All Chapters of หมอคฑาคือพ่อของลูก: Chapter 11 - Chapter 20

เย็นอีกวันแสงแดดสีส้มละไมทอดตัวเฉียงผ่านหน้าต่างตึกสูง คฑาเตรียมตัวจะกลับไปพักผ่อน เขาคิดเพียงแค่ว่าจะกลับไปกินข้าวอาบน้ำและพักผ่อนจากวันที่เหนื่อยล้า แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปในพริบตา ขณะที่เขาเดินผ่านหน้าโรงพยาบาลเด็กร่างเล็กๆ ร่างหนึ่งก็เดินออกมาจากประตูโดยไม่ทันมองทาง ทั้งสองชนกันเบาๆ “โอ๊ย!” เด็กชายร้องเสียงหลง ร่างเล็กเซถอยหลังนิดหน่อย “ขอโทษครับ หนูเป็นอะไรหรือเปล่า?” คฑารีบประคองไว้เบาๆ เมื่อเห็นว่าบนแขนเด็กมีสายน้ำเกลือห้อยอยู่ เขามองหาผู้ปกครองของเด็กที่ปล่อยให้ออกมาวิ่งเล่นตามลำพัง คชาเงยหน้าขึ้นมองเขาและหัวใจของคฑาก็แทบหยุดเต้น ดวงหน้าเล็กๆ ซีดเซียวที่เต็มไปด้วยความไร้เดียงสา กลับช่างเหมือนกับเขาในวัยเด็กจนแทบจะถอดกันออกมาทั้งรูปตาจมูกโครงหน้ารอยยิ้มเล็กๆ ที่เผยให้เห็นฟันหน้าที่หายไปหนึ่งซี่ “อุนยุงฮับ...ขอโท่ดฮะ” คชาพูดพลางยิ้มแหย เสียงไม่ชัดนัก ลิ้นยังกระดกลำบากตามประสาเด็กเล็ก “ไม่เป็นไรครับ หนูชื่ออะไรเหรอ?” คฑาถามเสียงเบาทั้งๆ ที่หัวใจเขาเต้นแรงราวจะทะลุอกออกมาข้างนอก เด็กชายชูนิ้วขึ้นน

ยาหยีเฝ้ามองภาพของหญิงสาวที่อยู่ในความทรงจำของคฑาด้วยแววตาเยือกเย็น เสียงเล่าของคฑาที่พูดถึงอัยย์ญาดาอยู่บ่อยครั้งยังคงดังชัดในหัวของเธอ น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกความอ่อนโยน และบางครั้งก็แฝงไปด้วยความเจ็บปวดที่น่าเวทนา แต่สำหรับยาหยีความเวทนาเหล่านั้นคือไฟเผาใจ เธอรู้ดี รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับอัยย์ญาดาจากคำพูดของคฑา รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นมีความหมายกับเขามากแค่ไหนรู้ว่าเขาเคยรัก และอาจจะยังรักอยู่เธอกัดริมฝีปากแน่น ฝ่ามือกำจนเล็บจิกเนื้อ “ไม่มีวัน ไม่มีทางที่ฉันจะยอมให้คฑาเป็นของใคร โดยเฉพาะกับผู้หญิงอย่างเธอ” เสียงของยาหยีเบาราวกระซิบ แต่เต็มไปด้วยแรงอาฆาตเธอไม่สนว่าอัยย์ญาดาจะดีแค่ไหน หรือเคยช่วยชีวิตใครไว้มากมาย เพราะสำหรับเธอความรักไม่ใช่สิ่งที่จะแบ่งให้ใครคฑาจะต้องเป็นของเธอ... เป็นของเธอคนเดียวเท่านั้น ตอนที่เห็นอัยย์ญาดาในห้องคนป่วยทำให้ยาหยีตกใจไม่น้อย เพราะบนเตียงยังมีเด็กน้อยซึ่งมีใบหน้าคล้ายกับคฑาไม่มีผิด คฑาถอนหายใจเขาจะทำให้คนอื่นรู้ไม่ได้ว่าเขากับอัยย์ญาดาเป็นอะไรกัน ไม่อย่างนั้นหญิงสาวคงได้หอบลูกหนีไปจากเขาอีกแน่ เข

อัยย์ญาดาที่ได้เจอกับคฑาก็รู้สึกกังวลใจเป็นอย่างมาก เพราะกลัวว่าเขาจะแย่งลูกไปจากเธอ ถึงแม้จะเข้มแข็งและไม่เอาแต่ร้องไห้เหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่ก็ใช่ว่าเธอจะไม่รู้สึกอะไรเลย แล้วถ้าเกิดคฑาอยากได้ลูกหรืออยากมีสิทธิ์ในการเลี้ยงดูคชาขึ้นมาเธอจะทำยังไงดี เธอไม่อยากให้ชายหนุ่มพรากลูกของเธอไป เธอต้องทรมานมากแน่นอนถ้ารู้ว่าจะไม่ได้อยู่กับลูก เขายังมีเงินและหน้าที่การงานที่ดี ถ้าต้องขึ้นโรงขึ้นศาล เธอก็มองไม่เห็นหนทางที่ตัวเองจะชนะเลย แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็จะทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้คฑาพรากลูกที่ชายหนุ่มไม่เคยต้องการไปได้ เขายังเคยไล่ให้เธอไปทำแท้งจนเธอต้องหนีเขามาเริ่มต้นใหม่แบบนี้ แต่เธอก็รู้สึกโชคดีที่ได้เจอกับชนิตากับปีเตอร์ หลังจากกลับจากโรงพยาบาลหญิงสาวพาน้องคชามาสมัครเรียนเตรียมอนุบาลไว้ อีกไม่ถึงเดือนลูกชายต้องเขาเรียน เธอเองต้องทำงานหาเงินเลี้ยงลูก “พร้อมยังครับคนเก่ง” อัยย์ญาดาถามยิ้มๆ ขณะนั่งลงผูกเชือกรองเท้าให้ลูก น้องคชายืนตัวตรงด้วยท่าทางตื่นเต้นเกินวัย ดวงตากลมโตเป็นประกาย มือเล็กๆ โบกไปมาเหมือนพยายามกลั้นความดีใจเอาไว้ไม่อยู่

