3 ชอบแบบนี้ไม่ใช่เหรอ

คอนโดมิเนียมสุดหรูขนาดใหญ่ จากที่เคยเงียบก็กลับกลายเป็นมีเสียงดังของเพื่อนสาวทั้งสองคุยกันอย่างออกอรรถรสอยู่บริเวณห้องนั่งเล่น

เอมมี่กำลังนั่งถามความเป็นมาอีกครั้ง ทั้ง ๆ ที่เธอก็ถามเรนนี่ไปแล้วว่าทำไมถึงเลิกกับแฟน เรนนี่ก็ยอมเล่าให้เธอฟังใหม่ตั้งแต่ต้นโดยไม่บ่นไม่ว่า

ส่วนผืนป่าและธีรภพกำลังนั่งรอทั้งสองอยู่บริเวณโต๊ะทานอาหารที่โซนห้องครัว เชื่อเถอะว่าพวกเขาทั้งคู่ไม่ได้อยากสอดรู้สอดเห็น แต่เสียงของทั้งสองคนนั้นดังเข้าโสตประสาทไม่ยอมหยุด

ธีรภพวางแก้วไวน์ราคาแพงลงบนโต๊ะกระจกสีใส สายตาคมมองไปยังเอมมี่คนรักของตัวเอง รอยยิ้มประดับขึ้นที่มุมปาก

ผืนป่าเห็นแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยแซว “หลงจนหาทางออกไม่ได้เลย”

“เออดิ กูยังคิดว่ากูฝันอยู่เลยที่เรื่องของกูกับน้องมันเป็นแบบนี้” ธีรภพตอบ ถึงเขาไม่ได้คิดว่าจะปล่อยให้เอมมี่เป็นของใคร แต่เขาก็ไม่ได้คิดว่าเรื่องของเขาและเอมมี่มันจะลงเอยกันเร็วแบบนี้ แต่ก็ดีแล้วแหละเพื่อชดเชยเวลาที่หายไปนานหลายปี

“ดีใจด้วยนะ” ผืนป่าตอบเสียงเรียบ เขารู้ว่าเพื่อนของเขานั้นมีคนในใจมาตั้งแต่เรียนอยู่ที่ต่างประเทศ ธีรภพยึดมั่นและรักเดียวใจเดียว แรก ๆ ผืนป่าอยากรู้และสงสัยว่าคนคนนั้นของธีรภพต้องเป็นคนยังไงกัน ธีรภพถึงรักมั่นคงไม่เปลี่ยนแปลง

จนวันที่ผืนป่าได้เห็นเอมมี่ครั้งแรกเขาก็รับรู้ทันที เอมมี่เป็นเด็กที่สดใส ใครอยู่ใกล้ก็มีความสุข มันจึงไม่แปลกเลยหากเพื่อนของเขาจะหลงจนหาทางออกไม่เจอ

“แล้วมึงล่ะ” ธีรภพเลิกคิ้วถาม

“กู?”

“ไม่คิดจะมีแฟนบ้างเหรอ จะสามสิบอยู่แล้วนะ”

“ไม่ล่ะ วุ่นวาย” ผืนป่ายักไหล่ตอบ

“เฮอะ ไอ้เสือยิ้มยากอย่างมึงเดี๋ยวก็ไปแพ้ทางใครสักคนเข้า” ธีรภพไม่ได้พูดไปเรื่อย เขาก็พอรู้ว่าผืนป่านั้นแพ้คนแบบไหน ผืนป่าดูซับซ้อน นิ่งเงียบ แต่จริง ๆ แล้วผืนป่าเป็นคนใจดี หากใครที่รู้วิธีเข้าหาก็เข้าถึงเพื่อนของเขาได้ไม่อยาก

“ไร้สาระ” ผืนป่าตอบ

“แล้วไม่สนใจหรือไง” ธีรภพไม่ได้ถามเปล่า สายตาเขามองไปยังคนสองคนที่นั่งอยู่บนโซฟากลางห้องกว้าง

