไหว แสงจากไฟหลากหลายสีสันสลับกันไปมา หน้าเวทีมีกลุ่มคนกำลังโยกย้าย บางคู่กำลังล้วงบางอย่าง บางคู่กำลังนัวเนียกันอย่างได้ที่ จังหวะเพลงที่ชวนคนโยกจนหัวสั่นนั้นมันกลับไม่ทำให้เรนนี่ที่นั่งยกแก้วดื่มครั้งแล้วครั้งเล่าอยากโยกย้ายได้เลยสักนิดอึก ๆ ๆเสียงกระดกน้ำมึนเมาลงคอแบบไม่ลดละ แก้วที่เท่าไรเรนนี่ก็ไม่แน่ใจ เธอรู้เพียงแค่แอลกอฮอล์กำลังช่วยเธอเยียวยาหัวใจเธอเป็นนักศึกษาปี 4 ที่กำลังฝึกงานอยู่ ตอนนี้เธอได้มาหาเพื่อนสนิทอย่าเอมมี่ที่นี่ อันที่จริงเธอมีเรื่องที่อยากระบายกับเอมมี่แต่พอเห็นว่าเพื่อนสนิทนั้นก็มีเรื่องทุกข์ใจไม่ต่างกันเธอเลยเลือกที่จะเก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้ภายในตอนนี้เธอนั่งดื่มคนเดียวกลางผับหรู ยังดีที่ตอนมาเอมมี่เป็นคนเลือกโต๊ะที่ไม่ได้อยู่ด้านหน้าไปมากกว่านี้ไม่งั้นคงวุ่นวายจนน่าปวดหัวเปล่า ๆอยู่ ๆ น้ำตาก็รินไหลลงมาเป็นสาว ก้มหน้ามองแก้วที่ถืออยู่ในมือ “ไอ้คนใจร้าย นิสัยไม่ดี” พูดกับตัวเองราวกับอยากระบาย ยกมือเช็ดน้ำตาออกเบา ๆ ก่อนเงยหน้ามองเพดานของร้าน เรนนี่สูดลมหายใจเข้าลึกตั้งสติเธอเพิ่งเลิกกันแฟนเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน

คอนโดมิเนียมสุดหรูขนาดใหญ่ จากที่เคยเงียบก็กลับกลายเป็นมีเสียงดังของเพื่อนสาวทั้งสองคุยกันอย่างออกอรรถรสอยู่บริเวณห้องนั่งเล่นเอมมี่กำลังนั่งถามความเป็นมาอีกครั้ง ทั้ง ๆ ที่เธอก็ถามเรนนี่ไปแล้วว่าทำไมถึงเลิกกับแฟน เรนนี่ก็ยอมเล่าให้เธอฟังใหม่ตั้งแต่ต้นโดยไม่บ่นไม่ว่าส่วนผืนป่าและธีรภพกำลังนั่งรอทั้งสองอยู่บริเวณโต๊ะทานอาหารที่โซนห้องครัว เชื่อเถอะว่าพวกเขาทั้งคู่ไม่ได้อยากสอดรู้สอดเห็น แต่เสียงของทั้งสองคนนั้นดังเข้าโสตประสาทไม่ยอมหยุดธีรภพวางแก้วไวน์ราคาแพงลงบนโต๊ะกระจกสีใส สายตาคมมองไปยังเอมมี่คนรักของตัวเอง รอยยิ้มประดับขึ้นที่มุมปากผืนป่าเห็นแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยแซว “หลงจนหาทางออกไม่ได้เลย”“เออดิ กูยังคิดว่ากูฝันอยู่เลยที่เรื่องของกูกับน้องมันเป็นแบบนี้” ธีรภพตอบ ถึงเขาไม่ได้คิดว่าจะปล่อยให้เอมมี่เป็นของใคร แต่เขาก็ไม่ได้คิดว่าเรื่องของเขาและเอมมี่มันจะลงเอยกันเร็วแบบนี้ แต่ก็ดีแล้วแหละเพื่อชดเชยเวลาที่หายไปนานหลายปี“ดีใจด้วยนะ” ผืนป่าตอบเสียงเรียบ เขารู้ว่าเพื่อนของเขานั้นมีคนในใจมาตั้งแต่เรียนอยู่ที่ต่างประเทศ ธีรภพยึดมั่นและรักเดียวใจเดียว แรก ๆ ผืนป่าอยากรู้และสงสัย

เรนนี่ตั้งสติก่อนยิ้มออกมา ผืนป่าไม่ใช่คนนิ่ง ๆ เงียบ ๆ แบบที่เอมมี่บอก“งั้นแสดงว่าคุณกำลังคิดอกุศลกับฉัน...ใช่ไหม” เรนนี่ไม่ได้กลัว หากอีกคนเป็นไฟเธอก็พร้อมที่จะเป็นน้ำมัน“...”“ชอบฉันหรือไง” เรนนี่ขยับเข้ามาใกล้ ใช้ขาหนึ่งข้างเกยไปบนหน้าขาแกร่ง“ฮึ”“ทำไมไม่ตอบล่ะ”หมับมือหนาวางลงบนต้นขาขาว เรนนี่เบิกตาโพลง ตกใจและตื่นเต้นกับไอร้อนของฝ่ามือที่สัมผัสอยู่ที่หน้าขาของเธอ“ฉันว่าฉันเตือนเธอแล้วนะ” ผืนป่าบอก ใบหน้าเขาตอนนี้ราวกับสัตว์ป่าที่กำลังหิวกระหาย“คะ...คุณ” เรนนี่อึกอักเมื่อมือร้อนนั้นเริ่มลากไล้“ฉันจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้าเธอไม่ลุกหนีฉันจะคิดว่าเธอรู้สึกแบบเดียวกันกับฉัน”ไม่ทันที่ผืนป่าจะเริ่มนับ เรนนี่ก็วิ่งหนีหายเข้าไปในห้องตัวเองเสียแล้วปังเสียงปิดประตูดังลั่น ผืนป่าหัวเราะออกมาเบา ๆ “น่ารัก” พร้อมกับพึมพำกับตัวเองอีกฝั่งของประตู หญิงสาวที่วิ่งหนีกลับเข้าห้องทรุดตัวลงกับพื้น มือเรียวกุมเอาไว้ที่ตรงกลางระหว่างอก สัมผัสเมื่อกี้มันทำให้เธอใจเต้นแรงจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ไหนจะใบหน้าหล่อที่มีแว่นปกปิดอยู่ใกล้เพียงไม่กี่คืบ เรนนี่อาจจะเป็นโรคภูมิแพ้...หมายถึงภูมิแพ้คนหล่อเพ