คฑากลุ้มใจเพราะคุณย่ากลับมาพูดเรื่องหมั้นหมายกับยาหยีอีกครั้งทั้งๆ ที่เขาปฏิเสธเรื่อยมาและไม่มีทางวันนั้นแน่นอน “หนูยาหยีเพิ่งกลับจากสัมมนาที่ญี่ปุ่นนะลูก ตั้งใจเรียนมาตลอดเป็นคนดีมีหน้าที่การงาน ครอบครัวเขาก็รู้จักกันมานานย่ารู้ว่ายังไงก็เหมาะกับเรา” คฑาไม่ตอบในทันทีเขายกถ้วยกาแฟขึ้นจิบ เพียงเพื่อจะกลบเกลื่อนแววอึดอัดในดวงตาเขาได้ยินประโยคนี้มานับไม่ถ้วนแล้วตลอดสามปี และตลอดสามปีเขาก็ปฏิเสธอย่างสุภาพมาตลอด “ยาหยีเป็นเพื่อนผม ผมไม่อยากทำให้เธอเข้าใจผิด” เขาเอ่ยเบาๆ แต่ชัดเจน “แต่หนูยาหยีเขาไม่เคยปฏิเสธเลยนะคฑาย่ารู้ว่าหนูยาหยีมีใจ” คุณย่าช่อผกาหันหน้ามามอง หลุบตาลงนิดหนึ่งก่อนถอนหายใจช้าๆ คฑากำมือแน่นอย่างไม่รู้ตัวเขาไม่เคยอยากให้ใครต้องรอเขา โดยเฉพาะคนที่ไม่ได้มีความผิดอะไรเลย “ผมไม่ใช่คนที่ดีพอสำหรับใครในตอนนี้หรอกครับ” เสียงเขาต่ำลงดวงตาหลบสายตาผู้เป็นย่า คุณย่ามองหลานชายของตนอย่างนิ่งงัน ดวงตาที่เคยเข้มแข็งกลับดูอ่อนแรงลงไปเล็กน้อยแต่ท่านก็ยังยืนยันด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด “แต่ย่าแก่แล้ว ย่าอยากเห็

เป็นอีกวันที่อัยย์ญาดาต้องไปเฝ้าร้านดอกไม้ ทำให้ค่อนข้างยุ่งชนิตาเลยอาสาดูลูกชายให้ คราแรกจะพาน้องคชามาทำงานด้วย แต่กลัวจะรบกวนลูกค้าท่านอื่น ทางด้านคฑาหลังจากที่อัยย์ญาดาไม่อยู่ เขาก็เริ่มใช้เวลาทั้งหมดที่มีเพื่ออยู่กับคชาให้มากที่สุด ทุกครั้งที่เลิกงาน เขามักแวะร้านสะดวกซื้อหรือซูเปอร์มาเก็ตซื้อขนมและของเล่นเล็กๆ กลับมาฝากลูกชาย ถึงแม้ในตอนแรกคชาจะยังไม่คุ้นกับเขานัก แต่ไม่นานเด็กน้อยก็เริ่มจดจำและเปิดใจให้เขามากขึ้นทีละนิด “อุนยุง~" เสียงใสๆ ดังขึ้นทันทีที่เขาเปิดประตูเข้าบ้าน คฑายิ้มทันทีดวงตาเปล่งประกายด้วยความดีใจ เขาย่อตัวลงรับอ้อมกอดเล็กๆ ที่วิ่งเข้ามาแนบอก “วันนี้ลุงมีอะไรมาให้ด้วยนะ” เขาไม่กล้าแทนตัวเองว่าพ่อเพราะยังไม่ได้รับอนุญาตจากอัยย์ญาดา “หมี! หมีอยู่ไหน~” คชาชี้ไปที่ถุงอย่างรู้ทัน “นี่ครับ หมีของคชามาแล้ว” คฑาหัวเราะเบาๆ หยิบตุ๊กตาหมีตัวใหม่ออกมายื่นให้ น้องคชารับไปกอดแน่นแล้วเงยหน้ามองเขา ดวงตากลมใสเต็มไปด้วยความสุข “ขอบจุนฮะ” คชาเข้าไปหอมแก้มเขาทั้งสองใช้เวลาอยู่ด้วยกันไม