“น้องเอมมี่?” ผืนป่าหยอกเย้า

“ไอ้สัตว์ สงสัยไม่อยากแก่ตาย” ธีรภพก่นด่า

“ฮึ” ผืนป่าหัวเราะเล็กน้อย

“ไม่ลองหน่อยเหรอ” ธีรภพเอ่ยอีกครั้ง

ผืนป่าไม่ได้ตอบในทันที มือที่ควงแก้วใสในมือ สายตาคมมองไปยังผู้หญิงร่างบาง หน้าเล็กตาคมเฉี่ยวที่อยู่บนโซฟา มองทุกอิริยาบถของเรนนี่ รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปาก

“แล้วมึงว่าที่กูพาเพื่อนเมียมึงกลับมาห้องกูเพราะอะไรล่ะ?” ผืนป่าถามธีรภพ

“ฮึ กูเดาไว้อยู่แล้ว” ธีรภพตอบด้วยรอยยิ้ม

ผืนป่าไม่ชอบให้ใครมารุกล้ำพื้นที่ของตัวเอง แต่ครั้งนี้ผืนป่าเป็นคนพาเรนนี่กลับมาห้องของตัวเองขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่ที่ผับก็มีห้องสำหรับแขกที่กลับไม่ไหว เขาเลือกที่จะพาเรนนี่ไปนอนที่นั่นก็ได้...

“แกไม่ไปอยู่กับฉันจริง ๆ เหรอ” เอมมี่กุมมือของเพื่อนเอาไว้

“ไม่เอาล่ะ” เรนนี่ปฏิเสธ

“แต่ฉันเป็นห่วงแกนี่นา” เอมมี่ตื๊อต่อ

“ฉันไม่เป็นอะไรหรอกน่า เชื่อฉันสิ”

“ถ้าน้องเรนนี่ไม่มีที่ไป น้องเรนนี่อยู่กับเพื่อนพี่ก็ได้นะครับ” ธีรภพพูดขึ้นมา

“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะพี่ธีร์ เรนนี่เกรงใจเขา” เรนนี่ชำเลืองสายตาไปมองเจ้าของห้องที่นั่งทำงานอยู่ไม่ไกล

“อย่างน้อยถ้าน้องเรนนี่อยู่กับเพื่อนของพี่ เอมมี่จะได้เบาใจ ใช่ไหมครับ” ธีรภพถามคนรักของตัวเอง

เอมมี่พยักหน้าระรัว “ถ้าแกไม่ไปอยู่กับฉันแกก็อยู่กับพี่ป่าก็ได้”

“แต่ว่า...” เรนนี่กำลังจะแย้ง

“ไอ้ป่า กูฝากดูแลน้องด้วยนะ” ธีรภพไม่สนใจเรนนี่ที่พยายามจะปฏิเสธ เขาหันไปบอกกับเพื่อนสนิทที่นั่งทำงานหน้าเครียด

“...เออ” ผืนป่าตอบกลับมาแค่นั้น

“งั้นเอาแบบนี้แล้วกัน เจอกันพรุ่งนี้นะเพื่อนรัก” เอมมี่ตรงเข้ามาสวมกอดก่อนรีบขอตัวลาและเดินออกจากห้องไปเพราะไม่อยากให้เรนนี่หาเรื่องมาปฏิเสธเธออีกครั้ง

แขกผู้มาเยือนกลับไปแล้ว ห้องกว้างกลับมาเงียบสงบดังเดิม

เรนนี่ขบกัดริมฝีปากล่างเล็กน้อย ก่อนเดินเข้าไปหาเจ้าของห้อง

“ฉันไม่รบกวนคุณหรอกน่า” เรนนี่พูดขึ้น

“เปล่า”

“เปล่านี่หมายถึงฉันไม่รบกวนคุณเหรอ” เรนนี่ไม่ค่อยเข้าใจเธอจึงถามออกไป

“ใช่”

เรนนี่ยิ้มเล็กน้อย “โอเค ฉันก็ไม่ค่อยอยากจะเสียน้ำใจคุณอยู่แล้วแหละ งั้นฉันขอรบกวนคุณหน่อยนะ สักสามสี่วัน”

“…” ผืนป่าไม่ตอบ เขาได้ยินเสียงของเรนนี่พูดด้วยความอารมณ์ดีจนเธอเดินหายเข้าไปในห้องที่เธออาศัยหลับนอนเมื่อคืนนี้

เสียงประตูปิดลง ผืนป่าเงยหน้าจากกองงานตรงหน้า รอยยิ้มเล็ก ๆ ผุดขึ้นอีกครั้ง...