หลังจากเกิดเรื่องวุ่นวายที่ผับของผืนป่า เขาก็ได้พาเรนนี่กลับทันที เขาไม่มีอารมณ์จะมานั่งทำงานต่อตลอดทางกลับไปยังคอนโดมิเนียมหรูไม่มีเสียงพูดใด ๆ ผืนป่าดูอารมณ์ร้อนเล็กน้อย ส่วนเรนนี่ก็เอาแต่นั่งเงียบเพราะความเขิน แต่ผืนป่ากลับคิดว่าที่เรนนี่นั่งเงียบมันเป็นเพราะพีระ เพราะวันนี้เขายังได้ยินเรนนี่ร้องไห้เพราะเรื่องไอ้เวรนั่นอยู่เลยสองเท้าก้าวเข้าไปในห้อง เรนนี่ถอดรองเท้าและเปลี่ยนเป็นรองเท้าสลิปเปอร์สีเข้มที่เอาไว้ใส่ในห้อง เธอทำเหมือนกับว่าที่นี่คือห้องของเธอ ถึงอยู่ได้ไม่กี่วันแต่เธอยอมรับว่าเธอรู้สึกปลอดภัยในตอนที่เธออยู่ที่แห่งนี้“หิวหรือเปล่า” ผืนป่าเป็นคนพูดขึ้นมาก่อนเรนนี่ส่ายหัวก่อนเดินไปทิ้งตัวลงบนโซฟาผืนป่าพยักหน้าทั้ง ๆ ที่เรนนี่ไม่เห็น เขาปลดกระดุมออก ก่อนพับแขนเสื้อเชิ้ตขึ้นถึงบริเวณข้อศอก ร่างสูงเดินตรงไปยังตู้เย็นก่อนเปิดหาน้ำเย็นเพื่อดื่มดับความลุ่มร้อนในหัวใจเรนนี่กัดริมฝีปากล่าง เธอขบคิดอะไรอยู่ในหัว สงสัยแต่ก็ไม่แน่ใจว่าควรถามมันออกไปหรือเปล่า...โซฟาข้างกายยวบลงบ่งบอกเธอว่าเจ้าของห้องได้มานั่งข้าง ๆ ผืนป่านั่งขาไขว่ห้างหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์สั่งงานลูกน้อง ปกติ

สองเท้าหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะที่เรนนี่นั่งอยู่ เขาส่งสายตาดุไล่คนที่กำลังเดินเข้ามาใกล้หวังจะทักทาย สุดท้ายผู้ชายคนนั้นก็ถอยห่างออกไปเรนนี่เงยหน้ามาสบตา ยิ้มให้เขาเล็กน้อย “พี่ป่าเห็นหนูได้ยังไง”ผืนป่าใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้ม ไม่เจอกันนานหลายสัปดาห์ โผล่มาอีกทีก็มายิ้มหวานใส่เขาซะงั้น ใครมันจะไปไหนรอด“หนูมาที่นี่ได้ยังไง”“ไม่รู้”“…”“สงสัยความคิดถึงมันพาหนูมามั้ง”คำตอบที่ได้ทำเอาผืนป่ายิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เขาเดินเข้าไปใกล้ หยิบกระเป๋าใบเล็กของเรนนี่มาถือไว้ในมือ มือหนากอบกุมมือเรียวเอาไว้ก่อนจะพาเรนนี่เดินออกมาจากร้านทันทีคอนโดมิเนียมสุดหรูคือจุดมุ่งหมาย แต่ทว่าต่างฝ่ายต่างนั่งเงียบไม่พูดไม่จา นั่งคนละฝั่งของโซฟา ผืนป่านั่งมองเรนนี่ส่วนเรนนี่เอาแต่ก้มมองเท้าของตัวเอง“พี่ป่าโกรธหนูไหม”ผืนป่าอยากตอบออกไปว่าไม่โกรธ แค่หนูโผล่มาอยู่ตรงนี้และเรียกเขาว่าพี่ป่าด้วยรอยยิ้มแบบนั้นเขาก็โกรธไม่ลงแล้ว แต่ทว่าผืนป่าก็อยากรู้ว่าเรนนี่ต้องการจะคุยอะไรกับเขา เขาเลยเล่นไปตามน้ำ “ให้พี่โกรธหนูเรื่องอะไร”“ที่หนูหายไปไม่บอก”“…” ไม่โกรธครับ พี่ไม่โกรธหนูเลย“โกรธหนูใช่ไหม” เมื่อเห็นว่าผืนป่าไม่ตอบ เ